Τι Έχει Συμβεί στη Χριστιανική Αγρύπνια;

«ΚΑΙ όσα λέγω προς εσάς προς πάντας λέγω· Αγρυπνείτε». Τα λόγια εκείνα του Ιησού Χριστού ηχούσαν στ’ αυτιά των ειλικρινών Χριστιανών στο διάβα των αιώνων. Όμως πόσα μέλη της Ρωμαιοκαθολικής, της Ανατολικής Ορθόδοξης ή των κύριων Προτεσταντικών Εκκλησιών εξακολουθούν να ακούνε στ’ αυτιά τους την εμψυχωτική εκείνη προειδοποίηση;—Μάρκος 13:37.

Γιατί θα έπρεπε οι Χριστιανοί να παραμένουν άγρυπνοι; Ο Ιησούς είχε δηλώσει ρητά: «Αγρυπνείτε λοιπόν· διότι δεν εξεύρετε πότε έρχεται ο κύριος της οικίας, . . . μήποτε ελθών εξαίφνης, σας εύρη κοιμωμένους». (Μάρκος 13:35, 36) Ώστε οι μαθητές του Ιησού έπρεπε να παραμένουν άγρυπνοι για τον ερχομό του Κυρίου τους, δηλαδή τον ερχομό του Χριστού.

Ποιος επρόκειτο να είναι ο σκοπός της έλευσης του Ιησού; Η εντολή του για να παραμένουν οι μαθητές του άγρυπνοι δόθηκε σαν μέρος της απάντησής του στην εξής χαρακτηριστική ερώτηση που του έκαναν οι μαθητές του: «Τι το σημείον της παρουσίας σου και της συντελείας του αιώνος [της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων, ΜΝΚ];» (Ματθαίος 24:3) Σύμφωνα με μια παράλληλη αφήγηση, αφού ανέφερε το σημείο με τα πολλά χαρακτηριστικά, ο Χριστός είπε: «Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλη μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας, διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας . . . Όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού».—Λουκάς 21:27-31.

Καλές Αιτίες για Αγρύπνια

Ώστε ο Ιησούς Χριστός έδωσε στους μαθητές του καλές αιτίες για να παραμένουν πνευματικά άγρυπνοι, ώστε να διακρίνουν την εκπλήρωση του «σημείου». Αυτό θα σήμαινε ότι ο Κύριός τους θα ήταν αόρατα ‘παρών’, γιατί κανένα σημάδι δε θα ήταν απαραίτητο στην περίπτωση που η παρουσία του θα ήταν σωματική, ορατή. Όμως η πνευματική του παρουσία θα σήμαινε επίσης ότι αυτός ο κακός ‘κόσμος’, ή ‘σύστημα πραγμάτων’, θα είχε μπει στη «συντέλειά» του, ή στον καιρό του τέλους. Και για τους Χριστιανούς, αυτό θα σήμαινε ότι ‘η απελευθέρωσή τους θα ήταν κοντά’. Ναι, θα σήμαινε ότι «είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού».

Δεν είναι αυτή ακριβώς η ουσία της Χριστιανικής ελπίδας; Δεν είναι αυτό ακριβώς το πράγμα για το οποίο όλοι οι Χριστιανοί διδάχτηκαν να προσεύχονται, δηλαδή: «Πατέρα μας στα ουράνια, είθε το όνομά σου να κρατηθεί άγιο, η βασιλεία σου να έρθει, το θέλημά σου να γίνει, πάνω στη γη όπως στον ουρανό»; (Ματθαίος 6:9, 10, Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ) Το λογικό δε θα ήταν οι Καθολικοί που επαναλαμβάνουν το Πάτερ Ημών τους ή τα μέλη των άλλων εκκλησιών που λένε την Κυριακή Προσευχή να είναι άγρυπνοι ώστε να δουν να εκπληρώνονται οι προσευχές τους; Ή μήπως συμβαίνει ώστε οι διδασκαλίες των εκκλησιών τους να έχουν αποστερήσει την προσευχή αυτή από το μεγαλύτερο μέρος του νοήματός της, έτσι ώστε λίγα πράγματα να εναπομένουν πια για τα οποία αυτοί να παραμένουν άγρυπνοι;

Γιατί Πολλοί Δεν Είναι Πια Άγρυπνοι

Οι Χριστιανοί έπρεπε να είναι άγρυπνοι για το σημάδι της παρουσίας του Χριστού. Γιατί; Επειδή αυτό θα σήμαινε ότι θα ήταν κοντά η Βασιλεία του Θεού, η ίδια η απελευθέρωσή τους και το τέλος του ‘κόσμου’, δηλαδή του τωρινού κακού ‘συστήματος πραγμάτων’. Οι διάφορες εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου θα έπρεπε να έχουν βοηθήσει τα μέλη τους να παραμένουν πνευματικά άγρυπνα έτσι ώστε να μη βρεθούν κοιμώμενα όταν θα έφτανε ο Κύριος. Έχουν εκπληρώσει οι εκκλησίες την αποστολή τους από αυτή την άποψη;

Ένα σύγγραμμα αναφέρει: «Καθώς ο καιρός περνούσε χωρίς να έχει έρθει η παρουσία, αυτή γινόταν ολοένα και περισσότερο μελλοντική για την εκκλησία, και τελικά διέτρεξε τον κίνδυνο να εγκαταλειφθεί τελείως σαν άρθρο πίστης».—Το Νέο Διεθνές Λεξικό της Θεολογίας της Καινής Διαθήκης.

Αυτό, πράγματι, έχει συμβεί. Οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου έχουν εγκαταλείψει τη Χριστιανική αγρύπνια, την οποία έδωσε εντολή ο Ιησούς στους μαθητές του να μην εγκαταλείψουν ποτέ. Δεν είναι πια άγρυπνοι για την παρουσία του Χριστού και για τον ερχομό της Βασιλείας του Θεού. Έχουν απομακρύνει με διάφορους ορθολογισμούς την προσδοκία της ‘συντέλειας του συστήματος πραγμάτων’, ή ‘του τέλους του κόσμου’.

Η Γαλλική ενός τόμου εγκυκλοπαίδεια QUID 1984 δίνει έναν σύγχρονο ορισμό της θρησκευτικής πεποίθησης σχετικά με το τέλος του κόσμου. Κάτω από τον υπότιτλο «Χαρακτηριστικά της Καθολικής Θρησκείας», λέει: «Η Εκκλησία πρόσφατα φαίνεται να ορίζει το τέλος του Κόσμου σαν να είναι η ατομική δοκιμή που αντιμετωπίζει κάθε άτομο όταν πεθαίνει». Διευρύνοντας το πρόβλημα, Η Νέα Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει: «Οι πιο καθιερωμένες Χριστιανικές εκκλησίες απέκλεισαν την εσχατολογία [τη διδασκαλία πάνω στα «Έσχατα Πράγματα»] σαν μια διδασκαλία χωρίς νόημα ή σαν κάποιον ασήμαντο μύθο».

Έτσι, ποια είναι η εκπληκτική αλλά αναπόφευκτη απάντηση στο ερώτημα «Τι έχει συμβεί στη Χριστιανική αγρύπνια;» Έχει δολοφονηθεί από «τις πιο καθιερωμένες Χριστιανικές εκκλησίες», δηλαδή τη Ρωμαιοκαθολική, την Ανατολική Ορθόδοξη και τις κύριες Προτεσταντικές εκκλησίες. Παρά το γεγονός ότι τα μέλη των εκκλησιών αυτών δεν είναι εκείνα που φταίνε γι’ αυτό, όμως πολλοί απ’ αυτούς ίσως να αναρωτιούνται πώς και γιατί οι εκκλησίες τους απομάκρυναν με διάφορους ορθολογισμούς τη Χριστιανική προσδοκία της παρουσίας του Χριστού, της έλευσης της Βασιλείας του Θεού και το τέλος του τωρινού κακού συστήματος πραγμάτων. Τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν σ’ αυτό θα εξεταστούν στο επόμενο άρθρο.

Πώς Εξασθένησε η Χριστιανική Προσδοκία

Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του να «αγρυπνούν» για την παρουσία του και για τον ερχομό της Βασιλείας του. (Μάρκος 13:37) Υπάρχει αφθονία αποδείξεων στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ότι οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα έκαναν ακριβώς αυτό το πράγμα. Μάλιστα μερικοί έγιναν τελείως ανυπόμονοι. (2 Θεσσαλονικείς 2:1, 2) Από την άλλη, για να προλάβουν οποιαδήποτε εξασθένηση της Χριστιανικής προσδοκίας, ο Παύλος, ο Ιάκωβος, ο Πέτρος και ο Ιωάννης έγραψαν όλοι τους επιστολές, στις οποίες παρότρυναν τους αδελφούς τους να παραμείνουν πνευματικά άγρυπνοι, καθώς περίμεναν υπομονετικά την «παρουσία» του Χριστού και «τη μέρα του Ιεχωβά».—Εβραίους 10:25, 37· Ιακώβου 5:7, 8· 1 Πέτρου 4:7· 2 Πέτρου 3:1-15· 1 Ιωάννου 2:18, 28.

Εργασίες που έχουν δημοσιευτεί από ιστορικούς και θεολόγους του Χριστιανικού κόσμου αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός. Στο εκτεταμένο του Συμπλήρωμα, το έγκυρο Γαλλικό Καθολικό Λεξικό της Βίβλου αναφέρει: «Είναι μάταιο να προσπαθήσει κανείς με κάθε θυσία να αρνηθεί την κατάσταση προσδοκίας του τέλους που εκδηλώνεται στα περισσότερα κείμενα της Καινής Διαθήκης. . . . Στην πρώτη Χριστιανοσύνη . . . η προσδοκία της Παρουσίας παίζει ουσιαστικό ρόλο και διατρέχει την Κ[αινή] Δ[ιαθήκη] από την αρχή μέχρι το τέλος».

Τότε πώς συμβαίνει ώστε μερικοί θεολόγοι του Χριστιανικού κόσμου να «προσπαθούν με κάθε θυσία να αρνηθούν την κατάσταση της προσδοκίας του τέλους» που ήταν έκδηλη ανάμεσα στους πρώτους Χριστιανούς; Αυτό έγινε, αναμφίβολα, για να δικαιολογήσουν την κατάσταση του πνευματικού λήθαργου που εκδηλώνεται σήμερα ανάμεσα σε πολλούς λεγόμενους Χριστιανούς, και στους πνευματικούς ηγέτες τους. Πώς συνέβη ώστε να έρθει αυτή η αλλαγή;

Πώς Εξασθένησε η Προσδοκία

Η εξασθένηση της Χριστιανικής προσδοκίας ήταν μια από τις συνέπειες της αποστασίας που είχε ήδη αρχίσει να εκδηλώνεται, ακόμη και πριν από το θάνατο των αποστόλων του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε ότι η αποστασία ‘ήδη ενεργούνταν’ μέσα στη Χριστιανική εκκλησία στις μέρες του. (2 Θεσσαλονικείς 2:3, 4, 7) Λίγα χρόνια αργότερα, ο απόστολος Πέτρος προειδοποίησε τους συγχριστιανούς του ενάντια στους ‘ψευτοδάσκαλους’ και στους ‘χλευαστές’ που έλεγαν: «Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως».—2 Πέτρου 2:1· 3:3, 4.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η σωστή Χριστιανική προσδοκία διατηρήθηκε για ένα χρονικό διάστημα από εκείνους που πίστευαν τη Βιβλική αλήθεια ότι η υποσχεμένη «παρουσία» του Ιησού θα αναγγείλει την εγγύτητα της Χιλιετούς Βασιλείας του πάνω από τη γη. Ο Ιουστίνος Μάρτυρας (πέθανε γύρω στο 165 μ.Χ.), ο Ειρηναίος (πέθανε γύρω στο 202 μ.Χ.) και ο Τερτυλλιανός (πέθανε μετά το 220 μ.Χ.)—όλοι τους πίστευαν στη Χιλιετή Βασιλεία του Χριστού και σύστηναν άγρυπνη προσδοκία για το τέλος του τωρινού κακού συστήματος πραγμάτων.

Καθώς ο καιρός περνούσε και η αποστασία αναπτυσσόταν, η χιλιετής ελπίδα της μετατροπής της γης σε έναν παγγήινο παράδεισο κάτω από τη Βασιλεία του Χριστού προοδευτικά αντικαθιστάτο από τη φανταστική προσδοκία που βασιζόταν στην Ελληνική φιλοσοφική αντίληψη της σύμφυτης ανθρώπινης αθανασίας. Η ελπίδα του Παράδεισου μεταφέρθηκε από τη γη στον ουρανό, μετά το θάνατο του ανθρώπου. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξασθένησε η Χριστιανική προσδοκία για την παρουσία του Χριστού, και τον ερχομό της Βασιλείας του. ‘Γιατί να αγρυπνείτε με λαχτάρα για το σημάδι της παρουσίας του Ιησού’, έκαναν τη σκέψη, ‘εφόσον μπορείτε να ελπίζετε ότι θα ενωθείτε με τον Χριστό στον ουρανό μετά το θάνατό σας;’

Έτσι η εξασθένηση της Χριστιανικής αγρύπνιας εξώθησε τους αποστάτες Χριστιανούς να οργανωθούν σε μια καλοδομημένη εκκλησία, τα μάτια της οποίας δεν ήταν πια προσηλωμένα στη μελλοντική παρουσία του Χριστού, αλλά, μάλλον, στη διαφέντευση πάνω στα μέλη της και, εφόσον αυτό ήταν δυνατό, πάνω στον κόσμο όλο. Η Νέα Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει: «Η [φαινομενική] καθυστέρηση της Παρουσίας κατέληξε σε εξασθένηση της επικείμενης προσδοκίας στην πρώτη εκκλησία. Μ’ αυτή τη διαδικασία της ‘αποεσχατολόγησης’, [της εξασθένησης της διδασκαλίας πάνω στα «Έσχατα Πράγματα»] η καθιερωμένη εκκλησία προοδευτικά αντικατέστησε την προσδοκόμενη Βασιλεία του Θεού. Ο σχηματισμός της Καθολικής Εκκλησίας σαν ενός ιεραρχικού θεσμού συνδέεται ευθέως με την πτώση της επικείμενης προσδοκίας».

Η Χαριστική Βολή

Ο εκκλησιαστικός «πατέρας», ή «δάσκαλος», ο οποίος έδωσε τη χαριστική βολή στη Χριστιανική αγρύπνια ήταν αναμφίβολα ο Αυγουστίνος (354-430 μ.Χ.). Στο φημισμένο έργο του Η Πόλη του Θεού, ο Αυγουστίνος δήλωσε: «Τώρα η εκκλησία πάνω στη γη είναι και η βασιλεία του Χριστού και η βασιλεία των ουρανών».

Το Νέο Λεξικό της Βίβλου εξηγεί το αποτέλεσμα που είχε η άποψη αυτή πάνω στην Καθολική θεολογία, λέγοντας: «Στη Ρωμαϊκή Καθολική θεολογία ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό είναι η ταύτιση της βασιλείας του Θεού με την Εκκλησία μέσα στη γήινη θεία οικονομία, μια ταύτιση η οποία κυρίως οφείλεται στην επιρροή του Αυγουστίνου. Μέσω της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ο Χριστός γίνεται Βασιλιάς της βασιλείας του Θεού. Η επικράτεια της βασιλείας έχει τα ίδια όρια με τα όρια της δύναμης και της εξουσίας της Εκκλησίας. Η βασιλεία των ουρανών επεκτείνεται με τη θρησκευτική δραστηριότητα και την πρόοδο της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο».

Αυτό εξάλειψε κάθε ανάγκη για να ‘κρατιούνται οι άνθρωποι άγρυπνοι’ για το σημάδι που θα έδειχνε ότι η Βασιλεία του Θεού ήταν κοντά. Γράφοντας στη Νέα Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια, ο Καθηγητής Ε. Ου. Μπενζ το επιβεβαιώνει αυτό λέγοντας: «Αυτός [ο Αυγουστίνος] έκανε να ατονίσει η αρχική επικείμενη προσδοκία διακηρύσσοντας ότι η Βασιλεία του Θεού έχει ήδη αρχίσει σ’ αυτόν τον κόσμο με την θεσμοθέτηση της εκκλησίας· η εκκλησία είναι ο ιστορικός εκπρόσωπος της Βασιλείας του Θεού πάνω στη Γη. Η πρώτη ανάσταση, σύμφωνα με τον Αυγουστίνο, συμβαίνει διαρκώς μέσα στην εκκλησία με τη μορφή του μυστηρίου του Βαπτίσματος, μέσω του οποίου οι πιστοί εισάγονται στη Βασιλεία του Θεού».

Ο Αυγουστίνος ήταν επίσης εκείνος ο οποίος οριστικοποίησε την εγκατάλειψη από μέρους του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου της Βιβλικής ελπίδας για την Χιλιετή Βασιλεία του Ιησού Χριστού στη διάρκεια της οποίας Αυτός θα αποκαθιστούσε τον Παράδεισο πάνω στη γη. (Αποκάλυψις 20:1-3, 6· 21:1-5) Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια παραδέχεται: «Ο Άγιος Αυγουστίνος τελικά κατέληξε στην πεποίθηση ότι δε θα υπήρχε χιλιετία . . . . Το σάββατο των χιλίων ετών μετά από ιστορία έξι χιλιάδων ετών, είναι το σύνολο της αιώνιας ζωής· ή, με άλλα λόγια, ο αριθμός χίλια έχει την πρόθεση να εκφράσει τελειότητα». Η Μακροπαιδεία της Μπριτάνικα (1977) προσθέτει: «Γι’ αυτόν [για τον Αυγουστίνο] η χιλιετία είχε γίνει μια πνευματική κατάσταση, στην οποία η εκκλησία είχε μπει συλλογικά την Πεντηκοστή . . . Δεν αναμενόταν καμιά επικείμενη υπερφυσική παρέμβαση στην ιστορία». Έτσι, για τους Καθολικούς, η προσευχή «ελθέτω η βασιλεία σου» κατάντησε χωρίς κανένα νόημα.

Μεσαιωνικός Σκοταδισμός

Όπως λένε, η ερμηνεία του Αυγουστίνου, «έγινε σταθερό δόγμα του μεσαίωνα». Συνεπώς η Χριστιανική προσδοκία έφτασε στα κατώτατα επίπεδά της. Διαβάζουμε: «Στον μεσαιωνικό Χριστιανικό κόσμο, η εσχατολογία της Καινής Διαθήκης έδωσε τη θέση της σ’ ένα δογματικό σύστημα, τα φιλοσοφικά θεμέλια του οποίου ήταν κατ’ αρχήν Πλατωνικά [από τον Έλληνα φιλόσοφο Πλάτωνα] και, αργότερα στη δύση, Αριστοτελικά [από τον Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη]. Οι παραδοσιακές αντιλήψεις σχετικά με την παρουσία, την ανάσταση και τα παρόμοια συνδυάστηκαν με τις Ελληνικές ιδέες σχετικά με την ψυχή και την αθανασία της. . . . Η Μεσαιωνική Χριστιανοσύνη . . . [άφησε] λίγο χώρο για το εσχατολογικό πάθος. Το πάθος αυτό, όμως, δεν ήταν νεκρό· έζησε σε μερικά αιρετικά κινήματα».—Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, έκδοση του 1970.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μιλάει περιφρονητικά για τα «αιρετικά» αυτά «κινήματα», αποκαλώντας τα «χιλιαστικές αιρέσεις». Οι ιστορικοί της μιλούν υποτιμητικά για τον «Τρόμο του Έτους 1000». Όμως τίνος σφάλμα ήταν ότι πολλοί από τους κοινούς ανθρώπους φοβούνταν ότι ο κόσμος θα τέλειωνε το έτος 1000; Ο «τρόμος» αυτός ήταν άμεσο αποτέλεσμα της θεολογίας του Καθολικού «Αγίου» Αυγουστίνου. Αυτός ισχυρίστηκε ότι ο Σατανάς ήταν δεμένος στον καιρό της πρώτης παρουσίας του Χριστού. Εφόσον τα εδάφια Αποκάλυψις 20:3, 7, 8 λένε ότι ο Σατανάς θα ήταν δεμένος επί 1.000 χρόνια και κατόπιν «θα απελευθερωνόταν . . . για να εξαπατήσει όλα τα έθνη» (Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ), δε θα πρέπει να απορούμε που μερικοί άνθρωποι στον δέκατο αιώνα φοβήθηκαν γι’ αυτά που πιθανόν θα συνέβαιναν στο έτος 1000.

Φυσικά, η επίσημη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία καταδίκασε τον «τρόμο» αυτό, όπως καταδίκασε και τον Κιστερκιανό Ηγούμενο Ιωακείμ από τη Φλώρα, ο οποίος πρόβλεψε το τέλος της Χριστιανικής εποχής για το έτος 1260. Τελικά, το 1516, στην Πέμπτη Σύνοδο του Λατερανού, ο Πάπας Λέων Ι΄ απαγόρευσε επίσημα σε οποιονδήποτε Καθολικό να προβλέψει πότε επρόκειτο να έρθει ο Αντίχριστος και η Τελική Κρίση. Η παραβίαση του νόμου αυτού θα έφερνε την ποινή του αφορισμού!

Προτεσταντική Εκλογίκευση

Θεωρητικά, η Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα, με την υποτιθέμενη επιστροφή της στη Βίβλο, θα έπρεπε να είχε διαπιστώσει μια επανεμφάνιση της Χριστιανικής προσδοκίας. Και πράγματι συνέβη αυτό για κάμποσο καιρό. Αλλά και σ’ αυτόν τον τομέα, όπως και σε πολλούς άλλους, η Μεταρρύθμιση δεν εκπλήρωσε τις υποσχέσεις της. Δε σημείωσε κάποια επιστροφή στην αληθινή Βιβλική Χριστιανοσύνη. Οι Προτεσταντικές εκκλησίες που γεννήθηκαν από τη Μεταρρύθμιση σύντομα έχασαν τη Χριστιανική τους αγρύπνια και συμβιβάστηκαν με τον τωρινό κόσμο.

Διαβάζουμε: «Οι εκκλησίες της Μεταρρύθμισης, όμως, σύντομα έγιναν καθιερωμένες εδαφικές [εθνικές] εκκλησίες, οι οποίες, με τη σειρά τους, κατέπνιξαν την προσδοκία για τον καιρό του τέλους, και έτσι το δόγμα των ‘εσχάτων πραγμάτων’ έγινε ένα παράρτημα στη δογματική». «Στον θρησκευτικό φιλελευθερισμό που εμφανίστηκε, ιδιαίτερα ανάμεσα στους Προτεστάντες και στους Ιουδαίους, προς το τέλος του 18ου και όλον τον 19ο αιώνα, η εσχατολογία δεν μπορούσε να βρει καμία θέση. Θεωρήθηκε σαν μέρος των χονδροειδών, πρωτόγονων, πολυφορεμένων στολιδιών της παραδοσιακής θρησκείας που δεν θα μπορούσαν πια να είναι αποδεκτά σε μια εποχή διαφώτισης. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι εσχατολογικές ιδέες εγκαταλείφθηκαν τελείως, και πιστευόταν ότι απλά θα υπήρχε κάποια μετά θάνατο αθανασία της ψυχής σαν προορισμός του ανθρώπου. Άλλοι θεολόγοι επανερμήνευσαν την προσδοκία της Βασιλείας του Θεού με ηθικούς, μισο-μυστικιστικούς ή κοινωνικούς όρους».—Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα.

Έτσι, αντί να βοηθήσουν τους Χριστιανούς να ‘παραμείνουν άγρυπνοι’ για την παρουσία του Χριστού και την ερχόμενη Βασιλεία του Θεού, οι Προτεστάντες θεολόγοι απόδιωξαν με εκλογικεύσεις την αληθινή Χριστιανική προσδοκία. Για πολλούς απ’ αυτούς, «η βασιλεία του Θεού . . . έφτασε ολοένα και περισσότερο να γίνεται κατανοητή πάνω σε ατομική βάση· είναι η κυριαρχία της χάρης και της ειρήνης μέσα στην καρδιά των ανθρώπων». Για άλλους, «ο ερχομός της βασιλείας συνίσταται στην προς τα μπρος πορεία της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινοτικής ανάπτυξης».—Το Νέο Λεξικό της Βίβλου (Προτεσταντικό).

Καθολικές Προσδοκίες

Στη θεωρία, τουλάχιστον, οι Καθολικοί θα πρέπει να είναι πνευματικά άγρυπνοι για την παρουσία του Χριστού. Παρά τη θεολογία του Αυγουστίνου που έθεσε ένα τέλος στην προσδοκία της Βασιλείας και στη χιλιετή ελπίδα για τους Καθολικούς, η δογματική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εξακολουθεί να περιλαμβάνει το Χριστιανικό καθήκον να διατηρείται κανείς άγρυπνος για την επιστροφή του Χριστού. Για παράδειγμα, η Συνέλευση του Βατικανού για το Δόγμα της Πίστης έστειλε στους Καθολικούς επισκόπους σ’ όλο τον κόσμο μια επιστολή, με την έγκριση του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ και με ημερομηνία 17 Μαΐου 1979, η οποία έλεγε: «Σε συμφωνία με τις Γραφές, η Εκκλησία περιμένει ‘την ένδοξη φανέρωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού’».

Αυτή είναι η διδασκαλία της Καθολικής Εκκλησίας στη θεωρία. Όμως, στην πράξη, πόσο συχνά ακούει ο μέσος Καθολικός τον ιερέα του να κηρύττει σχετικά με την ανάγκη να παραμένει άγρυπνος για την παρουσία του Χριστού και τον ερχομό της Βασιλείας του Θεού; Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο ίδιος ο σκοπός της επιστολής που αναφέρουμε παραπάνω από τη Ρωμαϊκή Κουρία [Παπική Αυλή] ήταν να «δυναμώσει την πίστη των Χριστιανών πάνω σε σημεία τα οποία έχουν αμφισβητηθεί». Όμως γιατί έχει αμφισβητηθεί η επιστροφή του Χριστού από τους λεγόμενους Χριστιανούς; Θα μπορούσε η απάντηση να υπονοηθεί στα ακόλουθα αποσπάσματα από τη Νέα Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια; «Η εκκλησία από πολλά χρόνια έχει παραμελήσει διδασκαλίες σχετικά με την όλη υπόθεση των εσχάτων πραγμάτων». «Από τη Μεταρρύθμιση, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ήταν ουσιαστικά απρόσβλητη από τα εσχατολογικά κινήματα».

Η Χριστιανική Αγρύπνια Δεν Είναι Νεκρή

Η Χριστιανική προσδοκία εξασθένησε μέσα στις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου επειδή αυτές εγκατέλειψαν τις καθαρές αλήθειες της Βίβλου και διάλεξαν να ακολουθήσουν την Ελληνική φιλοσοφία του «Αγίου» Αυγουστίνου. Τα ακόλουθα άρθρα θα δείξουν ότι οι αληθινοί δούλοι του Θεού πάντοτε ζούσαν με την προσδοκία της παρουσίας του Χριστού, και ότι σήμερα υπάρχει ένας λαός που έχει αποδείξει τη Χριστιανική του αγρύπνια στο διάβα των ετών και που έχει ανακαλύψει και πάλι μια υπέροχη ελπίδα που μπορεί να γίνει και δική σας. Παρακαλείστε διαβάστε τα, και κατόπιν ζητήστε από έναν Μάρτυρα του Ιεχωβά να σας βοηθήσει να ‘παραμένετε άγρυπνοι’ για την εκπλήρωση της Βιβλικής αυτής ελπίδας.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]

«Είναι μάταιο να . . . αρνείται κανείς την κατάσταση της προσδοκίας του τέλους που είναι φανερή στα περισσότερα κείμενα της Καινής Διαθήκης»

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Ο Αυγουστίνος υποστήριξε ότι η εκκλησία πάνω στη γη είναι η Βασιλεία του Χριστού

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Ο Πάπας Λέων Ι΄ απαγόρευσε σε οποιονδήποτε Καθολικό να προβλέψει πότε θα ερχόταν η Τελική Κρίση

Ευτυχισμένοι Εκείνοι που Βρίσκονται Άγρυπνοι!

«Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι, τους οποίους ελθών ο κύριος θέλει ευρεί αγρυπνούντας»!—ΛΟΥΚΑΣ 12:37.

1. Γιατί οι δούλοι του Ιεχωβά συνεχίζουν πάντοτε ‘να τον προσμένουν’, αλλά ποια ερώτηση μπορεί να γίνει σχετικά με τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου;

‘Ο ΙΕΧΩΒΑ είναι Θεός κρίσης. Ευτυχισμένοι είναι όλοι εκείνοι που συνεχίζουν να τον προσμένουν’. (Ησαΐας 30:18) Από τότε που ο Ιεχωβά ανήγγειλε την τελική ήττα του Φιδιού και την απελευθέρωση μέσω του Υποσχεμένου Σπέρματος, οι πιστοί του δούλοι ζουν με την προσδοκία της εκπλήρωσης εκείνης της υπόσχεσης. (Γένεσις 3:15) Βοηθούν, όμως, οι θεολόγοι του Χριστιανικού κόσμου τα μέλη των εκκλησιών τους να συνεχίσουν να παραμένουν άγρυπνοι για την τελική εκείνη απελευθέρωση από τον Σατανά και το σπέρμα του;

2. Γιατί θα έπρεπε τα ‘έθνη’ να περιμένουν τον «Σηλώ»;

² Στην προφητεία του που έκανε από το κρεβάτι του θανάτου, ο Ιακώβ προείπε ότι το Σπέρμα της υπόσχεσης θα ερχόταν μέσω της φυλής του Ιούδα. Δίνοντας στο Σπέρμα το συμβολικό όνομα Σηλώ, ο Ιακώβ δήλωσε ότι ‘σ’ αυτόν θα ανήκει η υπακοή των λαών’. Σύμφωνα με την Ελληνική Μετάφραση των Εβδομήκοντα, ο Σηλώ ‘θα είναι η προσδοκία των εθνών’. (Γένεσις 49:10) Τα ‘έθνη’ ολοένα και περισσότερο θα έχουν το νου τους για να δουν τον Σηλώ, επειδή ο Ιεχωβά είπε στον παππού τού Ιακώβ, στον Αβραάμ: ‘Μέσω του σπέρματός σου όλα τα έθνη της γης εξάπαντος θα ευλογηθούν’. (Γένεσις 22:18) Όμως πρώτα αυτό το σπέρμα, ο Σηλώ, ή ο Μεσσίας, έπρεπε να έρθει στη γη ανάμεσα στους απογόνους του Αβραάμ και να γεννηθεί μέσα στη φυλή του Ιούδα.

Ένα Άγρυπνο Ιουδαϊκό Υπόλοιπο

3. Τι δηλώνει ο Λουκάς σχετικά με την προσδοκία του Ιουδαϊκού λαού το 29 μ.Χ., και το υποστηρίζει η ιστορία αυτό;

³ Ο Ιουδαίος ιστορικός Λουκάς λέει ότι «τω δεκάτω πέμπτω έτει της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος [το 29 μ.Χ.]», «επρόσμενεν ο λαός, και διελογίζοντο πάντες εν ταις καρδίαις αυτών περί του Ιωάννου [τον Βαφτιστή], μήποτε αυτός είναι ο Χριστός [στα Εβραϊκά Μασσίαχ, ο Μεσσίας]». (Λουκάς 3:1, 15) Υποστηρίζει η κοσμική ιστορία τη δήλωση αυτή του Λουκά; Η νέα Αγγλική έκδοση του έργου τού Έμιλ Σίρερ Ιστορία του Ιουδαϊκού Λαού την Εποχή του Ιησού Χριστού ρωτάει: «Παρέμεινε συνεχώς ζωντανή ανάμεσα στο λαό η ελπίδα αυτή [η Μεσσιανική προσδοκία];» Σαν απάντηση, λέει: «Τους τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες, και ιδιαίτερα τον πρώτο αιώνα μ.Χ., έγινε για μια ακόμη φορά πολύ ζωντανή, όπως δείχνουν αποφασιστικότατα τα Ψευδεπίγραφα [Ιουδαϊκή αποκαλυπτική φιλολογία], τα Κουμράν [κοινοτικές συγγραφές της Νεκράς Θάλασσας], ο Ιώσηπος και τα Ευαγγέλια. . . . Τα οράματα του βιβλίου του Δανιήλ . . . άσκησαν βαθιά επιρροή στο σχηματισμό της μεσσιανικής ιδέας».

4, 5. (α) Γιατί περίμεναν οι Ιουδαίοι τον Μεσσία τον καιρό εκείνο, και πώς επιβεβαιώνεται αυτό; (β) Τι είδους Μεσσία περίμεναν πολλοί Ιουδαίοι, αλλά σε ποιους αποκάλυψε ο Ιεχωβά τον ερχομό τού αληθινού Μεσσία;

⁴ Σχολιάζοντας το εδάφιο Ματθαίος 2:2, κάποιος λόγιος έγραψε: «Υπήρχε, τον καιρό εκείνο, μια κυριαρχούσα προσδοκία ότι κάποιο αξιομνημόνευτο πρόσωπο επρόκειτο να εμφανιστεί στην Ιουδαία. Οι Ιουδαίοι απέβλεπαν ανυπόμονα στον ερχομό του Μεσσία. Υπολογίζοντας το χρόνο που αναφέρεται από τον Δανιήλ (κεφάλαιο 9:25-27), γνώριζαν ότι πλησίαζε η περίοδος που θα έπρεπε να εμφανιστεί ο Μεσσίας». Μπορούμε επίσης να πούμε ότι οι Ρωμαίοι ιστορικοί Σουετώνιος και Τάκιτος, καθώς και οι Ιουδαίοι ιστορικοί Ιώσηπος και Φίλωνας, αναφέρουν την κατάσταση αυτή της προσδοκίας. Το Γαλλικό Βιβλικό Εγχειρίδιο, από τους Μπακουέζ και Βιγκουρού (Τόμος 3, σελίδα 191), το επιβεβαιώνει αυτό, και αναφέρει: «Οι άνθρωποι γνώριζαν ότι οι εβδομήντα εβδομάδες ετών που είχαν αναφερθεί από τον Δανιήλ πλησίαζαν στο τέλος τους· κανείς δεν εξεπλάγη που άκουσε τον Ιωάννη τον Βαφτιστή να αναγγέλλει ότι η Βασιλεία του Θεού είχε πλησιάσει».

⁵ Συνεπώς, υπάρχει ιστορική απόδειξη ότι οι Ιουδαίοι πρόσμεναν τον ερχομό του Μεσσία, ή το Υποσχεμένο Σπέρμα, και ότι η προσδοκία αυτή οφειλόταν στο ότι είχαν παραμείνει άγρυπνοι για την εκπλήρωση του καιρού της προφητείας.* (Δανιήλ 9:24-27) Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα, που ανήκαν στις διάφορες αιρέσεις του Ιουδαϊσμού, έλπιζαν ότι θα ερχόταν κάποιος πολιτικός Μεσσίας, ο οποίος, όπως αναφέρεται στη Συνοπτική Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια, «θα κατέστρεφε τους εχθρούς του Ισραήλ και θα εγκαθιστούσε μια τέλεια εποχή ειρήνης και τελειότητας». Αλλά ένα υπόλοιπο πιστών Ιουδαίων πρόσμεναν με προσήλωση τον ερχομό του αληθινού Μεσσία. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, οι γονείς του Ιωάννη του Βαφτιστή, καθώς και ο Συμεών, η Άννα, ο Ιωσήφ και η Μαρία. (Ματθαίος 1:18-21· Λουκάς 1:5-17, 30, 31, 46, 54, 55· 2:25, 26, 36-38) Σ’ αυτούς, και όχι στους θρησκευτικούς ηγέτες του Ιουδαϊσμού, επιβεβαίωσε ο Ιεχωβά αυτό που η προφητεία του Δανιήλ τους είχε καταστήσει ικανούς να περιμένουν άγρυπνοι, δηλαδή, τον ερχομό του Υποσχεμένου Σπέρματος, ή του Μεσσία, ‘όταν έφτασε το πλήρες όριο του χρόνου’.—Γαλάτας 4:4.

Η Αγρύπνια των Πρώτων Χριστιανών

6. Πώς ανατρέφονταν οι νεαροί Ιουδαίοι, και πώς αυτό βοήθησε μερικούς να γίνουν μαθητές του Ιησού;

⁶ Ο Ιωσήφ και η Μαρία γνώριζαν ότι το παιδί Ιησούς που ανέτρεφαν επρόκειτο να γίνει ο Μεσσίας. Μιλώντας για την ανατροφή του, Η Νέα Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει: «Ο Ιησούς πιθανότατα μεγάλωσε μέσα στην ευσέβεια που καλλιεργούνταν στο σπίτι και στη συναγωγή (που περιλάμβανε τη μελέτη της Βίβλου, την υπακοή στο Νόμο, την προσευχή, και την προσδοκία για τον τελικό ερχομό του Μεσσία)». Και άλλοι νεαροί που ανατράφηκαν στα σπίτια πιστών ανθρώπων του Ιουδαϊκού υπολοίπου εμποτίστηκαν με τη Μεσσιανική ελπίδα, και η σωστή αυτή προσδοκία κατέστησε ικανούς τουλάχιστον μερικούς από αυτούς να ακούσουν πρόθυμα την κλήση να γίνουν μαθητές του Ιησού.—Μάρκος 1:17-20· Ιωάννης 1:35-37, 43, 49.

7. (α) Δίδαξε ο Ιησούς ότι η Βασιλεία βρίσκεται μέσα στον καθένα μεμονωμένο Χριστιανό; (β) Για ποιο πράγμα έπρεπε να κρατηθούν άγρυπνοι οι Χριστιανοί;

⁷ Προς το τέλος της επίγειας διακονίας του, ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του να συνεχίσουν να παραμένουν άγρυπνοι για τη μελλοντική «παρουσία» του και τον ερχομό της Βασιλείας του. Η Μπριτάνικα αναφέρει: «Τα παραδοσιακά αυτά μοτίβα για το τέλος του κόσμου, την Τελική Κρίση, και τον νέο κόσμο του Θεού δε λείπουν από τα λεγόμενα του Ιησού που διατηρήθηκαν στην παράδοση των Ευαγγελίων. Έτσι, ο Ιησούς με κανέναν τρόπο δεν άλλαξε τη Βασιλεία των Ουρανών σε μια καθαρά θρησκευτική εμπειρία της ατομικής ανθρώπινης ψυχής ούτε έδωσε στην Ιουδαϊκή εσχατολογική προσδοκία την έννοια μιας εξελικτικής διαδικασίας που δεσπόζει στον κόσμο ή κάποιου στόχου εφικτού με ανθρώπινη προσπάθεια. . . . Ούτε συμμετείχε ούτε ενθάρρυνε την ελπίδα σε έναν εθνικό μεσσία. . . ούτε υποστήριξε τις προσπάθειες των Ζηλωτών να επιταχύνουν τον ερχομό της Βασιλείας του Θεού». Όχι, έδωσε στους Χριστιανούς ένα σημάδι με πολλά χαρακτηριστικά, από το οποίο για πρώτη φορά θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν την προσέγγιση της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, και κατόπιν, πολύ αργότερα, να διακρίνουν το ‘σημάδι της παρουσίας του και της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων’.—Ματθαίος 24:3 ως 25:46· Λουκάς 21:20-22.

8. Τι δείχνει ότι ο Ιησούς δεν πίστευε ότι θα ερχόταν στη Βασιλεία του πολύ σύντομα, έτσι ποια συμβουλή έδωσε στους ακολούθους του;

⁸ Αυτοί που δεν έχουν θρησκευτικές δεσμευτικές αντιλήψεις κι ακόμη μερικοί από τους θεολόγους του Χριστιανικού κόσμου ισχυρίζονται ότι οι πρώτοι Χριστιανοί πίστευαν ότι η παρουσία του Χριστού επρόκειτο να συμβεί στις μέρες τους. Μερικοί ακόμη υποθέτουν ότι ο ίδιος ο Ιησούς πίστευε ότι θα ερχόταν στη Βασιλεία του πολύ σύντομα. Αλλά στην παραβολή του για τα τάλαντα και τις μνες, ο Ιησούς έδειξε ότι μόνο «μετά» από «καιρόν πολύν» θα επέστρεφε στη βασιλική του δύναμη και θα διακανόνιζε τους λογαριασμούς με τους δούλους του στους οποίους είχε εμπιστευθεί τα υπάρχοντά του. (Ματθαίος 25:14, 19· Λουκάς 19:11, 12, 15) Και στην προφητεία του για το ‘σημάδι της παρουσίας του και της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων’, παραδέχτηκε ότι ‘ούτε οι άγγελοι των ουρανών ούτε ο Γιος, αλλά μονάχα ο Πατέρας’ γνώριζε τη ‘μέρα και την ώρα’ που θα ερχόταν το τέλος. Κατόπιν πρόσθεσε: «Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε ποία ώρα έρχεται ο Κύριος υμών».—Μάρκος 13:32· Ματθαίος 24:3, 14, 36, 42.

9. Μήπως ο απόστολος Παύλος έδωσε την εντύπωση πως πίστευε ότι η παρουσία του Χριστού επρόκειτο να γίνει στις μέρες του; Εξηγήστε.

⁹ Όσο για την πεποίθηση των πρώτων Χριστιανών στην αμεσότητα της παρουσίας του Χριστού, ένα σύγγραμμα* δηλώνει: «Η περίπτωση τού να δεχτούμε ότι ο Παύλος πρόσμενε την παρουσία σύντομα στην 1 Θεσ. απέχει από του να είναι χωρίς αμφισβήτηση. Από το 1 Θεσ. 5:10 ακόμη ο Παύλος υπολόγιζε τη δυνατότητα να πεθάνει. Δεν μπορεί να αποκλειστεί η δυνατότητα ότι όταν έλεγε ο Παύλος ‘εμείς’ στην 1 Θεσ. 4:15 και 17, ταύτιζε έτσι τον εαυτό του με την τελευταία γενιά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι ο ίδιος θα ανήκε σ’ αυτή». Στη δεύτερη επιστολή του στον Τιμόθεο, ο Παύλος σαφώς δήλωσε ότι δεν έλπιζε να λάβει την ανταμοιβή του μέχρι ‘τη μέρα εκείνη’, τη μέρα της ‘φανέρωσης’ του Χριστού στη Βασιλεία του, όταν Αυτός θα ‘έκρινε τους ζωντανούς και τους νεκρούς’.—2 Τιμόθεον 4:1, 8.

10. Πώς αποδείχτηκε ζωοσωτήρια για τους Ιουδαίους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα η Χριστιανική αγρύπνια;

¹⁰ Ενώ πρόσμεναν την παρουσία του Ιησού Χριστού και τον ερχομό της Βασιλείας του, οι Χριστιανοί έπρεπε να παραμένουν άγρυπνοι. Η σωστή Χριστιανική αγρύπνια κατέστησε ικανούς τους Ιουδαίους Χριστιανούς να αναγνωρίσουν το σημείο που είχε δώσει ο Ιησούς για την επικείμενη καταστροφή της Ιερουσαλήμ. (Λουκάς 21:20-24) Όταν ο Κέστιος Γάλλος επιτέθηκε στην Ιερουσαλήμ το 66 μ.Χ., οι άγρυπνοι Χριστιανοί επωφελήθηκαν από την αιφνίδια, ανεξήγητη αναχώρησή του και έφυγαν από την πόλη, καθώς και από την τριγύρω περιφέρεια της Ιουδαίας. Σύμφωνα με τους πρώτους εκκλησιαστικούς ιστορικούς, τον Ηγήσιππο, τον Ευσέβιο και τον Επιφάνειο, οι Ιουδαίοι Χριστιανοί κατέφυγαν πέρα από τον Ιορδάνη σ’ έναν τόπο που ονομαζόταν Πέλλα. Επειδή ήταν πνευματικά τελείως άγρυπνοι, σώθηκαν από το θάνατο ή την αιχμαλωσία, όταν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα επέστρεψαν το 70 μ.Χ. κάτω από τον Στρατηγό Τίτο και κατέστρεψαν την Ιερουσαλήμ. Πόσο ευτυχισμένοι θα πρέπει να ήταν αυτοί οι Χριστιανοί που είχαν παραμείνει άγρυπνοι!

Η Χριστιανική Προσδοκία Μετά το 70 μ.Χ.

11, 12. Ποια επρόκειτο να είναι η σωστή στάση για τους Χριστιανούς μετά από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ., και πώς αυτό θα τους προστάτευε;

¹¹ Εφόσον η παρουσία του Ιησού επρόκειτο να συμβεί ‘μετά από πολύ καιρό’, ποια θα έπρεπε να είναι η σωστή στάση των Χριστιανών μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. και σ’ όλους τους αιώνες μέχρι τον καιρό του τέλους; Θα έπρεπε να ψυχραθεί η Χριστιανική προσδοκία, να «μπει στον πάγο», σαν να λέγαμε; Όχι! Οι τρεις επιστολές και η Αποκάλυψη του αποστόλου Ιωάννη γράφτηκαν όλες μετά από το 70 μ.Χ. Στην πρώτη του επιστολή, ο Ιωάννης προειδοποιεί ενάντια στον «αντίχριστο» και λέει στους Χριστιανούς να παραμείνουν σε ενότητα με τον Χριστό προσμένοντας την «παρουσία» Του και τη φανέρωσή Του. (1 Ιωάννου 2:18, 28· 3:2) Και στις τρεις επιστολές, ο Ιωάννης προειδοποιεί ενάντια στους αποστάτες. Όσο για την Αποκάλυψη, από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι προσανατολισμένη προς τον ερχομό του Χριστού σε δόξα στη Βασιλεία του, ενώ η προτελευταία φράση της είναι: «Αμήν, ναι, έρχου, Κύριε Ιησού».—Αποκάλυψις 22:20.

¹² Οι Χριστιανοί έπρεπε να είναι προσανατολισμένοι προς την παρουσία. Δηλαδή έπρεπε, μέρα με τη μέρα, να ζουν με την προσδοκία της «παρουσίας» του Χριστού. Ο Ερνστ Μπενζ, ένας καθηγητής της εκκλησιαστικής ιστορίας, γράφει: «Τα ‘έσχατα πράγματα’ ήταν, από την άποψη του επείγοντος, τα πρώτα πράγματα για τους πιστούς της πρώτης εκκλησίας. Το κεντρικό περιεχόμενο της πίστης και της ελπίδας τους ήταν ο ερχομός της Βασιλείας του Θεού». Ακόμη κι αν η Βασιλεία δεν επρόκειτο να έρθει στη διάρκεια της δικής τους ζωής, η σωστή αυτή στάση της προσδοκίας θα προστάτευε τους Χριστιανούς από του να γίνουν πνευματικά νωθροί και να αναμιχτούν με τον κόσμο του Σατανά.—1 Ιωάννου 2:15-17.

13, 14. Ποια δύο άκρα υπήρχαν ανάμεσα στους αποστάτες Χριστιανούς τον δεύτερο και τον τρίτο αιώνα μ.Χ.;

¹³ Ομολογουμένως, καθώς η αποστασία αναπτυσσόταν μετά τον θάνατο των αποστόλων, μερικοί απέκτησαν εσφαλμένες ιδέες σχετικά με την εγγύτητα του ερχομού του Χριστού στην Βασιλεία του. Στο έργο του Η Πρώτη Εκκλησία και ο Κόσμος, ο Σ. Τζ. Καντού λέει: «Ο Ειρηναίος [δεύτερος αιώνας μ.Χ.] και ο Ιππόλυτος [τέλος του δεύτερου, αρχές του τρίτου αιώνα μ.Χ.] πίστευαν και οι δυο ότι ήταν δυνατόν να υπολογιστεί με κάποιο βαθμό ακρίβειας χρόνου πότε θα ερχόταν το τέλος». Μερικοί, εξαιτίας εσφαλμένης χρονολόγησης, πίστεψαν ότι είχαν σχεδόν παρέλθει 6.000 χρόνια ανθρώπινης ιστορίας και ότι η έλευση της έβδομης χιλιετηρίδας βρισκόταν κοντά. Φυσικά είχαν λάθος. Αλλά τουλάχιστον προσπαθούσαν να κρατηθούν πνευματικά άγρυπνοι.

¹⁴ Από την άλλη, οι περισσότεροι αποστάτες Χριστιανοί έχασαν κάθε έννοια του επείγοντος και της προσδοκίας της Βασιλείας. Το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης μας πληροφορεί: «Επηρεασμένοι από τη μεταφυσική [φιλοσοφία] του Πλάτωνα και της ηθικής των Στωικών, οι Χριστιανοί Απολογητές [εκκλησιαστικοί «πατέρες» του δεύτερου και της αρχής του τρίτου αιώνα] έκαναν λίγη χρήση της ιδέας της βασιλείας του Θεού. Στο βαθμό που έχουν κάποια εσχατολογία, αυτή κυριαρχείται από την ιδέα της τελειοποίησης του μεμονωμένου Χριστιανού. . . . Οι Ελληνικές απόψεις για την αθανασία, για την αιώνια ζωή και για την γνώση είναι πιο σημαντικές από τη βιβλική άποψη για τη [Βασιλεία του Θεού] . . . Παρόμοια στον Ωριγένη [γύρω στο 185 έως γύρω στο 254 μ.Χ.], . . . δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου χώρος για το βιβλικό άγγελμα της βασιλείας του Θεού».

15. Καθώς η αποστασία αναπτυσσόταν, ποια στάση υιοθέτησαν οι καθιερωμένες εκκλησίες απέναντι στη διδασκαλία για τα «Έσχατα Πράγματα»;

¹⁵ Κυρίως αυτή ήταν η στάση που επικρατούσε στο διάβα των αιώνων ανάμεσα στις Χριστιανικές, όπως λέγονταν, εκκλησίες. Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα αποκαλύπτει: «Από τον καιρό του Ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου (πέθανε το 337) η πολιτική αναγνώριση της Χριστιανοσύνης είχε κατανοηθεί σαν η πραγματοποιημένη ελπίδα της Βασιλείας του Χριστού. Η μελλοντική εσχατολογία εξακολούθησε να υπάρχει σε καταπιεσμένες παράνομες αιρέσεις». «Στην περίοδο πριν από τη Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα, αιρετικές ομάδες . . . κατηγόρησαν τη Ρωμαϊκή Εκκλησία ότι πρόδωσε την αρχική εσχατολογική επικείμενη προσδοκία».

‘Ευτυχισμένοι Είναι Εκείνοι που Βρίσκονται Άγρυπνοι’

16. Ποιοι όμιλοι εμφανίστηκαν τον 19ο αιώνα, και τι πίστευαν μερικοί απ’ αυτούς;

¹⁶ Εφόσον «οι πιο καθιερωμένες Χριστιανικές εκκλησίες» δεν ήταν πια άγρυπνες για την παρουσία του Χριστού και για την ανάληψη της Βασιλικής του δύναμης, απόμενε στους ομίλους που οι εκκλησίες εκείνες αποκαλούσαν «αιρετικές ομάδες» να το κάνουν αυτό. Το 19ο αιώνα, αρκετές τέτοιες ομάδες εμφανίστηκαν σε χώρες όπου η Βίβλος και τα μέσα για τη μελέτη της ήταν προσιτά στον κοινό λαό. Οι κύριες εκκλησίες, για τις οποίες οποιαδήποτε διδασκαλία σχετικά με τα «Έσχατα Πράγματα» είχε καταστεί χωρίς νόημα, περιφρονητικά αποκάλεσαν τις ομάδες αυτές αντβεντιστικές ή χιλιαστικές, επειδή οι ομάδες αυτές ήταν άγρυπνες για τη δεύτερη έλευση του Χριστού και πίστευαν ότι ο Χριστός επρόκειτο να βασιλεύσει για χίλια χρόνια. Πολλές από τις ομάδες αυτές περίμεναν τον Χριστό να επιστρέψει στη γη για να εγκαταστήσει τη χιλιετή Βασιλεία του. Μερικές από αυτές υπολόγισαν ότι η δεύτερη έλευση του Χριστού θα έπρεπε να γίνει το 1835 (οι Ιρβινγκίτες στην Αγγλία), το 1836 (οι ακόλουθοι του Μπένγκελ στη Γερμανία), το 1843 (οι ακόλουθοι του Μίλλερ στις Ηνωμένες Πολιτείες) και το 1889 (μια Μενονιτική ομάδα στη Ρωσία).

17, 18. Πώς αντέδρασαν οι καθιερωμένες εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, όμως τι είπε ο Ιησούς ότι θα έψαχνε να βρει όταν θα ‘ερχόταν’;

¹⁷ Φυσικά, «οι πιο καθιερωμένες Χριστιανικές εκκλησίες» αναγάλλιασαν όταν αυτές οι προβλέψεις αποδείχτηκαν εσφαλμένες. Εξάπαντος, οι Καθολικοί, οι Ορθόδοξοι και οι κύριες Προτεσταντικές Εκκλησίες δεν είχαν κάνει τέτοια λάθη. Γι’ αυτές, η διδασκαλία για τα «Έσχατα Πράγματα» ήταν «χωρίς νόημα». Αυτές από αιώνες τώρα είχαν πάψει να ‘κρατιούνται άγρυπνες’.—Μάρκος 13:37.

¹⁸ Ωστόσο, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι, τους οποίους ελθών ο κύριος θέλει ευρεί αγρυπνούντας . . . Τις λοιπόν είναι ο πιστός οικονόμος και φρόνιμος, τον οποίον θέλει καταστήσει ο κύριος αυτού επί των υπηρετών αυτού, διά να δίδη εν καιρώ την διωρισμένην τροφήν; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον ελθών ο κύριος αυτού θέλει ευρεί πράττοντα ούτως»!—Λουκάς 12:37-43.

19, 20. (α) Ποιος όμιλος ήρθε στο προσκήνιο τη δεκαετία του 1870, και γιατί αυτοί αποσυνταυτίστηκαν από τις άλλες ομάδες; (β) Ποιο περιοδικό έγινε το επίσημο όργανο αυτού του ομίλου, και πώς έχει βοηθήσει αυτό το περιοδικό έναν αυξανόμενο αριθμό αληθινών Χριστιανών;

¹⁹ Ανάμεσα στις αιρετικές, όπως τις ονομάζουν, ομάδες, οι οποίες πρόσμεναν το σημάδι για την επιστροφή του Χριστού στο τελευταίο τρίτο του 19ου αιώνα, ήταν μια τάξη Γραφικής μελέτης στην οποία προΐστατο ο Κάρολος Ρώσσελ στο Πίτσμπουργκ των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Ρώσσελ έγραψε: «Από το 1870 μέχρι το 1875 ήταν ένας καιρός σταθερής αύξησης στη χάρη και στη γνώση και στην αγάπη του Θεού και του Λόγου του. . . . Ωστόσο, τότε απλά λαβαίναμε το γενικό σχεδιάγραμμα του σχεδίου του Θεού και αποβάλλαμε πολλά λάθη που τα κρατούσαμε επί πολλά χρόνια. . . . Αισθανθήκαμε πολύ λυπημένοι με το λάθος που είχαν οι Δεύτεροι Αντβεντιστές, οι οποίοι πρόσμεναν τον Χριστό να έρθει με σάρκα».

²⁰ Ο Ρώσσελ και οι σύντροφοί του σύντομα αντιλήφθηκαν ότι η παρουσία του Χριστού θα ήταν αόρατη. Αποσυνταυτίστηκαν από τις άλλες ομάδες και, το 1879, άρχισαν να εκδίδουν την πνευματική τροφή στο περιοδικό Σκοπιά του Πύργου της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας. Από το πρώτο έτος της έκδοσής του, το περιοδικό αυτό υπέδειξε, με γερή Γραφική υποστήριξη, το 1914 σαν μια χρονολογία-σταθμό στη Βιβλική χρονολογία. Έτσι όταν άρχισε η αόρατη παρουσία του Χριστού το 1914, αυτοί οι Χριστιανοί ήταν ευτυχισμένοι που είχαν βρεθεί άγρυπνοι! Για πάνω από έναν αιώνα, το περιοδικό αυτό, που τώρα ονομάζεται Η Σκοπιά—Αγγέλλουσα τη Βασιλεία του Ιεχωβά, έχει βοηθήσει έναν ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό αληθινών Χριστιανών να ‘συνεχίσουν να προσέχουν’ και να ‘συνεχίσουν να αγρυπνούν’. (Μάρκος 13:33) Το πώς ακριβώς έχει γίνει αυτό θα εξεταστεί στο ακόλουθο άρθρο.

[Υποσημειώσεις]

Μερικές Ερωτήσεις Ανασκόπησης

□ Τι αποδεικνύει τη Μεσσιανική προσδοκία των Ιουδαίων του πρώτου αιώνα;

□ Πώς βοήθησε η αγρύπνια τους Ιουδαίους Χριστιανούς;

□ Ποια επίδραση είχε η αποστασία πάνω στη Χριστιανική προσδοκία;

□ Τι είδους δούλο θα αναζητούσε να βρει ο Χριστός καθώς ο καιρός του τέλους θα πλησίαζε;

□ Ποια ομάδα Χριστιανών ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις αυτές, και με τη βοήθεια ποιου περιοδικού;

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Οι εκδότες του περιοδικού αυτού ήταν πάντα άγρυπνοι

Παραμένετε Έτοιμοι!

«Και σεις λοιπόν γίνεσθε έτοιμοι· διότι καθ’ ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου».—ΛΟΥΚΑΣ 12:40.

1. Τι είπε ο Χριστός σχετικά με την ανάγκη να παραμένουμε άγρυπνοι;

Ο ΙΗΣΟΥΣ Χριστός παρότρυνε τους ακολούθους του να είναι άγρυπνοι. Για παράδειγμα, είπε: «Σεις όμως προσέχετε· ιδού, σας προείπον πάντα. . . . Και τότε θέλουσιν ιδεί τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλαις μετά δυνάμεως πολλής και δόξης. . . . Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ. Προσέχετε, αγρυπνείτε. . . διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο [προσδιορισμένος, ΜΝΚ] καιρός. Επειδή τούτο θέλει είσθαι ως άνθρωπος αποδημών, όστις αφήκε την οικίαν αυτού και έδωκεν εις τους δούλους αυτού την εξουσίαν και εις έκαστον το έργον αυτού και εις τον θυρωρόν προσέταξε να αγρυπνή. Αγρυπνείτε λοιπόν· διότι δεν εξεύρετε πότε έρχεται ο κύριος της οικίας, την εσπέραν ή το μεσονύκτιον ή όταν φωνάζη ο αλέκτωρ ή το πρωί· μήποτε ελθών εξαίφνης, σας εύρη κοιμωμένους. Και όσα λέγω προς εσάς προς πάντας λέγω· Αγρυπνείτε».—Μάρκος 13:23-37.

2. Γιατί η υποδειγματική προσευχή συνεπάγεται αγρύπνια, αλλά πώς έχουν αφαιρέσει οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου τη ζωτική σημασία της προσδοκίας της Βασιλείας;

² Τα προηγούμενα άρθρα παρείχαν άφθονες αποδείξεις από ουδέτερες πηγές ότι οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου δε ‘συνέχισαν να αγρυπνούν’. Σύμφωνα με την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, έχουν αποστερήσει από κάθε ζωτικό ενδιαφέρον την προσδοκία της Βασιλείας ισχυριζόμενες ότι «βασιλεία του Θεού σημαίνει . . . την κυριαρχία του Θεού στην καρδιά μας», αποστερώντας έτσι από κάθε έννοια την υποδειγματική ή Κυριακή Προσευχή. Ωστόσο, Η Νέα Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει: «Τα αιτήματα της Κυριακής Προσευχής προϋποθέτουν τη βαθιά απελπιστική κατάσταση ότι το όνομα και το θέλημα του Θεού υφίστανται κακομεταχείριση, και ότι η Βασιλεία του δεν έχει έρθει ακόμη». Ναι, η υποδειγματική προσευχή προϋποθέτει αγρύπνια. Ειδικά για ποια πράγματα θα έπρεπε οι Χριστιανοί να διατηρήσουν αγρύπνια;

«Άγρυπνοι»—Για Ποιο Πράγμα;

3. Γιατί δε θα μπορούσαν οι Χριστιανοί να αγνοήσουν το στοιχείο του χρόνου;

³ Μια προσεκτική εξέταση των Βιβλικών προφητειών σχετικά με τα «Έσχατα Πράγματα» αποκαλύπτει με ακρίβεια τα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε οι Χριστιανοί να ‘παραμένουν άγρυπνοι’. Πρώτα, δεν έπρεπε να χάσουν τη θέα του στοιχείου του χρόνου, γιατί ο Ιησούς Χριστός μίλησε για κάποιον ‘προσδιορισμένο καιρό’ που ήταν γνωστός μόνο στον Πατέρα του. (Μάρκος 13:32, 33) Επιπρόσθετα, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του ότι η Ιερουσαλήμ θα ήταν ‘καταπατούμενη από τα έθνη, ωσότου εκπληρωθούν οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών’. (Λουκάς 21:24) Προφανώς, ο Ιησούς έδωσε στους ακολούθους του την πληροφορία αυτή προκειμένου να τους βοηθήσει να προσδιορίσουν τον καιρό του τέλους, γιατί ήταν μέρος της απάντησής του στην ερώτηση: «Διδάσκαλε, πότε λοιπόν θέλουσι γίνει ταύτα και τι το σημείον, όταν μέλλωσι ταύτα να γίνωσιν;»—Λουκάς 21:7.

4. Για ποιο «σημείον» θα έπρεπε να συνεχίσουν να είναι άγρυπνοι οι Χριστιανοί;

⁴ Εκτός που θα έπρεπε να προσέχουν το στοιχείο του χρόνου, οι Χριστιανοί θα έπρεπε να παραμένουν άγρυπνοι για το «σημείον» που ζήτησαν, και το οποίο επίσης αναφέρεται στο Ματθαίος 24:3 και στο Μάρκος 13:4. Αυτό το σημάδι με τα πολλά χαρακτηριστικά—που περιλάμβανε διεθνείς πολέμους, πείνες, σεισμούς, επιδημικές ασθένειες και δίωξη των αληθινών Χριστιανών—θα ήταν προσδεμένο με την εκπλήρωση των χρονολογικών προφητειών για να προσδιορίσει τη ‘γενιά’ η οποία ‘με κανένα μέσο δε θα παρερχόταν’ μέχρις ότου να εκπληρωθούν όλα τα πράγματα που θα έπρεπε να λάβουν χώρα στον καιρό του τέλους.—Λουκάς 21:10-12, 32.

5. Με ποιο τρόπο ο Χριστός θα ήταν μαζί με τους αληθινούς ακολούθους του στο διάβα των αιώνων, αλλά ήταν αυτό το μόνο πράγμα που εννοούσε όταν έδωσε το σημάδι για την «παρουσία» του;

⁵ Ποια σημαντικά πράγματα που θα είχαν σχέση με ‘τη συντέλεια του συστήματος πραγμάτων’ θα εξάγγελλε αυτό το σημάδι; Οι μαθητές του Ιησού τον ρώτησαν: «Τι το σημείον της παρουσίας σου;» (Ματθαίος 24:3) Τι θα σήμαινε η «παρουσία» του Χριστού; Δε θα σήμαινε μόνο ότι ο Χριστός θα ήταν πνευματικά μαζί με τους αληθινούς ακολούθους του όταν θα συναθροίζονταν ή όταν θα έφερναν σε πέρας την αποστολή τους να κάνουν μαθητές. Οπωσδήποτε θα υποστήριζε τους ακολούθους του με τον ίδιο αυτό τρόπο στο διάβα των αιώνων. (Ματθαίος 18:20· 28:18-20) Ακόμη και οι θεολόγοι του Χριστιανικού κόσμου παραδέχονται ότι η λέξη «παρουσία» προσλάμβανε κάποιο ειδικό νόημα. Το Νέο Διεθνές Λεξικό της Θεολογίας της Καινής Διαθήκης αναφέρει: «Η ιδέα της παρουσίας τώρα συνδέεται με την προσδοκία της εκκλησίας για την εμφάνιση του Χριστού στο τέλος του αιώνα». Από την αρχή μέχρι το τέλος τους, οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές παροτρύνουν τους Χριστιανούς να ζουν με την προσδοκία της παρουσίας του Χριστού.—Ματθαίος 24:3, 27, 37, 39· Ιακώβου 5:7, 8· 2 Πέτρου 3:3, 4· 1 Ιωάννου 2:28· Αποκάλυψις 1:7· 22:7.

6. (α) Τι θα σήμαινε η παρουσία του Χριστού για το κακό αυτό σύστημα πραγμάτων; (β) Πώς θα επηρέαζε η παρουσία του Χριστού τους χρισμένους Χριστιανούς οι οποίοι είχαν πεθάνει πιστοί καθώς και εκείνους οι οποίοι θα εξακολουθούσαν να είναι ζωντανοί πάνω στη γη;

⁶ Η παρουσία του Χριστού δε θα σήμαινε τίποτα λιγότερο από ‘τη συντέλεια του συστήματος πραγμάτων’. (Ματθαίος 24:3· Μάρκος 13:4) Θα σήμαινε ότι το τωρινό κακό σύστημα πραγμάτων θα είχε μπει στον ‘καιρό του τέλους’ ή στις ‘έσχατες ημέρες’ του. (Δανιήλ 12:4, 9· 2 Τιμόθεον 3:1-5) Θα σήμαινε ότι ο Χριστός θα είχε λάβει από τον Πατέρα του τη διαταγή να ασκήσει Βασιλική εξουσία πάνω από τη γη ‘ανάμεσα στους εχθρούς του’. (Ψαλμός 110:2· 2:6-9· Αποκάλυψις 11:15-18) Προτού κρίνει τον κόσμο γενικά, ο Χριστός θα επιθεωρούσε τη δική του εκκλησία και θα ανάσταινε τους χρισμένους Χριστιανούς που είχαν πεθάνει πιστοί. (1 Κορινθίους 15:21, 23· 1 Θεσσαλονικείς 2:19· 3:13· 4:13-17· 2 Θεσσαλονικείς 2:1) Εκείνοι οι χρισμένοι Χριστιανοί που θα ήταν ακόμη ζωντανοί πάνω στη γη και που θα ενεργούσαν πιστά σαν «δούλος» του Χριστού με το να κρατιούνται πνευματικά άγρυπνοι και να παρέχουν την πνευματική ‘τροφή στον κατάλληλο χρόνο’, θα διορίζονταν από τον Χριστό ‘πάνω σε όλα τα υπάρχοντά του’, δηλαδή στα συμφέροντα της Βασιλείας πάνω στη γη. (Ματθαίος 24:45-47· Λουκάς 12:42-44) Αυτός ο «πιστός και φρόνιμος δούλος» θα έπρεπε να λάβει μέρος και να προΐσταται στο παγκόσμιο έργο κηρύγματος ‘αυτών των καλών νέων της Βασιλείας, και τότε θα ερχόταν το τέλος’.—Ματθαίος 24:14.

7. Ακόμη και στη διάρκεια της παρουσίας του Χριστού, για ποιο άλλο σημείο θα έπρεπε να παραμένουν άγρυπνοι και γιατί θα έπρεπε να συνεχίσουν να προσεύχονται να ‘έρθει’ η Βασιλεία του Θεού;

⁷ Οι αληθινοί Χριστιανοί έπρεπε να ‘συνεχίσουν να είναι άγρυπνοι’ για όλα αυτά τα πράγματα τα οποία θα αποδείκνυαν ότι θα ζούσαν στο καιρό της παρουσίας τού Χριστού και ‘της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων’. Αλλά ακόμη και στη διάρκεια ‘του καιρού του τέλους’, θα έπρεπε να παραμείνουν άγρυπνοι για ‘το σημάδι του Γιου του ανθρώπου’, τον ‘ερχομό’ του για να εκτελέσει κρίση ενάντια στο κακό σύστημα πραγμάτων του Σατανά. (Ματθαίος 24:30, 44· Μάρκος 13:26, 35· Λουκάς 12:40· 21:27· 2 Θεσσαλονικείς 1:7-10) Έτσι, παρ’ ότι θα ήταν ‘παρών’ και η Βασιλεία του ήδη θα είχε εγκαθιδρυθεί, τόσο αυτός όσο και η Βασιλεία του θα έπρεπε ακόμη να ‘έρθουν’ και να ‘συντρίψουν και να βάλουν τέλος’ στα έθνη και στα βασίλεια του κόσμου του Σατανά. (Δανιήλ 2:44) Αυτό εξηγεί γιατί, αφού περιγράφει τα στοιχεία του «σημείου» της παρουσίας του, ο Χριστός πρόσθεσε: «Όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού». (Λουκάς 21:31) Ναι, ακόμη και στη διάρκεια της παρουσίας του Χριστού, οι Χριστιανοί θα έπρεπε ακόμη να προσεύχονται για να έρθει η Βασιλεία του Θεού, και θα εξακολουθούσαν να έχουν ανάγκη να ‘συνεχίσουν να προσέχουν’ και να ‘συνεχίσουν να είναι άγρυπνοι’ για τον προσδιορισμένο καιρό ‘του τέλους’ και της ‘απολύτρωσής’ τους.—Μάρκος 13:7, 29, 32-37· Λουκάς 21:9, 28.

Ποιος Έχει Αποδειχτεί ‘Άγρυπνος’;

8. Ανακεφαλαιώστε τα πράγματα για τα οποία έπρεπε να κρατηθούν άγρυπνοι οι Χριστιανοί.

⁸ Μόλις είδαμε ότι οι Χριστιανοί έπρεπε να ζουν με την προσδοκία του τέλους ‘των προσδιορισμένων καιρών των εθνών’. Έπρεπε να προσέχουν για ‘το σημάδι της παρουσίας του Χριστού και της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων’. Έπρεπε να αναμένουν την ανάσταση των χρισμένων Χριστιανών οι οποίοι είχαν πεθάνει πιστοί και τη σαφή κατανόηση για το ποια θα ήταν η τάξη ‘του πιστού και φρόνιμου δούλου’, ο οποίος θα διοριζόταν πάνω στα γήινα συμφέροντα της Βασιλείας του Χριστού. Τέλος, ο «δούλος» αυτός θα συνέχιζε να παρέχει την πνευματική τροφή, ενώ θα έθετε την ηγεσία στο κήρυγμα ‘αυτών των καλών νέων της βασιλείας σε όλη την κατοικημένη γη’ πριν από ‘το τέλος’. ‘Το σημάδι του Γιου του ανθρώπου’ θα εμφανιζόταν με τον ‘ερχομό’ του για να καταστρέψει το κακό σύστημα πραγμάτων του Σατανά.

9. Ποιος αποδείχτηκε ότι πρόσμενε άγρυπνος για το τέλος ‘των προσδιορισμένων καιρών των εθνών’, και πώς βοήθησε η Σκοπιά του Πύργου της Σιών να κρατηθούν οι Χριστιανοί πνευματικά άγρυπνοι;

⁹ Ποιος αποδείχτηκε ότι ήταν ‘άγρυπνος’ για όλα αυτά τα πράγματα; Από το 1876 ακόμη, ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ από το Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, με προσήλωση αγρυπνούσε για το τέλος ‘των προσδιορισμένων καιρών των εθνών’ ή ‘των καιρών των εθνών’. (Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου) Το έτος εκείνο δημοσίευσε ένα άρθρο με τον τίτλο «Καιροί των Εθνών: Πότε Τελειώνουν;» Σ’ αυτό δήλωνε ότι «οι επτά καιροί θα τελειώσουν το 1914 μ.Χ.». Από το 1880 και μετά, η ίδια αυτή πληροφορία δημοσιευόταν στις στήλες της Σκοπιάς του Πύργου της Σιών. Το τεύχος Μαρτίου 1880 ανέφερε: «‘Οι Καιροί των Εθνών’ επεκτείνονται μέχρι το 1914, και η ουράνια βασιλεία δε θα έχει εξουσιάσει πλήρως μέχρι τότε». Είναι αλήθεια ότι οι Βιβλικοί σπουδαστές που έγραψαν τα άρθρα εκείνα, τον καιρό εκείνο δεν απολάμβαναν την ακριβή Βιβλική και ιστορική κατανόηση τού τι θα σήμαινε στην πραγματικότητα το τέλος εκείνων των ‘προσδιορισμένων καιρών των εθνών’, όπως ακριβώς κατανοούμε αυτά τα πράγματα εμείς σήμερα.* Αλλά το σημαντικό σημείο είναι ότι αυτοί ήταν ‘άγρυπνοι’ και βοήθησαν για να κρατηθούν και οι συγχριστιανοί τους πνευματικά άγρυπνοι.

10. Πώς έγινε σαφής η αληθινή σημασία της «παρουσίας» του Χριστού;

¹⁰ Ο ίδιος εκείνος όμιλος Βιβλικών σπουδαστών που συναναστρεφόταν με τον Κάρολο Ρώσσελ και το περιοδικό Η Σκοπιά του Πύργου της Σιών βοήθησαν επίσης τους ειλικρινείς Χριστιανούς να κατανοήσουν ότι η «παρουσία» τού Χριστού θα έπρεπε να γίνει κατανοητή σαν αόρατη, και ότι ο Χριστός δε θα επέστρεφε στη γη για να βασιλέψει σαν σαρκικός βασιλιάς. Αυτοί συνεχώς εφιστούσαν την προσοχή των ‘οικιακών’ του Κυρίου τους στα παγκόσμια γεγονότα σε σχέση με το «σημείον» της παρουσίας του Χριστού και ‘του καιρού του τέλους’.

11. (α) Τι δεν ήταν πλήρως κατανοητό τον καιρό εκείνο σχετικά με τις γήινες βασιλείες και σχετικά με το ότι θα «αρπάζονταν» οι χρισμένοι Χριστιανοί; (β) Ποια καλύτερη κατανόηση έχουμε εμείς σήμερα για τα εδάφια Δανιήλ 2:44 και 1 Θεσσαλονικείς 4:15-17;

¹¹ Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι νόμιζαν πως η εγκαθίδρυση της Βασιλείας στους ουρανούς θα σήμαινε για τις γήινες βασιλείες και την άμεση καταστροφή τους και ότι οι χρισμένοι Χριστιανοί θα «αρπάζονταν» για να ενωθούν με τους νεκρούς χρισμένους Χριστιανούς που θα έπρεπε να αναστηθούν στον καιρό της παρουσίας του Χριστού. (2 Θεσσαλονικείς 2:1) Αλλά ποιος μπορεί να τους μεμφθεί που δεν είχαν πλήρη κατανόηση τον καιρό εκείνο ότι θα έπρεπε να λάβει χώρα ένα μεγάλο έργο σύναξης ανάμεσα στην αρχή και στο τέλος της εκπλήρωσης του Δανιήλ 2:44, ή ότι το γεγονός ότι θα «αρπάζονταν» που αναφέρεται στην 1 Θεσσαλονικείς 4:15-17 αναφέρεται στην άμεση ανάσταση των χρισμένων που πεθαίνουν μετά από την αρχή της πρώτης ανάστασης;—1 Κορινθίους 15:36, 42-44· Ρωμαίους 6:3.

12. (α) Τι περίμενε ο Χριστός ότι θα έβρισκε να κάνει ο πιστός του «δούλος» όταν θα έφτανε για να επιθεωρήσει το σπιτικό του, και ποιον βρήκε να το κάνει αυτό (β) Τι έχει συνεχίσει να κάνει η τάξη του πιστού «δούλου» από τότε και μετά;

¹² Σήμερα κατανοούμε τα πράγματα αυτά, χάρη στο αυξανόμενο φως το οποίο χύνεται πάνω στο Λόγο του Θεού μέσω της τάξης του ‘πιστού και φρόνιμου δούλου’. (Παροιμίαι 4:18) Σχετικά με το «δούλο» αυτό, ο Ιησούς δήλωσε: «Τις λοιπόν είναι ο πιστός και φρόνιμος δούλος, τον οποίον ο κύριος αυτού κατέστησεν επί των υπηρετών αυτού, διά να δίδη εις αυτούς την τροφήν εν καιρώ; Μακάριος ο δούλος εκείνος, τον οποίον όταν έλθη ο κύριος αυτού θέλει ευρεί πράττοντα ούτως. Αληθώς σας λέγω ότι θέλει καταστήσει αυτόν επί πάντων των υπαρχόντων αυτού». (Ματθαίος 24:45-47) Όταν ο ενθρονισμένος Κύριος Ιησούς επιθεώρησε το σπιτικό του το 1919, βρήκε την ομάδα των Χριστιανών που ήταν συνταυτισμένοι με το περιοδικό Σκοπιά να αγωνίζονται όσια για να ‘κρατηθούν άγρυπνοι’ με τη βοήθεια της πνευματικής ‘τροφής στον κατάλληλο καιρό’. Μέχρι αυτή τούτη τη μέρα, η τάξη εκείνη του «δούλου» έχει συνεχίσει πιστά να παρέχει την πνευματική τροφή ώστε να κατασταθούν ικανοί οι ‘οικιακοί’ του Κυρίου και οι σύντροφοί τους να ‘συνεχίσουν να προσέχουν, να παραμένουν άγρυπνοι’.—Μάρκος 13:33.

Αγρύπνια ή Νωθρότητα;

13. Ποιες ερωτήσεις θα πρέπει να κάνουν στον εαυτό τους εκείνοι που επικρίνουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά;

¹³ Είναι εύκολο στις καθιερωμένες εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου και στους άλλους ανθρώπους να επικρίνουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά επειδή, κατά καιρούς, οι εκδόσεις τους έχουν δηλώσει ότι ορισμένα πράγματα θα μπορούσαν να συμβούν σε ορισμένες ημερομηνίες. Δε βρίσκεται όμως αυτή η πορεία δράσης σε αρμονία με την παραγγελία του Χριστού να ‘παραμένουν άγρυπνοι’; (Μάρκος 13:37) Από την άλλη, έχουν οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου ενθαρρύνει το να παραμένουν οι Χριστιανοί άγρυπνοι με το να τους διδάσκουν ότι η Βασιλεία είναι «η κυριαρχία του Θεού μέσα στην καρδιά μας»; Δεν έχουν, απεναντίας, ενθαρρύνει την πνευματική νωθρότητα με το να θεωρούν την προσδοκία για «το τέλος» σαν «χωρίς νόημα» ή σαν «έναν ασήμαντο μύθο»; Έχουν προάγει τη Χριστιανική αγρύπνια οι αποστάτες οι οποίοι ισχυρίζονται ότι «οι έσχατες ημέρες» άρχισαν την Πεντηκοστή και καλύπτουν όλη τη Χριστιανική Εποχή; Δεν έχουν, απεναντίας, προκαλέσει πνευματική υπνηλία;

14. Ποια παραδείγματα υπάρχουν από πιστούς δούλους του Ιεχωβά στο παρελθόν, οι οποίοι είχαν τον υπερβολικό ζήλο να δουν να εκπληρώνονται οι σκοποί του Θεού;

¹⁴ Είναι αλήθεια ότι ορισμένες προσδοκίες που φαινόταν να υποστηρίζονται από τη Βιβλική χρονολογία δεν υλοποιήθηκαν στον αναμενόμενο καιρό. Όμως δεν είναι προτιμότερο να κάνει κανείς ορισμένα λάθη, επειδή έχει υπερβολικό ζήλο να δει να εκπληρώνονται οι σκοποί του Θεού παρά να παραμένει πνευματικά κοιμισμένος σχετικά με την εκπλήρωση της Βιβλικής προφητείας; Μήπως ο Μωυσής δεν έκανε λάθος 40 ετών στον υπολογισμό του προσπαθώντας να ενεργήσει πριν από τον καιρό ώστε να εξαλείψει τις καταθλίψεις του Ισραήλ; (Γένεσις 15:13· Πράξεις 7:6, 17, 23, 25, 30, 34) Δε λαχταρούσαν οι απόστολοι του Χριστού παραπάνω από το κανονικό να δουν τη Βασιλεία να εγκαθιδρύεται, για να μην αναφερθούμε καθόλου στην πλήρη τους παρανόηση σχετικά με το τι πραγματικά είναι η Βασιλεία; (Πράξεις 1:6· παράβαλε Λουκάς 19:11· 24:21.) Δεν ήταν οι χρισμένοι Χριστιανοί στη Θεσσαλονίκη ανυπόμονοι να δουν ‘την παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού’ και ‘τη μέρα του Ιεχωβά’;—2 Θεσσαλονικείς 2:1, 2.

15. Ποια παραδείγματα δείχνουν ότι δεν είναι αντίθετο με τη Γραφή το να χρησιμοποιεί κανείς χρονολογίες στην προσπάθειά του να καθορίσει πότε πρόκειται να εκπληρωθούν οι σκοποί του Θεού, και ποια ήταν η κραυγή πολλών πιστών δούλων του Ιεχωβά, στο παρελθόν και τώρα;

¹⁵ Δεν υπάρχει τίποτα κατά βάση μη Γραφικό στη χρησιμοποίηση χρονολόγησης στις προσπάθειες να μάθει κανείς ‘τον προσδιορισμένο καιρό’ για την εκπλήρωση των σκοπών του Θεού. (Αββακούμ 2:3) Ο Δανιήλ υπολόγισε πότε επρόκειτο να τελειώσει η ερήμωση της Ιερουσαλήμ. (Δανιήλ 9:1, 2) Το πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο του πρώτου αιώνα προσδοκούσε τον ερχομό του Μεσσία, επειδή είχαν υπολογίσει το τέλος μιας χρονικής περιόδου, που βασιζόταν πάνω στην προφητεία. (Δανιήλ 9:25· Λουκάς 3:15) Οι Χριστιανοί στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού μπόρεσαν να ζουν με την προσδοκία της κυριαρχίας της Βασιλείας του Θεού πολύ πριν από το 1914, επειδή υπολόγισαν πότε επρόκειτο να τελειώσουν ‘οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών’. (Λουκ. 21:24· Δαν. 4:16, 17) Ώστε είναι κατανοητό το γιατί έγιναν προσπάθειες να χρησιμοποιηθούν άλλες ενδείξεις για τον Βιβλικό χρόνο προκειμένου να προσπαθήσουν να βρουν πότε θα γίνονταν πραγματικότητα οι από μακρού αναμενόμενες ελπίδες. Οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά στο παρελθόν ανέκραξαν: ‘Για πόσο ακόμη, Ιεχωβά’—Ησαΐας 6:11· Ψαλμός 74:10· 94:3.

Γιατί ‘Να Παραμένουμε Έτοιμοι’;

16. (α) Θα πρέπει το εδάφιο Μάρκος 13:32 να κατανοηθεί ότι εννοεί ότι δεν πρέπει να δείχνουμε κανένα ενδιαφέρον σχετικά με το πότε έρχεται το τέλος; (β) Ποιο ‘σημάδι’ είναι φανερό τώρα, όμως ποιο άλλο ‘σημάδι’ προσμένουμε;

¹⁶ Εφόσον ο Ιησούς δήλωσε καθαρά ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να ξέρει ‘την ημέρα εκείνη’ ή την ‘ώρα’ που ο Πατέρας θα διέτασσε τον γιο του να ‘έρθει’ ενάντια στο κακό σύστημα πραγμάτων του Σατανά, μερικοί μπορεί να ρωτήσουν: ‘Γιατί είναι τόσο επείγον να ζει κανείς με την προσδοκία του τέλους;’ Είναι επείγον, γιατί ουσιαστικά στην ίδια σχεδόν πρόταση, ο Ιησούς πρόσθεσε: «Προσέχετε, αγρυπνείτε . . . αγρυπνείτε». (Μάρκος 13:32-35) Το ‘σημάδι’ της παρουσίας του Ιησού είναι φανερό από το 1914 και μετά. Τώρα περιμένουμε ‘το σημάδι του Γιου του ανθρώπου’, όταν ‘έρχεται’ σαν Εκτελεστής του Ιεχωβά.

17, 18. (α) Γιατί ο Ιησούς διέταξε τους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα να φύγουν τρέχοντας από την Ιερουσαλήμ αμέσως μόλις θα έβλεπαν το σημάδι της επικείμενης καταστροφής (β) Γιατί θα ήταν επικίνδυνο να απομακρύνει κανείς με εκλογικεύσεις το επείγον των καιρών μας;

¹⁷ Όταν ο Ιησούς έδωσε στους Ιουδαίους Χριστιανούς του πρώτου αιώνα ένα σημάδι από το οποίο θα γνώριζαν ότι είχε φτάσει ο καιρός για να φύγουν τρέχοντας από την Ιερουσαλήμ, επέμενε πάνω στην ανάγκη να ενεργήσουν αμέσως. (Λουκάς 21:20-23) Γιατί να υπάρχει όλη αυτή η αίσθηση του επείγοντος, εφόσον από την εμφάνιση του σημαδιού το 66 μ.Χ. μέχρι την τελική καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια; Επειδή ο Ιησούς γνώριζε ότι αν θα καθυστερούσαν, θα συνέχιζαν να αναβάλουν τη φυγή τους και τελικά θα τους πρόφταναν τα Ρωμαϊκά στρατεύματα.

¹⁸ Παρόμοια σήμερα, θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για τους Χριστιανούς το να απομακρύνουν με εκλογικεύσεις το επείγον των καιρών μας και να υιοθετούν κάποια στάση επανάπαυσης που να αντανακλά την αμφιβολία σχετικά με την εγγύτητα του τέλους.

19. Ποια προειδοποίηση έδωσαν ο Πέτρος και ο Ιησούς;

¹⁹ Η παρουσία του Χριστού βρίσκεται τώρα στο 71ο της έτος, και ο ‘ερχομός’ για ‘τη μέρα του Ιεχωβά’ όπου θα είναι εκτελεστής ενάντια στον κόσμο του Σατανά πλησιάζει γοργά. Ο απόστολος Πέτρος λέει ότι αυτή η μέρα ‘θα έρθει σαν κλέφτης’, και προσθέτει ότι θα πρέπει ‘να προσμένουμε και να κρατούμε γερά στη διάνοιά μας την παρουσία της μέρας του Ιεχωβά’. (2 Πέτρου 3:10-12) Ο Ιησούς επίσης μας προειδοποίησε: «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη . . . ως παγίς . . . Αγρυπνείτε».—Λουκάς 21:34-36.

20. Για ποιο πράγμα θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, και πώς θα μας διαφυλάξει η σωστή Χριστιανική προσδοκία;

²⁰ Πόσο ευτυχισμένοι και πόσο ευγνώμονες θα πρέπει να είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που έχουν κρατηθεί πνευματικά άγρυπνοι από την τάξη του πιστού και επαγρυπνούντος «δούλου»! Η σωστή Χριστιανική προσδοκία θα μας διαφυλάξει στη διάρκεια των επικίνδυνων αυτών «εσχάτων ημερών» και θα μας παρακινήσει να συμμετέχουμε με ζήλο στο κήρυγμα ‘αυτών των καλών νέων της βασιλείας’. Συνεπώς θα συνεχίσουμε να βοηθάμε τους άλλους να κρατιούνται άγρυπνοι και να επιζήσουν μέσα στο νέο σύστημα πραγμάτων όπου ‘θα κατοικεί δικαιοσύνη’.—2 Τιμόθεον 3:1-5· Ματθαίος 24:14· 2 Πέτρου 3:13.