-
Μια Λουθηρανή Γίνεται Μάρτυς του ΙεχωβάΗ Σκοπιά—1961 | 15 Ιουλίου
-
-
της Γραφής που μου παρουσίασαν ήσαν πολύ διαφορετικές απ’ ό,τι είχα μάθει από παιδί. Αργότερα, καθώς συνωμιλούσα πάλι με μάρτυρας του Ιεχωβά, ένα γεγονός άρχισε να μ’ ενοχλή. Είχα σοβαρά παρεμποδίσει μια από τις μαθήτριές μου, που είχε έλθει να μου πη ότι άρχισε να πηγαίνη στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά, επειδή δεν είχε αποκομίσει τίποτα από την εκκλησία. Τώρα ποθούσα να κράξω σ’ αυτό το ίδιο κορίτσι ότι έπρεπε εσπευσμένως να έλθη σ’ επαφή με τους μάρτυρας του Ιεχωβά, διότι αυτοί έχουν την αλήθεια. Ένα μεγάλα βάρος αφηρέθη απ’ την καρδιά μου, όταν μια μέρα έλαβα επιστολή απ’ το ίδιο εκείνο κορίτσι που έλεγε ότι δεν έδωσε προσοχή στην προειδοποίησί μου αλλά, αφού μετέβη σε άλλη πόλι, άρχισε να πηγαίνη στις συναθροίσεις των μαρτύρων του Ιεχωβά και τώρα ήταν μια απ’ αυτούς.
»Ενώπιόν μου ήταν μια απόφασις. Δεν ήταν εύκολο, αλλά κατάλαβα ότι η υπακοή ήταν καλύτερη από τη θυσία και η υποταγή από το πάχος των κριών. Εγκατέλειψα τη Λουθηρανική εκκλησία για μεγάλη λύπη του νουνού μου και ιερέως. Την ίδια μέρα έλαβα μέρος σε μια κοινωνική συναναστροφή, όπου ήσαν παρόντες όλοι οι νεανίαι της εκκλησίας, μαζί με διαφόρους ιερείς κι έναν επίσκοπο. Σε μια κατ’ ιδίαν συνομιλία μου με τον επίσκοπο, αυτός παρεδέχθη ότι το νηπιοβάπτισμα δεν ήταν Γραφικό. Τον ερώτησα γιατί τότε η εκκλησία το διδάσκει, κι έλαβα αυτή την απάντησι: ‘Έχομε συνηθίσει πάρα πολύ σ’ αυτό, κι αν το καταργήσωμε τώρα σύμφωνα με την Αγία Γραφή, μόνο μεγαλύτερη σύγχυσις θα επέλθη.’ Ώστε αυτό είναι!
»Η από πριν διευθετηθείσα ομιλία μου σ’ εκείνη την ομήγυρι ήταν κι ο αποχαιρετιστήριος λόγος μου προς την εκκλησία. Ωμίλησα πρώτα στους νεαρούς της εκκλησίας και είπα ότι οι δοξασίες περί αθανασίας της ψυχής, περί τριάδος, περί βαπτίσματος, κλπ. που τους είχα διδάξει, δεν ήσαν Γραφικές. Τους παρώτρυνα να είναι άγρυπνοι, να μην πιστεύουν μ’ ευπιστία οτιδήποτε διδάσκονται, αλλά να μελετούν πρώτα. Διεπίστωσα ότι ενώπιόν μου ήταν ένα πιο πρόθυμο ακροατήριο από κάθε άλλη φορά. Οι ιερείς κι ο επίσκοπος έγιναν κάτωχροι εξαιτίας εκείνων που άκουσαν. Χαίρω που δεν πρόκειται να είμαι πια μια δούλη και διδασκάλισσα ψευδών (μολονότι ελάμβανα 200 δολλάρια τον μήνα γι’ αυτά).
»Είμαι ευτυχής που μέσα σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο υπάρχει ακόμη ευκαιρία να φύγωμε από το βυθιζόμενο πλοίο σε ασφάλεια μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου, όπου μπορούμε να υπηρετούμε τον Θεό κατά το παράδειγμα του Χριστού. Ελπίζω ότι θα γίνω μια ώριμη μάρτυς ως προς τη θεοκρατική οργάνωσι κι ευπειθώς θα καταστήσω γνωστή τη Βασιλεία, της οποίας διωρισμένος Βασιλεύς είναι ο Λυτρωτής μας Χριστός Ιησούς.»
-
-
Ερωτήσεις από ΑναγνώσταςΗ Σκοπιά—1961 | 15 Ιουλίου
-
-
Ερωτήσεις από Αναγνώστας
● Ποια είναι η έννοια της εκφράσεως «ο αροτρεύς θέλει φθάσει τον θεριστήν» όπως βρίσκεται στον Αμώς 9:13;—Ι. Γ., Βρεττανική Ονδούρα.
Το Αμώς 9:13, σύμφωνα με τη Μετάφρασι Νέου Κόσμου, λέγει: «Ιδού! Έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά, και ο αροτρεύς θέλει φθάσει τον θεριστήν, και ο ληνοβάτης τον σπείροντα τον σπόρον· και τα όρη θέλουσι σταλάξει γλεύκας, και πάντες οι βουνοί θέλουσι ρέει αγαθά.» Ο αρχαίος Ισραήλ ήταν πρωτίστως μια αγροτική χώρα. Το να φθάση ο αροτρεύς τον θεριστήν θα εσήμαινε έναν τόσο μεγάλο θερισμό που δεν θα είχε όλος ο σίτος συναχθή όταν θα ήρχετο ο καιρός για τη σπορά. Ομοίως το πάτημα των σταφυλών και η σπορά του σπόρου θα συνηντώντο λόγω της άφθονης συγκομιδής σταφυλών.
Η προφητεία αυτή έχει εφαρμογή στους εργάτας του πνευματικού παραδείσου του Ιεχωβά, στον οποίο βρίσκεται η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά. Προλέγει τη μεγάλη ευημερία που απολαμβάνουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα σύμφωνα με την προφητική επαγγελία που αναφέρεται στον Μωσαϊκό νόμο στο Λευιτικόν 26:5: «Και το αλώνισμά σας θέλει σας φθάσει μέχρι του τρυγητού, και ο τρυγητός θέλει φθάσει μέχρι του σπορητού· και θέλετε τρώγει τον άρτον σας εις χορτασμόν· και θέλετε κατοικεί ασφαλώς εν τη γη ημών.» Απόδειξι τούτου μπορείτε να δήτε στην ετησία εκθεσι που δημοσιεύεται στη Σκοπιά.
● Παρακαλώ ειπέτε μου πώς να εξηγήσω το 1 Κορινθίους 14:2.—Ι. Μ., Ηνωμένες Πολιτείες.
Το υπό συζήτησιν εδάφιο λέγει: «Διότι ο λαλών λώσσαν αγνώριστον, δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν· διότι ουδείς ακούει αυτόν, αλλά με το πνεύμα αυτού λαλεί μυστήρια.» Το εδάφιο αυτό πρέπει να εννοηθή κάτω από το φως των εδαφίων 13-19 του ιδίου κεφαλαίου, που λέγουν:
«Δια τούτο ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον, ας προσεύχηται δια να γείνη ικανός να διερμηνεύη. Διότι εάν προσεύχωμαι με γλώσσαν αγνώριστον, το πνεύμά μου προσεύχεται, αλλ’ ο νους μου είναι ακαρποφόρητος. Τι πρέπει λοιπόν; Θέλω προσευχηθή με το πνεύμα, θέλω δε προσευχηθή και με τον νουν· θέλω ψάλλει με το πνεύμα, θέλω δε ψάλλει και με τον νουν. Διότι εάν δοξολογήσης με το πνεύμα, εκείνος όστις έχει τάξιν ιδιώτου, πώς θέλει ειπεί το Αμήν εις την ευχαριστίαν σου, μη εξεύρων τι λέγεις; Διότι συ μεν καλώς ευχαριστείς, ο άλλος όμως δεν οικοδομείται. Ευχαριστώ εις τον Θεόν μου, ότι λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά πάντας υμάς· πλην εν τη εκκλησία πέντε λόγους προτιμώ να λαλήσω δια του νοός μου, δια να κατηχήσω και άλλους, παρά μυρίους λόγους με γλώσσαν αγνώριστον.»
Με άλλα λόγια, οποιοσδήποτε μιλεί σε μια γλώσσα
-