-
Άλλες Λύσεις για την Μετάγγισι ΑίματοςΞύπνα!—1970 | 22 Ιανουαρίου
-
-
στο νοσοκομείον. «Αυτός είχε μια ελαφρά αναιμία η οποία δεν είχε εξετασθή, αλλ’ ήταν τόσο ανυπόμονος να εξέλθη, ώστε ο γιατρός του τού έκαμε μετάγγισι για να επιταχύνη την ανάρρωσί του. Έλαβαν ένα ολόκληρο πάιντ αίμα παρ’ όλον ότι ησθάνετο ρίγη και πονοκέφαλο κατά τη διάρκεια της μεταγγίσεώς του. . . Τελικά πέθανε.»—Χρήσεις και Καταχρήσεις των Μεταγγίσεων Αίματος (στην Αγγλική).
Τα προηγούμενα υποστηρίζονται από την εξής πείρα: «Κατά το 1964 ασθένησα σε κρίσιμο βαθμό από αναιμία και με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Ο γιατρός είπε ότι μόνο μετάγγισις αίματος θα με έσωζε. . .. Όταν αρνήθηκα αυτή τη θεραπεία. . . αυτός άρχισε να εφαρμόζη άλλη θεραπεία και εσημείωσε επάνω στην καρτέλλα μου: ‘Αρνήθηκε μεταγγίσεις αίματος.’ Την ίδια μέρα που έφθασα στο νοσοκομείο, ένας άνθρωπος στο δωμάτιο μου πέθανε. Ένα μήνα προηγουμένως του είχαν κάμει μετάγγισι αίματος. Μια εβδομάδα αργότερα σ’ έναν άλλον άρρωστο στο δωμάτιο έκαμαν μετάγγισι αίματος για την ίδια ασθένεια που είχα εγώ. . .. Εν τούτοις, λίγο ύστερ’ απ’ αυτήν, ο άνθρωπος. . . ξαφνικά πέθανε, ενώ εγώ έγινα καλά.»—Ετήσιο Βιβλίον των Μαρτύρων του Ιεχωβά του 1969 (στην Αγγλική).
Χειρουργική του Εγκεφάλου Χωρίς Αίμα
Μεταξύ των σοβαρωτάτων εγχειρήσεων είναι εκείνες που περιλαμβάνουν τον εγκεφάλον. Εν τούτοις, εδώ επίσης ωρισμένοι νευροχειρούργοι υπήρξαν πρόθυμοι ν’ αποφύγουν τη χρήσι αίματος από σεβασμό προς τους θρησκευτικούς ενδοιασμούς των ασθενών των. Ένας τέτοιος ήταν ο Δόκτωρ Ι. Πόσνικωφ. Αυτός γράφοντας στο Περιοδικό Ιατρική της Καλιφόρνιας, Φεβρουαρίου 1967 (στην Αγγλική) εξέθεσε τη «Θεραπεία Διακρανιακού Ανευρύσματος Χωρίς Μετάγγισι Αίματος.» Αφού παρουσίασε την έκτασι του προβλήματος (ήταν ένα μεγάλο ανεύρυσμα) και περιέγραψε με λεπτομέρειες πώς το χειρίσθηκε με εγχείρησι σε δύο στάδια, παρετήρησε:
«Είναι η διαδεδομένη γνώμη πλείστων νευροχειρουργών ότι η μετάγγισις αίματος είναι απολύτως ουσιώδης σε εγχειρήσεις διακρανιακών ανευρυσμάτων. Αυτή η περίπτωσις δείχνει, εν τούτοις, ότι κάθε ανεύρυσμα θα έπρεπε να εξετάζεται ατομικώς. Επομένως μας επιβάλλεται να μην αρνούμεθα κατά συνήθεια εγχείρησι μεγάλης εκτάσεως σ’ εκείνους που δυνατόν να βρίσκωνται σε απελπιστική ανάγκη αλλά που δεν μπορούν ηθικώς να δεχθούν μετάγγισι αίματος.» (Τα παχέα στοιχεία προσετέθησαν.)
Ένας άλλος νευροχειρουργός της Καλιφόρνιας μιλεί για την εκτέλεσι μιας κρανιοτομής σ’ ένα παιδί ηλικίας εννέα ετών χωρίς χρήσι αίματος. Στη Φιλαδέλφεια ένας νευροχειρουργός συγκατετέθη ν’ αφαιρέση έναν όγκον εγκεφάλου χωρίς χρήσι αίματος, μολονότι προηγουμένως ποτέ δεν είχε εκτελέσει αυτή την εγχείρησι χωρίς να χρησιμοποιήση πέντε έως έξη πάιντς αίμα. Όχι μόνον αυτή η εγχείρησις ήταν μια απόλυτη επιτυχία, αλλά και η ανάρρωσις ήταν τόσο ταχεία ώστε εξέπληξε όλο το προσωπικό του νοσοκομείου. Όταν ο νευροχειρουργός ερωτήθηκε αν θα την ξανάκανε πάλι, απήντησε: «Ναι, θα ήμουν πολύ ευτυχής να την ξανακάμω,» και πράγματι από τότε έχει ενεργήσει έτσι.
Τον παρελθόντα Φεβρουάριο, στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, η κεφαλή ενός διετούς αγοριού τρυπήθηκε από τμήμα μεταλλικού παιχνιδιού, που μπήκε μέσα μια ίντσα και που οι γονείς του δεν μπορούσαν να το αφαιρέσουν. Το ένα νοσοκομείο κατόπιν του άλλου εδέχοντο ν’ αναλάβουν την εγχείρησι αλλά ηρνούντο να την κάμουν χωρίς μετάγγισι αίματος. Τελικά, ένας από τους εξέχοντας νευροχειρουργούς της πόλεως Νέας Υόρκης, ο Δόκτωρ Μάθιους, εδέχθη την επίσκεψι των ενδιαφερομένων και συνεφώνησε να χειρισθή την περίπτωσι. Σε διάστημα λεπτών μπόρεσε να εξαγάγη το σιδερικό χωρίς καν να καταφύγη σε εγχείρησι.
Χειρουργική Καρδιάς
Μεταξύ των μεγάλων αλμάτων που έχει κάμει η νεωτέρα χειρουργική είναι οι εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς. Και εδώ πάλι βρίσκομε μερικούς στο προσκήνιο που θέλουν να τις εκτελούν χωρίς μεταγγίσεις αίματος, ενώ άλλοι ακόμη επιμένουν στην ανάγκη αίματος. Έτσι ο Δόκτωρ Ντέντον Α. Κούλεϋ λέγει ότι χρήσις μιας διαλύσεως 5 τοις εκατό γλυκόζης υπήρξε τακτικά ο τρόπος ενεργείας στο νοσοκομείο του μετά το 1962. Εν τούτοις, τελευταία το 1967 σ’ έναν ασθενή, που είχε ενδοιασμούς κατά της χρήσεως αίματος, αρνήθηκαν να κάμουν εγχείρησι ανοιχτής καρδιάς στην Ατλάντα της Γεωργίας, πράγμα που τον έφερε στην ανάγκη να πετάξη ως το Χιούστον του Τέξας, όπου έγινε εγχείρησις ανοιχτής καρδιάς χωρίς χρήσι αίματος.
Μια άλλη περίπτωσις ήταν ενός παιδιού ονόματι Τζίνο, στις Μπαχάμας. Είχε καρδιακό φύσημα που απαιτούσε εγχείρησι. Ο χειρουργός ζήτησε να χρησιμοποιήση αίμα σε περίπτωσι ανάγκης, διότι το παιδί μπορούσε να πεθάνη οποτεδήποτε. Η μητέρα όμως παρέμεινε σταθερή κι έτσι η εγχείρησις έγινε χωρίς αίμα. Αυτή αναφέρει τα εξής: «Από τις τρεις εγχειρήσεις καρδιοπαθών εκείνης της ημέρας, η εγχείρησις του Τζίνο ήταν η σοβαρώτερη, κι’ εν τούτοις αυτός ήταν ο πρώτος που μπόρεσαν να μετακινήσουν. Οι γιατροί ήλθαν επτά συγχρόνως και εθαύμασαν για τη γρήγορη ανάρρωσί του.»
Ο Γκρεγκ, ένα τριετές αγοράκι που έμενε στην Πολιτεία της Ουάσιγκτων, υπέφερε από σοβαρή καρδιακή πάθησι. Εν όψει της αντιρρήσεως των γονέων για το αίμα, το ιατρικό συνεργείο συνεφώνησε να εγχειρήση χωρίς αίμα, αλλ’ όχι χωρίς πρώτα να προειδοποιήση για τον κίνδυνο που αυτό περιελάμβανε. Η εγχείρησις αποτέλεσε επιτυχία, αν και διαρκούσης της εγχειρήσεως απεκαλύφθη ότι η πάθησις ήταν ακόμη περισσότερο σοβαρή απ’ όσο είχε υποτεθή στην αρχή.
Στο Γιβραλτάρ σε μια γυναίκα η οποία μελετούσε τη Βίβλο με ένα μάρτυρα του Ιεχωβά ελέχθη ότι είχεν ανάγκη εγχειρήσεως της καρδιάς λόγω μιας ελαττωματικής βαλβίδος. Εν τούτοις, στο νοσοκομείο ο χειρούργος, μόλις έμαθε τους ενδοιασμούς της για τη χρήσι αίματος, ωργίσθηκε τόσον ώστε την έστειλε στο σπίτι της. Αλλά την επομένη μέρα συνέβη να επισκεφθή το νοσοκομείο ένας ειδικός καρδιοχειρουργός από το Λονδίνον και, όταν άκουσε την περίπτωσι, εκάλεσε τη γυναίκα να επιστρέψη. Αφού την εξήτασε της είπεν ότι αυτός ευχαρίστως θα την χειρουργούσε χωρίς αίμα, προς μεγάλη λύπη του τοπικού χειρουργού ο οποίος είχεν αρνηθή να το κάμη. Η εγχείρησις επέτυχε από κάθε άποψι.
Σε Δυστυχήματα
Τα σοβαρά δυστυχήματα παρουσιάζουν μια ιδιαίτερη πρόκλησι σε χειρουργούς, επειδή συχνά περιλαμβάνουν πολλή απώλεια αίματος και παρουσιάζουν πραγματικά έκτακτες ανάγκες. Αλλ’ ακόμη και σε τέτοιες περιπτώσεις οι άλλες λύσεις απεδείχθησαν αποτελεσματικές επανειλημμένως. Έτσι ένας πατέρας στην Καλιφόρνια ενώ ειργάζετο έπεσε από μια τρύπα της στέγης σ’ ένα τσιμεντένιο δάπεδο είκοσι πόδια κάτω. Αμέσως τον μετέφεραν σε νοσοκομείο, και βρέθηκε να έχη σπασμένα τα πλευρά, τον αριστερό του βραχίονα και τον καρπό καθώς και το οστούν της λεκάνης, και να έχη υποστή εγκεφαλική διάσεισι. Ενώ είχε πέσει σε κωματώδη κατάσταση εξακολουθητικά μουρμούριζε στην Ισπανική. «Δόστε μου γλυκόζη, δόστε μου γλυκόζη.» Ύστερα από πέντε μέρες συνήλθε από το κώμα, οπότε οι γιατροί ήθελαν να του αφαιρέσουν τη σπλήνα του λόγω του κινδύνου της διαρρήξεώς της από τη συνεχιζόμενη αιματορραγία της. Αλλά δεν μπορούσαν να το κάμουν αυτό χωρίς μετάγγισι αίματος, για την οποίαν ούτε αυτός ούτε η σύζυγός του θα συγκατένευαν.
Έπειτα, καθώς λέγει η σύζυγός του: «Είπα στους γιατρούς ότι αν αυτοί ηρνούντο να κάμουν ότι μπορούσαν για να τον σώσουν χωρίς αίμα θα εγίνοντο οι φονείς του. Αυτοί απήντησαν ότι εγώ θα ήμουν ο ένοχος. Τι άλλο εκτός από μετάγγισι αίματος μπορούσαν να κάμουν; Γρήγορα ανταπήντησα: ‘Γιατί δεν του δώσατε βιταμίνη Β κόμπλεξ, σίδηρο και σφαιρίδια σηκοτιού; Δόστε του βιταμίνη Κ για να βοηθήσετε την πήξι του αίματος του. Πώς μπορεί το σώμα του να παραγάγη αίμα τόσο γρήγορα ή γρηγορότερα από ότι το χάνει χωρίς διατροφή;’ Ο γιατρός απήντησε ότι αυτός δεν είναι αιμοφιλικός και ότι η βιταμίνη Κ μπορούσε να είναι επικίνδυνη. Εξήγησα ότι το εγνώριζα αυτό, αλλ’ αυτός βεβαίως δεν μπορούσε να σταματήση την αιμορραγία τώρα και πολύ λίγο μπορούσε να βοηθήση. Ήθελε να γνωρίζη πώς εγνώριζα τόσα πολλά γι’ αυτά τα πράγματα, και εξήγησα ότι αυτά ήσαν πράγματα που είχαν συμβή σ’ εμένα προ ετών, όταν εσπευσμένως είχα εισαχθή στο νοσοκομείο με αιμορραγία.» Ενώ μια εβδομάδα αργότερα αυτός ο πατέρας αντιμετώπισε μια άλλη κρίσι, ανέρρωσε πλήρως και αυτό χωρίς καθόλου αίμα.
Σε μιαν άλλη περίπτωσι ένα αγόρι ηλικίας έξη ετών στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης έτρεχε με το ποδήλατο του, οπότε ένα αυτοκίνητο το επάτησε περνώντας από πάνω του. Έπαθε θλάσι του κρανίου, κάταγμα του αριστερού βραχίονος και σκέλους και σοβαρές εσωτερικές βλάβες περιλαμβανομένης και διαρρήξεως των εντέρων του και της σπλήνας του. Παρ’ όλ’ αυτά οι χειρουργοί έκαμαν την εγχείρησι επιτυχώς χωρίς να χρησιμοποιήσουν αίμα. Αλλ’ όταν προέκυψαν περιπλοκές την επόμενη μέρα και οι καρδιακοί παλμοί του παιδιού ανήλθαν σε 216 στο λεπτό, οι γιατροί επέμειναν για μετάγγισι αίματος και απείλησαν να προκαλέσουν δικαστική διαταγή. Εν τούτοις, συνεζήτησαν πάνω σ’ αυτό και μεταχειρίστηκαν ντεξτράν. Σε δύο ώρες οι καρδιακοί του παλμοί άρχισαν να ελαττώνωνται και σε πέντε μέρες το παιδί ήταν σε φυσιολογική κατάστασι. Η ανάρρωσις ήταν γρήγορη και το παιδί σύντομα επανήλθε στο σχολείο, κανονικό από κάθε άποψι.
Στο τέλος του 1968 μια νεαρή γυναίκα υπέστη ένα τόσο σοβαρό δυστύχημα ώστε οι γιατροί διατηρούσαν μικρές ελπίδες γι’ αυτήν. Εν τούτοις, ανέρρωσε πλήρως χωρίς χρήσι αίματος. Ενώ ανελάμβανε δυνάμεις, η νοσοκόμος της τής είπε ότι η ίδια είχε υποστή ένα όμοιο δυστύχημα, και ότι της είχαν κάμει μετάγγισι αίματος και ότι από τότε ποτέ δεν είχε συνέλθει από τα αποτελέσματα της μεταγγίσεως!
Σε Περιπτώσεις Τοκετού
Ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις αντί των μεταγγίσεων αίματος σε περιπτώσεις τοκετού έχει επίσης αποδειχθή επανειλημμένως. Μια τέτοια περίπτωσις ανεφέρθη στην Τάλσα, της Πολιτείας Οκλαχόμα, στην εφημερίδα Καθημερινός Κόσμος (στην Αγγλική) της 6 Αυγούστου 1967, υπό τον τίτλον Ταλσανή Ζωντανή Ανατροπή των Μεταγγίσεων. Εξέθετε ότι μια μητέρα προηγουμένως είχε γεννήσει επτά παιδιά χωρίς περισσότερο από τη συνηθισμένη δυσκολία. Αλλά με τη γέννησι του ογδόου της παιδιού, ενός κοριτσιού βάρους τεσσάρων πάουντς και ένδεκα ουγγιών, ανεπτύχθη επιπλοκή που προκάλεσε σοβαρή αιμορραγία. Οι γιατροί και νοσοκόμοι μάταια προσπάθησαν να σταματήσουν τη ροή του αίματος. Η έκθεσις έλεγε:
«Ο θεράπων ιατρός έφθασε σε μια απόφασι: ο μόνος τρόπος να σταματήση η αιμορραγία ήταν η εγχείρησις, αλλά μια εγχείρησις ήταν αδύνατη εν όψει μιας τέτοιας απώλειας αίματος. Η ασθενής πρέπει να δεχθή μετάγγισι αίματος. Ως μάρτυς του Ιεχωβά, η γυναίκα αρνήθηκε την προτεινόμενη θεραπεία, επειδή ήταν εναντίον των θρησκευτικών της πεποιθήσεων.» Όταν εξακολουθούσε ν’ αρνήται, ο γιατρός τής είπε: «Ακραδάντως πιστεύω ότι δεν υπάρχει καμμιά ελπίδα· δεν βλέπω αν θα μπορέσετε να περάσετε αυτή τη νύχτα ζωντανή.» Αλλά τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της έμειναν σταθεροί. «Καθόσον η νύχτα περνούσε, η αιμορραγία ελαττώνετο. Ο γιατρός μπόρεσε να φύλαξη τις φλέβες της από κατάρρευσι με μεταγγίσεις γλυκόζης και άλλων υγρών που αυξάνουν τον όγκο.»
«Επέζησε την νύχτα, αλλά η μέτρησις της αιμοσφαιρίνης. . . έμεινε στα 2,4 γραμμάρια ανά 100 χιλιοστόλιτρα αίματος. Θα έπρεπε να είναι 16. Ο αιματοκρίτης της (σχετικά ποσά πλάσματος και σωματιδίων στο αίμα) είχε κατεβή στο 7. Θα έπρεπε να είναι 40. Οι γιατροί, κατάπληκτοι διότι είχεν επιζήσει τη νύχτα, ακόμη συνιστούσαν μεταγγίσεις αίματος έχοντας υπ’ όψιν την τρομακτική απώλεια αίματος. Αυτή εξακολουθούσε σταθερά να αρνήται. Η ημέρα πέρασε. Την τρίτη ημέρα η μέτρησις του αίματός της άρχισε βραδέως να ανέρχεται. Όταν εξήλθε από το νοσοκομείο, τέσσερες εβδομάδες από την ημέρα που είχε εισέλθει, η μέτρησις του αίματός της ήταν 10,2 και σταθερά εβελτιώνετο.» Δύο εβδομάδες αργότερα «εκινείτο κανονικά γύρω στο σπίτι, φροντίζοντας για την οικογένειά της.»
Μια μητέρα στο Κεντώκυ η οποία είχε μια όμοια πείρα, αλλά με το πρώτο της παιδί, μιλεί γι’ αυτήν με τα επόμενα λόγια: «Τον Απρίλιο του 1968 πήγα στο νοσοκομείο για ν’ αποκτήσω το πρώτο μου παιδί. Έπαθα μόλυνσι και είχα αιμορραγία τρεις φορές μέσα σε οκτώ ημέρες αφού εγεννήθη το μωρό, πράγμα που κατέστησε αναγκαία την αφαίρεσι της μήτρας μου. Όταν έγινε η εγχείρησις, η μέτρησις του αίματός μου είχε κατεβή στο 3. Όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί ένας γιατρός, τον οποίον δεν εγνώριζα, μου είπε ότι η μέτρησις του αίματός μου είχε κατεβή στο 2,3 και ότι θα απέθνησκα αν δεν μου έκαναν μετάγγισι αίματος. Εν τούτοις, οι δικοί μου γιατροί εργάσθηκαν σκληρά για να σώσουν τη ζωή μου και σε επτά ημέρες η μέτρησης του αίματός μου ανήλθε σε 7. Σε μιαν άλλη εβδομάδα ανήλθε σε 9,8 και πήγα στο σπίτι. Πέντε εβδομάδες μετά την εγχείρησι ήταν 11, και από τότε ανέβηκε σε 11,5, υψηλότερη από όσο ήταν επί έτη.»
Άλλες Λύσεις σε Μεταγγίσεις Αλλαγής Αίματος
Πολλοί γιατροί θεωρούν ως δεδομένον ότι ένα νεογέννητο βρέφος που υποφέρει από ίκτερο έχει ανάγκη ν’ αλλάξη το αίμα του, αλλά εδώ πάλιν υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι τονίζουν τις άλλες λύσεις, τουλάχιστον σε πολλές περιπτώσεις. Έτσι ο Δόκτωρ Π. Μ. Ντάνν, γράφοντας στην Εφημερίδα της Παιδιατρικής (στην Αγγλική) συζητεί το θέμα: «Η μη Αναγκαία Μετάγγισις Αλλαγής Αίματος.» Ανακοινώνει ότι «τουλάχιστον το ήμισυ» των βρεφών με παράγοντα Ρέζους μιας ωρισμένης μελέτης δεν χρειάσθηκαν οποιεσδήποτε μεταγγίσεις αλλαγής αίματος και είπαν ότι οι κίνδυνοι που συνοδεύουν τέτοιες μεταγγίσεις είναι μεγαλύτεροι από όσο γενικώς υπολογίζεται.
Το περιοδικό Ιατρικά Παγκόσμια Νέα (στην Αγγλική) 17 Φεβρουαρίου 1967 ανέφερεν ότι «Κόνις Ξιλάνθρακος Κάθε Μέρα Απομακρύνει τον Ίκτερο.» Ένας παιδίατρος στο Νιού Τζέρσεϋ «τροφοδοτεί τα βρέφη με ξυλάνθρακα. . . για να καθαρίση τον ίκτερο και εξαλείψη την ανάγκη πλήρους αλλαγής του αίματος με μεταγγίσεις.» Με αυτή τη μέθοδο μπόρεσε κατά ποσοστόν 90 τοις «εκατό να καταργήση τις μεταγγίσεις ανταλλαγών αίματος. Και λέγει: «Δεν είχαμε καμμιά τοξικότητα και καμμιά δυσκολία από τον ξυλάνθρακα.» Σε πολλά νοσοκομεία η αναλογία θανάτων από μεταγγίσεις αλλαγής αίματος βρίσκεται σε ποσοστόν 5 τοις εκατό. Σ’ αυτό το νοσοκομείο είναι 1 τοις εκατό.
Προ δεκαέξη ετών εγεννήθησαν στο Ρέντιγκ της Πενσυλβανίας τρία βρέφη με παράγοντα Ρέζους, περίπου την ίδια εβδομάδα, δύο αγόρια και ένα κοριτσάκι. Στα δύο αγόρια έγινε αλλαγή αίματος και τα δύο πέθαναν σε λίγες ημέρες. Στο κοριτσάκι δεν έγινε μετάγγισις για αλλαγή αίματος λόγω της αντιρρήσεως των γονέων του για μετάγγισι. Αυτοί προειδοποιήθηκαν ότι η κόρη τους ή θα πέθαινε ή θα μεγάλωνε διανοητικώς καθυστερημένη. Το περασμένο έτος αυτή η κόρη ήταν στην Εθνική Εταιρία Βραβεύσεως Νέων για έξοχη σχολική επίδοσι. Φανερόν είναι ότι ο γιατρός έσφαλε σε περισσότερες από μια απόψεις.
Περισσότερα παραδείγματα θα μπορούσαν να εκτεθούν για να δείξουν ότι υπάρχουν πράγματι άλλες λύσεις αντί των μεταγγίσεων αίματος και ότι αυτές αξίζουν να τύχουν προσοχής από τους δικαστάς που χειρίζονται τέτοιες υποθέσεις. Ότι η συμβουλή του Συμβουλίου των Δικαστών είναι πράγματι σοφή μπορεί να παρατηρηθή από την επόμενη πείρα:
Τον Ιανουάριο 1968 ένα κοριτσάκι τριών ετών ξαφνικά ασθένησε με υψηλό πυρετό που προκάλεσε σπασμούς. Όταν γρήγορα το εισήγαγαν σε νοσοκομείο, ο χειρούργος είπε ότι η κατάστασίς του μπορούσε ευλόγως να οφείλεται σε κακοήθη όγκο και ότι σε μια τέτοια εγχείρησι αν παρουσιάζετο έκτακτος ανάγκη θα κατέφευγε σε μετάγγισι αίματος, και εισηγήθη μια ακρόασι ενώπιον του δικαστού. Όταν το ζήτημα εξηγήθηκε στον δικαστή, ότι ενδεχομένως υπήρχε χειρούργος που θα έκανε την εγχείρησι χωρίς μετάγγισι αίματος, αυτός εχορήγησε προθεσμία για να ερευνηθή η δυνατότης αυτή. Ένας τέτοιος χειρούργος βρέθηκε. Αλλά επειδή εχρειάζετο η επέμβασις ενός αναισθησιολόγου, ήταν ανάγκη να εισαχθή το παιδί σ’ ένα τρίτο νοσοκομείο, όπου ο χειρούργος, ο Αρχηγός του προσωπικού, είπε: «Ναι, είμαι πρόθυμος να διακινδυνεύσω την εγχείρησι χωρίς αίμα.» Η εγχείρησις, που διήρκεσε δύο ώρες, ήταν καθ’ ολοκληρίαν επιτυχής, χωρίς να καταφύγουν σε αίμα· πράγματι, μόνον λίγες σταγόνες αίματος εχάθησαν. Αληθινά μπορεί να λεχθή ότι οι λόγοι του αρχαίου σοφού, «Ο ακούων συμβουλάς είναι σοφός,» εφαρμόζονται στον δικαστή, ο οποίος προσέχει τη συμβουλή του Συμβουλίου των Δικαστών στο ζήτημα των άλλων λύσεων για τη μετάγγισι αίματος.—Παροιμ. 12:15
-
-
Αύξησις Κόστους Κατά 2700 τοις ΕκατόΞύπνα!—1970 | 22 Ιανουαρίου
-
-
Αύξησις Κόστους Κατά 2700 τοις Εκατό
Αν οι Αμερικανοί διερωτώνται, γιατί πληρώνουν τόσο υψηλούς φόρους, ίσως ένα γοργό βλέμμα στο υψούμενο κόστος των στρατιωτικών υλικών θα μπορούσε να παράσχη κάποια εξήγησι. Ένας αξιωματούχος του Πενταγώνου επιστοποίησε στις 10 Ιουνίου ότι το βλήμα Μινιούτμαν 2, ανεμένετο να στοιχίση σχεδόν 4.000.000.000 δολλάρια περισσότερα απ’ όσα αρχικώς υπολογίσθηκαν και ότι η αξία ενός υποβρυχίου διασώσεως αυξήθηκε κατά 2.700 τοις εκατό. Πολλοί φορολογούμενοι διερωτώνται γιατί αυξάνουν οι ποσότητες των όπλων θανάτου και καταστροφής, ενώ σχετικώς λίγη προσπάθεια γίνεται για καταπολέμησι της πενίας και των ασθενειών.
-