-
Μια Θεία Άποψις για τα ΧρέηΗ Σκοπιά—1977 | 1 Ιουλίου
-
-
πλεονεξία θα σημάνη απώλεια του δώρου της αιώνιου ζωής. Τι τίμημα!
Ως Χριστιανοί, λοιπόν, πρέπει να είμεθα τίμιοι στις συναλλαγές μας με άλλους. Πρέπει να καθοδηγούμεθα από τις επόμενες αρχές: «Πάντα όσα αν θέλητε να κάμνωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, ούτω και σεις κάμνετε εις αυτούς.» (Ματθ. 7:12) «Ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.» (Γαλ. 6:10) Αν, λοιπόν, θέλωμε να είναι οι άλλοι ευσυνείδητοι ως προς τις πληρωμές των χρεών τους, δεν πρέπει εμείς να δείχνωμε το ορθό παράδειγμα; Πρέπει να ενδιαφερώμεθα ιδιαίτερα να κάνωμε το καλό στους Χριστιανούς αδελφούς μας, χωρίς να επαναπαυώμεθα στην καλωσύνη των όταν πρόκειται να πληρώσωμε εκείνο που τους οφείλομε.
Θα ήταν σφάλμα να φρονούν οι Χριστιανοί ότι, σε εμπορικά ζητήματα, οι ομόπιστοί των είναι υποχρεωμένοι να τους κάνουν ιδιαίτερες χάρες και εύνοιες. Αλλ’ αν κάποιος δείξη μια ιδιαίτερη χάρι, ο άλλος πρέπει να τη βλέπη με εκτίμησι. Οι Χριστιανοί θέλουν να παίρνουν οι αδελφοί τους οτιδήποτε δικαιούνται να λάβουν. Η συμβουλή του αποστόλου Παύλου στους Χριστιανούς δούλους εκθέτει μια ωραία κατευθυντήριο γραμμή: «Οι δε έχοντες πιστούς κυρίους ας μη καταφρονώσιν αυτούς, διότι είναι αδελφοί, αλλά προθυμότερον ας δουλεύωσι, διότι είναι πιστοί και αγαπητοί οι απολαμβάνοντες την ευεργεσίαν.» (1 Τιμ. 6:2) Η ευσυνειδησία ενός Χριστιανού να πληρώνη τα χρέη που οφείλει στους ομοπίστους του θα ήταν βέβαια σε αρμονία με αυτή τη νουθεσία.
Είθε ο τρόπος που χειριζόμεθα τα χρέη μας ν’ αποκαλύψη ότι διεξάγομε τις υποθέσεις μας σε αρμονία με τις Γραφικές αρχές. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η εκουσία παράλειψις να πληρώσωμε εκείνο που οφείλομε στους άλλους αποτελεί εκδήλωσι πονηρίας. Ο Ύψιστος ποτέ δεν θα επιβλέψη με επιδοκιμασία εκείνους οι οποίοι, λόγω απληστίας ή ιδιοτέλειας, δεν φροντίζουν για τις υποχρεώσεις των. Μόνο αν είμεθα βέβαιοι ότι ‘εις μηδένα δεν οφείλομε μηδέν ειμή το ν’ αγαπώμεν αλλήλους,’ μπορούμε ν’ αναμένωμε την ευλογία του Ιεχωβά.
-
-
Ερωτήσεις από ΑναγνώσταςΗ Σκοπιά—1977 | 1 Ιουλίου
-
-
Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Πώς μπορούν τα εδάφια Ματθαίος 10:9, 10 και Μάρκος 6:8, 9 να εναρμονισθούν;
Αυτά τα δύο εδάφια αποτελούν μέρος των οδηγιών του Ιησού όταν απέστελλε τους δώδεκα αποστόλους σε μια περιοδεία κηρύγματος. Στα εδάφια Ματθαίος 10:9, 10 διαβάζομε: «Μη έχετε . . . σακκίον δια την οδόν μηδέ δύο χιτώνας μηδέ υποδήματα μηδέ ράβδον· διότι ο εργάτης είναι άξιος της τροφής αυτού.» Και τα εδάφια Μάρκος 6:8, 9 λέγουν: «Παρήγγειλεν εις αυτούς να μη βαστάζωσι μηδέν εις την οδόν ειμή ράβδον μόνον, μη σακκίον, μη άρτον, μη χαλκόν εις την ζώνην, αλλά να ήναι υποδεδεμένοι σανδάλια και να μη ενδύωνται δύο χιτώνας.»—Παράβαλε με Λουκάν 9:3.
Προφανώς, ο Ιησούς δεν ανέμενε από τους αποστόλους να ξεκινήσουν για το ταξίδι πεινασμένοι, γυμνοί ή ανυπόδητοι. Αλλά δεν ήταν ανάγκη να κάνουν ειδικές ετοιμασίες, τέτοιες όπως ν’ αγοράσουν ή να φορέσουν «δύο χιτώνας.» Τα ενδύματα και τα σανδάλια που φορούσαν ήσαν αρκετά. Ομοίως, αν είχαν ήδη μία ράβδο, θα μπορούσαν να την έχουν μαζί τους, αλλά να μην αγοράσουν μία επί πλέον ή να πάρουν μια ακόμη για το ταξίδι.
Βασικά, ο Ιησούς συμβούλευσε: ‘Πηγαίνετε όπως είσθε, με τα ενδύματα, τα σανδάλια και τις ράβδους που έχετε. Μην κάνετε δικές σας προμήθειες· εκείνοι που ακούουν και ανταποκρίνονται στο άγγελμά σας θα σας προμηθεύουν τ’ αναγκαία και θα σας βοηθούν, διότι ο εργάτης είναι άξιος της τροφής του.’ Αυτό συμφωνεί με τη συμβουλή του Ιησού στην επί του Όρους Ομιλία. (Ματθ. 6:25-34) Αντί να φορτώνωνται με περιττά υλικά πράγματα, οι απόστολοι μπορούσαν να προσηλώνωνται στον διορισμό τους, εμπιστευόμενοι στη διαβεβαίωσι του Ιησού ότι θα ετύγχαναν της ανάλογης φροντίδος.
-