-
Το Πνεύμα Πίσω από την Παρούσα Παλαιά ΤάξιΤο Άγιον Πνεύμα—Η Δύναμις πίσω από την Επικείμενη Νέα Τάξι!
-
-
τους ανθρώπους εγκληματικής διανοίας, νόμους οι οποίοι τους διατάσσουν ν’ απέχουν από κάθε είδους αδικοπραγία. Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, υπήρχε ένας άνθρωπος που είχε προέλθει από ένα τέτοιο κώδικα νόμων. Έγραψε μια επιστολή για να δείξη ότι χρειαζόμεθα ένα καλύτερο κίνητρο, μια ανώτερη δύναμι που να ενεργή στη ζωή μας, αν θέλωμε να διαφέρωμε από την παρούσα παλαιά τάξι. Χρειαζόμεθα το πνεύμα, την αόρατο ενεργό δύναμι που προέρχεται απ’ Εκείνον ο οποίος είναι πολύ καλύτερος ηθικώς από αυτή την παλαιά κοσμική τάξι, πολύ καλύτερος από οποιονδήποτε νομοθέτη της ανθρωπίνης κοινωνίας. Ο συγγραφεύς αυτής της επιστολής υπέδειξε την αγία δύναμι που μπορεί να μας υποκινήση σε ορθή δραστηριότητα, λέγοντας:
«Περιπατείτε κατά το πνεύμα και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός. Διότι η σαρξ επιθυμεί εναντία του πνεύματος, το δε πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα τα οποία θέλετε, να μη πράττητε. Αλλ’ εάν οδηγήσθε υπό του Πνεύματος, δεν είσθε υπό νόμον.
«Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων, περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ό,τι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.
«Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια· κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος.»—Γαλάτας 5:16-23· βλέπε επίσης 1 Τιμόθεον 1:8-11.
3. Εκείνοι που αποβλέπουν να κληρονομήσουν τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού, τι έργα δεν πράττουν;
3 Ένας ολόκληρος κατάλογος αντιθέτων πραγμάτων, έτσι δεν είναι; Ασφαλώς εκείνοι που παράγουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού δεν πράττουν εκείνα που ονομάζονται «έργα της σαρκός.» Αυτοί αποβλέπουν στη βασιλεία του Θεού με μια ειλικρινή επιθυμία να κληρονομήσουν τις ευλογίες της.
4. Γιατί δεν είναι ανάγκη ν’ αναφέρωμε τα σφάλματα της παλαιάς τάξεως και γιατί αυτή η παλαιά τάξις δεν βοηθεί τους ανθρώπους να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού;
4 Τι θα λεχθή, όμως, για την παρούσα παλαιά τάξι; Δεν πρόκειται ν’ αναφέρωμε τα σφάλματά της. Αυτό το κάνουν οι ειδήσεις των εφημερίδων, τα άρθρα των περιοδικών, τα αστυνομικά δελτία, η γενική έλλειψις ασφαλείας που οφείλεται στο αυξανόμενο ποσοστό εγκληματικότητος, τα ακριβά νοσοκομεία ψυχικών νόσων καθώς επίσης και τα φοβερά κοινωνικά νοσήματα, οι πολιτικές εντάσεις μαζί με την αυξανόμενη απειλή ενός παγκοσμίου πυρηνικού πολέμου. Αναρίθμητα άλλα πράγματα θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν για να κατηγορήσωμε την παλαιά τάξι ότι αφθονεί σε «έργα της σαρκός.» Αυτή η παλαιά τάξις ποτέ δεν θα βοηθήση τους ανθρώπους να ‘κληρονομήσουν την βασιλείαν του Θεού.’ Δεν έχει καμμιά σχέσι με τη βασιλεία του Θεού. Δεν διαπνέεται, δεν υποκινείται, ούτε υποστηρίζεται από το άγιο πνεύμα του Θεού. Δεν είναι διόλου αγία, ούτε ακόμη και το μέρος αυτής που λέγεται Χριστιανικός κόσμος.
5, 6. Γιατί η φυσική επιθυμία της σαρκός να πράττη εκείνα που είναι εναντίον του πνεύματος του Δημιουργού, δεν οφείλεται στον Θεό;
5 Πώς συμβαίνει ώστε το πνεύμα του Θεού να μην είναι πίσω από κανένα μέρος αυτής της παλαιάς τάξεως; Πώς η ανθρώπινη σάρκα έφθασε σε κατάστασι να επιθυμή φυσιολογικά να κάνη έργα που είναι ενάντια στο πνεύμα του Θεού; Η ανθρώπινη σάρκα δεν ήταν έτσι στην αρχή της. Τότε υπεκινείτο από το πνεύμα του Δημιουργού της. Ο Θεός ποτέ δεν θα έδινε σε μια πρόσφατα δημιουργημένη σάρκα εκείνο που είναι κακό και βρίσκεται σε αντίθεσι με τον εαυτό του. Αυτός δεν είναι η Πηγή του κακού. Ο προφήτης Μωυσής, ως υπέρμαχος του δικαίου, διεσαφήνισε ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν έχει καμμιά ευθύνη για τις εσφαλμένες τάσεις της ανθρωπίνης σαρκός. Ο Μωυσής είπε: «Τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός. Ούτοι διεφθάρησαν· η κηλίς αυτών δεν είναι κηλίς των υιών αυτού.»—Δευτερονόμιον 32:4, 5.
6 Το ελάττωμα της ανθρωπότητος δεν μπορεί ν’ αποδοθή στον Θεό. Αυτός έκανε τον πρώτο άνθρωπο τέλειο, προς έπαινο της δημιουργικής Του ικανότητος. Δεν υπάρχει ελάττωμα σχετικά με τον Θεό. Ο Θεός, με τη συνεργασία του μονογενούς του Υιού, έκαμε τον πρώτο άνθρωπο «κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών.» Ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, αποτελούσε εικόνα της θείας τελειότητος, κι έτσι, για να είναι μια αληθινή εικών, έπρεπε να είναι τέλειος.—Γένεσις 1:26-28· 2:7, 8.
7. Όταν ο Αδάμ ήταν στην Εδέμ, ποια κατάστασις υπήρχε μεταξύ του ουρανού και της γης που έκανε τον Θεό ευτυχή;
7 Στον παραδεισιακό Κήπο της Εδέμ ο πρώτος άνθρωπος εβάδιζε σύμφωνα με το άγιο πνεύμα του Θεού. Κατά καιρούς είχε συνομιλία με τον Θεό. Μ’ έναν τρόπο αόρατο στα ανθρώπινα μάτια, αλλά αντιληπτό από τον άνθρωπο Αδάμ, ο Θεός εβάδιζε σ’ εκείνον τον ωραίο Κήπο της Εδέμ. Εκείνο τον καιρό υπήρχε ενότης μεταξύ των ουρανίων και επιγείων πραγμάτων. Γιατί; Διότι το πνεύμα του Θεού διερευνούσε τα πάντα. Όλα αυτά έκαναν τον Ιεχωβά Θεό ευτυχή. Αυτός είναι ‘ο μακάριος Θεός.’—1 Τιμόθεον 1:11.
8. Λόγω ποιου είδους αμαρτίας δεν έχομε στη γη σήμερα μια τέλεια τάξι πραγμάτων και από ποιον διεπράχθη αυτή η αμαρτία;
8 Εδώ λοιπόν ήταν η βάσις για την ανάπτυξι μιας τελείας τάξεως πραγμάτων, που ποτέ δεν θα επάλιωνε και δεν θα έφθανε στο σημείο να παρέλθη. Αλλά σήμερα δεν έχομε μια καθαρή, δίκαιη, τέλεια τάξι πραγμάτων. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι έλαβε χώρα ένα αμάρτημα κατά του αγίου πνεύματος. Ποιος το διέπραξε; Το διέπραξε εκείνος τον οποίον απεκάλυψε ο Ιησούς Χριστός όταν μιλούσε στους ανθρώπους που ήσαν πρόθυμοι να τον θανατώσουν, επειδή έλεγε την αλήθεια του Θεού. Ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς τους μελλοντικούς φονείς: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους.»—Ιωάννης 8:44.
9. Ποιος είναι ο πνευματικός πατήρ ενός που πράττει αμαρτία και γιατί;
9 Ο πρώτος που αμάρτησε κατά του αγίου πνεύματος αποκαλύπτεται επίσης και από τον μαθητή του Ιησού Ιωάννη, ο οποίος έγραψε: «Όστις πράττει την αμαρτίαν είναι εκ του διαβόλου, διότι απ’ αρχής ο διάβολος αμαρτάνει.» (1 Ιωάννου 3:8) Εκείνος που πράττει την αμαρτία, δεν θα μπορούσε να έχη άλλον πνευματικό πατέρα εκτός από εκείνον που είναι ο πρωτουργός της αμαρτίας.
10. Πώς ο πρώτος ψεύστης έκαμε τον εαυτό του Διάβολο;
10 Το γεγονός ότι ο πρώτος ψεύστης σε όλη την κτίσι καλείται διάβολος, δείχνει ότι το ψεύδος του ήταν εναντίον του Θεού, διότι το όνομα Διάβολος σημαίνει Συκοφάντης. Αυτός εγκατέλειψε την αλήθεια και καλλιέργησε μέσα του τη διάθεσι προς το ψεύδος. Σε συκοφαντική αντιλογία προς όσα είχε πει ο Θεός στον Αδάμ, ο Διάβολος είπε στην Εύα, τη σύζυγο του Αδάμ, ότι η ποινή για τη βρώσι από το απαγορευμένο δένδρο δεν θα ήταν ο θάνατος: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» (Γένεσις 3:1-5) Ο ψεύστης έκαμε τον εαυτό του Διάβολο, πρωτίστως απέναντι του Θεού.
11. Τι μηχανεύθηκε ο Διάβολος για να εμποδίση τον Θεό να εκτελέση τον λόγο του αν αμάρτανε ο Αδάμ και η Εύα;
11 Ο Συκοφάντης κατά του Θεού, δεν μπορούσε να εγγυηθή ότι ο Αδάμ και η Εύα δεν θα πέθαιναν οπωσδήποτε, αν έτρωγαν από τον απαγορευμένο καρπό του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού. Ο λόγος του δεν ήταν πιο ισχυρός από τον λόγο του Θεού. (Εβραίους 4:12· Γένεσις 2:16, 17) Αλλά πιθανώς ο Διάβολος διανοήθηκε ότι θα μπορούσε να φέρη τον Ιεχωβά Θεό σε μια τέτοια δυσχερή θέσι, ώστε θα ήταν ασυνεπές για τον Θεό να θανατώση τον Αδάμ και την Εύα, ιδιαίτερα αν ο Διάβολος κατηύθυνε το αμαρτωλό ζεύγος να φάγη από «του ξύλου της ζωής» προτού απαγγελθή εναντίον των θεία καταδίκη.—Γένεσις 2:9· 3:22, 23.
12. Πώς ο Διάβολος έγινε ανθρωποκτόνος και τι τον αναμένει τώρα;
12 Παρ’ όλους αυτούς τους ελιγμούς, ο Διάβολος αποδείχθηκε ψεύστης. Τα θύματά του πέθαναν ως ανθρώπινες ψυχές, διότι ο Ιεχωβά Θεός ο Κριτής, τους κατεδίκασε σε θάνατο και τους εμπόδισε να λάβουν από «του ξύλου της ζωής» εκδιώκοντάς τους από τον παραδεισιακό Κήπο της Εδέμ. (Γένεσις 3:17-24) Ο Διάβολος, επειδή άστοργα προκάλεσε τον θάνατο του πρώτου ανδρός και της συζύγου του, έγινε «ανθρωποκτόνος.» Γι’ αυτό ήταν άξιος να θανατωθή σύμφωνα με τον κανόνα που εξετέθη από τον Ιδρυτή της Χριστιανοσύνης: «Όστις σκανδαλίση ένα των μικρών των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν καλήτερον να περιτεθή μύλου πέτρα περί τον τράχηλον αυτού και να ριφθή εις την θάλασσαν.» (Μάρκος 9:42) Έτσι ακριβώς, μια χωρίς τέλος καταστροφή αναμένει τον ανθρωποκτόνο, τον Διάβολο.
13. Με τι παρωμοίασε ο Ιεχωβά τον Διάβολο και προτού αυτός θανατωθή τι του επετράπη να παραγάγη;
13 Ένα τέτοιο τέλος για τον Διάβολο τονίσθηκε όταν ο Κριτής πάντων, ο Ιεχωβά, τον παρωμοίασε με τον όφι που χρησιμοποιήθηκε για ν’ απατήση τη γυναίκα Εύα ώστε να φάγη τον απαγορευμένο καρπό, ενάντια στην εντολή του Θεού. Ο Ιεχωβά, απευθύνοντας τα λόγια του πραγματικά στον συμβολικό Όφι, είπε τα εξής: «Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γένεσις 3:14, 15) Έτσι, ο Διάβολος έγινε επικατάρατος από τον Θεό. Στον Θεό, λοιπόν, ανήκει να θανατώση αυτόν τον επικατάρατο. Αλλ’ αυτό δεν θα εγίνετο προτού δοθή στον επικατάρατο Όφιν η ευκαιρία να δημιουργήση ένα ‘σπέρμα,’ δηλαδή απογόνους με μια μεταφορική ή πνευματική έννοια. Ο Διάβολος, ως πνεύμα, δεν έχει έμφυτες, αναπαραγωγικές δυνάμεις όπως ο άνθρωπος.
14. Τι εσήμαινε για τον Διάβολο, ως τον Μέγα Όφι, το να έρπη με την κοιλία και ποιοι ενώθηκαν μ’ αυτόν στην ταπείνωσί του;
14 Ο Ιεχωβά παρωμοίασε τον Διάβολο με όφι, ο οποίος έρπει στην κοιλιά του και τρώγει τροφή φορτισμένη με μόρια χώματος. Έτσι έδειξε τη βαθειά ταπείνωσι στην οποία κατέπεσε τώρα ο επικατάρατος Διάβολος. Επειδή αυτή ήταν η κατώτατη θέσις υπάρξεως, παραβλήθηκε με τον τόπο που έφθασε να λέγεται Τάρταρος. Στο πέρασμα του χρόνου, ενώθηκαν με τον Διάβολο σ’ αυτό τον τόπο και άλλα πνεύματα, άλλοι άγγελοι που εγκατέλειψαν την Πατρότητα του Θεού και υιοθέτησαν την πατρότητα του Διαβόλου. Αυτά τα πνεύματα έγιναν ‘σπέρμα’ του.
15. Τι λέγουν ο Πέτρος και ο Ιούδας για τους αγγέλους που ενώθηκαν με τον Μέγα Όφι στην αμαρτία;
15 Ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος έγραψε τα εξής σχετικά σ’ αυτό το πνευματικό σπέρμα του αρχαίου Όφεως: «Ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς εις τον τάρταρον δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκε δια να φυλάττωνται εις κρίσιν.» (2 Πέτρου 2:4) Ο Χριστιανός μαθητής Ιούδας αναφέρεται στο ίδιο αγγελικό ‘σπέρμα’ του Όφεως, όταν γράφη: «Αγγέλους, οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.»—Ιούδας 6.
16. Γιατί ο Διάβολος ενήργησε μόνος στην εξαπάτησι της Εύας στην αμαρτία, και γιατί μερικοί φρονούν ότι αυτό υπήρξε ένα χερούβ;
16 Όταν ο Διάβολος απάτησε τη σύζυγο του Αδάμ, Εύα, κάνοντάς την να στασιάση κατά του Θεού, του ουρανίου Πατρός της, δεν υπήρχε ‘σπέρμα’ του Μεγάλου Όφεως. Ο Διάβολος ενεργούσε μόνος του. Προτίμησε να μην έχη κανένα αγγελικό σύντροφο που θα μπορούσε ίσως να γίνη αντίπαλος, απαιτώντας τη διακυβέρνησι των απογόνων του Αδάμ και της Εύας. Επιθυμούσε την αποκλειστική διακυβέρνησι όλης της ανθρωπότητος. Δεν γνωρίζομε ακριβώς τι θέσι κατείχε αυτός μέσα στην αρχική οργάνωσι του Θεού. Πολλοί σπουδασταί των Γραφών, κατενόησαν την προφητεία του Ιεζεκιήλ 28:11-19, που σχετίζεται με τον βασιλέα της αρχαίας Τύρου, ως εφαρμοζόμενη επίσης στον Σατανά ή Διάβολο, και γι’ αυτό λέγουν ότι ο αυτοδημιούργητος Διάβολος ήταν αρχικά ένα «χερούβ» μεταξύ των ουρανίων ‘υιών του Θεού.’ Αν είναι έτσι, τότε ο βαθμός της ταπεινώσεώς του ως του Μεγάλου Όφεως είναι ακόμη πιο μεγάλος.
17. Με ποια έννοια οι στασιασταί άγγελοι μετέχουν στο σκότος του Ταρτάρου με τον Διάβολο;
17 Οι άλλοι αγγελικοί στασιασταί κατά του Θεού, που απετέλεσαν το ‘σπέρμα’ του Όφεως, συμμετέχουν με αυτόν στο σκότος του Ταρτάρου, σαν επικατάρατοι όφεις. Αυτοί δεν έχουν πια το φως της ευνοίας και συμβουλής του Θεού. Όταν εστασίασαν, ο Θεός αφήρεσε απ’ αυτούς το άγιο πνεύμα του.
18. (α) Γιατί το μέλλον είναι ζοφερό για τον Διάβολο και τους αγγέλους του; (β) Ποιο είναι το ζήτημα του μυστηρίου που ηγέρθη τώρα;
18 Το μέλλον είναι ζοφερό για τον Μεγάλο Όφι και το αγγελικό του ‘σπέρμα.’ Η ημέρα της θείας κρίσεως τους αναμένει, με την προοπτική να ‘συντριβή η κεφαλή’ των. Ο Θεός θα χρησιμοποιήση το ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του για να εκτελέση αυτή τη συντριβή. (Γένεσις 3:15) Η συντριβή που θα του επιβληθή δεν είναι απλώς μια πληγή στο κεφάλι. Είναι συντριβή της κεφαλής, που καταλήγει στον θάνατο του Μεγάλου Όφεως και του «σπέρματός» του. Δεν υπάρχει έδαφος παρανοήσεως εδώ, διότι στην επιστολή προς Ρωμαίους 16:20, αναγράφονται τα εξής στους μαθητάς του Χριστού: «Ο δε Θεός της ειρήνης, ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» Αυτό αποτελεί σοβαρό λόγο της εχθρότητος που έχει ο Σατανάς και το ‘σπέρμα’ του εναντίον του «σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού. Όταν ο Θεός εμνημόνευσε το ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του, ο ουρανός και η γη αντιμετώπισαν ένα μυστήριο. Το μυστήριο ή ιερό μυστικό που ήγειρε τότε παγκόσμια περιέργεια ήταν, Ποιο είναι αυτό το σπέρμα της γυναικός;
ΕΝΑ ΕΠΙΓΕΙΟ ‘ΣΠΕΡΜΑ’ ΤΟΥ ΟΦΕΩΣ
19. Γιατί οι Χριστιανοί προτρέπονται να είναι το αντίθετο του Κάιν, του πρωτοτόκου γυιου όλης της ανθρωπότητος;
19 Το μυστηριώδες ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του Θεού δεν απεδείχθη ότι ήταν ο πρωτότοκος γυιος της Εύας, τον οποίον ωνόμασε Κάιν. Το γεγονός ότι ο Κάιν υπήρξε ο πρωτότοκος γυιος όλης της ανθρωπότητος, δεν του έδωσε το δικαίωμα να χρησιμεύση ως το υποσχεμένο εκείνο ‘σπέρμα.’ Εξ άλλου, η πτέρνα του Κάιν ποτέ δεν εκεντήθη από τον Μεγάλο Όφι, τον Διάβολο. Όσο για τη συντριβή της κεφαλής κάποιου άλλου, ο Κάιν εφόνευσε τον Θεοσεβή αδελφό του Άβελ, πιθανώς καταφέροντάς του ένα συντριπτικό κτύπημα στο κεφάλι. Ο Κάιν, αντί να ευλογηθή από τον Θεό και να λάβη το άγιο πνεύμα του Θεού, έγινε το δεύτερο άτομο που ονομάζεται στην Αγία Γραφή «επικατάρατος,» διότι ο πρώτος επικατάρατος ήταν ο Όφις ή Διάβολος. (Γένεσις 3:14· 4:11) Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Κάιν έγινε μέρος του επιγείου «σπέρματος» του Μεγάλου Όφεως, του Διαβόλου, τον οποίο μιμήθηκε ψευδόμενος και διαπράττων ανθρωποκτονία. Ο Κάιν δεν αγαπούσε ούτε τον αδελφό του, τον οποίο μπορούσε να βλέπη, ούτε τον Θεό που δεν μπορούσε να βλέπη. Οι ακόλουθοι του Χριστού προτρέπονται να είναι το αντίθετο του Κάιν, με τα εξής λόγια:
«Να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού και έσφαξε τον αδελφόν αυτού· και δια τι έσφαξεν αυτόν; διότι τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.» (1 Ιωάννου 3:11, 12) «Ουαί εις αυτούς, διότι περιεπάτησαν εις την οδόν του Κάιν.»—Ιούδας 11.
20, 21. Ο Κάιν μιμήθηκε τον Διάβολο για να διαπράξη τι είδους αμαρτία, και ένεκα ποιας εκδηλώσεως ήταν δυνατό αυτό για τον Κάιν;
20 Ο Κάιν μιμήθηκε τον Διάβολο, τον πνευματικό του πατέρα, ‘τον πονηρόν,’ αμαρτάνοντας κατά του αγίου πνεύματος του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Κάιν, ο πρώτος γυιος του Αδάμ και της Εύας, είχε ποτέ το άγιο πνεύμα. Οι επίγειοι γονείς του, είχαν χάσει το άγιο πνεύμα επειδή εκουσίως παρέβησαν τη θεία εντολή. Αλλά ο Κάιν διέκρινε την ενέργεια του αγίου πνεύματος. Πότε και πώς;
21 Αυτό έγινε όταν ο Κάιν παρουσίασε στον Θεό μια προσφορά από τα γεωργικά προϊόντα του, ενώ ο νεώτερος αδελφός του ο Άβελ προσέφερε στον Θεό μια θυσία από σφαγμένα ζώα του ποιμνίου του. Ήσαν ευπρόσδεκτες από τον Θεό οι προσφορές και των δύο αυτών αδελφών; Τα εδάφια Γένεσις 4:4-7 (ΜΝΚ) μας λέγουν τα εξής: «Και επέβλεψε με ευμένειαν ο Ιεχωβά επί τον Άβελ και επί την προσφοράν αυτού· επί δε τον Κάιν και την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε. Και ηγανάκτησεν ο Κάιν σφόδρα, και εκατηφίασε το πρόσωπον αυτού. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κάιν, Δια τι ηγανάκτησας; και δια τι εκατηφίασε το πρόσωπόν σου; αν συ πράττης καλώς, δεν θέλεις είσθαι ευπρόσδεκτος; και εάν δεν πράττης καλώς, εις την θύραν κείται η αμαρτία. Αλλ’ εις σε θέλει είσθαι η επιθυμία αυτού, και συ θέλεις εξουσιάζει επ’ αυτού.»
22. Ποια εκδήλωσι του αγίου πνεύματος παρετήρησε ο Κάιν:
22 Φυσικά, ο Θεός δεν εμφανίσθηκε στον Κάιν και στον Άβελ σ’ εκείνη την περίπτωσι. Το πώς επέβλεψε με ευμένεια στον Άβελ και στη θυσιαστική προσφορά του, δεν μας αναφέρεται. Αλλά πρέπει να υπήρχε κάποια ορατή ένδειξις τούτου. Επρόκειτο για μια ενέργεια του αγίου πνεύματος του Θεού. Ο Κάιν το διέκρινε αυτό, χωρίς κανένα λόγο από τον Θεό. Γι’ αυτό αγανάκτησε και το πρόσωπο του κατηφίασε. Δεν αντέδρασε ταπεινά και με μετάνοια στην ορατή ενέργεια του αγίου πνεύματος από τον Θεό, στον οποίο έκαμε μια απαράδεκτη προσφορά.
23. Η αμαρτία του Κάιν κατά του αγίου πνεύματος ποια μορφή έλαβε και γιατί;
23 Ο Κάιν σαφώς δεν έπραξε ορθά. Η φωνή του Θεού από το αόρατο βασίλειο του εξήγησε την κατάστασι. Ο Κάιν, πολύ υπερήφανος, δεν ταπεινώθηκε, δεν μετενόησε, ώστε να μεταστραφή και να πράξη το ορθόν, μολονότι η αμαρτία πλησίαζε κατά ένα τρόπο στην πόρτα του σπιτιού του και ποθούσε να τον συλλάβη ως θύμα της. Δεν θέλησε ν’ αντισταθή στην αμαρτία, άσχετα με το τι του ετόνισε το άγιο πνεύμα του Θεού. Ο Κάιν, χωρίς ν’ αλλάξη τη διάθεσί του, μηχανεύθηκε εναντίον εκείνου τον οποίον επεδοκίμασε ο Θεός και τον εφόνευσε. Έτσι, αυτός αμάρτησε κατά του αγίου πνεύματος.
24. Τι μπορεί να λεχθή για το αν αυτός που είναι τώρα Διάβολος είχε το άγιο πνεύμα και είδε τη λειτουργία του αγίου πνεύματος;
24 Αυτό δυσαρέστησε τον Θεό και επέφερε την κατάρα του στον Κάιν. Αλλά ευηρέστησε τον Μεγάλο Όφι, τον Διάβολο, διότι τώρα αυτός είχε έναν επίγειο γυιο, ο οποίος ενεργούσε αντιγράφοντας πιστά τον πνευματικό του πατέρα. Ο ίδιος ο Διάβολος είχε αμαρτήσει κατά του αγίου πνεύματος. Αυτός που τώρα είναι Διάβολος, εκτός του ότι είχε ιδεί τον ίδιο τον Θεό, είχε ιδεί και όλη την ενέργεια του αγίου πνεύματος ως προς το ουράνιο βασίλειο και τη δημιουργία της γης και του τελείου ανθρώπου επάνω σ’ αυτή. (Ιώβ 38:7) Στη διάρκεια του χρόνου που ήταν απηλλαγμένος από κάθε ιδιοτελή δελεασμό, είχε αυτός ο ίδιος ένα ωρισμένο μέτρο του πνεύματος του ουρανίου Πατρός του. Εγνώριζε τα όσα το άγιο πνεύμα τον κατέστησε ικανό να κάμη. Είδε επίσης το «πνεύμα της χάριτος» που εκδηλώθηκε από τον Θεό στον Αδάμ και την Εύα, στο ότι ελήφθη πρόνοια ώστε ν’ απολαμβάνουν τέλεια ανθρώπινη ζωή σ’ έναν επίγειο παράδεισο. Εν τούτοις, τι έκαμε αυτός ο ουράνιος ‘υιός του Θεού;’—Εβραίους 10:29.
25. Πώς αυτός ο ‘υιός του Θεού’ προέβη σε αμαρτωλή πράξι εναντίον του αγίου πνεύματος και έτσι τι έκαμε τον εαυτό του;
25 Αυτός κακοπαρέστησε το «πνεύμα της χάριτος» λέγοντας στην Εύα ότι υπεκινείτο από ιδιοτέλεια εκ μέρους του Θεού. Επίσης, λέγοντας ότι η απαγόρευσις που επέβαλε ο Θεός σχετικά με τη βρώσι από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, υπεκινείτο από τον φόβο του Θεού, μήπως τα ανθρώπινα πλάσματά του αποκτήσουν την ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις ανεξάρτητα απ’ αυτόν, δηλαδή αποφάσεις για το τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο, τι είναι καλό και τι είναι κακό. Όταν λοιπόν ο πνευματικός ‘υιός του Θεού’ εκουσίως και εκ προμελέτης διέστρεψε τα σαφή γεγονότα αυτής της περιπτώσεως και εψεύσθη για ν’ απατήση την Εύα ώστε ν’ αμαρτήση, αυτός αμάρτησε εναντίον του αγίου πνεύματος, με μια αμαρτία ασυγχώρητη. Άφησε τον εαυτό του να δελεασθή από την ιδιοτελή προοπτική της ασκήσεως κυριαρχίας στη γη και στους ανθρωπίνους κατοίκους της και κατόπιν ενήργησε να καταλάβη αυτή την κυριαρχία. Τότε έχασε το άγιο πνεύμα του Θεού. Η καρποφορία του πνεύματος του Θεού στη ζωή του μαράθηκε και νεκρώθηκε. Έκαμε τον εαυτό του Διάβολο, κατάλληλο μόνο για καταστροφή.—Εβρ. 12:29· 6:7, 8.
26. Πώς ο Διάβολος έγινε ο ‘άρχων των δαιμόνων’ και γιατί εκείνοι που ασκούν τον πνευματισμό δεν έχουν μερίδα στη βασιλεία του Θεού;
26 Ο πρώτος που αμάρτησε εναντίον του αγίου πνεύματος έκαμε τον εαυτό του δαίμονα. Οι αγγελικοί «υιοί του Θεού» που ενώθηκαν αργότερα με αυτόν σε στασιασμό εναντίον του Θεού έγιναν δαίμονες, όπως ο Διάβολος. Αυτοί οι δαίμονες έγιναν το ‘σπέρμα’ του Μεγάλου Όφεως, κι έτσι ο Διάβολος έγινε ‘άρχων των δαιμόνων,’ και έφθασε να ονομάζεται Βεελζεβούλ. (Ματθαίος 12:24-27) Αυτοί είναι εκείνοι που προήγαγον τον δαιμονισμό, για ν’ απομακρύνουν τους ανθρώπους από τη λατρεία του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού, του Ιεχωβά. Αυτοί χαρακτηρίζονται ως ‘ακάθαρτα πνεύματα.’ (Ματθαίος 10:1, 8· 12:43-45) Η άσκησις πνευματισμού κάτω από την επιρροή αυτών των δαιμόνων μπορεί να καταλήξη μόνο σε πνευματική ακαθαρσία εκείνου που ασκεί τον πνευματισμό και να τον καταστήση τελικά ακάθαρτο στα όμματα του Θεού. Η άσκησις πνευματισμού αποτελεί ένα από τα έργα της εκπεσμένης σαρκός και αποκλείει ένα άτομο να έχη οποιαδήποτε μερίδα στη βασιλεία του Θεού και στις ευλογίες της. Τα ακάθαρτα πνεύματα εναντιώνονται στο άγιο πνεύμα του Θεού, ο δε Θεός κατακρίνει ένα άτομο που έχει οποιαδήποτε σχέσι με ακάθαρτα πνεύματα.—Δευτερονόμιον 18:9-14· Γαλάτας 5:19, 20· Αποκάλυψις 9:20, 21· 21:8.
ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ «ΠΝΕΥΜΑ» ΕΙΝΑΙ
27. Γιατί πρέπει τώρα εμείς να είμεθα σε θέσι να καθορίσωμε τι είδους πνεύμα υπάρχει πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι;
27 Είναι μεγάλης σπουδαιότητος για μας να γνωρίζωμε τα παραπάνω. Γνωρίζοντάς τα, μπορούμε να καταλάβωμε την αιτία της παρούσης καταστάσεως της ανθρωπότητος. Είμεθα τώρα στον εικοστό αιώνα, έναν αιώνα που ξεκίνησε με τόσο καλή προοπτική από την ανθρώπινη άποψι. Μετρώντας τον χρόνο σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές, έχομε προχωρήσει σχεδόν έξη χιλιάδες χρόνια από τότε που ο ιδιοτελής ‘υιός του Θεού’ εστασίασε εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά και ωδήγησε τον Αδάμ και την Εύα σε μια όμοια ανυπακοή στον Θεό. Αφότου αυτοί οι δύο ανθρώπινοι στασιασταί εξεδιώχθησαν από τον παράδεισο της Εδέμ, ιδρύθηκε μια νέα ανθρώπινη τάξις στη γη, μια τάξις διαφορετική από εκείνη που προώρισε ο Θεός, ο Δημιουργός των για τον πλανήτη μας Γη. Τώρα λοιπόν πρέπει να είμεθα σε θέσι να καθορίσωμε τι είδους πνεύμα υπάρχει πίσω από την παλαιά τώρα τάξι.
28. Όταν μιλούμε για το πνεύμα που υπάρχει πίσω από την παλαιά τάξι, τι εννοούμε με τη λέξι «πνεύμα;»
28 Με τη λέξι «πνεύμα» εννοούμε μια αόρατη ενεργό δύναμι, μια εμψυχωτική, ζωογονητική, ενεργοποιητική δύναμι, που υποκινεί την ανθρώπινη κοινωνία από κοινού. Επηρεάζει την πορεία της ζωής των ανθρώπων. Τους υποκινεί σε μια ωρισμένη, κοινή κατεύθυνσι. Έτσι, οι άνθρωποι γενικά ενεργούν σ’ ένα εντελώς ομοιόμορφο τρόπο και σχεδόν ασυναίσθητα, χωρίς πραγματικά να σκέπτωνται γι’ αυτό. Τα όσα πράττουν γίνονται σχεδόν ενστικτωδώς, υποκινούμενα από κάποια εσωτερική ώθησι, έτσι ώστε ν’ ακολουθούν μια τακτική συνήθεια και να υφαίνουν ένα ωρισμένο πρότυπο ζωής. Μπορεί να υπάρξουν λίγες παρεκκλίσεις ανάλογα με τις ατομικές διαφορές προσωπικότητος, αλλά η ζωή και οι σκοποί της έχουν μια κοινή όψι που τη στιγματίζει ως χαρακτηριστική της ανθρωπίνης κοινωνίας τώρα, κάτω από το παλαιό σύστημα πραγμάτων.
29, 30. (α) Ποιος είναι ο αόρατος άρχων αυτής της παλαιάς τάξεως και υπήρξε αυτός μόνος σ’ αυτή τη διακυβέρνησι; (β) Τι είδους ήσαν τα αποτελέσματα αυτής της αοράτου διακυβερνήσεως;
29 Ένα τέτοιο πνεύμα πίσω από τη σημερινή παλαιά τάξι πραγμάτων, έχει επηρεασθή πολύ από αόρατες υπερανθρώπινες προσωπικότητες που δεσπόζουν σ’ αυτή την τάξι πραγμάτων και έχουν αναλάβει τη διακυβέρνησί της. Δεν μπορεί να υπάρχη αμφιβολία σχετικά με το ποιος είναι εκείνος που δεσπόζει, που κρατεί υπό τον έλεγχό του ολόκληρη αυτή την τάξι. Έως την πέμπτη χιλιετηρίδα της παλαιάς τάξεως, ο Ιησούς Χριστός εδήλωσε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι «ο άρχων του κόσμου τούτου,» με τον οποίον δεν είχε φιλικές σχέσεις. Την τελευταία νύχτα της επιγείου ζωής του ως άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός είπε στους αποστόλους του: «Έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου και δεν έχει ουδέν εν εμοί.» (Ιωάννης 12:31· 14:30· 16:11) Στην αόρατη διακυβέρνησι της ανθρωπότητος, ο Σατανάς ή Διάβολος δεν είναι μόνος. Έχει δαιμονικούς αγγέλους που σχετίζονται μ’ αυτόν ως τον Κυρίαρχό τους. Όλες αυτές οι δαιμονικές δυνάμεις έχουν παίξει ρόλο στις υποθέσεις της παρούσης παλαιάς τάξεως της ανθρωπίνης κοινωνίας.
30 Τα αποτελέσματα της υπερανθρωπίνης διακυβερνήσεώς των υπήρξαν επιβλαβή. Αυτό το πιστοποιεί η προφητεία που εγράφη από τον απόστολο Ιωάννη σχετικά με τη μελλοντική τότε έξωσι των δαιμόνων από τους αγίους ουρανούς. Αυτή η προφητεία, που βρίσκεται στην Αποκάλυψι 12:7-12, λέγει τα εξής:
«Και έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού επολέμησαν κατά του δράκοντος και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού, και δεν υπερίσχυσαν, ουδέ ευρέθη πλέον τόπος αυτών εν τω ουρανώ. Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού. . . . Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο διάβολος εις εσάς, έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.»
31. Σύμφωνα με το εδάφιο Αποκάλυψις 13:4, σε ποια λατρεία παρέσυρε όλη την οικουμένη ο Σατανάς ή «δράκων»;
31 Ένα από τα πράγματα στα οποία ο Απατεών, Σατανάς ή Διάβολος, επλάνησε όλη την οικουμένη είναι η λατρεία αυτού του ιδίου. Ειλικρινή αλλά απατημένα άτομα, μπορεί να συγκλονισθούν ενώπιον μιας τέτοιας αποκαλύψεως, αλλά το εδάφιο Αποκάλυψις 13:4 λέγει τα εξής σχετικά με ανθρώπους που εισέρχονται στην κοσμική πολιτική: «Και προσεκύνησαν τον δράκοντα, όστις έδωκεν εξουσίαν εις το θηρίον, και προσεκύνησαν το θηρίον.»
32. Ποιος είναι ο «Θεός του κόσμου τούτου» και από ποια πράξι του έναντι του φωτός του ευαγγελίου γίνεται σαφές αυτό;
32 Έχομε και τους λόγους του αποστόλου Παύλου σ’ αυτό, ότι ο Διάβολος είναι ο κυριώτερος που λατρεύεται από το ανθρώπινο γένος, είτε εν γνώσει τους, είτε εν αγνοία. Ο Παύλος είπε: «Εάν δε και ήναι το ευαγγέλιον ημών κεκαλυμμένον, εις τους απολλυμένους είναι κεκαλυμμένον· των οποίων απίστων όντων ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.» (2 Κορινθίους 4:3, 4) Αυτό το σύστημα πραγμάτων έχει ένα ‘Θεό.’ Η θεότης του καθώς και η κυριαρχία του στον κόσμο πρέπει βέβαια, να επηρεάζη το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι πραγμάτων.
33. Πώς όλοι εμείς φυσιολογικά επηρεασθήκαμε απ’ ό,τι έκανε «ο Θεός του κόσμου τούτου» στην αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας;
33 Κοντά στην αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας, εκείνος που είναι τώρα «ο Θεός του κόσμου τούτου» υπεκίνησε την πτώσι των πρώτων ανθρωπίνων γονέων μας. Ο Αδάμ και η Εύα πιέσθηκαν να μην υπακούσουν στον Δημιουργό των. Αυτό συνέβη προτού γεννηθούμε εμείς. Όλοι μας αισθανθήκαμε τα κακά αποτελέσματα αυτής της πράξεως. Στην επιστολή προς Ρωμαίους 5:12 ο απόστολος Παύλος ομιλεί σύμφωνα με τα γεγονότα γράφοντας τα εξής: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Εμείς ήλθαμε κάτω από τη θεία καταδίκη του θανάτου επειδή φυσιολογικά κληρονομήσαμε ατέλεια, αμαρτωλότητα και ηθική διαφθορά. Ήμεθα σαν νεκροί. Δεν ζούσαμε ως προς τον Θεόν.
34, 35. Γιατί εμείς ήμεθα τότε ως νεκροί απέναντι του Θεού και τι ελέχθη ότι ενεργεί σ’ εμάς;
34 Φυσιολογικά, εμείς ήμεθα κληρονόμοι της θείας οργής, «τέκνα οργής.» Ήμεθα «απηλλοτριωμένοι . . . από της ζωής του Θεού.» (Εφεσίους 4:18) Όπως λέγει και το εδάφιο Κολοσσαείς 1:21: «Ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά.» Λόγω εκείνης της καταστάσεως των πραγμάτων, ο Ιεχωβά Θεός δεν ενεργούσε σε μας. Τότε λοιπόν, ποιος ή τι ενεργούσε;
35 Εις απάντησι αυτού του ερωτήματος, τα λόγια της επιστολής προς Εφεσίους 2:1-5, που εγράφησαν στους προσηλύτους Χριστιανούς, μας λέγουν: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν, εις τας οποίας περιεπατήσατέ ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημεν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί. Ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, δια την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί δια τα αμαρτήματα.»
36. Σύμφωνα με μερικούς Βιβλικούς μεταφραστάς, τι σημαίνει το «πνεύμα» που αναγράφεται στην επιστολή Εφεσίους 2:2 και κάτω από τίνος κυριαρχία είναι αυτό;
36 Ποιο είναι το ‘πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας;’ Είναι ο αρχαίος στασιαστής όλων των στασιαστών εναντίον του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, ο Διάβολος, «ο όφις ο αρχαίος.» Αλλά εδώ πρέπει να λεχθή ότι, στην επιστολή προς Εφεσίους 2:2, η λέξις ‘πνεύμα’ θεωρείται από μερικούς Βιβλικούς μεταφραστάς ως να σημαίνη κάτι το απρόσωπο. Αυτοί το θεωρούν σαν μια αόρατη ενεργό δύναμι που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του ‘άρχοντος της εξουσίας του αέρος’ και που ενεργεί μέσα σ’ εκείνους που είναι απειθείς στον Ιεχωβά Θεό. Παραδείγματος χάριν, η μετάφρασις Γιάνγκ στο εδάφιο Εφεσίους 2:2 λέγει: «εις τας οποίας περιεπατήσατέ ποτέ κατά τον αιώνα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος που ενεργεί τώρα στους υιούς της απειθείας.» (Βλέπε επίσης μετάφρασι Ρόδερχαμ.) Ένα τέτοιο απρόσωπο «πνεύμα» θα ήταν κάτω από την κυριαρχία του πονηρού άρχοντος του «αέρος», θα ενεργοποιούσε εκείνους που συμπεριφέρονται ‘κατά το σύστημα πραγμάτων του κόσμου τούτου,’ μη υπακούοντας στον Θεό.
37, 38. Πώς τα εδάφια 1 Ιωάννου 2:15-17 δείχνουν τον τρόπο με τον οποίον εκδηλώνεται το πνεύμα πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι;
37 Πού μπορούμε να βρούμε κάποια συγκεκριμένη ιδέα σχετικά με το τι είναι το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι πραγμάτων ή πώς αυτό εκδηλώνεται; Ας κοιτάξωμε τι γράφει ο απόστολος Ιωάννης. Προειδοποιώντας τους Χριστιανούς να φυλάγωνται απ’ αυτό το πνεύμα του κόσμου, γράφει τα εξής: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού.»—1 Ιωάννου 2:15-17.
38 Συνεπώς, το πνεύμα της παλαιάς τάξεως, υποκινεί τους κοσμικούς να επιθυμούν τα πράγματα που είναι τόσο ελκυστικά στα μάτια και να ποθούν εκείνα που φαίνονται πολύ καλά στη σάρκα και λογικά, αυτές οι επιθυμίες οδηγούν σε ιδιοτελή ενέργεια. Αυτοί οι κοσμικοί άνθρωποι, επειδή επιθυμούν ιδιοτελώς πάρα πολλά πράγματα που ευαρεστούν το μάτι και την εκπεσμένη σάρκα, συσσωρεύουν πολλά πράγματα που αποτελούν τα μέσα της ζωής των, για ν’ απολαμβάνουν τη ζωή. Υπερηφανευόμενοι για τα αποκτήματά των, αρέσκονται να κάνουν θεαματική επίδειξι των μέσων της ζωής των για να εντυπωσιάζουν τους άλλους. Αυτό υποκινεί εκείνους που δεν έχουν τέτοια μέσα να θέλουν να τα αποκτήσουν για τον εαυτό τους.
39. Με ποια έννοια οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνος ηρνούντο να λάβουν το πνεύμα του Θεού και, σύμφωνα με τα εδάφια Ρωμαίους 1:26-32, τι τους συνέβη επειδή αφέθησαν ν’ ακολουθήσουν τη δική τους πορεία;
39 Στον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν, υπήρχαν Ιουδαίοι που προτιμούσαν να είναι εμποτισμένοι με το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παγκόσμια τάξι πραγμάτων. Ο ναός που είχε ανεγερθή από τον Βασιλέα Ηρώδη έμενε ακόμη στην εθνική των πρωτεύουσα, στην Ιερουσαλήμ, και αυτοί ήσαν κατατοπισμένοι στον κώδικα Νόμων που είχε δοθή μέσω του προφήτου Μωυσέως. Δεν ήθελαν να λάβουν το πνεύμα του Θεού που εξεδηλώνετο στην Χριστιανοσύνη που διεκηρύσσετο τότε σε όλη την οικουμένη. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός τούς άφησε ν’ ακολουθήσουν τη δική τους οδό, όπως ο αποστάτης Ισραήλ στο παρελθόν. Και ποια ήσαν τα αποτελέσματα γι’ αυτούς; Στην επιστολή προς Ρωμαίους 1:26-32, ο απόστολος Παύλος μάς πληροφορεί, λέγοντας:
«Δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν· ομοίως δε και οι άνδρες, αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην άρσενες εις άρσενας και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών. Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα, πλήρεις όντες πάσης αδικίας, πορνείας, πονηρίας, πλεονεξίας, κακίας, γέμοντες φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου, κακοηθείας· ψιθυρισταί, κατάλαλοι, μισόθεοι, υβρισταί, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρεταί κακών, απειθείς εις τους γονείς, ασύνετοι, παραβάται συνθηκών, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, ανελεήμονες· οίτινες, ενώ γνωρίζουσι την δικαιοσύνην του Θεού, ότι οι πράττοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου, ουχί μόνον πράττουσιν αυτά, αλλά και συνευδοκούσιν εις τους πράττοντας.»
40, 41. Με τη διάδοσι της Χριστιανοσύνης, μήπως μετατοπίσθηκε το πνεύμα πίσω από την παλαιά τάξι και τι προείπε ο Παύλος στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:1-12
40 Σ’ εκείνη την αποστολική εποχή του πρώτου αιώνος μετά Χριστόν, η αληθινή Χριστιανική πίστις διεκηρύσσετο, και επομένως το άγιο πνεύμα του Θεού δεν θ’ αντικαθιστούσε το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παλαιά τάξι πραγμάτων καθόσον η Χριστιανοσύνη διεδίδετο; Και δεν συνέβη αυτό, ιδιαίτερα αφότου ιδρύθηκε ο Χριστιανικός κόσμος από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, στον τέταρτο αιώνα μ.Χ.; Δεν είχε ενσταλαχθή τότε ένα ηθικώς καθαρό, θρησκευτικώς άγιο, νέο πνεύμα στην προοδεύουσα ανθρώπινη κοινωνία; Όχι, σύμφωνα με όσα έγραψε ο φυλακισμένος απόστολος Παύλος, στο έτος 65 μ.Χ. περίπου. Στην τελευταία του επιστολή προς τον επί πολλά χρόνια σύντροφό του Τιμόθεο, προείπε τα εξής:
41 «Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής . . . Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή.»—2 Τιμόθεον 3:1-5, 12.
42. Γιατί δεν θέλομε να έχωμε το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από τους υποστηρικτάς της παλαιάς τάξεως;
42 Όλη η ανωτέρω σειρά ιδιοτήτων, εκφράζει το πνεύμα που υποκινεί τη μάζα της ανθρωπότητος γενικά, καθώς αυτή υποστηρίζει την παλαιά τάξι πραγμάτων. Είναι αυτό το είδος του πνεύματος που επιθυμούμε εμείς να έχωμε ως ωθούσα, κατευθυντήρια δύναμι στη ζωή μας; Όχι· όχι αν πρόκειται να κρίνωμε από την καρποφορία του πνεύματος που αποκομίζουν σήμερα οι υποστηρικταί της παλαιάς τάξεως! Επιθυμούμε ειλικρινά να έχωμε ένα διαφορετικό πνεύμα, ένα πνεύμα που να είναι ενεργό προς όφελος μιας καλύτερης τάξεως πραγμάτων. Αυτό απαιτεί να έχωμε το μοναδικό άλλο πνεύμα που υπάρχει—το άγιο πνεύμα.
-
-
Το Άγιον Πνεύμα εν Δράσει σε Άτομα των Αρχαίων ΧρόνωνΤο Άγιον Πνεύμα—Η Δύναμις πίσω από την Επικείμενη Νέα Τάξι!
-
-
Κεφάλαιο 4
Το Άγιον Πνεύμα εν Δράσει σε Άτομα των Αρχαίων Χρόνων
1. Πώς η ίδια η Αγία Γραφή ως βιβλίο διαψεύδει εκείνους που αρνούνται ότι υπάρχει κάτι που λέγεται άγιο πνεύμα;
ΕΙΝΑΙ ανώφελο για τους υλιστάς της εποχής μας να ισχυρίζωνται ότι δεν υπάρχει αυτό που λέγεται άγιο πνεύμα. Ένα προϊόν της λειτουργίας του επάνω σε άνδρες των αρχαίων χρόνων, βρίσκεται ακόμη μαζί μας, σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό το προϊόν επέζησε από τις προσπάθειες των ανθρώπων και των εθνών να το καταστρέφουν. Ποιο είναι αυτό; Είναι το ακαταμάχητο βιβλίο που λέγεται Αγία Γραφή. Παρά την άγρια εναντίωσι εκ μέρους ανθρώπων και δαιμόνων, αυτό το ιερό Βιβλίο έχει την ευρύτερη κυκλοφορία από όλα τα βιβλία που εγράφησαν από ανθρώπους. Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που υπερασπίζουν αυτό το βιβλίο και με τη ζωή τους ακόμη.
2. Γιατί η Αγία Γραφή δεν διαφέρει από άλλα βιβλία ως προς τα χέρια που χρησιμοποιήθηκαν για να την γράψουν;
2 Η Αγία Γραφή ομολογουμένως διαφέρει απ’ όλα τα άλλα βιβλία. Γιατί; Όχι διότι εγράφη από απλούς ανθρώπους της ανθρωπίνης οικογενείας μας. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η Αγία Γραφή εγράφη από χέρια διαφορετικά από εκείνα απλών ανθρώπων. Αλλά τι είδους άνθρωποι ήσαν εκείνοι; Μήπως τα συγγράμματά των ήσαν δικής των εμπνεύσεως; Αυτό βαρύνει πολύ στο ζήτημα.
3-5. (α) Τι μας λέγει η Αγία Γραφή για το πώς εγράφη: (β) Πώς ο Πέτρος το επιβεβαιώνει αυτό στην επιστολή 2 Πέτρου 1:15-21;
3 Η ίδια η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι τα περιεχόμενα των εξήντα έξη μικροτέρων βιβλίων της, εγράφησαν από ανθρώπους. Η ίδια η Αγία Γραφή μάς λέγει και τι είδους άνθρωποι ήσαν οι συγγραφείς της. Τονίζει επίσης ποια ήταν η αόρατη δύναμις που δραστηριοποίησε τους ανθρώπους εκείνους να κάμουν τη συγγραφή. Υπήρχε κάποιο πνεύμα που τους υποκινούσε όταν έγραφαν. Αυτό το πνεύμα δεν πρέπει ν’ αποδοθή στον Σατανά ή Διάβολο, διότι αυτός πάντοτε προσπαθούσε να πλανήση όλη την οικουμένη. Το πνεύμα που υποκινούσε τη συγγραφή της Βίβλου, δεν ήταν το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι πραγμάτων. Αλλ’ όσο για το είδος των ανθρώπων που έκαμαν την συγγραφή και όσο για το πνεύμα που τους υπεκίνησε να γράψουν, ας παρατηρήσωμε τη σύντομη δήλωσι του αποστόλου Πέτρου, ενός μάρτυρος της αληθινής Χριστιανοσύνης:
4 «Θέλω όμως επιμεληθή, ώστε σεις μετά την αποβίωσίν μου (σε μαρτυρικό θάνατο) να δύνασθε πάντοτε να ενθυμήσθε αυτά. Διότι σας εγνωστοποιήσαμεν την δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος. Διότι έλαβε παρά Θεού Πατρός τιμήν και δόξαν, ότε ήλθεν εις αυτόν τοιαύτη φωνή υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον εγώ ευηρεστήθην· και ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού ελθούσαν, όντες μετ’ αυτού εν τω όρει τω αγίω.»
5 «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών· τούτο πρώτον εξεύροντες, ότι ουδεμία προφητεία της γραφής γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως· διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.»—2 Πέτρου 1:15-21.
6. Ποια επιβεβαίωσις υπάρχει γι’ αυτά που αναφέρει ο Πέτρος σχετικά με τη μεταμόρφωσι του Χριστού και τι έκαμε τις δύο επιστολές του θεόπνευστα συγγράμματα;
6 Ο ίδιος ο Πέτρος ήταν ένας απ’ εκείνους που έγραψαν και ωμίλησαν από τον Θεό, διότι ‘εκινούντο υπό του αγίου πνεύματος.’ Λόγω αυτού του γεγονότος, ο Πέτρος έδωσε μια πιστή μαρτυρία για το τι είδαν και άκουσαν αυτός και οι απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης, ως αυτόπται μάρτυρες, όταν ο Ιησούς Χριστός μεταμορφώθηκε ενώπιόν των επάνω σ’ ένα υψηλό όρος της Παλαιστίνης. Τρεις άλλοι μαθηταί του Χριστού, παρέχουν μια γραπτή εξιστόρησι εκείνης της μεταμορφώσεως του Ιησού Χριστού, λίγους μήνες πριν από τον βίαιο θάνατό του έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. (Ματθαίος 17:1-9· Μάρκος 9:2-9· Λουκάς 9:28-36) Η μαρτυρία του Πέτρου λοιπόν επιβεβαιώνεται από αξιόπιστους ανθρώπους. Στην Αγία Γραφή δύο επιστολές που φέρουν το όνομα του Πέτρου εγράφησαν απ’ αυτόν, έναν άνθρωπο· αλλά το γεγονός αυτό δεν κάνει τις επιστολές του συγγράμματα απλής ανθρωπίνης κατασκευής. Οι επιστολές του Πέτρου είχαν υποκινηθή από άγιον πνεύμα. Επομένως, ήσαν εμπνευσμένες από τον Ιεχωβά Θεό, την Πηγή του αγίου πνεύματος.
7. Στην επιστολή 2 Πέτρου 3:15, 16 πώς έδειξε ο Πέτρος ότι κατέτασσε τα συγγράμματα του Παύλου μεταξύ των θεοπνεύστων Γραφών;
7 Ο Πέτρος, στη δεύτερη επιστολή του, κατατάσσει τα συγγράμματα του αποστόλου Παύλου μεταξύ των θεοπνεύστων Βιβλικών συγγραμμάτων. Ο Πέτρος είπε: «Και νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών, καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος έγραψε προς εσάς κατά την δοθείσαν εις αυτόν σοφίαν, ως και εν πάσαις ταις επιστολαίς αυτού, λαλών εν αυταίς περί τούτων, μεταξύ των οποίων είναι τινά δυσνόητα, τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν, ως και τας λοιπάς γραφάς προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.» (2 Πέτρου 3:15, 16) Σήμερα υπάρχουν κριτικοί που ισχυρίζονται ότι ένας απλός άνθρωπος (ο Παύλος) έγραψε αυτές τις επιστολές, κι έτσι αυτές αποτελούν ανθρώπινη επινόησι. Αυτοί οι κριτικοί διαστρέφουν τις Γραφές, «προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.»
8. Σχετικά με τις Γραφές που εγράφησαν από ανθρώπους οι οποίοι μίλησαν και έγραψαν κινούμενοι από τον Θεό, τι είπε ο Παύλος στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:16, 17;
8 Ως προς τις Ιερές Γραφές που εγράφησαν από ανθρώπους, οι οποίοι έγραψαν και ωμίλησαν από τον Θεό, ο απόστολος Παύλος είπε τα εξής: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμόθεον 3:16, 17.
9. Αναφερόμενος σ’ εκείνες τις Γραφές, τι μπορούσε ν’ αποδείξη ο Παύλος για τη βάσι της Χριστιανοσύνης;
9 Ο ίδιος ο Παύλος ήταν ένας τέτοιος ‘τέλειος’ «άνθρωπος του Θεού.» Εγνώριζε πλήρως τις αρχαίες Εβραϊκές Γραφές. Αναφερόμενος σ’ εκείνες τις θεόπνευστες Γραφές, ο Παύλος μπορούσε ν’ αποδείξη τη θεόδοτη βάσι της αληθινής Χριστιανοσύνης.—Πράξεις 17:3.
10. Γιατί οι Βιβλικές προφητείες εξακολουθούν να επαληθεύουν μέχρι σήμερα, μολονότι οι άνθρωποι δεν εγνώριζαν πώς ο Θεός θα εξεπλήρωνε τις προφητείες του;
10 Υπάρχει λόγος για τον οποίον, οι προφητείες που περιέχονται στην Αγία Γραφή, εξακολουθούν ακόμη και στον εικοστό μας αιώνα. Ο λόγος είναι ότι, αυτές οι προφητείες δεν είναι προρρήσεις απλών ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν προσωπικές ερμηνείες για το πώς θα εξελιχθή η κατάστασις των παγκοσμίων υποθέσεων. Αντιθέτως, οι Βιβλικές προφητείες προέρχονται από τον Θεό και δόθηκαν μέσω ανθρώπων αφοσιωμένων σ’ Αυτόν. Ο Θεός εκπληρώνει τις προφητείες του, μολονότι οι άνθρωποι αγνοούν πώς ακριβώς ο Θεός το κάνει αυτό. Αυτό το σημείο ετόνισε ο Πέτρος όταν είπε σ’ ένα πλήθος Ιουδαίων στον ναό της Ιερουσαλήμ: «Ο δε Θεός όσα προείπε δια στόματος πάντων των προφητών αυτού ότι ο Χριστός έμελλε να πάθη, εξεπλήρωσεν ούτω . . . τον οποίον πρέπει να δεχθή ο ουρανός μέχρι των καιρών της αποκαταστάσεως πάντων, όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» (Πράξ. 3:18-21) Η Αγία Γραφή αναγράφει προφητείες του Θεού ο οποίος δεν ψεύδεται, μολονότι ωμίλησε μέσω των προφητών.
11. Πώς ο Πέτρος, όταν μιλούσε στην εκκλησία των εκατόν είκοσι μαθητών στην Ιερουσαλήμ, ετόνισε ότι οι θείες προφητείες έπρεπε απλώς να εκπληρωθούν;
11 Επειδή οι Βιβλικές προφητείες προέρχονται από τον Θεό μέσω του αγίου του πνεύματος, πρέπει απλώς να επαληθεύσουν. Αυτό το γεγονός ετόνισε ο Πέτρος όταν είπε σε μια εκκλησία από εκατόν είκοσι περίπου μαθητάς του Χριστού στην Ιερουσαλήμ: «Άνδρες αδελφοί, έπρεπε να πληρωθή η γραφή αύτη, την οποίαν προείπε το πνεύμα το άγιον δια στόματος του Δαβίδ περί του Ιούδα, όστις έγεινεν οδηγός εις τους συλλαβόντας τον Ιησούν.»—Πράξ. 1:15, 16.
12. Πώς ο Πέτρος και άλλοι μαθηταί ενώθηκαν σε προσευχή και έδειξαν ότι ο Ψαλμός 2:1, που εγράφη από τον Δαβίδ, έπρεπε να εκπληρωθή;
12 Αργότερα, ο Πέτρος ενώθηκε με τους άλλους μαθητάς σε προσευχή που ετόνιζε πώς έπρεπε να επαληθεύση άλλη μια προφητεία του Δαβίδ. Τα εδάφια Πράξεις 4:24, 25 λέγουν: «Οι δε ακούσαντες ομοθυμαδόν ύψωσαν την φωνήν προς τον Θεόν και είπον· Δέσποτα, συ είσαι ο Θεός, όστις έκαμες τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς, όστις είπας δια στόματος Δαβίδ του δούλου σου· Δια τι εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια;» (Ψαλμός 2:1) Έτσι, οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος κατανοούσαν ότι οι Άγιες Εβραϊκές Γραφές αποτελούσαν προϊόν του αγίου πνεύματος του Θεού που ενεργούσε στους ανθρώπους των αρχαίων χρόνων.
13. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια 2 Σαμουήλ 23:1-3, σε ποιον έπρεπε ν’ αποδοθούν τα μέρη των Εβραϊκών Γραφών που συνετάχθησαν από τον κεχρισμένο Δαβίδ; (β) Ποια ήσαν τα πράγματα που έκαμαν την επεξεργασία των προφητειών μέσω του Δαβίδ;
13 Επειδή ο ψαλμωδός Δαβίδ μνημονεύεται άμεσα και ονομαστικά εδώ, μπορούμε κάλλιστα να ρωτήσωμε: Τι αισθανόταν αυτός λέγοντας και γράφοντας πράγματα που απετέλεσαν μέρος των ιερών Εβραϊκών Γραφών; Αυτός δεν αποδίδει στον εαυτό του τον έπαινο για όσα έγραψε, τα οποία διαφυλάχθηκαν ως ιδιαιτέρας αξίας και σπουδαιότητος μέχρι σήμερα. Ως απόδειξι, ιδού τι αναγράφεται σχετικά μ’ αυτόν τον κεχρισμένο βασιλέα όλου του Ισραήλ, όπως διαφυλάχθηκε για μας στο βιβλίο (2 Σαμουήλ 23:1-3 ΜΝΚ): «Ούτοι δε είναι οι λόγοι του Δαβίδ, οι τελευταίοι· Δαβίδ, ο υιός του Ιεσσαί, είπε, Και ο ανήρ όστις ανεβιβάσθη εις ύψος, ο κεχρισμένος του Θεού του Ιακώβ και ο γλυκύς ψαλμωδός του Ισραήλ είπε, Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου. Ο Θεός του Ισραήλ είπε προς εμέ, ο Βράχος του Ισραήλ ελάλησεν.» Έτσι, τα πράγματα που συνετέλεσαν στην επαλήθευσι των προφητειών μέσω του Δαβίδ, δεν αποτελούσαν μια μακροχρόνια πρόβλεψι και ικανότητα του Δαβίδ να κάνη προσωπικές ερμηνείες των ζητημάτων. Το πνεύμα του Θεού που ενεργούσε στον Δαβίδ και ο θείος χειρισμός των πραγμάτων έκαμε την επεξεργασία αυτών.
14. Εκτός από τον Δαβίδ, πώς ο Ησαΐας και ο Ιερεμίας ετόνισαν ότι τα μέρη των Γραφών που έγραψαν αυτοί δεν ήσαν δικής των συνθέσεως;
14 Ο Δαβίδ δεν ήταν ο μόνος που ωμολόγησε ότι τα μέρη της Αγίας Γραφής που έγραψε δεν ήσαν δικής του προελεύσεως και συνθέσεως. Και άλλοι προφήται, των οποίων τα θεόπνευστα βιβλία διαφυλάχθηκαν στην Αγία Γραφή, ειλικρινά ωμολόγησαν ότι ο λόγος του Ιεχωβά Θεού ήλθε σ’ αυτούς. Παραδείγματος χάριν, ο Ησαΐας αρχίζει το μεγάλο προφητικό του βιβλίο λέγοντας: «Όρασις Ησαΐου υιού Αμώς, την οποίαν είδε περί του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, εν ταις ημέραις Οζίου, Ιωάθαμ, Άχαζ και Εζεκίου, βασιλέων Ιούδα. Ακούσατε, ουρανοί, και ακροάσθητι, γη· διότι ο Ιεχωβά ελάλησεν.» (Ησαΐας 1:1, 2, ΜΝΚ) Ο Ιερεμίας αρχίζει το μεγάλο βιβλίο της προφητείας του, λέγοντας: «Οι λόγοι του Ιερεμίου υιού του Χελκίου, εκ των ιερέων των εν Αναθώθ εν γη Βενιαμίν προς τον οποίον έγεινε λόγος Ιεχωβά εν ταις ημέραις του Ιωσίου υιού του Αμών βασιλέως Ιούδα, κατά το δέκατον τρίτον έτος της βασιλείας αυτού.»—Ιερεμίας 1:1, 2, ΜΝΚ.
ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ
15. Πώς το άγιο πνεύμα, που υπεκίνησε τα Βιβλικά συγγράμματα, αποδείχθηκε πιο ισχυρό από τη μάχαιρα των ισχυρών στρατιωτικών αρχηγών;
15 Κανείς δεν πρέπει να καταφρονή τα πράγματα που παρήχθησαν από το άγιο πνεύμα υπό μορφή ιερών συγγραμμάτων. Η πέννα που κινήθηκε από το άγιο πνεύμα του Θεού στα χέρια των Βιβλικών συγγραφέων, απεδείχθη ότι ήταν πολύ πιο ισχυρή από το ξίφος του Καίσαρος, του Ναπολέοντος Βοναπάρτου και του Αδόλφου Χίτλερ. Πραγματικά, το άγιο πνεύμα μπόρεσε να εκπληρώση πολύ πιο θεαματικά πράγματα από το γράψιμο με πέννα και μελάνη. Αναγράφεται ότι άνθρωποι των αρχαίων χρόνων έκαμαν ανδραγαθήματα μέσω αυτής της ισχυρής δυνάμεως από τον αόρατο Παντοδύναμο Θεό.
16, 17. (α) Όταν ο Μωυσής εξέτεινε τη ράβδο του πάνω από την Ερυθρά Θάλασσα, από πού προήλθε η δυναμική ενέργεια που διεχώρισε τα ύδατα της θαλάσσης; (β) Πώς τα εδάφια Ησαΐας 63:11-14 επιβεβαιώνουν την ορθή απάντησι;
16 Για παράδειγμα, ας πάρωμε τον συγγραφέα των πρώτων πέντε βιβλίων της Αγίας Γραφής, τον Μωυσή. Στο έτος 1513 π.Χ., ο Μωυσής στάθηκε στη δεξιά όχθη της Ερυθράς Θαλάσσης. Εξέτεινε την ράβδο που είχε στο δεξί του χέρι πάνω από τη θάλασσα. Και ιδού! Τα ύδατα διαχωρίσθηκαν και οι Ισραηλίται μπόρεσαν να διαβούν πριν τους προφθάσουν οι Αιγύπτιοι που τους καταδίωκαν. Μήπως έκαμε αυτό το θαύμα κάποια δυναμική ενέργεια που προήλθε από τον Μωυσή; Αδύνατον! Όχι από τον προφήτη Μωυσή, αλλ’ από την ουράνια Πηγή κάθε δυναμικής ενεργείας προήλθε η ακαταμάχητη δύναμις που μπόρεσε να διαχωρίση τον υδάτινο φραγμό που εμπόδιζε τους Ισραηλίτας να διαφύγουν από τον μεγάλο κίνδυνο που τους απειλούσε. (Έξοδος 14:21 έως 15:21) Έτσι και σήμερα, όταν ο λαός του Ιεχωβά υφίσταται δοκιμασία και βρίσκεται σε δυσχερή θέσι, τότε ακριβώς είναι καιρός να επαναφέρη στη μνήμη του την αρχαία πράξι του Ιεχωβά και να εγείρη το ερώτημα:
17 «Πού είναι ο αναβιβάσας αυτούς από της θαλάσσης μετά του ποιμένος [των ποιμένων, ΜΝΚ (Μωυσέως και Ααρών)]του ποιμνίου αυτού; πού ο θέσας το άγιον αυτού πνεύμα εν τω μέσω αυτών, ο οδηγήσας αυτούς δια της δεξιάς του Μωυσέως με τον ένδοξον βραχίονα [της δυνάμεως] αυτού, ο διασχίσας τα ύδατα έμπροσθεν αυτών, δια να κάμη εις εαυτόν όνομα αιώνιον; ο οδηγήσας αυτούς δια της αβύσσου, ως ίππον δια της ερήμου, χωρίς να προσκόψωσι; Το πνεύμα του Κυρίου ανέπαυσε αυτούς ως κτήνος καταβαίνον εις την κοιλάδα· ούτως ωδήγησας τον λαόν σου, δια να κάμης εις σεαυτόν ένδοξον όνομα.»—Ησ. 63:11-14.
18. Ομοίως, πώς ο ίδιος Θεός θα κάνη ένα «ένδοξον» όνομα για τον εαυτό του στον εικοστό μας αιώνα;
18 Αυτά εδάφια της προφητείας του Ησαΐα τονίζουν τον καιρό που ο λαός του Μωυσέως ελευθερώθηκε από τη δουλεία στους αρχαίους Αιγυπτίους. Εκεί, την άνοιξι του έτους 1513 π.Χ., ο Θεός έκανε ένα άφθαρτο όνομα για τον εαυτό του, ένα όνομα ασύγκριτης ωραιότητος. Αλλά και τώρα, επίσης, στον εικοστό μας αιώνα, ήλθε ο καιρός για να κάνη ο Θεός ‘ένα ένδοξον όνομα εις εαυτόν.’ Σε μια απείρως μεγαλύτερη κλίμακα, θα εκτελέση μια απελευθέρωσι που ομοιάζει μ’ εκείνη που έκαμε στην Ερυθρά Θάλασσα. Ευτυχείς θα είναι όλοι εκείνοι στους οποίους το θείο όνομα Ιεχωβά θα γίνη τότε «ένδοξον.»
19. Όπως τονίζεται στην επιστολή προς Εβραίους 11:29, σύμφωνα με ποια ιδιότητα του Μωυσέως συνέβησαν τα πράγματα;
19 Ας μη υποτιμούμε λοιπόν τη δυναμική ενέργεια της αγίας ενεργού δυνάμεως του Ιεχωβά. Αυτή η δύναμις είναι τόσο ισχυρή σήμερα όσο ήταν και πριν από τριάντα πέντε αιώνες. Ο προφήτης Μωυσής δεν υπετίμησε την ισχύ του. Είχε πίστι στην θεία Πηγή του θαυματουργού εκείνου πνεύματος. Ο τρόπος με τον οποίον συνέβησαν τα πράγματα ήταν σύμφωνος με την πίστι του Μωυσέως: «Δια πίστεως διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως δια ξηράς την οποίαν δοκιμάσαντες οι Αιγύπτιοι κατεποντίσθησαν.» (Εβραίους 11:29) Μ αυτό τον τρόπο εφάνη ότι ο Θεός ανταμείβει εκείνους που πιστεύουν σ’ αυτόν. (Εβραίους 11:6) Σημειώστε ακόμη αυτά που αναγράφονται στους Αριθμούς 11:16, 17, 24-29 σχετικά με τον πιστό Μωυσή και το πνεύμα.
20, 21. (α) Γιατί οι άνθρωποι των αρχαίων χρόνων που έδειξαν πίστι στον Θεό, πρέπει να είχαν κάποιο μέτρο του αγίου πνεύματος; (β) Ποιοι τρεις άνδρες πίστεως μνημονεύονται στην επιστολή προς Εβραίους 11:4-7 και τι λέγεται εκεί γι’ αυτούς;
20 Η πίστις αποτελεί μέρος του ‘καρπού του πνεύματος.’ Αυτό μας λέγεται στα εδάφια Γαλάτας 5:22, 23. Προφανώς εκείνοι που δείχνουν πίστι στον Θεό πρέπει να έχουν ένα μέτρο του πνεύματός του. Ένας μη πλήρης κατάλογος ανδρών και γυναικών πίστεως στη διάρκεια των αρχαίων χρόνων μάς δίδεται στην επιστολή προς Εβραίους κεφάλαιο 11. Αυτοί αποτελούν μέρος ενός «τοσούτου νέφους μαρτύρων» που μας ‘περικυκλώνει.’ (Εβραίους 12:1) Ο κατάλογος των μαρτύρων φθάνει έως τον πρώτο αναγραφόμενο μάρτυρα υπέρ του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, τον Άβελ, τον νεώτερο αδελφό του Κάιν, γυιου του Αδάμ και της Εύας. Υπήρξαν και άλλοι μάρτυρες του Ιεχωβά στη διάρκεια εκείνων των ημερών πριν από τον παγκόσμιο κατακλυσμό του έτους 2.370-2.369 π.Χ. Τα ονόματα τριών προκατακλυσμιαίων μαρτύρων του Υψίστου Θεού ανεγράφησαν στα εδάφια προς Εβραίους 11:4-7. Εκεί διαβάζομε τα εξής:
21 «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού, και δι’ αυτής καίτοι αποθανών έτι λαλεί. Δια πίστεως μετετέθη ο Ενώχ, δια να μη ίδη θάνατον, και δεν ευρίσκετο, διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός· επειδή προ της μεταθέσεως αυτού εμαρτυρήθη ότι ευηρέστησεν εις τον Θεόν· χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύση ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν. Δια πίστεως ο Νώε, ειδοποιηθείς θεόθεν περί των μη βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού, δι’ ης κατέκρινε τον κόσμον και έγεινε κληρονόμος της δια πίστεως δικαιοσύνης.»
22. Πώς γίνεται φανερό από τα γεγονότα ότι καθένας απ’ αυτούς τους τρεις άνδρες είχε ένα μέτρο του αγίου πνεύματος;
22 Ο Άβελ, ο Ενώχ και ο Νώε κατονομάζονται
-