Το στοργικό ενδιαφέρον του Ιεχωβά γίνεται έκδηλο στη Χριστιανική εκκλησία. Ως η Κεφαλή της εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός δίνει στους πρεσβυτέρους την εντολή να φροντίζουν το ποίμνιό του. (Ιωάννης 21:15-17) Η λέξη ἐπίσκοπος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου συνδέεται με ένα ρήμα που σημαίνει «προσέχω». Τονίζοντας πώς πρέπει να γίνεται αυτό, ο Πέτρος συμβουλεύει τους πρεσβυτέρους: «Ποιμάνετε το ποίμνιο του Θεού που είναι στη φροντίδα σας, όχι αναγκαστικά, αλλά με τη θέλησή σας· ούτε από αγάπη για ανέντιμο κέρδος, αλλά πρόθυμα· ούτε σαν να καταδυναστεύετε εκείνους που είναι κληρονομιά του Θεού, αλλά με το να γίνεστε παραδείγματα για το ποίμνιο».—1 Πέτρου 5:2, 3.

Ωστόσο, τα παραπάνω λόγια του Πέτρου εφιστούν την προσοχή μας σε έναν κίνδυνο—το ενδεχόμενο να “καταδυναστεύουν” οι πρεσβύτεροι την εκκλησία. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί αν κάποιος πρεσβύτερος έθετε περιττούς κανόνες. Νιώθοντας έντονα την υποχρέωση να προστατέψει το ποίμνιο, ένας πρεσβύτερος μπορεί να υπερβεί τα όρια. Σε μια εκκλησία της Άπω Ανατολής, οι πρεσβύτεροι θέσπισαν κανόνες σχετικά με τους τρόπους χαιρετισμού στην Αίθουσα Βασιλείας—λόγου χάρη ποιος πρέπει να μιλάει πρώτος—πιστεύοντας ότι η τήρηση τέτοιων κανόνων θα συνέβαλλε στην ειρήνη της εκκλησίας. Παρότι τα κίνητρα αναμφίβολα ήταν καλά, μιμούνταν εκείνοι οι πρεσβύτεροι τη φροντίδα του Ιεχωβά για το λαό του; Είναι αξιοσημείωτη η διανοητική στάση του αποστόλου Παύλου η οποία αντανακλούνταν στα λόγια του: «Όχι ότι εξουσιάζουμε την πίστη σας, αλλά είμαστε συνεργάτες για τη χαρά σας, γιατί με την πίστη σας στέκεστε». (2 Κορινθίους 1:24) Ο Ιεχωβά εμπιστεύεται το λαό του.