-
Πώς μια Γλώσσα θα Ενώση το Ανθρώπινο ΓένοςΗ Σκοπιά—1974 | 15 Απριλίου
-
-
θέλουσιν υπάγει, και ειπεί, Έλθετε, και ας αναβώμεν εις το όρος του Ιεχωβά, εις τον οίκον του Θεού του Ιακώβ· και θέλει διδάξει ημάς τας οδούς αυτού, και θέλομεν περιπατήσει εν ταις τρίβοις αυτού. Διότι εκ Σιών θέλει εξέλθει νόμος, και λόγος Ιεχωβά εξ Ιερουσαλήμ. Και θέλει κρίνει αναμέσον των εθνών, και θέλει ελέγξει πολλούς λαούς· και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών διά υνία, και τας λόγχας αυτών διά δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.»—Ησ. 2:2-4, ΜΝΚ.
Η κυβέρνησις της Βασιλείας θα επιτύχη να ομιλήται μια γλώσσα σε όλη τη γη στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, αλλά τώρα ακριβώς έχετε στη διάθεσί σας την ‘καθαρή γλώσσα.’ Οι μάρτυρες του Ιεχωβά σάς επισκέπτονται, όχι για να προαγάγουν τις δικές των ιδέες, αλλ’ ως πρέσβεις και απεσταλμένοι αυτής της κυβερνήσεως της Βασιλείας. Το ότι ο Θεός πραγματικά υποστηρίζει το έργο των, και ότι η ‘καθαρή γλώσσα’ της Βίβλου έχει μεγάλη δύναμι, είναι φανερά γεγονότα. Πώς;
Στην αλλαγμένη και καθαρή ζωή και στην ευτυχισμένη ενότητα τών πλέον του ενός εκατομμυρίου εξακοσίων χιλιάδων ανθρώπων όλων των γλωσσών. Η ενότης των, η ειρηνικότης των και η αγάπη μεταξύ των προξενούν κατάπληξι στους παρατηρητάς. Η καρποφορία της συμμορφώσεώς των με τους τρόπους της Αγίας Γραφής παρουσιάζεται σ’ ένα σχόλιο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νέα του Ντητρόιτ στις 21 Ιουνίου 1973, εν σχέσει με μια συνέλευσι των μαρτύρων του Ιεχωβά στο Τάιγκερ Στάντιουμ:
«Είναι . . . το είδος της συνελεύσεως που βρίσκει τους αστυνομικούς να περιφέρωνται, επειδή ξέρουν ότι δεν έχουν τίποτα άλλο να κάμουν, και φεύγουν για σπουδαιότερα ζητήματα.»
Και στη συνέλευσι του Ντύσελντορφ της Γερμανίας, όπου συναθροίσθηκαν εκπρόσωποι από πολλά έθνη, η εφημερίς της Συνττώυτσε Τσάιτουνγκ στις 28 Ιουλίου 1973, παρετήρησε τα εξής:
«Από την Τετάρτη έχουν συγκεντρωθή σχεδόν 60.000 άτομα—είναι η μεγαλύτερη συνέλευσις που έγινε ποτέ στο Ντύσελντορφ, την πόλι των εκθέσεων. Και είναι μια ομαδική συνάθροισις που ακολουθεί τους δικούς της νόμους. Ποτέ δεν έχομε ιδεί τόσο πολλούς ανθρώπους να συγκεντρώνωνται και να είναι τόσο εύτακτοι, τόσο ηθικοί, τόσο πειθαρχημένοι όσο αυτοί.»
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν περιορίζουν την αγάπη των στον δικό τους κύκλο. Επιθυμούν να βοηθήσουν όλους όσοι θέλουν να ζήσουν κάτω από τη δίκαιη εξουσία της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού, όπου κάθε φραγμός για ενότητα θα εξαφανισθή. Αν επιθυμήτε να μάθετε την ‘καθαρή γλώσσα’ μπορείτε να το πράξετε με τη βοήθειά των.—Αποκάλ. 22:17.
-
-
Ματιές στον Κόσμο—Β΄Η Σκοπιά—1974 | 15 Απριλίου
-
-
Ματιές στον Κόσμο—Β΄
«Πνευματικοί Αρχηγοί Φατριών»
● Ο Καθολικός συγγραφεύς Ουίλλιαμ Ουώλεν, σ’ ένα του άρθρο για την έκδοσι Σεντ Άντονυ Μέσετζερ, λέγει για τις σχέσεις του κράτους με την εκκλησία: «Είναι πολύ στενή η συνταύτισις του ενός με τον άλλον . . . μεταβάλλει τους κληρικούς και τους διακόνους σε πνευματικούς αρχηγούς φατριών. Οι Χριστιανικές εκκλησίες δίνουν συχνά την εντύπωσι ότι θα ευλογήσουν κάθε πόλεμο ή ενέργεια που θ’ αποφασίση να διεξαγάγη το κράτος.» Η μεταξύ φυλών σφαγή που έβαψε με αίμα δυο Αφρικανικές χώρες τονίζει αυτή την αλήθεια. Ένα πρόσφατο άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης λέγει: «Μέλη και των δύο παρατάξεων ιερουργούν και διεξάγουν τα της λατρείας των στις πολλές Καθολικές εκκλησίες—το ήμισυ σχεδόν του πληθυσμού και των δύο χωρών είναι Χριστιανοί.»
Ομαδικές Γαμήλιες Τελετές
● Στο Χονγκ-Κονγκ, όπου συνήθως οι γαμπροί πληρώνουν τα έξοδα της γαμήλιου τελετής, πενήντα ζευγάρια μοιράσθηκαν από κοινού τα έξοδα μιας κοινής τελετής γάμων, «κι’ έτσι η φθηνότερη τιμή θα διευκολύνη τους νέους να παντρεύωνται,» αναφέρει η εφημερίς Σάντεϊ Ποστ Χέραλντ του Χονγκ-Κονγκ. «Η νέα τάσις για ομαδικές γαμήλιες τελετές διαδίδεται στην Ασία με μεγάλη ταχύτητα.» Οι γονείς δεν είναι τόσο ικανοποιημένοι. Υπάρχει πολύ μικρό περιθώριο για παραδοσιακή τελετουργία και μεγαλοπρέπεια. Ένας γαμπρός είπε: «Δεν θα επιτρέψω ποτέ στις απηρχαιωμένες αντιλήψεις να μ’ αναγκάσουν ν’ αρχίσω τη ζωή μου μετά τον γάμο χρεωμένος.»
-
-
Είσθε Τόσο Ευγενείς στην Οικογένειά σας Όσο Είσθε στους Άλλους;Η Σκοπιά—1974 | 15 Απριλίου
-
-
Είσθε Τόσο Ευγενείς στην Οικογένειά σας Όσο Είσθε στους Άλλους;
«ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για την επίσκεψί σας» είπε ο οικοδεσπότης σ’ έναν από τους επισκέπτας. Ο επισκέπτης απήντησε: «Α, εγώ όταν πω ότι θα έλθω, ΕΡΧΟΜΑΙ!» Υπερηφανεύετο που είναι άνθρωπος που τηρεί τον λόγο του. Αλλά ήταν τέτοιος στο λόγο του προς την οικογένειά του; Α,—όχι πάντοτε.
Υπάρχει μια Γερμανική παροιμία που λέει: «Στο σπίτι βάναυσος και στο δρόμο άγγελος.» Αυτή η παροιμία τονίζει ένα κοινό ανθρώπινο ελάττωμα. Λόγου χάριν, στο τέλος μιας κοινωνικής βραδυάς ένας σύζυγος μπορεί να είναι πρόθυμος να βοηθήση κάποια νεαρή άγαμη γυναίκα να φορέση το επανωφόρι της, αλλά μπορεί ν’ αφήση τη σύζυγό του να φορέση το δικό της μόνη της. Προφανώς η κομψή άγαμη γυναίκα διήγειρε το ρομαντικό ενδιαφέρον του συζύγου ώστε να γίνη ένας περιποιητικός κύριος. Αλλά πόσο περισσότερο καλό θα μπορούσε κάμη αν ενδιαφερόταν και ήταν ρομαντικά περιποιητικός στη δική του σύζυγο! Αυτό θα έδειχνε ότι αγαπά τη σύζυγό του όπως αγαπά εαυτό του, πράγμα που πρέπει να κάνη ένας σύζυγος.—Εφεσ. 5:33.
Σωστό είναι το ρητόν ότι «η καλωσύνη αρχίζει από το σπίτι,» δηλαδή πρέπει ν’ αρχίζη από το σπίτι. Όχι στο ζήτημα να δίνη κανείς χρήματα κατ’ ανάγκην, αλλά στο να εξυπηρετή ο ένας τον άλλον. Μήπως δεν είμεθα ταχείς να βοηθήσωμε όταν ένας ξένος ζητή οδηγίες ή κάποια άλλη πληροφορία; Δεν πρέπει να είμεθα το ίδιο πρόθυμοι να βοηθήσωμε και στα σπίτια μας, και μάλιστα πιο πρόθυμοι ακόμη; Εν τούτοις πόσο συχνά ένα μέλος της οικογενείας αγωνίζεται με βάρη, ενώ τα άλλα μέλη της οικογενείας φαίνονται σαν να μη βλέπουν τις ευκαιρίες των να βοηθήσουν. Μήπως πρόκειται μερικά παιδιά να ετοιμασθούν για μια ωρισμένη ώρα; Μήπως υπάρχουν πολλά πιάτα για πλύσιμο; Ιδιαίτερα οι σύζυγοι των «εργαζομένων γυναικών των» πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι παληές ιδέες του ποια είναι η ανδρική σφαίρα εργασίας και ποια είναι η γυναικεία σφαίρα πρέπει να αναθεωρηθούν, αν οι γυναίκες των δεν πρέπει να επιβαρύνωνται χωρίς λόγο.
Η καλωσύνη επίσης αρχίζει στο σπίτι όταν πρόκειται ν’ ανεχθούμε τις αδυναμίες και τις ελλείψεις των άλλων. Ένας μπορεί να έχη τάσι να είναι επιεικής στους έξω φίλους και γνωστούς, όπως και σ’ εκείνους με τους οποίους τυγχάνει να συνεργάζεται. Μήπως δεν πρέπει να είμεθα πιο πρόθυμοι και έτοιμοι να παραβλέπωμε τις ελλείψεις και αδυναμίες της οικογενείας μας; Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να υπάρχη μια εσφαλμένη αντίληψις του καθήκοντος και της αγάπης, πράγμα που κάνει μερικές συζύγους ή μερικούς συζύγους να είναι χωρίς λόγο επικριτικοί στους συντρόφους των.
Πολύ πιο σπουδαίο είναι να εποικοδομούμε ο ένας τον άλλον με το να παρέχωμε ηθική υποστήριξι, να παραβλέπωμε μικρές ανακρίβειες ή αδυναμίες, παρά να θέλωμε να είναι όλα ακριβώς τέλεια ή ν’ απαιτούμε να γίνωνται στο βαθμό που νομίζομε ότι έπρεπε να γίνωνται. Εξ άλλου, εκείνος που είναι πρόθυμος να διορθώνη τον άλλο, μπορεί κάλλιστα ο ίδιος να σφάλλη. Φυσικά, ένας που είναι κοντά στον άλλο μπορεί να είναι εξυπηρετικός βοηθώντας τον άλλο ν’ αποφεύγη τα λάθη, αλλά ο ρόλος τού να είσθε «αυστηρότατος κριτικός» στο σύντροφό σας μπορεί να μη είναι ευχάριστος.
Το ευγενικό πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι ν’ ανέχεσθε τις αδυναμίες του άλλου. Μη ξεχνάτε ότι αυτές συχνά οφείλονται σε κληρονομικότητα ή στο περιβάλλον, που ασκούν μια ισχυρή επίδρασι στη διαμόρφωσι της προσωπικότητος. Και αυτή είναι επίσης η συνετή πορεία, διότι στον βαθμό που είμεθα επιεικείς στους άλλους, θα είναι πολύ πιθανόν και οι άλλοι επιεικείς σ’ εμάς, όπως και ο Ιησούς Χριστός είπε σε μια περίπτωσι: «Με το αυτό μέτρον με το οποίον μετρείτε [στους άλλους], θέλει αντιμετρηθή εις εσάς.» (Λουκ. 6:38) Όπως είπε δημοσία μια Αμερικανίδα αντικρούοντας τη στάσι που λαμβάνουν μερικοί στο κίνημα χειραφετήσεως γυναικών: «Μεταχειρίζομαι τον σύζυγό μου σαν βασιλιά και με μεταχειρίζεται κι’ αυτός σαν βασίλισσα.»
Το κοσμικό ρητό ότι η «οικειότης αναπτύσσει περιφρόνησι» δεν πρέπει να εφαρμόζεται στις σχέσεις μας με μέλη της δικής μας οικογενείας. Ακριβώς το αντίθετο πρέπει να συμβαίνη. Η οικειότης πρέπει να αναπτύσση πιστότητα και σεβασμό, επειδή μάθαμε να γνωρίζωμε, να καταλαβαίνωμε και να εκτιμούμε καλύτερα ο ένας τον άλλον. Είναι φυσικό για κείνους που εκπαιδεύθηκαν κατάλληλα στο σπίτι στη διάρκεια της νεότητός των να μεταχειρίζωνται τους έξω ή τους ξένους μ’ ένα μέτρον σεβασμού. Και έτσι θα έπρεπε να συμβαίνη, διότι δεν λέγει η Γραφή, «πάντας τιμήσατε»; Η λέξις «πάντας» περιλαμβάνει και τα μέλη της δικής μας οικογενείας, έτσι δεν είναι; (1 Πέτρ. 2:17) Δείχνοντας σεβασμό μεταξύ των, τα μέλη μιας οικογενείας ενισχύουν ο ένας την προσωπικότητα τού άλλου, θέτοντας τον καθένα σε καλύτερη θέσι για να είναι εξυπηρετικός στους άλλους. Ο σεβασμός μπορεί να επιδειχθή με το να απευθυνώμεθα στους άλλους με τον οφειλόμενο σεβασμό στο πρόσωπό των και σύμφωνα με τα αισθήματά των, με ό,τι λέμε και πώς το λέμε.
Κάποτε ένα μέλος της οικογενείας νομίζει ότι μπορεί να είναι απότομο, αυστηρό και επικριτικό στα άλλα μέλη της οικογενείας μολονότι δεν θα εσκέπτετο να μεταχειρισθή τους έξω με τον ίδιο τρόπο. Αλλά κάνοντας αυτό δεν προδίδει έλλειψι συμπαθείας; Υπάρχει μεγάλη διαφορά, λόγου χάριν, μεταξύ του πώς αισθανόμεθα όταν εμείς οι ίδιοι ανακαλύπτωμε ότι εκάμαμε ένα λάθος, και μπορούμε να το διορθώσωμε, και του πώς αισθανόμεθα όταν ένας άλλος εφιστά την προσοχή μας σ’ ένα λάθος μας, και ζητεί να το επανορθώσωμε. Η συμπάθεια θα μας βοηθήση να εκτιμήσωμε αυτή τη διαφορά.
Συχνά, όμως, η παράλειψίς μας να μεταχειρισθούμε τη οικογένειά μας όπως μεταχειριζόμεθα τους έξω, οφείλεται απλώς σε απερισκεψία, ιδιαίτερα όταν πρόκειται να πούμε πράγματα που θα ήταν καλύτερο να μην τα πούμε. Με τους έξω είμεθα διατεθειμένοι να προσέχωμε περισσότερο, αλλά και με τις οικογένειές μας, επίσης, είναι πάντοτε καλό να σκεπτώμεθα προτού μιλήσωμε. Ένας πρόχειρος κανόνας είναι να ρωτούμε: «Είναι ευγενικό; Είναι αλήθεια; Είναι ανάγκη;» Να σκέπτεσθε επίσης και τον τρόπο με τον οποίο λέγετε κάτι. Το αντίθετο της απερισκεψίας είναι να δείχνωμε ευγένεια. Κάμετέ το και σε μικρά ακόμη πράγματα, διότι είναι σωστό αυτό που λένε, «Τα μικρά πράγματα σημαίνουν πολλά.» Δείχνομε ευγένεια με το να ζητούμε κάτι λέγοντας «Παρακαλώ,» και κατόπιν «Ευχαριστώ!» οποτεδήποτε λαμβάνομε μια εξυπηρέτησι οσοδήποτε μικρή και αν είναι.
Αληθινά πολλοί είναι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να είμεθα εξυπηρετικοί, πονετικοί, ευγενικοί και διακριτικοί στις σχέσεις μας με τους έξω της οικογενείας μας. Υπάρχει ηθική ικανοποίησις στην εκδήλωσι αυτών των χαρακτηριστικών, συντελούν στις καλύτερες σχέσεις, βοηθούν στο να μας εκτιμούν οι άλλοι και μπορεί να μας ωφελήσουν και υλικώς ακόμη. Αλλά δεν ωφελούμεθα επίσης με αυτούς τους διαφόρους τρόπους αν εκδηλώνωμε αυτά τα χαρακτηριστικά σ’ εκείνους που είναι της ιδίας μας οικογενείας; Πραγματικά ωφελούμεθα και περισσότερο μάλιστα. Εκτός απ’ αυτό μπορεί να λεχθή ότι ‘θησαυρίζομε θησαυρούς’ από τους οποίους μπορούμε ν’ αποσύρωμε όταν έχωμε ανάγκη. Και τι παρήγορο αποδεικνύεται ότι είναι αυτό!
-
-
Η Πιστότης στον Θεό των Πρώτων Χριστιανών σε ΔοκιμήΗ Σκοπιά—1974 | 15 Απριλίου
-
-
Η Πιστότης στον Θεό των Πρώτων Χριστιανών σε Δοκιμή
ΕΜΕΙΣ οι άνθρωποι έχομε μια έμφυτη επιθυμία να μας αγαπούν. Επομένως, δεν είναι εύκολο ν’ αντιμετωπίζωμε συνεχή κακοπαράστασι, κακομεταχείρισι και μίσος. Εν τούτοις, αυτό ήταν ακριβώς που αντιμετώπισαν οι πρώτοι Χριστιανοί.
Οι εχθροί των, για να σταματήσουν τη δράσι των, προκαλούσαν οχλοκρατίες και επέμβασι των αρχών εναντίον των. Αυτοί οι εχθροί κακοπαρίσταναν επίσης το έργο των και έκαναν να φαίνεται ότι μόνο οι άπειροι και αμαθείς θα ήσαν τόσο αφελείς ώστε να δεχθούν τη Χριστιανοσύνη. Ένας τέτοιος εχθρός, ο Κέλσος, είπε τα εξής:
«Όταν βρίσκουν παιδιά μόνα των και κάτι αμόρφωτες γυναίκες μαζί τους, τούς λέγουν καταπληκτικά πράγματα όπως, λόγου χάριν, ότι δεν πρέπει να δίνουν καμμιά σημασία στον πατέρα τους και τους διδασκάλους των, αλλά πρέπει να υπακούουν σ’ αυτούς· λέγουν ότι αυτοί μιλούν ανοησίες και δεν έχουν κατανόησι, και ότι στην πραγματικότητα ούτε γνωρίζουν ούτε μπορούν να κάμουν τίποτε καλό, αλλ’ ασχολούνται απλώς με φλυαρίες. Αλλά λέγουν ότι μόνο αυτοί γνωρίζουν τον ορθό δρόμο της ζωής, και αν τα παιδιά τούς πιστεύσουν, θα γίνουν ευτυχισμένα και θα κάνουν και το σπίτι τους ευτυχισμένο. Και αν, όταν μιλούν, ιδούν να έρχεται ένας διδάσκαλος, ή κάποιο μορφωμένο πρόσωπο, ή και ο ίδιος ο πατέρας τους, οι πιο προσεκτικοί φεύγουν προς όλες τις κατευθύνσεις· αλλά οι πιο απερίσκεπτοι παροτρύνουν τα παιδιά να στασιάσουν.»
Παρά την γελοία αυτή κακοπαράστασι, εξακολούθησαν οι πρώτοι Χριστιανοί τις προσπάθειές των να κηρύττουν και να μαθητεύουν; Γιατί δεν περίμεναν απλώς ώσπου να τους πλησιάσουν οι άλλοι αλλ’ αντιθέτως ανελάμβαναν την πρωτοβουλία να διαδίδουν τις πεποιθήσεις των; Οι πρώτοι Χριστιανοί ανεγνώριζαν ότι είχαν εντολή από τον Κύριο Ιησού Χριστό να διακηρύξουν την αλήθεια στους άλλους και να μαθητεύσουν. (Ματθ. 28:19, 20) Ήθελαν να είναι πιστοί σ’ αυτή την εντολή, έστω και αν αυτό θα προκαλούσε τον διωγμό των.
Μια άλλη άποψις που έκανε τους Χριστιανούς αντικείμενα μίσους ήταν ο αποχωρισμός των από τον κόσμο. (Ιωάν. 15:19) Δεν μετείχαν σε πολιτική δράσι ούτε υπηρετούσαν στις στρατιές τής Ρώμης. Γι’ αυτό οι Χριστιανοί στιγματίσθηκαν ως απάτριδες και η στάσις των παραστάθηκε ως παράλογη, ακόμη και επικίνδυνη για την ασφάλεια του κράτους.
Γιατί οι Χριστιανοί δεν υπέκυψαν σε επιχειρήματα να προσφέρουν στρατιωτική υπηρεσία για την άμυνα της Ρώμης; Ανεγνώριζαν την αρχή που εκτίθεται στον Ησαΐα 2:4: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών διά δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Ένας αρχαίος Χριστιανός συγγραφεύς, Ιουστίνος ο Μάρτυς, αναφερόμενος καθαρά σ’ αυτή την προφητεία, εσημείωσε τα εξής:
«Εμείς που ήμαστε γεμάτοι από πολέμους και αλληλοσφαγή, και κάθε ανομία, έχομε αλλάξει ο καθένας σε όλη τη γη τα όπλα του πολέμου μας,—τις μάχαιρές μας σε υνία, και τις λόγχες μας σε γεωργικά εργαλεία.»
Επίσης τότε οι Χριστιανοί αναγνωρίζονταν ως μέλη μιας διεθνούς αδελφότητος. Μολονότι οι εναντιούμενοι δεν καταλάβαιναν την αγάπη που είχαν οι Χριστιανοί, αναγκάσθηκαν να αναγνωρίσουν ότι η αγάπη υπήρχε. Ελέχθη για τους Χριστιανούς: «Αγαπώνται μεταξύ τους σχεδόν προτού γνωρισθούν . . . και ονομάζουν ο ένας τον άλλον αδιακρίτως αδελφούς και αδελφές.» Λόγω της βαθιάς αγάπης που είχαν μεταξύ των οι πρώτοι Χριστιανοί δεν άφησαν το μίσος του κόσμου και τις διαιρέσεις να διασπάσουν την ενότητά των.—-Ιωάν. 13:35· 1 Πέτρ. 5:9.
Επίσης ηρνούντο να ενασχολούνται σε ενέργειες που συνδέονταν με την ειδωλολατρία. Το βιβλίο Ιστορία της Χριστιανοσύνης σημειώνει τα εξής:
«Επειδή ηρνούντο να μετέχουν σε ειδωλολατρικές τελετές οι Χριστιανοί χαρακτηρίζονταν αθεϊσταί. Επειδή απείχαν από μεγάλο μέρος της κοινοτικής ζωής—από ειδωλολατρικούς εορτασμούς, από δημόσιες διασκεδάσεις, οι οποίες κατά τους Χριστιανούς ήσαν εντελώς αναμεμιγμένες με ειδωλολατρικές πεποιθήσεις, έθιμα, και ανηθικότητες—τους εχλεύαζαν ότι μισούσαν την ανθρώπινη φυλή. Συνήθως τους κατηγορούσαν ότι διέπρατταν χονδροειδείς ανηθικότητες.»
Γιατί οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν τόσο ακλόνητοι στο ν’ αποφεύγουν την ειδωλολατρία; Κατανοούσαν ότι ήταν απιστία στον Θεό, ήταν κάτι χωρίς νόημα και αποκρουστικό. Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς εδήλωσε:
«Βλέπομε ότι αυτά τα είδωλα είναι νεκρά και δεν έχουν τη μορφή του Θεού. Οι τεχνίτες κατασκευάζουν αυτό που λέγουν Θεό· πράγμα που όχι μόνο θεωρείται παράλογο, αλλά και προσβλητικό στον Θεό, του οποίου το όνομα τίθεται έτσι σε πράγματα που είναι φθαρτά, και έχουν ανάγκη συνεχούς υπηρεσίας. Οι κατασκευασταί αυτών είναι έκλυτοι και, επιδίδονται σε κάθε ακολασία. Ακόμη και τα δικά τους κορίτσια που συνεργάζονται μαζί τους τα διαφθείρουν.»
Οι Χριστιανοί, που προκάλεσαν το παγκόσμιο μίσος λόγω του ζήλου των στο κήρυγμα και του χωρισμού των από τις διαμάχες του κόσμου, την πολιτική και την ειδωλολατρία, συχνά εφέροντο ενώπιον δημοσίων λειτουργών για τιμωρία. Αυτοί οι αξιωματούχοι τούς έδιναν την ευκαιρία ν’ απαρνηθούν τη Χριστιανοσύνη κι’ έτσι να διαφύγουν την τιμωρία, ακόμη και τον θάνατο. Ο Πλίνιος ο Νεώτερος, γράφοντας στον Αυτοκράτορα Τραϊανόν, του λέγει για τις μεθόδους που μετήρχετο όταν είχε να κάμη με Χριστιανούς:
«Τους ρωτούσα αν ήσαν Χριστιανοί· αν το ομολογούσαν, επαναλάμβανα την ερώτησι δυο φορές και τους απειλούσα με τιμωρία . . . Μια ανώνυμη πληροφορία ετέθη ενώπιόν μου που περιελάμβανε κατηγορία εναντίον διαφόρων προσώπων, τα οποία ανακρινόμενα αρνήθηκαν ότι ήσαν Χριστιανοί, ή ότι ήσαν ποτέ τέτοιοι. Επαναλάμβαναν ύστερα από μένα μια επίκλησι στους θεούς, και τελούσαν θρησκευτικά έθιμα με οίνον και λιβάνι ενώπιον του αδριάντος σου (τον οποίον διέταξα να φερθή γι’ αυτό τον σκοπό, μαζί με τα αγάλματα των θεών), και μάλιστα εξύβριζαν το όνομα του Χριστού: ενώ δεν εξαναγκάζονται, όπως λέγεται, να συμμορφωθούν μ’ αυτά οι πραγματικοί Χριστιανοί: Εθεώρησα λοιπόν κατάλληλο να τους απολύσω.»
Ό,τι χρειαζόταν για ν’ αποφύγουν την ποινή ήταν η τέλεσις θρησκευτικών τελετών μια φορά. Αλλά εκείνοι που ήσαν αληθινά αφοσιωμένοι Χριστιανοί παρέμειναν πιστοί στον Θεό. Δεν συμβιβάσθηκαν δεν σκέφθηκαν ότι ήταν απλώς ένα μικρό πράγμα για το οποίον θα μπορούσαν να ζητήσουν συγχώρησι από τον Θεό.—Παράβαλε Λουκάς 4:6-8.
Το υπόμνημα που κατέγραψαν οι πρώτοι Χριστιανοί για τον εαυτό τους ήταν υπόμνησι εξαιρετικής πιστότητος, ακόμη και όταν αντιμετώπιζαν τον θάνατο με φρικτό βασανισμό. Για τον τρομερό διωγμό που υπέστησαν στη διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορος Νέρωνος, που επέρριψε την μομφή σ’ αυτούς για την πυρκαϊά που κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Ρώμης, ο ιστορικός Τάκιτος σημειώνει τα εξής:
«Έγινε πρώτα μια σύλληψις όλων εκείνων που ωμολόγησαν την ενοχή τους· κατόπιν με τις πληροφορίες των, καταδικάσθηκε ένα απέραντο πλήθος, όχι τόσο για το έγκλημα του εμπρησμού της πόλεως, όσο για μίσος κατά της ανθρωπότητος. Κάθε είδους χλευασμός προσετέθη στον θάνατό τους. Σκεπασμένοι με δέρματα αγρίων ζώων, κατεσπαράσσοντο από σκύλους και θανατώνονταν, ή τους εκάρφωναν σε σταυρούς, ή τους κατεδίκαζαν να ριφθούν στις φλόγες και να καούν, για να χρησιμεύσουν ως νυκτερινός φωτισμός, όταν έφευγε το φως της ημέρας.»
Υπάρχουν σήμερα Χριστιανοί που έχουν δείξει όμοια πιστότητα στον Θεό αντιμετωπίζοντας τον θάνατο. Και αυτοί επίσης λέγονται μεταξύ των αδελφοί και αδελφές και πραγματικά αγαπούν ο ένας τον άλλον βαθιά, αποφεύγοντας κάθε ανάμιξι στις διαμάχες και στην πολιτική αυτού του κόσμου. Με ζήλο διακηρύττουν την αλήθεια παρά την κακοπαράστασί των. Είσθε σεις ένας απ’ αυτούς; Έχετε το είδος της πίστεως που χρειάζεται για να δείξετε τέτοια πιστότητα στον Θεό; Αν θέλετε πραγματικά τέτοια πίστι, οι μάρτυρες του Ιεχωβά θα σας βοηθήσουν να την αποκτήσετε.
-
-
Μια Ματιά στις ΕιδήσειςΗ Σκοπιά—1974 | 15 Απριλίου
-
-
Μια Ματιά στις Ειδήσεις
Είναι Σημείον ο Κόχουτεκ;
● Από τα μέσα του Δεκεμβρίου οι κάτοικοι της γης γοητεύθηκαν από τη σπάνια εμφάνισι του κομήτου Κόχουτεκ. Για μερικούς είναι μια επίδειξις καταπληκτικής ουράνιας ομορφιάς. Άλλοι διαβλέπουν σ’ αυτόν μια εκπλήρωσι του εδαφίου Λουκάς 21:11, όπου ο Ιησούς προείπε «θέλουσιν είσθαι φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού» στη συντέλεια του αιώνος. Ενθυμούνται τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο που είπε ότι πριν από το τέλος του Ιουδαϊκού συστήματος στο 70 μ.Χ. «ένα άστρο στάθηκε πάνω από την πόλι [της Ιερουσαλήμ], που έμοιαζε πολύ με μεγάλο σπαθί, και ένας κομήτης που παρέμεινε ένα ολόκληρο έτος.» Είναι ο Κόχουτεκ σημείον για την εποχή μας;
Είναι αλήθεια ότι εκείνοι που θεωρούν όλους τους κομήτες ως «κακούς οιωνούς» μπορεί να φοβήθηκαν από τον Κόχουτεκ. Αλλά η αστρονομία κάνει πολλούς ανθρώπους να γνωρίσουν ότι αυτός ο κομήτης ούτε απειλεί τον πλανήτη μας ούτε και είναι πιο σπουδαίος από τον κομήτη του Χάλλεϋ, που επισκέπτεται την γειτονιά της γης κάθε 76 χρόνια.
Τι θα λεχθή λοιπόν για τα λόγια του Ιησού για «φόβητρα και σημεία μεγάλα από του ουρανού»; Μήπως οι καλά πληροφορημένοι άνθρωποι φοβούνται από τα όσα βλέπουν τώρα στους ουρανούς; Ναι. Εκείνο που εμπνέει φόβον είναι το ενδεχόμενον πολέμου που υπονοείται από τους ανθρωποποιήτους δορυφόρους. Σχεδόν 50 τοις εκατό των δορυφόρων που εξαπολύονται εξυπηρετούν στρατιωτικούς σκοπούς.
Τέτοια «φόβητρα» βλέπονται όχι μόνον στο «έξω διάστημα» αλλά και στους άμεσους «ουρανούς» της ατμοσφαίρας μας, όπου οι σύγχρονοι στρατιωτικοί εκτοξεύουν διηπειρωτικούς πυραύλους. Όταν είναι εξωπλισμένοι με πυρηνικούς κώνους μάχης, αυτοί οι πύραυλοι μπορούν να προκαλέσουν άμεσο θάνατο σε εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτά τα πράγματα, με τον φόβο που δημιουργούν, εκπληρώνουν μέρος της προφητείας του Ιησού.
Ειρήνη διά Νόμου
● Αυτή η δεκαετηρίς έχει ακούσει πολλά για το «λυώσιμο» του πάγου του ψυχρού πολέμου, για χαλάρωσι και σύμφωνα που αποβλέπουν στην αναστολή του ανταγωνισμού των εξοπλισμών. Πόσο ισχυρή πραγματικά είναι η κίνησις για μια γνήσια ειρήνη;
Το Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών του Λονδίνου σε μια πρόσφατη έκθεσί του μάς πληροφορεί ότι περισσότερα και όχι λιγώτερα όπλα κατασκευάζονται. Και στην Παγκόσμια Διάσκεψι για Παγκόσμια Ειρήνη διά Νόμου, ο ομιλητής Κ. Σ. Ράιν είπε ότι, ακόμη και με τα Ηνωμένα Έθνη, δεν έχομε ειρήνη. Για ποιο λόγο; Ο ίδιος απήντησε: «Δεν έχομε ειρήνη, φίλοι μου, διότι η μορφή και η διάρθρωσις δεν αντικαθιστούν την ουσία. Χωρίς τη θέλησι ν’ ακολουθήσωμε την οδόν της ειρήνης, όλοι οι θεσμοί του κόσμου είναι άχρηστοι.»
«Παγκόσμια Ειρήνη διά Νόμου»—ναι, αλλά με τίνος νόμο και από ποια κυβέρνησι θα επιβληθή; Πολλά έθνη σήμερα έχουν υποχρεωτική στρατιωτική εκπαίδευσι. Κανένα δεν έχει υποχρεωτική ειρηνική εκπαίδευσι.
Η Αγία Γραφή, όμως, στον Ησαΐα 2:2-4 προλέγει ότι πολλοί άνθρωποι θα στραφούν στη θεία κυβέρνησι και ότι σ’ αυτούς ‘θα δοθή ο νόμος’ του Θεού. Το αποτέλεσμα μεταξύ αυτών είναι ότι «δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Το μέσον επιβολής αυτού του νόμου σε όλη τη γη είναι η βασιλεία του Υιού του Θεού. Εκείνοι που ζητούν ειρήνη υποκριτικά και όχι μέσω του θείου νόμου προορίζονται να εξαφανισθούν απ’ αυτή τη βασιλεία στο προσεχές μέλλον.—1 Θεσσ. 5:3.
Απειλή Λιμού
● Οι αγροτικοί αναλυταί ολοένα προειδοποιούν για σοβαρές ελλείψεις τροφίμων σε παγκόσμια κλίμακα. Τι προοπτική υπάρχει για να διαφύγωμε την πείνα. Πολλοί παρηγορούνται με τις πρόσφατες καλές συγκομιδές σε μερικές μεγάλες χώρες. Αλλά μια καλή εποχή δεν είναι αρκετή. Στις Η.Π., τη μεγαλύτερη χώρα παραγωγής τροφίμων του κόσμου, δεν υπάρχουν πια αποθέματα σίτου. Ο καθηγητής της επιστήμης τροφών Τζωρτζ Μπόργκστρομ λέγει: «Οι άνθρωποι έχουν ακόμη την πεποίθησι ότι κάποιο μεγάλο τεχνολογικό τέχνασμα θα λύση το πρόβλημα.» Αλλά οι «πράσινες επαναστάσεις» «το θαυματουργικό ρύζι» και «το σιτάρι θαύμα» δεν έλυσαν το πρόβλημα.
Μερικοί μπορεί να προσπαθούν ν’ αντιμετωπίσουν τα πράγματα ατομικά, αποταμιεύοντας τρόφιμα για μελλοντικές πιθανότητες πείνας. Πόση ασφάλεια παρέχει αυτό; Αν λείψη το ηλεκτρικό ρεύμα τι θα γίνουν τα κατεψυγμένα τρόφιμα; Και αν οι συνθήκες χειροτερέψουν αρκετά, εκείνοι που έχουν μεγάλα αποθέματα τροφίμων δεν θα γίνουν στόχοι των μανιασμένων από την πείνα ανθρώπων;
Η Αγία Γραφή προείπε ελλείψεις τροφίμων ως μέρος του σημείου των καιρών μας. (Ματθ. 24:
-