έχουσι πλέον απόλαυσιν επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Έτι και η αγάπη αυτών, και το μίσος αυτών, και ο φθόνος αυτών, ήδη εχάθη· και δεν θέλουσιν έχει πλέον εις τον αιώνα μερίδα εις πάντα όσα γίνονται υπό τον ήλιον»;—Η.Π.Α.

Αναγινώσκοντας τα συμφραζόμενα μπορούμε να διακρίνωμε ότι ο Σολομών, ο συγγραφεύς του βιβλίου Εκκλησιαστής, ομιλεί από την άποψι της ζωής που υπάρχει σήμερα στη γη, «υπό τον ήλιον,» θα μπορούσαμε να πούμε, από την αυστηρή ανθρώπινη άποψι, από την αντικειμενική όψι ενός παρατηρητού. Εδώ αυτός δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τον σκοπό του Θεού να πραγματοποιήση ανάστασι. Πραγματεύεται την κατάστασι του ανθρώπου όπως περιγράφεται από τον απόστολο Παύλο στην επιστολή προς Ρωμαίους 8:20: «Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα.» Ο Σολομών λέγει ότι «τα πάντα [είναι] ματαιότης,» ότι «εν συνάντημα είναι εις τον δίκαιον και εις τον ασεβή.»—Εκκλ. 1:2· 9:2, 3.

Αυτή είναι η κατάστασις στην οποία βρίσκεται όλο το ανθρώπινο γένος. Πλούσιοι και φτωχοί, μεγάλοι μικροί, καλοί και κακοί—όλοι πεθαίνουν. Ο απόστολος Παύλος το εξέφρασε αυτό: «Πάντες αποθνήσκωσιν εν τω Αδάμ.» (1 Κορ. 15:22) Βέβαια, οι δίκαιοι βασικά δεν είναι σε καλύτερη θέσι από τους πονηρούς ως προς τα χρόνια της ζωής των. Αλλ’ αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Θεός θεωρεί τους δικαίους ως διαφορετικούς και ότι αυτός παρέσχε ελπίδα γι’ αυτούς η οποία τους διατηρεί τώρα και προσφέρει ζωή στο μέλλον. Η δήλωσις του αποστόλου, που παρετέθη εν μέρει ανωτέρω λέγει τα εξής: «Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά διά τον υποτάξαντα αυτήν, επ’ ελπίδι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της λείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν δόξης των τέκνων του Θεού.»—Ρωμ. 8:20, 21.

Ο Σολομών λαμβάνοντας τη θέσι ενός παρατηρητού, τονίζει ότι ο μέσος άνθρωπος, ένας άνθρωπος του κόσμου, γνωρίζει ότι θα πεθάνη, ακριβώς όπως βλέπει και όλους τους άλλους ανθρώπους να πεθαίνουν. Έχει συναίσθησι του θανάτου. Η παρατήρησις επίσης αποκαλύπτει ότι όταν ένα άτομο είναι νεκρό, δεν έχει συναίσθησι των πραγμάτων που είναι γύρω του. Οι άνθρωποι δεν μπορούν τίποτα να κάνουν γι’ αυτόν· το χρήμα δεν σημαίνει τίποτα. Ο κόσμος προχωρεί, όπως και οι συγγενείς και οι φίλοι του, στο ταχυκίνητο ρεύμα της καθημερινής ζωής, δεν μπορούν πια να τον συμπεριλάβουν στα σχέδιά των και στις υποθέσεις των, και γι’ αυτό, κατ’ ανάγκην, πρέπει τελικά να τον λησμονήσουν. Όχι ότι αυτοί δεν ενθυμούνται ότι αυτός υπήρχε, ότι δεν αποτελεί πια μια δύναμι—δεν εμφανίζεται στη δική τους ζωή. Μέγα μέρος της προσωπικότητάς του έχει λησμονηθή, η δε επόμενη γενεά πραγματικά διόλου δεν τον γνωρίζει.

Ο νεκρός δεν μπορεί πια να εκδηλώνη αγάπη, μίσος ή ζηλοτυπία. Οσηδήποτε δύναμι, εξουσία ή πλούτη κι αν είχε όταν ζούσε, αυτά περιέρχονται σε άλλα χέρια, και δεν μπορεί να πη τίποτε γι’ αυτό. (Εκκλ. 2:21) Σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων δεν έχει μερίδα επ’ αόριστον, και θα παρέμενε εντελώς αφανής για πάντα, πραγματικά, αν δεν υπήρχε η πρόνοια του Θεού για μια νέα τάξι και για την ανάστασι των νεκρών.

Ο Σολομών λοιπόν γράφει απλώς για να παραστήση την κατάστασι που θεωρείται σαν ο παρών κόσμος να αποτελή όλο εκείνο που υπάρχει. Δείχνει τη ματαιότητα της ζωής για κείνον που δεν είναι λάτρης του Θεού. Αλλ’ ο απόστολος Παύλος είπε στους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης: «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ’ αυτού.»—1 Θεσσ. 4:13, 14.

Ο Σολομών ήταν «ο Εκκλησιαστής» (η σημασία της Εβραϊκής λέξεως Κοέλεθ, τίτλος του βιβλίου του Σολομώντος.) Προσπαθούσε να συνάγη τον λαό στη λατρεία του Ιεχωβά. Γι’ αυτό και περιέγραψε μια εικόνα της ματαίας καταστάσεως του κόσμου τούτου και, αφού εξήτασε την πλήρη ματαιότητα και την έλλειψι ελπίδος, υπέδειξε την ορθή πηγή της ελπίδος, λέγοντας: «Ας ακούσωμεν το τέλος της όλης υποθέσεως· φοβού τον Θεόν και φύλαττε τας εντολάς αυτού, επειδή τούτο είναι το παν του ανθρώπου. Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν.»—Εκκλ. 12:13, 14.

Αυστραλιανό Ενδιαφέρον για τον Διωγμό της Μαλάουι

● Εξακολουθεί το δημόσιο ενδιαφέρον για τον διωγμό των μαρτύρων του Ιεχωβά στη Μαλάουι. Τόσο η Βουλή όσο και η Γερουσία της Αυστραλίας προσφάτως συζήτησαν το θέμα. Ένας γερουσιαστής εισηγήθηκε όπως η κυβέρνησις υποβάλη μια «διαμαρτυρία γι’ αυτή τη χονδροειδή παραβίασι της πολιτικής ελευθερίας και την απάνθρωπη μεταχείρισι αυτών των ανθρώπων από ένα μέλος της Κοινοπολιτείας.» Ένας βουλευτής προσδιώρισε την κατάστασι ως «επαίσχυντη.» Σε μια εκπομπή ομιλιών από τον εθνικό ραδιοφωνικό σταθμό, ένας άλλος είπε: «Ελπίζω ότι άλλα αξιότιμα μέλη θα υποστηρίξουν την αίτησί μου για θρησκευτική ελευθερία στη Μαλάουι . . . ότι οι αντιπρόσωποί μας στην επόμενη Διάσκεψι της Κοινοβουλευτικής Ενώσεως της Κοινοπολιτείας θα το κάμουν ζήτημα.»