-
Άγγελοι του Θεού Πνευματικοί ΑγγελιαφόροιΗ Σκοπιά—1961 | 1 Μαΐου
-
-
στρατιωτική δύναμι, μαζί με ιππικό και πολεμικά άρματα, για να συλλάβη τον Ελισσαιέ.—Ψαλμ. 34:7, ΜΝΚ· 91:11· Πράξ. 5:19· 12:7· 27:23· 2 Βασ. 6:13-17.
Πραγματικά, όσα έχει να μας πη η Γραφή για τους πνευματικούς αγγελιαφόρους του Θεού, τους αγγέλους, είναι τόσο διαφωτιστικά όσο και ενισχυτικά για την πίστι.
-
-
Η Βίβλος Φωτίζει την ΙστορίαΗ Σκοπιά—1961 | 1 Μαΐου
-
-
Η Βίβλος Φωτίζει την Ιστορία
ΛΙΓΑ ιστορικά βιβλία σήμερα χύνουν πραγματικά φως στην ιστορία. Μπορεί να εκθέτουν τι συνέβη σ’ έναν ωρισμένο καιρό, αλλά οι λόγοι για τους οποίους συνέβη τούτο ή εκείνο, συχνά είναι καθαρές εικασίες ανθρώπων. Τι είναι το εσφαλμένο; Οι ιστορικοί του κόσμου συχνά αγνοούν τον λόγο του Θεού· χωρίς γνώσι του θεοπνεύστου λόγου οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι σε θέσι να καταλάβουν την ιστορία.
Όταν οι κοσμικοί ιστορικοί αγνοούν την Αγία Γραφή, το αποτέλεσμα των έργων των είναι να θέτουν πάρα πολύ έμφασι στον άνθρωπο, να δοξάζουν τον άνθρωπο και τα επιτεύγματά του. Η ιστορία, όμως, όταν φωτίζεται από τη Γραφή, πραγματικά δοξάζει τον Θεό και όχι τον άνθρωπο.
Καίτοι λίγοι ιστορικοί σήμερα φωτίζουν την ιστορία των με ακτίνες φωτός από τον λόγο του Θεού, εν τούτοις υπήρξαν ιστορικοί στο παρελθόν που απέδωκαν πλήρη πίστι στον Θεό. Ένας από αυτούς ήταν ο Κάρολος Ρολλέν, ο οποίος στον 18ον αιώνα εξέδωκε ένα τετράτομο σύγγραμμα, που γενικώς ονομάζεται «Αρχαία Ιστορία του Ρολλέν.» Στην εισαγωγή της ιστορίας του γράφει τα επόμενα:
«Μολονότι η κοσμική ιστορία αναφέρεται μόνο σε έθνη που είχαν ενστερνισθή όλες τις χίμαιρες μιας δεισιδαιμονικής λατρείας και είχαν αφεθή σε όλες τις παρεκτροπές, που η ανθρώπινη φύσις, μετά την πτώσι του πρώτου ανθρώπου, επεδόθη, εν τούτοις, αυτή διακηρύσσει παγκοσμίως τη μεγαλειότητα του Παντοδυνάμου, τη δύναμί του και τη δικαιοσύνη του . . . Εμείς πρέπει, επομένως, να θεωρούμε ως αδιαφιλονίκητη αρχή, και ως τη βάσι και θεμέλια για τη μελέτη της κοσμικής ιστορίας, το ότι η δικαιοδοσία του Παντοδυνάμου, έχει, από πολλών αιώνων, προσδιορίσει την εγκαθίδρυσι, τη διάρκεια, και την καταστροφή των βασιλείων και αυτοκρατοριών . . . .
»Ο Θεός ηυδόκησε να παραχωρήση σ’ εμάς το ν’ ανακαλύψωμε στην Αγία Γραφή ένα μέρος της σχέσεως των διαφόρων εθνών της γης προς τον δικό του λαό· και η Γραφή ρίχνει μεγάλο φως στην ιστορία των εθνών εκείνων, για τα οποία δεν έχομε παρά μια πολύ απλή γνώσι, εκτός αν ανατρέξωμε στους θεοπνεύστους συγγραφείς. Αυτοί μόνον εκθέτουν και φέρουν σε φως, τις μύχιες σκέψεις των αρχόντων, τα ασυνάρτητα σχέδιά τους, τη μωρία της υπερηφανείας των, τη σκληρή και ασεβή τους φιλοδοξία· αυτοί αποκαλύπτουν τις αληθείς αιτίες και τα σκοτεινά ελατήρια των νικών και των ολέθρων του μεγαλείου και της παρακμής των εθνών· της υψώσεως και ερειπώσεως των κρατών· και μας διδάσκουν την κρίσι που μορφώνει ο Παντοδύναμος για τους άρχοντας και τις αυτοκρατορίες, και συνεπώς, ποια αντίληψι πρέπει να διακρατούμε εμείς οι ίδιοι γι’ αυτούς . . .
»Ο Ναβουχοδονόσορ, βασιλεύς της Βαβυλώνος, φαίνεται . . . . να κυβερνάται σαφώς από κάποια Πρόνοια . . . . Προχωρώντας επί κεφαλής του στρατού του, όταν έφθασε στο σταυροδρόμι των δύο λεωφόρων, της μιας που ωδηγούσε στην Ιερουσαλήμ, και της άλλης προς την Ραμπά, την πρωτεύουσα των Αμμωνιτών, ο βασιλεύς αυτός, μη γνωρίζοντας ποια θα ήταν η καλύτερη γι’ αυτόν για να την ακολουθήση, συζητεί λίγο με τον εαυτό του, και τέλος ρίχνει κλήρους. Ο Θεός έκαμε να πέση ο κλήρος στην Ιερουσαλήμ, για να εκπληρώση τις απειλές που είχε προαναγγείλει εναντίον της πόλεως εκείνης· δηλαδή να την καταστρέψη, να καύση τον ναό, και να φέρη τους κατοίκους της σ’ αιχμαλωσία.
»Θα εφαντάζετο κανείς, εκ πρώτης όψεως, ότι ο βασιλεύς αυτός είχε παρακινηθή να πολιορκήση την Τύρο, απλώς από μια πολιτική άποψι, δηλαδή, από το ότι δεν μπορούσε ν’ αφήση στα νώτα του μια τόσο ισχυρή και καλά ωχυρωμένη πόλι· εν τούτοις, μια ανώτερη θέλησις είχε διατάξει την πολιορκία της Τύρου . . . .
»Όταν λαμβάνωμε μια ιδέα για το μεγαλείο των αυτοκρατοριών, για τη μεγαλειότητα των αρχόντων, για τις ένδοξες πράξεις των μεγάλων ανδρών, για την τάξι των πολιτικών κοινωνιών και για την αρμονία των διαφόρων μελών, που τις απαρτίζουν, για τη σοφία των νομοθετών, και για τη μάθησι των φιλοσόφων, η γη δεν φαίνεται να επιδεικνύη στα μάτια του ανθρώπου τίποτε άλλο παρά μόνον ό,τι είναι μεγάλο και περίλαμπρο· εν τούτοις, στα όμματα του Θεού . . . αυτό ήταν καθ’ ολοκληρίαν μολυσμένο και ακάθαρτο . . . . Αφού είναι βέβαιο ότι όλοι αυτοί οι μεγάλοι άνδρες, που παρουσιάσθησαν με τόση καύχησι από την κοσμική ιστορία, ήσαν τόσο δυστυχείς ώστε να μη γνωρίσουν τον αληθινό Θεό, αλλά και να τον δυσαρεστήσουν, θα ηθέλαμε συνεπώς να είμεθα ιδιαιτέρως προσεκτικοί, για να μη τους εξυμνούμε πάρα πολύ.»
Έτσι η μελέτη της ιστορίας χωρίς οδηγία από τον λόγο του Θεού φέρνει τον σπουδαστή σε πολλές παγίδες, περιλαμβανομένων της ηρωολατρίας και των λανθασμένων συμπερασμάτων σχετικά με τις αιτίες που προκάλεσαν την πτώσι των πόλεων και των βασιλείων. Ο σοφός άνθρωπος αφήνει την Αγία Γραφή να φωτίση την ιστορία, όχι μόνο για να μπορέση να διακρίνη την αλήθεια, αλλά για να δοξάζεται ο Θεός.
-