ισορροπημένες, λογικές αποφάσεις ως προς την αμαρτία. Αλλά έκαναν μια εσφαλμένη εκλογή, αποφάσισαν να στασιάσουν κατά του Θεού, και, συνεπώς, έπεσαν από την τελειότητα στην ατέλεια. Γι’ αυτό, άφησαν σ’ όλα τα τέκνα τους ένα κληροδότημα αμαρτωλών, εσφαλμένων τάσεων. Ο απόστολος Παύλος το εξήγησε αυτό ως εξής: «Δι’ ενός ανθρώπου [του Αδάμ] η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.»—Ρωμ. 5:12.

Συνεπώς, ακόμη και με τα καλύτερα ελατήρια, δεν μπορούμε ν’ αποφύγωμε να αμαρτάνωμε. Γιατί; Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος ωμολόγησε: «Δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον θέλω· αλλά το κακόν, το οποίον δεν θέλω, τούτο πράττω!» (Ρωμ. 7:19) Όλοι έχομε το ίδιο πρόβλημα.

Το αποτέλεσμα είναι καταστρεπτικό για το ανθρώπινο γένος. Οι καλύτερες προθέσεις του ανθρώπου έχουν ματαιωθή από δική του σφαλερότητα. Η ιδιοτέλεια και η απληστία οδηγούν στη μόλυνσι, στη φτώχεια και στην αδικία. Η υποψία και η έλλειψις εμπιστοσύνης οδηγούν σε αστάθεια στις διεθνείς σχέσεις καθώς επίσης και στις οικογένειες. Η διαφθορά και το έγκλημα εμποδίζουν τις προσπάθειες των χωρών να προοδεύσουν. Και ο άνθρωπος πολύ λίγα μπορεί να κάνη γι’ αυτό.

Επίσης, έχοντας υπ’ όψι την κληρονομημένη αμαρτωλότητα των ανθρώπων ο κανόνας που εκτίθεται στο εδάφιο Ρωμαίους 6:23 κρέμεται σαν απειλητικό σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας: «Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» Δεν υπάρχει τίποτε που μπορούμε να κάνωμε από μέρους μας για να αποφύγωμε να υποστούμε την ποινή του θανάτου για τις αμαρτίες μας, επειδή δεν υπάρχει τίποτε που μπορούμε να κάνωμε για να αποφύγωμε εντελώς να αμαρτήσωμε. Βρισκόμαστε, σε μεγάλο βαθμό, στο έλεος της ατέλειάς μας.

Αυτή είναι λοιπόν οριστικά η κατάστασις; Θα εμποδίζεται πάντοτε ο άνθρωπος από την αδυναμία του να πραγματοποιήση τα μεγαλύτερα όνειρα και τις φιλοδοξίες του; Όχι. Διότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας βοηθήση. Ο απόστολος Παύλος, έχοντας ομολογήσει την προσωπική του ανικανότητα να αποφύγη να πέση σε αμαρτία, συνεχίζει λέγοντας: «Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;» Η απάντησίς του; «Ευχαριστώ εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμ. 7:24, 25) Ναι, η κατανόησις του πόσο ακριβώς βρισκόμαστε κάτω από τη δύναμι της αμαρτίας και η ανικανότητά μας να σώσωμε τον εαυτό μας, μας κάνει να εκτιμήσωμε τη μεγάλη αγάπη και προσοχή του Θεού ο οποίος μας έχει βοηθήσει. Αλλά πώς το έχει κάνει αυτό;

«Τρομαγμένη» για το Μέλλον;

Μια νεαρή Καναδέζα, σε μια επιστολή της στο περιοδικό Σταρ του Τορόντο, έγραψε την άποψί της για τον σημερινό κόσμο:

«Είμαι 14 ετών, και είμαι τρομαγμένη—τρομαγμένη που δεν θα έχω μέλλον, που θα αυτοεξοντωθούμε προτού τελειώσω το γυμνάσιο. Κάθε μέρα ακούω για την κρίσι στο Ιράν, την έλλειψι πετρελαίου, φόνους, ληστείες και τα όμοια. Διερωτώμαι γιατί οι άνθρωποι κάνουν αυτά τα πράγματα, και γιατί κι εγώ και οι υπόλοιποι της γενιάς μου πρέπει να πληρώσουμε για τα λάθη των μεγαλυτέρων μας.

«Καθώς ατενίζομε τη δεκαετία του 1980, διερωτώμαι αν η γη θα ζήση ακόμη για να δη το έτος 1990. Το μέλλον μου φαίνεται πολύ σκοτεινό. . . . Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι θα συμβή μετά από 10 χρόνια, όταν η γενιά μου θα βρίσκεται στη σειρά να αναλάβη τα ηνία. Πολύ ιδιοτελές. Το θλιβερό πράγμα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται να δουν τι συμβαίνει. Αυτό είναι πολύ λυπηρό.»

«Πολύ λυπηρό,» πράγματι. Αλλά μην απελπίζεσθε. Ο Ιησούς Χριστός προείπε δύσκολους καιρούς οπότε οι ‘άνθρωποι θα αποψυχούσαν από το φόβο των επερχομένων δεινών στην οικουμένη.’ Αλλά, πρόσθεσε, «όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνωνται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας, διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας.» (Λουκ. 21:27, 28) Τώρα, λοιπόν, δεν είναι καιρός να είμαστε ‘τρομαγμένοι’ αλλά να ασπασθούμε την υπόσχεσι της Βίβλου για ένα χαρούμενο μέλλον.—2 Πέτρ. 3:13.