-
Παπάγια—Πεπόνι Πάνω σε ΔένδροΞύπνα!—1979 | 8 Ιανουαρίου
-
-
Όταν φάτε ένα βαρύ, πλούσιο σε πρωτεΐνες γεύμα, φάτε μια φέτα ώριμης παπάγιας. Μπορεί να σας προστατεύση από δυσπεψία. Αν είσθε σεις ο μάγειρας, τυλίξτε το κρέας ωμό την παραμονή σ’ ένα από τα μεγάλα φύλλα της παπάγιας. Θα εκπλαγήτε όταν δείτε πόσο τρυφερό γίνεται. Οι κυνηγοί και οι νοικοκυρές στην ενδοχώρα της Βραζιλίας το κάνουν αυτό προ πολλού. Όταν σκοτώνουν ένα ηλικιωμένο ζώο, τυλίγουν το σκληρό κρέας του σε φύλλα παπάγιας και την άλλη μέρα είναι τόσο τρυφερό όσο το κρέας ενός μικρού ζώου. Ένα ηλικιωμένο κοτόπουλο μπορεί να μαλακώση με τον ίδιο τρόπο τρίβοντάς το με χυμό παπάγιας. Γι’ αυτή την αιτία, τα περισσότερα εμπορικά προϊόντα που μαλακώνουν το κρέας, περιέχουν παπαΐνη.
Υπάρχουν επίσης κι άλλα οφέλη. Μήπως κανείς στην οικογένεια σας υποφέρει από κατάρρουν κάθε λίγο και λιγάκι; Τότε, ψήστε τα λουλούδια της παπάγιας μαζί με νερό, προσθέστε καμμένη ή καφέ ζάχαρι, και σουρώστε το σιρόπι. Θα γίνη ένα καλό αντιβηχικό φάρμακο. Στη Βραζιλία, πολλοί άνθρωποι βάζουν ένα κομμάτι από φύλλα παπάγιας στις πληγές για να επισπεύση την επούλωσι. Προσδένουν απλώς το φύλλο ακριβώς πάνω στην πληγή ή στο τραύμα. Επίσης, η πολτοποιημένη παπάγια χρησιμοποιείται για τη θεραπεία κηλίδων του δέρματος.
Τώρα που «γνωρίζετε» καλύτερα τις παπάγιες, θα θέλαμε να σας υπενθυμίσωμε πού μπορείτε να τις βρήτε. Μολονότι ονομάζονται «πεπόνια,» δεν αναπτύσσονται σε βέργες πεπονιάς στο έδαφος. Αντιθέτως, κοιτάξτε ψηλά για να τα βρήτε, διότι αυτά τα «πεπόνια» βρίσκονται πάνω σε δένδρα.
-
-
Ένας Γιατρός Εκτιμά τους Κινδύνους των ΜεταγγίσεωνΞύπνα!—1979 | 8 Ιανουαρίου
-
-
Ένας Γιατρός Εκτιμά τους Κινδύνους των Μεταγγίσεων
ΚΑΤΩ από τον τίτλο «Οι κίνδυνοι της μεταγγίσεως,» ο Δρ Σαλομάο Α. Τσεμπ έγραψε στην εφημερίδα Σόππιν Νιούς του Σάο Πάολο στη Βραζιλία:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χρήσις αίματος, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι υπερβολική και καταχρηστική. Ίσως, αν εδίδετο περισσότερη προσοχή, ώστε ν’ αποφεύγεται η απώλεια αίματος, θα μειώνετο ο αριθμός των μεταγγίσεων.
«. . . Αναμφισβήτητα, η μετάγγισις είναι ένας σπουδαίος παράγων και συχνά αποτελεί το μόνο μέσον για τη διάσωσι της ζωής που κινδυνεύει. Ωστόσο, παρουσιάζει ορισμένους κινδύνους, όπως όλες οι μεταμοσχεύσεις· μια μετάγγισις δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μεταμόσχευσις. Μπορεί να είναι υπεύθυνη για τη μετάδοση πολλών ασθενειών, όπως η σύφιλις, η ελονοσία, η ηπατίτις, η ασθένεια του Χάγκα, οι ιοί· το αίμα μπορεί να είναι μολυσμένο όταν μεταγγίζεται και πιθανόν να περιέχη βακτηρίδια και να προκαλέση μόλυνσι και σήψι [αλλοίωσι ή δηλητηρίασι του αίματος].
«. . . Το αίμα, όταν αποθηκεύεται, χάνει τα αιμοπετάλια του και μειώνεται η ικανότης του δέκτου να πήξη το αίμα. Όταν το αίμα δίδεται σε μεγάλες ποσότητες, το αποτέλεσμα θα είναι μεγαλύτερη αιμορραγία και στη διάρκεια της εγχειρήσεως και μετά. Αυτό δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο· όσο πιο πολύ αίμα λαμβάνεται, τόσο πιο μεγάλη είναι η αιμορραγία. . . .
«Καθένας πρέπει να γνωρίζη το γεγονός ότι τα άτομα που κάνουν πολλές μεταγγίσεις, απαπτύσσουν αντισώματα κατά του ξένου αίματος και ποτέ δεν πρέπει να δώσουν ή να πάρουν αίμα, εκτός αν αυτό γίνη με προσοχή και συνεχή παρακολούθησι, ελέγχοντας τις αντιδράσεις . . .
«Αλλά το χειρότερο πράγμα είναι η μετάγγισις αταίριαστου αίματος. Αυτό προκαλεί άμεσο ‘σοκ,’ έλλειψι αέρος, υψηλή θερμοκρασία και τρεμούλες. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια του αίματος καταστρέφονται, ο ασθενής αιματουρεί, επέρχεται καταστροφή στα νεφρά, και πιθανόν και ουραιμία [ασθένεια λόγω της κακής λειτουργίας των νεφρών]. Αυτές οι αντιδράσεις είναι δύσκολο να παρατηρηθούν σ’ έναν ασθενή στον οποίον έχει δοθεί αναισθητικό, επειδή συγκαλύπτονται από το αναισθητικό· ο άγρυπνος χειρουργός θα παρατηρήσει ότι οι κομμένοι ιστοί αρχίζουν να αιμορραγούν υπερβολικά, λεκιάζοντας και διαβρέχοντας το κάθε τι, πράγμα το οποίο μπορεί να είναι προειδοποιητικό σήμα κινδύνου. Ευτυχώς, αν δοθή αμέσως θεραπεία, τότε το σώμα σχεδόν πάντοτε θεραπεύεται, αν τα νεφρά δεν είναι τελείως κατεστραμμένα.
«Στις Ηνωμένες Πολιτείες, με όλα τα τεχνικά όργανα ακριβείας, διενεργούνται 8 εκατομμύρια μεταγγίσεις αίματος ετησίως, μ’ ένα ποσοστό 160.000 περιπτώσεων αντιδράσεων. Σ’ αυτή τη χώρα [τη Βραζιλία], το ποσοστό, χωρίς αμφιβολία, πρέπει να είναι μεγαλύτερο.»
-