-
Μήπως Ενοχλείσθε;Η Σκοπιά—1979 | 1 Αυγούστου
-
-
η επιδίωξις υλικών αγαθών και έχει μόνο τον θάνατο εν όψει. Επί πλέον, με εμπιστοσύνη αποβλέπουν στο μέλλον, όταν ο Ιεχωβά Θεός θα χρησιμοποιήση τον Υιόν του Ιησού Χριστό και τις αγγελικές του δυνάμεις για να εκριζώση όλη τη διαφθορά και τους παράνομους από το πρόσωπο της γης και να τους φέρη σε μια εποχή διαρκούς ειρήνης.—2 Θεσ. 1:6-10.
Πράγματι, τα λόγια του ψαλμωδού μας βοηθούν να δούμε τη ζωή ρεαλιστικά. Ναι, είναι ενοχλητικό, στην πραγματικότητα απογοητευτικό, να βλέπωμε τους ανόμους να ευημερούν. Αλλά δεν πρόκειται να κερδίσωμε τίποτα με το να ανησυχούμε υπερβολικά γι’ αυτό. Το να στραφούμε εμείς οι ίδιοι σε αδικοπραγία θα κατέστρεφε τη σχέσι μας με τον Δημιουργό. Η σοφή πορεία, λοιπόν, είναι να υπομένωμε, πεπεισμένοι ότι ο Θεός θα ενεργήση και ότι το μέλλον μας είναι ασφαλές όταν αναθέτωμε όλες τις υποθέσεις μας σ’ αυτόν.
-
-
«Να Βοηθήτε τους Ασθενείς»Η Σκοπιά—1979 | 1 Αυγούστου
-
-
«Να Βοηθήτε τους Ασθενείς»
«ΕΠΙΒΙΩΣΙΣ του ικανοτέρου»—οι δυνατοί ζουν εις βάρος των ασθενών. Μήπως αυτό σας φαίνεται ψυχρό και σκληρό; «Όχι, στην πραγματικότητα είναι καλό και ωφέλιμο,» λέγουν οι υποστηρικτές της θεωρίας της εξελίξεως, διότι ισχυρίζονται ότι αυτό επιφέρει βελτίωσι. Αλλ’ ακόμη και πολλά απ’ αυτά τα άτομα συγκλονίσθηκαν πολύ όταν έμαθαν για τις προσπάθειες του Ναζιστικού Τρίτου Ράιχ να εφαρμόση αυτόν τον «νόμο» προς άλλους συνανθρώπους, τους οποίους θεωρούσαν αδύναμους ή ανεπιθύμητους.
Μήπως μια τέτοια τρομακτική εκδήλωσις είναι απαραίτητη για να πείση το άτομο ότι οι ασθενείς ή αδύναμοι πρέπει να τυγχάνουν ευγενικής μεταχειρίσεως και να μην καταπιέζωνται ούτε να καταστρέφωνται; Όχι μεταξύ ατόμων που εκτιμούν ειλικρινά την Αγία Γραφή, διότι ο Λόγος του Θεού είναι κάτι περισσότερο από παθητικός ή ανεκτικός απλώς προς τους αδύναμους ή ασθενείς. Είναι ευαίσθητος προς αυτούς. Δείχνει ότι τα άτομα αυτά πρέπει να τυγχάνουν βοηθείας και υποστηρίξεως. (Πράξ. 20:35· 1 Θεσ. 5:14) Αλλά, δεν προασπίζουν και άλλες αρχές και οργανισμοί, στοργή προς τους αδύναμους ή ασθενείς; Ναι, αλλά η Αγία Γραφή είναι μοναδική κατά το ότι μπορεί να πραγματοποιήση συνεχή ανταπόκρισι στις ανάγκες των ασθενών.
Η ικανότης της Αγίας Γραφής να υποκινή άτομα να βοηθούν τους ασθενείς, συνδέεται στενά με τη δύναμί της να προάγη αληθινή αγάπη, ταπεινοφροσύνη και πίστι. Η συνεχής υποβοήθησις των ασθενών απαιτεί αυτές τις ιδιότητες, διότι οι ασθενείς, σε αντίθεσι με τους ισχυρούς, συχνά δεν μπορούν να ανταμείψουν ή να ξεπληρώσουν κάποιον άλλο για τη βοήθειά του. (Λουκ. 14:12-14) Επί πλέον, η Αγία Γραφή πείθει τον αναγνώστη της ότι η υποβοήθησις των ασθενών όχι μόνο ευαρεστεί τον Θεό και τον Χριστό, αλλά είναι, επίσης, απαραίτητη για ν’ αποκτήση το άτομο την εύνοιά τους. Στην ατέλειά μας, όλοι έχομε αδυναμίες για τις οποίες χρειαζόμεθα τη βοήθεια του Θεού και του Χριστού. (Εβρ. 4:15, 16) Θα μπορούσαμε να είμεθα βέβαιοι ότι θα μας βοηθήσουν στις αδυναμίες μας αν εμείς δεν βοηθούμε τους άλλους στις δικές τους;—Παράβαλε με Ματθαίον 6:14, 15.
ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ
Κάτι που εμποδίζει την υποβοήθησι των ασθενών είναι όταν το ισχυρότερο άτομο αναγνωρίζει περισσότερο την αδυναμία του άλλου παρά τη δική του. Επί πλέον, η αδυναμία ενός άλλου ατόμου μπορεί να κυριαρχή τόσο πολύ στη διάνοιά του ώστε βλέπει τον άλλον με αρνητικό τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο αδύνατος δεν βοηθείται και το ισχυρό άτομο μπορεί να νοιώθη δικαιολογημένο που δεν προσφέρει τη βοήθειά του. Ωστόσο, οι Γραφές βοηθούν το άτομο να εκτιμήση ότι ένας μεγάλος αριθμός ανεπιθύμητων καταστάσεων στη ζωή των ανθρώπων μπορεί συχνά να οφείλεται σε αδυναμία, και χρειάζεται υποβοήθησις και όχι αποδοκιμασία.
Ένα παράδειγμα είναι η προσοχή που δίνει η Αγία Γραφή στους φτωχούς. Κάποιος θα μπορούσε να λάβη μια μάλλον αντικειμενική στάσι, σκεπτόμενος ότι γενικά οι άνθρωποι είναι φτωχοί επειδή δεν ασκούν καλή κρίσι και έτσι θερίζουν τα αναπόφευκτα αποτελέσματα. Το στοργικό άτομο, όμως, θα δη τους φτωχούς σαν άτομα που αξίζουν τη βοήθειά του, παρά το γεγονός ότι η έλλειψις καλής κρίσεως ή κάποια άλλη αδυναμία μπορεί να περιλαμβάνεται. Ο νόμος του Θεού προς τον Ισραήλ ήταν συγκεκριμένος σ’ αυτό το ζήτημα: «Και εάν πτωχεύση ο αδελφός σου και δυστυχήση, τότε θέλεις βοηθήσει αυτόν . . . Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σας, όστις εξήγαγον σας εκ γης Αιγύπτου, δια να δώσω εσάς την γην Χαναάν, ώστε να ήμαι Θεός σας.» «Δεν θέλεις σκληρύνει την καρδίαν σου ουδέ θέλεις κλείσει την χείρα σου από του πτωχού αδελφού σου.»—Λευιτ. 25:35-38· Δευτ. 15:7.
Ο Ισραήλ, με δικές του δυνάμεις, δεν θα μπορούσε ποτέ να φύγη από την Αίγυπτο και να καταλάβη τη γη Χαναάν. Ήσαν πολύ αδύναμοι, εχρειάζοντο τη βοήθεια του Ιεχωβά. Πόσο ακατάλληλο, λοιπόν, θα ήταν για έναν Ισραηλίτη, ο οποίος είχε αποκτήσει υλικά αγαθά, να μη βοηθήση τον οικονομικώς ασθενή αδελφό του, και ν’ αποτύχη έτσι να μιμηθή τον Θεό! Με σύνεσι θα μπορούσε να φοβάται τον Θεό, γνωρίζοντας τον τρόπο με τον οποίον θ’ ανταποκρίνετο ο Ιεχωβά στην πορεία που θα ελάμβανε προς τους ασθενείς. Αν το άτομο ακολουθούσε μια ‘σφιχτή’ πορεία, έδειχνε δηλαδή έλλειψι γενναιοδωρίας, τότε αυτό θα ήταν αμαρτία εκ μέρους του. Αλλ’ εάν το άτομο ήταν γενναιόδωρο, τότε ο Ιεχωβά Θεός θα ευλογούσε κάθε του έργο και προσπάθεια.—Δευτ. 15:8-11.
Στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, εκείνοι που εχρειάζοντο τη βοήθεια των άλλων, περιελάμβαναν πολύ περισσότερους από τους υλικώς φτωχούς μόνο. Ο Παύλος, όταν έγραψε στην εκκλησία της Θεσσαλονίκης, κατέστησε υπεύθυνους όλους τους αδελφούς, όχι μόνο τους πρεσβυτέρους, ν’ ανταποκρίνονται ενεργώς σε μια ποικιλία αναγκών: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, νουθετείτε τους ατάκτους, παρηγορείτε τους ολιγοψύχους, περιθάλπετε τους ασθενείς, μακροθυμείτε προς πάντας.» (1 Θεσ. 5:14) Σε άλλες επιστολές, ο Παύλος συζητά εκτεταμένα την κατάστασι εκείνων που είναι ασθενείς στη συνείδησι. Και αυτοί, επίσης, εχρειάζοντο στοργή. (Ρωμ. κεφάλαιο 14· 1 Κορινθίους κεφάλαιο 8) Ναι, μεταξύ των πρώτων Χριστιανών υπήρχαν άτομα με ευρεία ποικιλία αδυναμιών—αλλά όλοι έπρεπε να τύχουν κατανοήσεως και βοηθείας.
Είναι δύσκολο για ένα ισχυρό άτομο ν’ ανεχθή να το υποβλέπουν οι άλλοι ή ίσως να το αποφεύγουν. Πόσο πιο δύσκολο θα είναι για ένα αδύναμο άτομο να υποστή αυτά τα πράγματα! Ο Δαβίδ, μολονότι δεν εθεωρείτο γενικά αδύναμος, πέρασε μια τέτοια δύσκολη περίοδο στη ζωή του: «Ελέησόν με, Κύριε, διότι είμαι εν θλίψει· εμαράνθη από της λύπης ο οφθαλμός μου, η ψυχή μου και η κοιλία μου. . . . Ησθένησεν από ταλαιπωρίας μου η δύναμίς μου, και τα οστά μου κατεφθάρησαν. Εις πάντας τους εχθρούς μου έγεινα όνειδος και εις τους γείτονάς μου σφόδρα, και φόβος εις τους γνωστούς μου· οι βλέποντές με έξω έφευγον απ’ εμού. Ελησμονήθην από της καρδίας ως νεκρός· . . . Αλλ’ εγώ επί σε, Κύριε, ήλπισα· είπα, Συ είσαι ο Θεός μου. Εις τας χείρας σου είναι οι καιροί μου.» (Ψαλμ. 31:9-15) Αντί να βλέπη τους αδελφούς του να σπεύδουν προς βοήθειά του, τους έβλεπε να τον αποφεύγουν. Ο Δαβίδ αισθάνθηκε ότι ελάμβανε βοήθεια μόνο από τον Θεό.
Τι θα ήταν εκείνο που θα συνέβαλε σ’ αυτή τη μεταχείρισι προς ένα αδύναμο άτομο; Μια αιτία θα μπορούσε να είναι το να επιτρέψωμε στην αρνητική άποψι κάποιου άλλου να επηρεάση τη δική μας εκτίμησι ως προς το άτομο. Η σύγχυσις της αδυναμίας με την κακία θα μπορούσε να είναι μια άλλη αιτία. Οι Φαρισαίοι φαίνεται ότι έσφαλλαν και από τις δύο αυτές απόψεις. Ο Ιησούς, απαντώντας στους ψιθυρισμούς τους εναντίον του επειδή δαπανούσε χρόνο μ’ εκείνους τους οποίους θεωρούσαν, όχι απλώς αδύναμους, αλλά, αμαρτωλούς, είπε: «Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες [οι ισχυροί], αλλ’ οι πάσχοντες. Υπάγετε δε και μάθετε τι είναι, Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν. Διότι δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.»—Ματθ. 9:12, 13· Μάρκ. 2:17.
Ακόμη και όταν πρέπει να εξετασθή το ζήτημα της αποκοπής, ένα ερώτημα που πρέπει να λάβη απάντησι είναι, Είναι αυτό το άτομο πράγματι ασεβές ή απλώς αδύναμο, ασθενές; Αν πρόκειται για ζήτημα αδυναμίας, ασθενείας, το άτομο ίσως ανταποκριθή στη γνήσια, στοργική βοήθεια που υπομονητικά μπορεί να του παρασχεθή. Σε τι βαθμό παρεσχέθη βοήθεια προς τον σφάλλοντα; Θα μπορούσε να καταβληθή περισσότερη προσπάθεια και χρόνος για ν’ αγγίξουν την καρδιά του ατόμου ώστε να τον ενθαρρύνουν ν’ αλλάξη την πορεία του;
Μολονότι τα συμφέροντα του ατόμου είναι σπουδαία, το αποτέλεσμα των ενεργειών του στην εκκλησία και στη δικαία της στάσι, ενώπιον του Θεού είναι, επίσης, σπουδαίο. Αν οι πρεσβύτεροι δεν ενεργήσουν για ν’ απομακρύνουν το κακό από την εκκλησία, θα προκύψη βλάβη. (1 Κορ. 5:6-13) Εν τούτοις, είναι δυνατόν να γίνη μια ενέργεια βιαστικά, άστοργα ή με έλλειψι διακρίσεως. Αν, ως αποτέλεσμα, επέλθη βλάβη σ’ ένα άτομο που αμάρτησε επειδή ήταν ασθενές, αυτό είναι, επίσης, βλαβερό και για την εκκλησία και επηρεάζει δυσμενώς τη δίκαια στάσι της ενώπιον του Θεού.
Για να ενεργήσωμε ορθά προς εκείνους οι οποίοι έκαναν κάποιο εσφαλμένο βήμα, απαιτείται ενόρασις. Αλλά, καθώς ο Χριστιανός εργάζεται προς αυτό, οι διορατικές του ικανότητες αυξάνουν όχι μόνο για να προσδιορίση την αληθινή αδυναμία αλλά, επίσης, για να προσδιορίση τι είδους βοήθεια, συμβουλή ή ενέργεια μπορεί ν’ απαιτήται περισσότερο εκείνο τον καιρό. (Εβρ. 5:14) Αν σφάλλη στις προσπάθειές του να χειρισθή το πρόβλημα, είθε να μη συμβαίνη αυτό επειδή δεν δείχνει καλωσύνη και έλεος.—Ψαλμ. 25:6, 7· 51:1· Ιακ. 2:13· Ιούδα 22, 23.
Έτσι, όταν νεαρά άτομα ή άλλα άτομα ασκούν κακή κρίσι (πράγμα που μπορεί να γίνη σε πάρα πολλούς τομείς), ποια είναι η αντίδρασίς μας; Πόσο καλό είναι όταν προσέχωμε να μην τους καταδικάσωμε αμέσως, αλλά να σκεφθούμε, αντιθέτως, τι θα μπορούσαμε να κάνωμε για να τους βοηθήσωμε! Όταν κάποιος κάνη ένα σοβαρό λάθος στην εκκλησία, πολλαπλασιάζομε εμείς τις προσπάθειές μας προς όφελος αυτού του ατόμου; Πόσο πιο υποβοηθητικό είναι αυτό παρά να κάνωμε το λάθος αυτού του ατόμου θέμα συζητήσεως μεταξύ άλλων αδελφών! Και όταν η συζήτησις στρέφεται προς την αδυναμία κάποιου άλλου ατόμου, πόσο πιο στοργικό είναι όταν καταβάλλωμε προσπάθεια για ν’ αλλάξωμε τον ρουν της συζητήσεως, εξετάζοντας ίσως το πώς μπορούμε να βοηθήσωμε σ’ αυτό το ζήτημα. «Όστις κρύπτει παράβασιν, ζητεί φιλίαν· αλλ’ όστις επαναλέγει το πράγμα, χωρίζει τους στενωτέρους φίλους,» λέγει η θεόπνευστη παροιμία.—Παρ. 17:9· 11:13.
ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩΜΕ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ;
Πρωταρχικές απαιτήσεις για να βοηθήσωμε τους ασθενείς είναι να έχωμε το πνεύμα της υποβοηθητικότητος και να μη βλέπωμε τους ασθενείς με περιφρόνησι. Κατόπιν, πρέπει να φθάσωμε στο βασικό πρόβλημα: Μήπως είναι η μοναξιά, η έλλειψις κατανοήσεως ή πολύ λίγη αγάπη στο σπίτι; Μήπως πρόκειται για οικονομική έντασι ή προσωπική απογοήτευσι, κακή υγεία ή αίσθημα αχρηστείας λόγω μεγάλης ηλικίας; Αυτά είναι μόνο λίγα από τα πιθανά προβλήματα που μπορούν να προκαλέσουν ελάττωσι δυνάμεως στον ασθενή. Σε κάθε περίπτωσι, υπάρχει, επίσης, ανάγκη για βαθύτερη κατανόησι των Γραφών και της αγάπης του Θεού. Προσεκτικός στοχασμός της καταστάσεως του ατόμου στη ζωή μαζί με μια θερμή, ολοκάρδια επίσκεψι θα μπορούσαν να βοηθήσουν στον καθορισμό της βασικής δυσκολίας.
Εκείνοι που ενδιαφέρονται πραγματικά να βοηθήσουν τους ασθενείς έχουν για οδηγό τους το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου. Εκείνος είπε τα εξής: «Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ;» (2 Κορ. 11:29) Ο Παύλος έδειχνε συμπάθεια προς όλους. Αισθανόταν αυτό που αισθάνονταν και οι άλλοι και επηρεαζόταν από τη θλίψι τους. Μέχρι ποίου βαθμού; Κρίνοντας από τη συμβουλή που έδωσε, όπως αναγράφεται στο εδάφιο Πράξεις 20:35, η στοργή του ασφαλώς δεν ήταν μόνο απλές λέξεις: «Ούτω κοπιάζοντες πρέπει να βοηθήτε τους ασθενείς.» Ανταποκρινόταν στους ασθενείς με το πνεύμα της μεταγενέστερης παροτρύνσεως του αποστόλου Ιωάννου: «Μη αγαπώμεν με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν.»—1 Ιωάν. 3:18.
Μολονότι οι Γραφές ενθαρρύνουν την υποβοήθησι των ασθενών, δεν περιγράφουν λεπτομερώς τι πρέπει να κάνη προς όφελός τους ένα άτομο. Γιατί; Χωρίς αμφιβολία, διότι, άσχετα με το πόσο εκτεταμένη μπορεί να ήταν μια τέτοια διδαχή, δεν θα μπορούσε ποτέ να καλύψη όλες τις περιπτώσεις. Αλλά η κατεύθυνσις της Αγίας Γραφής είναι σταθερή, δείχνοντας ότι όλοι πρέπει ν’ αναπτύξουμε γνήσια, συμπαθητική στοργή για τους ασθενείς. Πρέπει να ενεργήσουμε ανταποκρινόμενοι στις ανάγκες τους. Αυτή η συμβουλή, μολονότι είναι απλή και γενική, παράγει συγκεκριμένα αποτελέσματα μεταξύ των ειλικρινών Χριστιανών.
ΚΑΘΕ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ
Όλοι στην εκκλησία θα βοηθηθούν να εκπληρώσουν την ευθύνη τους να βοηθήσουν τους ασθενείς, αν αναγνωρίζουν την αξία κάθε μέλους της εκκλησίας. Αλλ’ αν ένα μέλος είναι ασθενές και πρέπει να βοηθηθή, τι θετική αξία έχει; Δεν αποτελεί μάλλον παθητικό για την εκκλησία; Ο Παύλος δεν έβλεπε το ζήτημα μ’ αυτό τον τρόπο: «Πολύ περισσότερον τα μέλη του σώματος, τα οποία φαίνονται ότι είναι ασθενέστερα, ταύτα είναι αναγκαία, . . . Ο Θεός συνεκέρασε το σώμα, δώσας περισσοτέραν τιμήν εις το ευτελέστερον, δια να μη ήναι σχίσμα εν τω σώματι, αλλά να φροντίζωσι τα μέλη το αυτό υπέρ αλλήλων.» (1 Κορ. 12:22-25) Η εκκλησία που εκτιμά κάθε άτομο και θεωρεί πολύτιμη τη συμμετοχή του στις Χριστιανικές δραστηριότητες μέσα στα πλαίσια των περιορισμών του, είναι μια θερμή, ευτυχισμένη εκκλησία, γεμάτη ζωή και σθένος.
Ποιος μπορεί να διακρίνη τι αποτέλεσμα θα έχη η προσπάθεια που καταβάλλεται για την υποβοήθησι των ασθενών; «Σπείρε τον σπόρον σου το πρωί, και την εσπέραν ας μη ησυχάση η χείρ σου· διότι δεν εξεύρεις τι θέλει ευδοκιμήσει, τούτο ή εκείνο, ή εάν και τα δύο ήναι επίσης αγαθά.» (Εκκλ. 11:6) Μπορούμε να είμεθα ιδιαίτερα βέβαιοι για τη βοήθεια του Θεού όταν εμείς βοηθούμε άλλους πνευματικά. Πόσοι απ’ εκείνους που σήμερα είναι θαυμάσιοι δούλοι του Ιεχωβά έλαβαν διαρκή πνευματική υποβοήθησι σ’ ένα καιρό που ήσαν ασθενείς!
Εκείνος που είναι ασθενής δεν μπορεί να γίνη σύντομα ισχυρός. Όπως ακριβώς η ανάρρωσις από σωματική ασθένεια μπορεί να είναι αργή, έτσι ακριβώς μερικοί μπορεί να χρειασθούν πολύ χρόνο για να γίνουν πνευματικώς ισχυροί. Αλλά δείχνομε υπομονή με τους ασθενείς; Τους αγαπούμε όπως θα τους αγαπούσαμε αν ήσαν ισχυροί; Όταν εκδηλώνετε τέτοιου είδους αγάπη, τι ευλογίες θα επέλθουν σε όλους! Ο ασθενής αδελφός έχει την ευλογία του να τυγχάνη φροντίδος και υποστηρίξεως στις δυσκολίες του. Ο ισχυρότερος αναγνωρίζει τη μεγαλύτερη ευλογία που μπορεί ν’ απολαύση μόνο όταν δίνη. Η εκκλησία συνολικά δοκιμάζει μια ολοένα αυξανόμενη θέρμη καθώς κάθε μέλος εξαρτάται από τους άλλους και ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Αίνος δίνεται στον Θεό και στο Χριστό καθώς η δική τους απαράμιλλη βοήθεια προς τους ασθενείς αντανακλάται στους επίγειους δούλους τους.
-
-
Μια Περίληψις Βιβλίου που Προκαλεί ΣκέψειςΗ Σκοπιά—1979 | 1 Αυγούστου
-
-
Μια Περίληψις Βιβλίου που Προκαλεί Σκέψεις
Μαθητές σχολείου που είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά συχνά έχουν την ευκαιρία να μιλούν για το ‘ευαγγέλιον’ σε άλλους στο σχολείο. Παραδείγματος χάριν, στην Ισπανία, ανετέθη στους μαθητές μιας ωρισμένης τάξεως να διαβάσουν ένα βιβλίο στη διάρκεια των χειμερινών διακοπών τους και αργότερα να διαβάσουν στην αίθουσα διδασκαλίας μια περίληψι για το βιβλίο αυτό.
Μια 12-χρονη Μάρτυς απεφάσισε να βασίση την περίληψί της στο βιβλίο Η Νεότης Σας—Επωφεληθήτε Απ’ Αυτήν, μια έκδοσι της Εταιρίας. Η περίληψις που έκανε το κορίτσι αυτό ήγειρε το ενδιαφέρον πολλών συμμαθητών της. Ως αποτέλεσμα, αυτή η νεαρή Μάρτυς του Ιεχωβά έδωσε 48 βιβλία Νεότης σε άλλα παιδιά, και τουλάχιστον μια θαυμάσια, προοδευτική Γραφική μελέτη άρχισε ως αποτέλεσμα της προσπαθείας της.
Ένας άλλος νεαρός άκουσε αυτή την πείρα που ελέχθη σε μια Χριστιανική συνάθροισι. Και αυτός, με τη σειρά του, είχε θαυμάσια αποτελέσματα καθώς προσέφερε το ίδιο αυτό βιβλίο, που βασίζεται στην Αγία Γραφή, σε άλλους στο σχολείο του.
-