-
Η Ανόρθωσις Είναι Ακόμη ΔυνατήΗ Σκοπιά—1965 | 15 Νοεμβρίου
-
-
2. (α) Τι αποδεικνύει ότι η Γραφή εγράφη πρωτίστως για τις ‘έσχατες ημέρες’; (β) Πώς ο Ιησούς εξεικόνισε το έργο κρίσεως που εγκαθίδρυσε στην επάνοδό του;
2 Εφόσον η Γραφή δείχνει ότι ο Θεός προείδε τον κρίσιμο αυτό καιρό, είναι απλώς λογικό ν’ αναμένωμε ότι θα επρομήθευε μια ειδική διαφώτισι σχετικά με αυτήν, εν μέρει λόγω των πολλών κινδύνων και πιέσεων, που αποτελούν χαρακτηριστικά της εποχής μας, επίσης, λόγω της καταπληκτικής μαρτυρίας, η οποία πρέπει να δοθή και του έργου που πρέπει να γίνη πριν από το πλήρες τέλος. (Ματθ. 24:14) Δεν έχομε, όμως, αφεθή σε εικασίες σχετικά με αυτό. Ο απόστολος Παύλος λέγει ότι «όσα προεγράφησαν, δια την διδασκαλίαν ημών προεγράφησαν», και ότι «εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.» Υπάρχει, επίσης, η υπόσχεσις ότι «η οδός . . . των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.» Επί πλέον, όταν ο Ιησούς έδωσε τη μεγάλη του προφητεία, την περιέβαλε με τρεις προφητικές εξεικονίσεις, από τις οποίες η κάθε μία μιλούσε για ένα έργο κρίσεως που θα εγκαθίδρυε και θα διηύθυνε τον καιρό της επανόδου του. Λέγει πώς αυτός, ως ο νυμφίος, θα επολιτεύετο με τις παρθένους, οι οποίες θα ήσαν έτοιμες να τον υποδεχθούν κατά την άφιξί του για το γαμήλιο συμπόσιο. Πάλι, λέγει πώς αυτός, ως ο οικοδεσπότης, κατά την επιστροφή του, θα θεωρούσε λογαριασμό με εκείνους, στους οποίους είχε δώσει τάλαντα, με τα οποία έπρεπε να εμπορευθούν κατά την απουσία του. Τελικά, λέγει πώς αυτός, κατά την ενθρόνισί του ως βασιλέως, θα εχώριζε τους λαούς όλων των εθνών «καθώς ο ποιμήν χωρίζει τα πρόβατα από των εριφίων», αποδίδοντας μία κατάλληλη ανταμοιβή ή ανταπόδοσι στην κάθε τάξι.—Ρωμ. 15:4· 1 Κορ. 10:11· Παροιμ. 4:18· Ματθ. 25:1-46.
3. Ποιες περαιτέρω παραβολές έχουν ειδική σημασία για τις ημέρες μας;
3 Υπάρχουν και άλλες προφητικές παραβολές, οι οποίες εκπληρώνονται στις ημέρες μας, «εν τη συντελεία του αιώνος», όπως είπε ο Ιησούς εξηγώντας την παραβολή των ζιζανίων, τα οποία εχωρίζοντο από τον σίτο κατά τον θερισμό. Υπάρχει, επίσης, η παραβολή του ευγενούς, που εξεικονίζει τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ταξιδεύει σε μια μακρινή χώρα για να λάβη βασιλική εξουσία και κατόπιν επιστρέφει και εκτελεί κρίσι στους δούλους του, στους οποίους είχε δώσει αργυρά νομίσματα (μνας), και στους πολίτας, οι οποίοι δεν ήθελαν να βασιλεύση πάνω σ’ αυτούς.—Ματθ. 13:36-43· Λουκ. 19:12-27.
4. (α) Ποιο χαρακτηριστικό είναι κοινό σε όλες αυτές τις παραβολές; (β) Έχει ήδη καθορισθή η ατομική μας οριστική κατάληξις, δίνοντας ευκαιρία προβολής σε ποια δυνατότητα και σε ποιο πρόβλημα;
4 Όλες αυτές οι παραβολές εκπληρώνονται στις ‘έσχατες ημέρες’ και όλες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Στην κάθε περίπτωσι δύο τάξεις εκδηλώνονται, η μία επιδοκιμάζεται και η άλλη αποδοκιμάζεται. Πέραν από κάθε αμφιβολία, έχομε πολύ προχωρήσει σ’ αυτές τις ‘έσχατες ημέρες’. (2 Τιμ. 3:1) Πραγματικά, εκράτησαν πολύ περισσότερο από όσο αρχικώς προβλέπαμε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η οριστική κατάληξίς μας, ως ατόμων, έχει ήδη καθορισθή, ως τελικά επιδοκιμασμένων ή αποδοκιμασμένων. Για κείνους, οι οποίοι αποκτούν συναίσθησι της πνευματικής των ανάγκης, η ανόρθωσις είναι ακόμη δυνατή. Φυσικά, όπως είπε ο Ιησούς, θα ήταν καλά να έχουν όλοι «συναίσθησιν της πνευματικής των ανάγκης», αντιλαμβανόμενοι ότι εξαρτώνται από τον Ιεχωβά και τις προμήθειές του. (Ματθ. 5:3, ΜΝΚ) Εκτός τούτου, όμως, είναι ακόμη δυνατό για ένα άτομο, να συνέλθη, σαν να πούμε, και σ’ αυτή ακόμη την προχωρημένη ημέρα, και αντιληφθή την ανάγκη ν’ αλλάξη την πορεία ενεργείας του ριζικά, διερωτώμενος συγχρόνως αν υπάρχη κάποια ελπίδα για την περίπτωσί του. Με αυτό το πρόβλημα υπ’ όψιν, ας ερευνήσωμε περαιτέρω στις Γραφές για διαφώτισι και καθοδήγησι.
ΕΛΠΙΣ ΑΝΟΡΘΩΣΕΩΣ
5. Με ποιους τρεις τρόπους πολλές προφητείες, περιλαμβανομένης και αυτής του Μαλαχία, βρίσκουν την εφαρμογή ή εκπλήρωσί τους;
5 Στρεφόμενοι προς την προφητεία του Μαλαχία, βρίσκομε στα κεφάλαια τρίτο και τέταρτο ένα από τα πιο ρωμαλέα εδάφια σχετικά με τις ‘έσχατες ημέρες’. Όμοια με πολλές άλλες προφητείες, ο Μαλαχίας είχε ένα άγγελμα για το έθνος του Ισραήλ την εποχή που εδόθη. Αυτό είχε, επίσης, και ένα μέτρον εκπληρώσεως, όταν ο Ιησούς ήταν πάνω στη γη, όπως αποδεικνύεται από παραπομπές από αυτή στις Ελληνικές Γραφές. (Βλέπε Μαλαχίαν 3:1· 4:5, 6, και Ματθαίον 11:10, 14· 17:10-13· Λουκάν 1:76.) Αλλά, όπως και με άλλες προφητείες, βρίσκει τη μεγαλύτερη εκπλήρωσί της σ’ αυτή τη μεγίστη από όλες τις κρίσιμες περιόδους, όπως φαίνεται από την παραπομπή «πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής», με τον επικρεμάμενο κίνδυνο όπως ο Ιεχωβά ‘πατάξη την γην με ανάθεμα’.—Μαλαχ. 4:5, 6, ΜΝΚ.
6. Γιατί το άγγελμα κρίσεως του Μαλαχία ήταν τόσο δυνατό, οδηγώντας σε ποια ερωτήματα;
6 Το άγγελμα κρίσεως εδώ είναι δυνατό και άμεσο. Δεν γίνεται σπατάλη λέξεων. Ο Ιεχωβά λέγει: «Θέλω πλησιάσει προς εσάς δια κρίσιν και θέλω είσθαι μάρτυς σπεύδων» εναντίον των διαφόρων πονηρών των αναφερομένων ως «μη φοβουμένων με.» (Μαλαχ. 3:5) Το γενικό νόημα δια μέσου όλου αυτού του βιβλίου του Μαλαχία δείχνει ότι οι συνθήκες απαιτούσαν τέτοια δυνατά λόγια, αποκαλύπτοντας τη χαμηλή πνευματική πτώσι, στην οποία είχαν φθάσει οι Ιουδαίοι, ειδικά οι ιερείς, οι οποίοι είχαν γίνει αυτοδικαιούμενοι και αδιάφοροι σε αξιοσημείωτο βαθμό. Μήπως δεν υπήρχε πια ελπίδα για κανένα; Ήταν μήπως ανωφελές να κάμη ο Θεός οποιαδήποτε περαιτέρω έκκλησι; Σημειώστε τι ακολουθεί αμέσως την προειδοποίησι του Ιεχωβά:
7. (α) Πώς το εδάφιο Μαλαχίας 3:6 δείχνει τη συνέπεια του Ιεχωβά; (β) Το ότι ήσαν εκλεκτός λαός του Θεού τι συνεπήγετο;
7 «Διότι εγώ είμαι ο Ιεχωβά· δεν αλλοιούμαι· δια τούτο σεις, οι υιοί του Ιακώβ, δεν απωλέσθητε.» (Μαλαχ. 3:6, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά είναι συνεπής. Επειδή αυτός ο λαός ήσαν τα τέκνα των αγαπητών πατέρων των, δεν θα τους απέρριπτε βιαστικά, μολονότι το άξιζαν. Ναι, το άξιζαν από πολύν καιρό, όπως ο Ιεχωβά τούς το υπενθυμίζει κατόπιν, λέγοντας: «Εκ των ημερών των πατέρων σας απεχωρίσθητε από των διαταγμάτων μου, και δεν εφυλάξατε αυτά.» (Μαλαχ. 3:7) Μολονότι ήταν πλεονέκτημα το να είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, αυτό συνεπήγετο, επίσης, μία καθορισμένη ευθύνη, όπως τους είπε: «Εσάς μόνον εγνώρισα εκ πάντων των γενών της γης· δια τούτο θέλω σας τιμωρήσει δια πάσας τας ανομίας σας.» (Αμώς 3:2) Έτσι, έχοντας υπ’ όψιν αυτή την κακή παρέκκλισι των ημερών του Μαλαχία, ερωτούμε και πάλι, Υπήρχε οποιαδήποτε ελπίς ανορθώσεως; Τι λέγει κατόπιν ο Ιεχωβά;
-
-
Η Ανόρθωσις Είναι Ακόμη ΔυνατήΗ Σκοπιά—1965 | 15 Νοεμβρίου
-
-
11. Ποια αντίθεσις γίνεται και ποια έξοχη υπόσχεσις δίδεται στον Μαλαχία 3:13-18;
11 Κατόπιν, ο Ιεχωβά εξετάζει το ζήτημα σχετικά μ’ εκείνους, οι οποίοι μίλησαν σκληρά εναντίον του. Σε αντίθεσι, αυτή η κριτική ακολουθείται από μια περιγραφή τού πώς ο Ιεχωβά δίνει μεγάλη προσοχή στους ‘φοβουμένους τον Ιεχωβά’ και τους ‘ευλαβουμένους το όνομα αυτού’. Με καλωσύνη διατηρεί ένα «βιβλίον ενθυμήσεως», που εγράφη προς χάριν των. Τους δίνει την έξοχη υπόσχεσι: «Θέλουσιν είσθαι εμού . . . εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου.» Τους επιδεικνύεται ευσπλαγχνία, «καθώς σπλαγχνίζεται άνθρωπος τον υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν.» Μια σαφής διάκρισις γίνεται μεταξύ εκείνων που υπηρετούν τον Θεόν και των πονηρών, οι οποίοι αρνούνται να τον υπηρετήσουν. Δηλαδή, μία τάξις καταφανώς επιδοκιμάζεται και η άλλη αποδοκιμάζεται.—Μαλαχ. 3:13-18.
12. Ποια κρίσις και ποια ευλογία απαγγέλλονται στον Μαλαχία 4:1-3;
12 Κατόπιν ακολουθεί ένα έντονο εδάφιο, το οποίο περιγράφει τι αναμένει τους υπερηφάνους και ασεβείς. Εν τούτοις, οι φοβούμενοι το όνομα του Ιεχωβά θέλουν απολαύσει τα θεραπευτικά οφέλη του ηλίου της εύνοιας του και θα διακρίνωνται ως ένας πνευματικά ισχυρός και ευτυχής λαός, θριαμβεύοντας ενώπιον των εχθρών του.—Μαλαχ. 4:1-3.
13. Από τ’ ανωτέρω, πώς μπορούμε να συνοψίσωμε τι θα κάμη ο Ιεχωβά για εκείνους, οι οποίοι πράγματι τον φοβούνται;
13 Η επισωρευτική επίδρασις των εδαφίων, που μόλις εξητάσθησαν, είναι να οικοδομήση στη διάνοιά μας μια σαφή και ελκυστική εικόνα ενός λαού, ο οποίος είναι σε στενή ενότητα με τον Ιεχωβά και απολαμβάνει την εύνοιά του, ως υιοί ευτυχισμένοι στην υπηρεσία του πατρός των. Ο Ιεχωβά τούς κάνει να διακρίνωνται από όλους τους άλλους, να κατοικούν στη γη των, σαν να πούμε, με ειρήνη και ευτυχία και ευημερία. Τι μεγάλη παρακίνησις για επιστροφή στον Ιεχωβά!
14. (α) Ποιοι σήμερα ανταποκρίνονται σ’ αυτά τα προσόντα, και πώς; (β) Πώς οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούνται από αυτόν σ’ αυτή την ημέρα κρίσεως;
14 Υπάρχει ένας τέτοιος λαός, ο οποίος θα μπορούσε να βρεθή σ’ αυτές τις ημέρες της μεγαλύτερος εκπληρώσεως της προφητείας; Ναι, πράγματι. Σε όλη τη γη υπάρχει ακριβώς το ένα σώμα ανθρώπων «φοβουμένων τον Ιεχωβά» και συνεχώς «ευλαβουμένων το όνομα αυτού.» (Μαλαχ. 3:16, ΜΝΚ) Πραγματικά, θεωρούν μέγιστο προνόμιο και τιμή να φέρουν το όνομά του ως μάρτυρές του, όπως αναφέρεται στον Ησαΐα 43:10-12. Με το πνεύμα της ολοψύχου αφοσιώσεως και αφιερώσεως στον Ιεχωβά προσφέρουν την οφειλομένη υποστήριξι της λατρείας του στην αποθήκη του, δηλαδή, στην οργάνωσί του και τη διακονία της. Ως αποτέλεσμα, απολαμβάνουν όλα τα καλά πράγματα, των οποίων μόλις εκάμαμε ανασκόπησι, αλλά όχι μ’ ένα ιδιοτελή τρόπο. Διακρίνονται από τον «Χριστιανικό» και όλο τον άλλο κόσμο, αλλά δεν είναι ιδιοτελώς αποκλειστικοί. Αναγνωρίζουν την αποστολή τους να κηρύξουν το άγγελμα της βασιλείας του Θεού σε όλη τη γη, «δημοσία και κατ’ οίκους», περιλαμβανομένης και της προσκλήσεως προς εκείνους, οι οποίοι έχουν περιπλανηθή μακριά, όπως επιστρέψουν στον Ιεχωβά. (Πράξ. 20:20) Με αυτόν τον τρόπο οι μάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούνται για να εκπροσωπήσουν εκείνον, ο οποίος λέγει: «Επιστρέψατε προς εμέ, και θέλω επιστρέψει προς εσάς.» (Μαλαχ. 3:7) Μέσω αυτών πραγματοποιεί το ιδικό του μέρος όσον αφορά την υπόσχεσι στο ζήτημα της αμοιβαίας επιστροφής χάριν εκείνων, οι οποίοι, όσον αφορά το ιδικό τους μέρος, ήλθαν σε συναίσθησι και αντελήφθησαν την ανάγκη των να επιστρέψουν σ’ αυτόν. Θα μπορούσαμε να προσθέσωμε ότι το γεγονός ότι ο Ιεχωβά γίνεται ένας «μάρτυς σπεύδων» σ’ αυτόν τον καιρό της επιθεωρήσεως συνεπάγεται την ανάγκη μιας ταχείας επιστροφής εκ μέρους των, αλλά δεν είναι πολύ αργά. Η έκκλησις για επιστροφή στον Ιεχωβά εξακολουθεί ν’ απευθύνεται.—Μαλαχ. 3:5, 7.
15. Πώς ο Λόγος του Θεού κάνει μια ισχυρή έκκλησι, για ποιο σκοπό, και με ποια συσχέτισι με το όνομά του;
15 Μπορεί πράγματι να λεχθή ότι υπάρχουν πολλά στον Λόγο του Θεού, που αποτελούν μια ισχυρή έκκλησι, τόσο με ρητή διατύπωσι όσο και με προφητικά δράματα και παραβολές, που εκτίθενται με συγκινητικές λέξεις, καθώς θα ιδούμε. Αυτές οι εκκλήσεις επιβεβαιώνουν αφθόνως με αλάνθαστη γλώσσα την περιγραφή αυτού του ιδίου του Δημιουργού για το τι περιλαμβάνει το όνομά του, όπως όταν δηλώνη στον Μωυσή: «Ιεχωβά, Ιεχωβά ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος, και πολυέλεος, και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν, και [όταν είναι ανάγκη] ουδόλως αθωόνων τον ένοχον.» (Έξοδ. 34:6, 7, ΜΝΚ) Αυτές οι εκκλήσεις εκτίθενται στη Γραφή, όχι μόνο για διαφώτισι και καθοδήγησι εκείνων, οι οποίοι αγωνίζονται να υπηρετήσουν τον Θεό ευπρόσδεκτα, αλλά, επίσης, για να τύχουν προσοχής από εκείνους, οι οποίοι έχουν απομακρυνθή, αλλά οι οποίοι δεν είναι πέραν από κάθε ελπίδα ανορθώσεως.
-