-
“Λειτουργοί του Θεού Ημών” Πρωτοπόροι στο Ζωτικό Έργο ΑποκαταστάσεωςΗ Σκοπιά—1978 | 1 Οκτωβρίου
-
-
και οι υιοί των αλλογενών θέλουσιν είσθαι οι γεωργοί σας και οι αμπελουργοί σας. Σεις δε ιερείς του Ιεχωβά θέλετε ονομάζεσθαι· λειτουργούς του Θεού ημών θέλουσι σας λέγει· θέλετε τρώγει τα αγαθά των εθνών.»—Ησ. 61:4-6.
4. Σε ποιον καιρό αλλαγής θα εξεπληρώνετο η προφητεία του Ησαΐα, και πώς και πού το έδειξε αυτό ο Ιησούς Χριστός;
4 Εκείνος που πρωτοστάτησε στο έργο αποκαταστάσεως τον πρώτον αιώνα, ο Ιησούς Χριστός, είπε πότε θ’ άρχιζαν να εκπληρώνωνται αυτά τα λόγια της προφητείας του Ησαΐα. Ο καιρός γι’ αυτό θα ήταν όταν ένα προαιώνιο έθνος θα κατέρρεε και ένα νέο και καλύτερο έθνος θα δημιουργείτο. Το νέο έθνος θ’ αποτελείτο από μαθητάς του Ιησού Χριστού, που αναγεννήθηκαν από το πνεύμα του Θεού. Θα ήταν ένας πνευματικός Ισραήλ. Αλλά πώς έδειξε ο Ιησούς Χριστός τον καιρό της εκπληρώσεως της προφητείας του Ησαΐα που παρετέθη ανωτέρω; Αυτό το έκαμε όταν παρέθεσε από τα λόγια που οδηγούν σ’ αυτή την προφητεία και τα εφήρμοσε στον εαυτό του. Ο Ιησούς ευρίσκετο τότε στην συναγωγή της ιδιαιτέρας πατρίδος του, της Ναζαρέτ, λίγο καιρό μετά το Πάσχα του έτους 30 μ.Χ. Σηκώθηκε για ν’ αναγνώση. Ξετύλιξε τον ρόλο της προφητείας του Ησαΐα στο μέρος που ορίζεται τώρα ως κεφάλαιον 61 και διάβασε τουλάχιστον ένα μέρος των εδαφίων ένα και δύο. Κατόπιν, είπε στο ακροατήριο του: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αύτη εις τα ώτα υμών.»—Λουκ. 4:16-21.
5, 6. (α) Ο ιστορικός Λουκάς, που έγραψε το ευαγγέλιό του στην Ελληνική, διετύπωσε την περικοπή του Ιησού από τον Ησαΐα για να είναι σύμφωνα με ποια μετάφρασι; (6) Στο πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο, τι λέγουν τα εδάφια Ησαΐας 61:1-3;
5 Ο Λουκάς, ο ιστορικός που ανέγραψε αυτό το γεγονός, παρέθεσε τα λόγια που ανέφερε ο Ιησούς από την προφητεία του Ησαΐα σύμφωνα με τον τρόπο που εκτίθενται στην Ελληνική μετάφρασι γνωστή ως Μετάφρασι των Εβδομήκοντα. Αλλά πώς είναι γραμμένη η προφητεία στο πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο, που ασφαλώς ανέγνωσε ο Ιησούς ως Παλαιστίνιος Ιουδαίος; Ιδού:
6 «Πνεύμα Ιεχωβά του Θεού είναι επ’ εμέ, διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς [πραείς]· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας· δια να θέσω εις τους πενθούντας εν Σιών, να δώσω εις αυτούς ωραιότητα [κάλυμμα κεφαλής] αντί της στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί του πένθους, στολήν αινέσεως αντί του πνεύματος της ακηδίας· δια να ονομάζωνται δένδρα δικαιοσύνης, φύτευμα του Ιεχωβά εις δόξαν αυτού.»—Ησ. 61:1-3.
7. Ποια λόγια σχετικά με το έργο αποκαταστάσεως επακολουθούν;
7 Ακολουθούν τα λόγια που σχετίζονται με το έργο αποκαταστάσεως: «Και θέλουσιν ανοικοδομήσει τας παλαιάς ερημώσεις, θέλουσιν ανεγείρει τα αρχαία ερείπια, και θέλουσιν ανακαινίσει τας έρημους πόλεις, τας ηρημωμένας από γενεάς γενεών.»—Ησ. 61:4.
8. Στον καιρό της εκπληρώσεως της προφητείας, τι είδους άτομα θα υπήρχαν, συναισθηματικώς, και γιατί θα ήταν επείγουσα η παροχή φροντίδος σ’ αυτά τα άτομα;
8 Ας λάβωμε υπό σημείωσι το γεγονός ότι στον καιρό της εκπληρώσεως της προφητείας του Ησαΐα θα υπήρχαν ‘πτωχοί’ ή ‘πραείς,’ ‘συντετριμμένοι την καρδίαν,’ ‘αιχμάλωτοι,’ ‘δέσμιοι’ και ‘πενθούντες εν Σιών.’ Θα έπρεπε επειγόντως να ληφθή κατάλληλη φροντίδα γι’ αυτούς. Ο καιρός θα ήταν κατάλληλος γι’ αυτό, διότι αυτή η χρονική περίοδος εκαλείτο ‘ενιαυτός ευπρόσδεκτος του Ιεχωβά.’ Η έλευσις του κεχρισμένου με το «πνεύμα Ιεχωβά του Θεού» θα εγκαινίαζε εκείνο τον ευπρόσδεκτον ενιαυτόν. Ο συμβολικός εκείνος ‘ενιαυτός’ θα ηκολουθείτο από την ‘ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών.’ Αυτό καθιστούσε πολύ επείγον πράγματι το έργο του κεχρισμένου κήρυκος της απελευθερώσεως και της ελευθερίας.
9. Ποια αλλαγή ανήγγειλε ο Ιησούς στους Ναζωραίους ακροατάς του, και πώς οι ακροαταί δεν αποδείχθηκαν αρκετά ‘πραείς’ για να δεχθούν το «ευαγγέλιον»;
9 Ο Ιησούς είχε αλλάξει την επίγεια ενασχόλησί του. Έως τότε που έγινε 30 ετών, ήταν ξυλουργός στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Εκεί ήταν η συναγωγή στην οποία ο Ιησούς ανέγνωσε τα βαρυσήμαντα λόγια της προφητείας του Ησαΐα. Αυτή την αλλαγή ενασχολήσεως ανεκοίνωσε στους Ναζωραίους που αποτελούσαν το ακροατήριο του, όταν ετελείωσε την ανάγνωσι της περικοπής του Ησαΐα 61:1, 2 και είπε: «Σήμερον επληρώθη η γραφή αυτή εις τα ώτα υμών.» Κατόπιν το έδειξε αυτό δίνοντας μια Γραφική ομιλία την οποία οι συμπατριώται του ενόμιζαν ότι δεν μπορούσε να δώση ο άλλοτε ξυλουργός. Είχαν ακούσει ότι ο Ιησούς έγινε γιατρός. Ήθελαν λοιπόν να ‘θεραπεύση σεαυτόν’ κάνοντας θεραπείες στην ‘πατρίδα’ του και στους συμπατριώτες του. Ο Ιησούς, με Γραφικά παραδείγματα, εξήγησε γιατί δεν θα το έκανε αυτό. Τότε, εκείνοι δυσαρεστήθηκαν πολύ και προσπάθησαν να τον θανατώσουν. Απέδειξαν βιαίως ότι δεν ήσαν αρκετά ‘πραείς’ για να δεχθούν το «ευαγγέλιον.»—Λουκ. 4:21-30.
10. Σε ποια περίπτωσι χρίσθηκε ο Ιησούς με άγιο πνεύμα;
10 Ο Ιησούς, παρά τον τρόπο με τον οποίον του συμπεριφέρθηκαν στην πατρίδα του, επροχώρησε αμέσως να εκτελέση τον σκοπό για τον οποίον εχρίσθη με το «πνεύμα Ιεχωβά του Θεού.» Το φθινόπωρο του έτους 29 μ.Χ., έφυγε από τη Ναζαρέτ και πήγε στον Ιορδάνη Ποταμό για να βαπτισθή από τον Ιωάννη, το γιο του Ιερέως Ζαχαρία. Αμέσως μετά την ανάδυσι του Ιησού από το νερό στο οποίο εβαπτίσθη, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είδε το άγιο πνεύμα να κατέρχεται σ’ αυτόν εν μορφή περιστεράς. Ταυτόχρονα, άκουσε τη φωνή του Ιεχωβά από τον ουρανό να λέγη: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» (Ματθ. 3:13-17· Λουκ. 3:21, 22· Ιωάν. 1:29-34) Το ίδιο εκείνο πνεύμα παρεκίνησε τον Ιησού ν’ αποσυρθή στην έρημο της Ιουδαίας επί 40 μέρες.
11. Γιατί ο Ιησούς είχε ακόμη το πνεύμα του χρίσματος όταν έδωσε την ομιλία του στη συναγωγή της Ναζαρέτ;
11 Μετά τις 40 εκείνες μέρες της νηστείας και επικοινωνίας με τον Πατέρα του τον Ιεχωβά, ο Σατανάς ή Διάβολος έθεσε ενώπιον του τρεις πειρασμούς. Αν ο Ιησούς υπέκυπτε σ’ εκείνους τους πειρασμούς, θα έχανε το πνεύμα του χρίσματος. Αλλά, επειδή αντιστάθηκε στον Πειραστή, διεκράτησε το πνευματικό χρίσμα. Το είχε, λοιπόν, ακόμη όταν έδωσε την ομιλία του στη συναγωγή της Ναζαρέτ.—Ματθ. 4:1-13· Λουκ. 4:1-21.
12. Έχοντας υπ’ όψιν αυτό που έγινε στη γη των Ιουδαίων από το έτος 537 π.Χ., τι ερωτήματα εγείρονται σχετικά με τους Ιουδαίους τον καιρό του χρίσματος του Ιησού;
12 Το χρίσμα του Ιησού με άγιο πνεύμα στο έτος 29 μ.Χ. έγινε 565 χρόνια αφότου ο λαός του Ιησού απελευθερώθηκε από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία στο έτος 537 π.Χ. και επέστρεψε στην ερημωμένη πατρίδα του, την επαρχία της Ιουδαίας. Είχαν ‘ανακαινίσει τας έρημους πόλεις’ της χώρας, περιλαμβανομένης και της Ιερουσαλήμ, της οποίας τον ναό ανοικοδόμησαν. «Ανήγειραν τας ηρημωμένας πόλεις» που ευρίσκοντο σ’ αυτή την κατάστασι ερημώσεως τα 70 περασμένα χρόνια και μετέτρεψαν τη γη σε παράδεισο. Στις τρεις ετήσιες εορτές των Ιουδαίων, η Σιών ή Ιερουσαλήμ, θα εγέμιζε από εκατομμύρια λάτρεις. Γιατί, λοιπόν, όταν εχρίσθη ο Ιησούς υπήρχαν συντετριμμένοι την καρδίαν Ιουδαίοι ή Ισραηλίται; Γιατί υπήρχαν ‘αιχμάλωτοι’; Γιατί υπήρχαν ‘δέσμιοι’; Γιατί υπήρχαν ‘πενθούντες εν Σιών’; Γιατί υπήρχαν φτωχοί, ταπεινοί, «πραείς» που εχρειάζοντο το «ευαγγέλιον» ή «αγαθά νέα,»; Γιατί υπήρχαν τέτοιου είδους άνθρωποι στο έτος 29 μ.Χ.;
ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΧΡΕΙΑΖΟΝΤΟ «ΑΓΑΘΑ ΝΕΑ,» ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΙ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ
13. Μετά την απελευθέρωσι των Ιουδαίων ‘δεσμίων’ από τη Βαβυλώνα και την επιστροφή στην πατρίδα των, σε τι είδους δουλεία περιήλθαν;
13 Αυτό συνέβαινε λόγω της πνευματικής καταστάσεως στην οποία είχε περιέλθει το έθνος Ισραήλ. Είναι αλήθεια ότι ο Ιεχωβά είχε εκτελέσει «ημέραν εκδικήσεως» κατά της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας, της οποίας οι άρχοντες ‘δεν απέλυαν εις τας οικίας αυτών τους δέσμιους αυτών.’ (Ησ. 14:17· Ιερεμ. 50:15, 28· 51:6, 11, 36) Όταν εκείνοι οι Ιουδαίοι ‘δέσμιοι’ αποκαταστάθηκαν κατόπιν στη γη τους, δεν περιήλθαν σε δουλεία προς την ειδωλολατρία με κατά γράμμα γλυπτές εικόνες. Ωστόσο, περιήλθαν σε μια μεγαλύτερη δουλεία, τη δουλεία του Ιουδαϊκού θρησκευτικού συστήματος. Επρόκειτο για ένα σύστημα στο οποίο κυριαρχούσαν εντολές και παραδόσεις ανθρώπων, πράγματα που αθετούσαν τον Νόμο και τις εντολές του Ιεχωβά Θεού. Οι επίσημοι γραμματείς και Φαρισαίοι έγιναν εξέχοντα πρόσωπα σ’ αυτό το θρησκευτικό σύστημα. Ετύφλωσαν τον λαό ως προς την αλήθεια αφαιρώντας «το κλειδίον της γνώσεως,» εμποδίζοντας τους ανθρώπους να εισέλθουν στη βασιλεία του Θεού και επιβάλλοντας βαρειά φορτία στον κοινό λαό, τα οποία φορτία αυτοί οι ίδιοι ούτε τα ήγγιζαν.—Λουκ. 11:52.
14. Στις ημέρες του Ιησού, γιατί υπήρχε λόγος να ‘πενθή εν Σιών’ ένα υπόλοιπο των Ιουδαίων;
14 Επίσης, εκείνοι οι αρχηγοί του Ιουδαϊσμού, σαν τυφλοί οδηγοί, ωδήγησαν τους τυφλωμένους Ιουδαίους στον δρόμο που καταλήγει στο βάραθρο της εθνικής καταστροφής. Έκαναν τη Σιών, ή Ιερουσαλήμ, ν’ απορρίψη τον πραγματικό Μεσσία, τον Ιησού, θανατώνοντας τον επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου σαν να ήταν ένας ψευδής Χριστός. Οι θρησκευτικοί εκείνοι αρχηγοί έκαναν την Ιερουσαλήμ να φονεύση τους προφήτας και να λιθοβολήση εκείνους που είχαν αποσταλή από τον Θεό της. (Ματθ. 23:1-37) Ήταν, λοιπόν, ανάγκη να κηρυχθή το «ευαγγέλιον» στους «πραείς» ενός τέτοιου έθνους; Ήταν ανάγκη να κηρυχθή ελευθερία σ’ εκείνους που ήσαν ‘αιχμάλωτοι’; Ήταν ανάγκη να ‘ανοιχθούν οι οφθαλμοί των δεσμίων’ και να φερθούν έξω από τη φυλακή του θρησκευτικού σκότους; Βρισκόταν η Σιών ή Ιερουσαλήμ, ως κέντρο της λατρείας του Ιεχωβά, σε τέτοια θρησκευτικώς ερημωμένη κατάστασι ώστε υπήρχε πραγματική αιτία πένθους γι’ αυτήν; Μάλιστα! Και ο κεχρισμένος Ιησούς διέκρινε ότι υπήρχε τότε ένα υπόλοιπο απ’ αυτούς τους «πενθούντας» μεταξύ των Ιουδαίων.
15. Με ποια έννοια ο Ιωάννης ο Βαπτιστής υπηρέτησε ως πρωτοπόρος, και πώς ο Ιησούς έγινε πρωτοπόρος της ζωής και της σωτηρίας;
15 Ο Ιησούς ικανοποίησε τις ανάγκες αυτών των πενθούντων, των ‘αιχμαλώτων,’ των ‘δεσμίων,’ και των ‘πράων.’ Επαρηγόρησε εκείνους τους πενθούντας κηρύττοντας τα αγαθά νέα ‘της βασιλείας των ουρανών,’ και εκτός τούτου εθεράπευε τους ασθενείς, ακόμη δε και ανέσταινε τους νεκρούς. (Ματθ. 4:17· 11:4-6) Αλλά επρόκειτο να έλθη ακόμη πιο μεγάλη παρηγοριά και ελευθερία για τους πενθούντας στη Σιών. Αυτό συνέβη με τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού και την ανάληψί του στον ουρανό και την παρουσίασι της αξίας της εξιλεωτικής του θυσίας στον Θεό. Ο Ιησούς Χριστός, εκπληρώνοντας έτσι τις Βιβλικές προφητείες που εσχετίζοντο μ’ αυτόν, έγινε ένας πρωτοπόρος της ζωής και της σωτηρίας για κείνους που δέχθηκαν τη ζωοπάροχη διακονία του. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής προηγήθηκε από τον Μεσσία του Ιεχωβά και προετοίμασε την οδό, και γι’ αυτό μπορούσε και ο Ιωάννης επίσης να ονομασθή πρωτοπόρος, επειδή ‘προεπορεύθη.’ (Λουκ. 1:76) Ο Ιησούς, όμως, έκαμε περισσότερα από τον Ιωάννη για να πρωτοστατήση στην οδό της ζωής και της σωτηρίας.
16. Κατά τη μετάφρασι του εδαφίου Πράξεις 3:15 υπό Μόφφατ, πώς ωνόμασε ο Πέτρος τον Ιησού στον ναό της Ιερουσαλήμ;
16 Είχε συμβή αυτό ακριβώς που είπε ο απόστολος Πέτρος με παρρησία στους Ιουδαίους μέσα στον ναό της Ιερουσαλήμ λίγες εβδομάδες μετά την ανάληψι του Ιησού στον ουρανό: «Τον δε αρχηγόν [πρωτοπόρον, σκαπανέα, Μόφφατ] της ζωής εθανατώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, του οποίου ημείς [ο Πέτρος και ο Ιωάννης] είμεθα μάρτυρες.»—Πράξ. 3:15.
17. Σύμφωνα με το εδάφιο Πράξεις 5:31, πώς απεκάλεσαν τον Ιησού οι 12 απόστολοι ενώπιον του Σάνχεδριν;
17 Αργότερα, ενώπιον του Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ, που εβαρύνετο από ενοχή αίματος και αποτελείτο τότε από Σαδδουκαίους, Φαρισαίους και γραμματείς, οι 12 απόστολοι του Ιησού Χριστού επιστοποίησαν τα εξής: «Τούτον ο Θεός ύψωσε δια της δεξιάς αυτού Αρχηγόν [πρωτοπόρον, σκαπανέα, Μόφφατ] και Σωτήρα, δια να δώση μετάνοιαν εις τον Ισραήλ και άφεσιν αμαρτιών.»—Πράξ. 5:31.
18, 19. Πώς απεκάλεσε ο απόστολος Παύλος τον Ιησού στην επιστολή προς Εβραίους 2:10 και 12:2;
18 Ο Εβραίος απόστολος Παύλος, γράφοντας στο υπόλοιπο των Εβραίων (Ιουδαίων) που δέχθηκαν τον Ιησού ως τον Μεσσία ή Χριστόν, είπε τα εξής: «Διότι έπρεπε εις αυτόν, δια τον οποίον είναι τα πάντα και δια του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων εις την δόξαν πολλούς υιούς, να κάμη τέλειον τον αρχηγόν (πρωτοπόρον, σκαπανέα, Αναθεωρημένη Στερεότυπος Μετάφρασις, επίσης, Μόφφατ) της σωτηρίας αυτών δια των παθημάτων.»—Εβρ. 2:10.
19 Επίσης: «Αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν (πρωτοπόρο, σκαπανέα, Αναθεωρημένη· Μόφφατ) και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού.»—Εβρ. 12:2.
20. Με ποια έννοια ο Ιησούς έγινε ‘πρωτοπόρος . . . της πίστεως μας,’ καθώς και τελειωτής της πίστεως;
20 Ο Ιησούς εδήλωσε έτσι ότι ήταν ένας «πρωτοπόρος» ή «σκαπανεύς» για τους μαθητάς του, πρωτοπόρος της ζωής, πρωτοπόρος της σωτηρίας, πρωτοπόρος της πίστεως μας. Εξεπλήρωσε εκατοντάδες Βιβλικές προφητείες σχετικά με τον Μεσσία ή Χριστό. Μ’ αυτό τον τρόπο, εισήγαγε ένα νέο και ουσιώδες στοιχείο στην πίστι μας προς τον Ιεχωβά Θεό. Έτσι, λοιπόν, έγινε ο πρωτοπόρος της ολοκληρωμένης πίστεως που έχουν τώρα οι αληθινοί Χριστιανοί. Σωστά λοιπόν καλείται ‘πρωτοπόρος . . . της πίστεως μας.’ (Εβρ. 12:2, Αναθεωρημένη· Γαλ. 3:24, 25) Ταυτόχρονα η πίστις μας σχετικά με τον Μεσσία του Ιεχωβά βρίσκει την τελειοποίησί της στον Ιησού Χριστό. Η πίστις των Ιουδαίων που απέρριψαν τον Ιησού Χριστό και οι οποίοι ενέμειναν μόνο στον Μωσαϊκό νόμο παρέμεινε ατελής.
«ΔΕΝΔΡΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ»
21. Ως αποτέλεσμα του ότι ο Ιησούς εμφανίσθηκε στους μαθητάς του και τους παρηγόρησε μετά την ανάστασί του, σε τι βαθμό οι μαθηταί θα ελάμβαναν πείρα μιας πνευματικής αναπτύξεως;
21 Ιησούς Χριστός, για να εποικοδομήση την πίστι των μαθητών του, εμφανίσθηκε σ’ αυτούς πολλές φορές στη διάρκεια των 40 ημερών μετά την ανάστασί του. Παρηγόρησε εκείνους που πενθούσαν για τον ελπιζόμενο Μεσσία. Τι συνέβη σ’ εκείνους τους οποίους παρηγόρησε ο αναστημένος Ιησούς Χριστός; Σύμφωνα με την προφητεία που αναγράφεται στα εδάφια Ησαΐας 61:1-3, ο κεχρισμένος Ιησούς θα τους ‘έδινε’ «ωραιότητα αντί της στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί του πένθους, στολήν αινέσεως αντί του πνεύματος της ακηδίας.» Ένεκα τούτου, θα ελάμβαναν πείρα μιας πνευματικής αναπτύξεως ώστε θα ωνομάζοντο «δένδρα δικαιοσύνης, φύτευμα του Ιεχωβά, εις δόξαν αυτού.»
22. Στην προφητεία του Ησαΐα, πώς έπρεπε να κατανοηθούν οι λέξεις ‘ωραιότης,’ ‘στάκτη,’ «έλαιον» και ‘στολή’; και πώς αυτές οι λέξεις ήσαν κατάλληλες για τους μαθητάς από την Πεντηκοστή και μετά;
22 Δεν μας λέγεται αν κανείς από τους αποστόλους ή μαθητάς του Ιησού έβαλε στάκτη στο κεφάλι του ή αν εφόρεσε σάκκον και σποδόν. Προφανώς οι προφητικές εκφράσεις ‘ωραιότης,’ ‘στάκτη,’ «έλαιον,» και ‘στολή’ είχαν συμβολική σημασία. Οι εμφανίσεις του Ιησού μετά την ανάστασί του ανέτρεψαν πραγματικά τα αισθήματα των μαθητών σ’ αυτό το θέμα. Αλλά την ημέρα της Πεντηκοστής που επακολούθησε, ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά χρησιμοποίησε τον Υιό του Ιησού Χριστό για να εκχύση το άγιο πνεύμα στους μαθητάς που ανέμεναν στη Ιερουσαλήμ. Σε εκδήλωσι της εκχύσεως του πνεύματος, θαυματουργικές γλώσσες πυρός περιίπταντο πάνω από τα κεφάλια τους. Αυτή η εκδήλωσις ήταν μόνο προσωρινή, δεν ήταν η μόνιμη ‘ωραιότης’ που προελέχθη στην προφητεία του Ησαΐα. Αντιθέτως, τα κεφάλια των εστέφθησαν με τη χαρά της θείας επιδοκιμασίας, όπως είναι η χαρά ενός νυμφίου ιερέως στην ημέρα του γάμου. (Ησ. 61:10) Ήταν σαν να είχε εκχυθή ένα κατευναστικό έλαιον στα κεφάλια τους, που τους ενίσχυσε μέχρι το σημείο της αγαλλιάσεως. Δεν υπήρχε πια το πνεύμα ακηδίας ή αποθαρρύνσεως, και οι αίνοι που έψελναν στον Ιεχωβά Θεό έδειχναν ότι αυτά τα άτομα φορούσαν «στολήν αινέσεως.» Οι παρατηρηταί αυτού του θεάματος την Πεντηκοστή είπαν: «Ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού.»—Πράξ. 2:1-11.
23. (α) Σε τι είδους έργο επρωτοπόρησε ο Ιησούς για τους μαθητάς του; (β) Με το χρίσμα των μέσω του Χριστού, τι έλαβαν εντολή οι μαθηταί να κάμουν;
23 Απ’ όλα αυτά, τι παρατηρούμε εμείς σήμερα; Το εξής, ότι ο Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το χρίσμα του, επρωτοπόρησε σ’ ένα έργο αποκαταστάσεως προς εκείνους που έγιναν μαθηταί του. Ο Ιεχωβά τον χρησιμοποίησε για να εκχύση άγιο πνεύμα στους βαπτισμένους μαθητάς του, έτσι ώστε αυτοί που έλαβαν το άγιο πνεύμα έγιναν κεχρισμένοι με το πνεύμα του Υπερτάτου Κυρίου Ιεχωβά. (2 Κορ. 1:21· 1 Ιωάν. 2:20, 27) Τώρα και αυτοί επίσης έλαβαν εντολή να μεταδώσουν τα «αγαθά νέα» στους ‘πραείς’ του έθνους Ισραήλ, να κηρύξουν ελευθερία στους αιχμαλώτους και άνοιξι δεσμωτηρίου στους δεσμίους, και να παρηγορήσουν τους πενθούντας για τη Σιών. Μ’ αυτό τον τρόπο, θα μπορούσαν να βοηθήσουν άλλους τους οποίους είχαν παρηγορήσει και ελευθερώσει, ν’ αγάλλωνται για τον «ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά» και να αινούν αυτόν που τους αποκατέστησε στην εύνοιά του και στην υπηρεσία του μέσω των κεχρισμένων του.
24. Από την Πεντηκοστή και μετά, πώς στολίσθηκε το πνευματικό κτήμα των μαθητών του Ιησού όπως είχε στολισθή ο Παράδεισος, και από ποιον θα εξωραΐζετο;
24 Αυτή η έκχυσις του πνεύματος έχει μεγάλη σημασία στον κόσμο για εκείνους που εχρίσθησαν μ’ αυτό. Αντί να είναι σαν ευαίσθητα φυτά που μαραίνονται από έλλειψι τροφής, έγιναν σαν «δένδρα δικαιοσύνης» που μόνο ο Ιεχωβά μπορούσε να φυτεύση και να κάμη ν’ αυξηθούν μέσω του Χριστού. Ο αρχικός «Παράδεισος Τρυφής» του ανθρώπου ήταν στολισμένος με δένδρα διαφόρων ειδών. (Γεν. 2:7-9) Αλλ’ από την Πεντηκοστή και μετά, ο Ιεχωβά εφύτευσε «δένδρα» στο πνευματικό κτήμα του αφιερωμένου λαού του, το οποίο οι εχθροί τους είχαν ερημώσει. Αυτά τα συμβολικά «δένδρα» ήσαν οι γενναίοι, σταθεροί, αμετακίνητοι Χριστιανοί που ορθώθηκαν ψηλά για τη δικαιοσύνη του Ιεχωβά Θεού. Αυτός, ως Φυτευτής των, ‘εξωραΐσθηκε’ από την παρουσία των στη νεοϊδρυμένη Χριστιανική εκκλησία.
25. Ποια υποχρέωσι ανέλαβαν όλοι όσοι βαπτίσθηκαν την Πεντηκοστή, και σε ποιο έργο θα υπηρετούσαν ως πρωτοπόροι;
25 Την ημέρα της Πεντηκοστής, εκτός από την αρχική εκκλησία των 120 περίπου μαθητών, χιλιάδες άλλοι έγιναν κεχρισμένοι μετά τη μετάνοια των, την αποδοχή του Μεσσίου και το βάπτισμα των στο νερό από τα χέρια των 12 αποστόλων. (Πράξ. 2:37-42) Και αυτοί επίσης ανέλαβαν τις υποχρεώσεις του χρίσματος με το πνεύμα του Ιεχωβά μέσω του Χριστού. Ο Αρχηγός των, ο Ιησούς, είχε διανοίξει την οδό για ν’ αποκτήσουν τελειοποιημένη πίστι και ζωή και σωτηρία. Αυτοί έγιναν ‘λειτουργοί του Θεού ημών.’ (Ησ. 61:6) Μ’ αυτή την ιδιότητα, πρέπει τώρα να διανοίξουν την οδό και για άλλους που εξεζήτησαν σχέσι με τον Θεό για ν’ αποκτήσουν συνδιαλλαγή μ’ αυτόν μέσω του Χριστού. (2 Κορ. 5:20) Μ’ αυτό τον τρόπο, θα είχαν ένα χαρωπό μέρος στο έργο αποκαταστάσεως του Θεού.
-
-
Οι “Λειτουργοί του Θεού Ημών” και οι Βοηθοί των ΣήμεραΗ Σκοπιά—1978 | 1 Οκτωβρίου
-
-
Οι “Λειτουργοί του Θεού Ημών” και οι Βοηθοί των Σήμερα
1. Ποια είναι η μεγαλύτερη δημόσια υπηρεσία που παρέχεται στην ανθρωπότητα σήμερα και πώς καλούνται προφητικά όσοι μετέχουν σ’ αυτήν;
ΤΟ ΘΕΙΟ ΕΡΓΟ πνευματικής αποκαταστάσεως και επανορθώσεως αποτελεί τη μεγαλύτερη δημόσια υπηρεσία που παρέχεται στην ανθρωπότητα σήμερα. Εκείνοι, τους οποίους χρησιμοποιεί ο Θεός ως δημοσίους λειτουργούς του σ’ αυτό το έργο, δεν είναι πολιτικοί άνδρες, αλλά είναι εκείνοι που προφητικά ορίζονται ως ‘λειτουργοί του Θεού ημών.’ (Ησ. 61:6) Ο Αρχηγός τους και Υπόδειγμά τους υπήρξε ο μεγαλύτερος Δημόσιος Λειτουργός του Ιεχωβά Θεού. Αυτός ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, στις ημέρες του επάνω στη γη πριν από 19 αιώνες, εξετέλεσε ένα καταπληκτικό έργο επανορθώσεως της πτωχής ανθρωπότητος.
2. Γιατί ο Ιησούς και οι απόστολοι του δεν ασχολήθηκαν με την αποκατάστασι του περιβάλλοντος της γης της Παλαιστίνης;
2 Τότε η δημόσια διακονία του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του δεν επέφερε αποκατάστασι του περιβάλλοντος στη γη της Παλαιστίνης, στην οποία είχαν κηρύξει τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού. Το να εργασθούν για ένα τέτοιο πράγμα θα ήταν μάταιο, διότι ο κεχρισμένος Ιησούς εδίδαξε τους αποστόλους του ότι ‘η ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών’ θα επήρχετο στους Ιουδαίους, και επήλθε πράγματι στα έτη 70-73 μ.Χ. από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες και η επαρχία της Ιουδαίας ερημώθηκε. Το φρούριο της Μασάδας κοντά στη Νεκρά Θάλασσα ήταν το τελευταίο Ιουδαϊκό οχυρό που έπεσε στους Ρωμαίους. Αλλά τι θα λεχθή για το έργο πνευματικής αποκαταστάσεως στο οποίο πρωτοπόρησε ο Ιησούς και το οποίο συνέχισαν οι απόστολοι του; Εξακολούθησε να προχωρή μέσα απ’ όλη εκείνη τη θλιβερή περίοδο και πέρα απ’ αυτήν, ως τότε που ήλθε η προλεχθείσα «αποστασία» ή στασιασμός μετά τον θάνατο των αποστόλων.—2 Θεσσ. 2:3.
-