18, 19. (α) Γιατί δεν σύγκρινε ο κύριος το δούλο στον οποίο δόθηκαν δύο τάλαντα με το δούλο στον οποίο δόθηκαν πέντε τάλαντα; (β) Τι μας διδάσκει η παραβολή των ταλάντων σχετικά με τον έπαινο και τις συγκρίσεις; (γ) Γιατί έλαβε δυσμενή κρίση ο τρίτος δούλος;

¹⁸ Πρώτα-πρώτα, ας εξετάσουμε τους δούλους στους οποίους δόθηκαν πέντε και δύο τάλαντα αντίστοιχα. Στον καθένα από αυτούς τους δούλους ο κύριος είπε: «Πολύ καλά, αγαθέ και πιστέ δούλε!» Θα το είχε πει αυτό στο δούλο με τα πέντε τάλαντα αν εκείνος είχε κερδίσει μόνο δύο; Μάλλον απίθανο! Από την άλλη μεριά, δεν είπε στο δούλο που κέρδισε δύο τάλαντα: ‘Γιατί δεν κέρδισες πέντε; Δες το σύνδουλό σου και πόσα κέρδισε για εμένα!’ Όχι, ο συμπονετικός κύριος, ο οποίος εξεικόνιζε τον Ιησού, δεν έκανε συγκρίσεις. Ανέθεσε τα τάλαντα «στον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του», και δεν ανέμενε τίποτε περισσότερο σε ανταπόδοση από ό,τι ο καθένας μπορούσε να δώσει. Και οι δύο δούλοι έλαβαν όμοιο έπαινο, επειδή και οι δύο εργάστηκαν ολόψυχα για τον κύριό τους. Όλοι μας μπορούμε να διδαχτούμε από αυτό.

Ματθαίος 25:14-