-
Η Δοκιμή που Οδηγεί σε ΕυλογίαΗ Σκοπιά—1956 | 15 Ιανουαρίου
-
-
14. Για την έλευσι τίνος προειδοποίησε ο Μαλαχίας τους Ισραηλίτες, και πώς τούτο εξηγεί τη διερευνητική πορεία κρίσεως που είναι εν προόδω εν σχέσει με όλες τις θρησκείες;
14 Και ένα άλλο πράγμα: Λόγω του ιδιοτελούς, ασεβούς υλισμού των Ισραηλιτών, ο προφήτης Μαλαχίας τούς προειδοποίησε ότι ο Κύριος Ιεχωβά Θεός θα ήρχετο αιφνίδια στον ναό του συνοδευόμενος από τον Άγγελόν του ή Αγγελιαφόρον της διαθήκης της ευλογίας, και κατόπιν θα ήταν κριτής και σπεύδων μάρτυς και εκτελεστής εναντίον των απίστων υλιστών μεταξύ του λαού που ισχυρίζετο ότι ήταν δικός του. (Μαλαχ. 3:1) Ο Ιησούς, αφού απέθανε ο πρόδρομος του Ιωάννης ο Βαπτιστής, έδειξε ότι το Μαλαχίας 3:1 είχε μια εκπλήρωσι στην εποχή του ως παράδειγμα προειδοποιήσεως για μας σ’ αυτή την εποχή που έρχεται η μεγαλύτερη και τελική εκπλήρωσις. (Ματθ. 11:10-15· 17:10-13) Το βιβλίο Μπορείτε να Επιζήσετε του Αρμαγεδδώνος στον Νέο Κόσμο του Θεού, που εκυκλοφόρησε στην Αγγλική τον περασμένο Ιούνιο, και το άρθρον «Ο Ιεχωβά Είναι στον Άγιό Του Ναό», που εδημοσιεύθη στην Αγγλική Σκοπιά, στο τεύχος της 15ης Νοεμβρίου 1955, αποδεικνύουν ότι ο Ιεχωβά ήλθε—συνοδευόμενος από τον Άγγελον της διαθήκης του, Ιησού Χριστό—στον πνευματικό του ναό την άνοιξι του 1918. Αυτό εξηγεί τη διερευνητική πορεία κρίσεως που προχωρεί στον ναό του Ιεχωβά, εκθέτοντας τις κενές φιλοσοφίες, τις ψευδείς ανθρωποποίητες παραδόσεις και τις δαιμονικές διδασκαλίες όλων των θρησκειών που αποτελούν μέρος του παλαιού αυτού συστήματος πραγμάτων.
15. Με ποιους άρχισε η κρίσις από τον ναό και γιατί;
15 Θυμηθήτε, εν τούτοις, ότι ο λαός τον οποίον προειδοποίησε ο Μαλαχίας ήσαν εκείνοι στους οποίους ο Θεός είχε ειπεί: «Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ησ. 43:10, 12, ΑΣ) Η κρίσις, λοιπόν, άρχισε πρώτα από τους μάρτυρας του Ιεχωβά αφού αυτός ήλθε στον πνευματικό του ναό το 1918. Εκείνο τον καιρό αυτοί εμπήκαν σε μεγάλες δοκιμασίες λόγω των διωγμών που επεσωρεύθησαν εναντίον τους, ιδιαίτερα από εκείνα τα έθνη που περιεπλάκησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε ειδικώς εισήλθαν σε μια κατάστασι αιχμαλωσίας και εξορίας σαν εκείνη των αρχαίων Ισραηλιτών στην ειδωλολατρική Βαβυλώνα. Υπήρχε ένας παγιδευτικός, υποδουλωτικός «φόβος άνθρωπου». Αυτός κατέληξε σε μια παραμέλησι του πνευματικού ναού του Ιεχωβά, που αποτελείται από τους κεχρισμένους μάρτυράς του. Κάτω από τους περιορισμούς του φόβου των ανθρώπων, αυτοί έβλαπταν τα πνευματικά των συμφέροντα, και επομένως τα συμφέροντα της τάξεως του ναού του Ιεχωβά· η δε υπηρεσία του ναού, δηλαδή το έργο του Θεού που είχε ανατεθή σ’ αυτούς, δεν εξετελείτο. Σ’ αυτούς η Γραφή λέγει: «Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός· διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σεις.» (1 Κορ. 3:16, 17) Αλλά το υπόλοιπο της τάξεως του ναού επάνω στη γη δεν έδινε στην υπηρεσία του ναού την οφειλομένη υποστήριξι, λόγω ιδιοτελούς φόβου του ανθρώπου και των ανθρωπίνων κυβερνήσεων, οι οποίες προσπαθούσαν να καταστρέψουν αυτό το υπόλοιπο της τάξεως του ναού. Επομένως, η κρίσις του Ιεχωβά στον πνευματικό του ναό έπρεπε ν’ αρχίση από αυτό το κεχρισμένο υπόλοιπο των μαρτύρων του.
16. Ποια ερωτήματα αντιμετώπισε το κεχρισμένο υπόλοιπο κατά την ελευθέρωσί του από την αντιτυπική Βαβυλώνα το 1919, και σύμφωνα με ποια πρόσκλησι ενήργησε:
16 Στο 1919 ο Ιεχωβά Θεός δια του Μεγαλυτέρου του Κύρου, του ανάσσοντος Βασιλέως Ιησού Χριστού, απηλευθέρωσε τους μάρτυράς του από αυτή τη νεώτερη Βαβυλωνιακή κατάστασι δουλείας σε ανθρώπους του κόσμου. Αρκετοί απ’ αυτούς εξήλθαν από κατά γράμμα φυλακές όπου είχαν περιορισθή για τη θρησκευτική τους πίστι. Τώρα τι θα έκαναν; Ο μεταπολεμικός κόσμος ήταν τώρα ανοιχτός μπροστά τους με όλες τις ευκαιρίες του για να προσπαθήσουν ν’ ανοικοδομήσουν αυτόν τον παλαιό, σπαραγμένο από τον πόλεμο κόσμο κάτω από τη νέα του Κοινωνία των Εθνών και να του δώσουν μια τεχνητή ευημερία. Θα ενώνοντο τώρα με αυτόν τον κόσμο στις υλιστικές του επιθυμίες και επιδιώξεις; Αυτό ήταν εκείνο για το οποίο προσηύχοντο όταν ήσαν κάτω από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και ποθούσαν να ελευθερωθούν; Γι’ αυτό άραγε τους είχε ελευθερώσει ο Μεγαλύτερος Κύρος του Ιεχωβά; Από μια υλιστική άποψι οι κοσμικές ευκαιρίες ήσαν πολύ ελκυστικές. Αλλά η πρόσκλησις και διαταγή του Θεού προς αυτούς ήταν η εξής: «Φέρετε πάντα τα δέκατα εις την αποθήκην, δια να ήναι τροφή εις τον οίκόν μου· και δοκιμάσατέ με τώρα εις τούτο, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων, εάν δεν σας ανοίξω τα παράθυρα του ουρανού, και εκχέω την ευλογίαν εις εσάς, ώστε να μη υπάρχη τόπος δι’ αυτήν.» (Μαλαχ. 3:10, ΜΝ) Το υπόλοιπο του ναού ενήργησε σύμφωνα με την πρόσκλησι του Θεού να τον δοκιμάση. Πώς;
«ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΔΕΚΑΤΑ» ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ
17. Από ποια άποψι ο Θεός δεν ζητούσε περισσότερα από εκείνα για τα οποία είχε συμβληθή, και ποιος ήταν άξιο παράδειγμα υπακοής σ’ αυτή τη διάταξι του νόμου του Θεού;
17 Ο Ιεχωβά Θεός δεν ζητούσε περισσότερα από εκείνα για τα οποία είχε συμφωνήσει ή συμβληθή. Στους νόμους της διαθήκης του με τον Ισραήλ ο Ιεχωβά διέτασσε το έθνος να δίδη σ’ αυτόν ένα δέκατον από όλη την παραγωγή του: «Θέλεις εξάπαντος δεκατίζει πάντα τα γεννήματα του σπόρου σου, τα οποία φέρει ο αγρός κατ’ έτος.» (Δευτ. 14:22) Ο Ιεχωβά Θεός έθεσε το όνομά του επάνω στον ναό που ανοικοδομήθη στην Ιερουσαλήμ. Γι’ αυτό, τα δέκατα έπρεπε να φέρωνται εκεί και να κατατίθενται στο θησαυροφυλάκιον ή στις αποθήκες εκεί. «Εν τω τόπω, όντινα Ιεχωβά ο Θεός σας εκλέξη εκ πασών των φυλών σας, δια να θέση το όνομα αυτού εκεί, προς την κατοικίαν αυτού θέλετε ζητήσει αυτόν, και εκεί θέλετε ελθεί· και εκεί θέλετε φέρει τα ολοκαυτώματα σας, και τας θυσίας σας, και τα δέκατα σας, και τας υψουμένας προσφοράς των χειρών σας, και τας ευχάς σας, και τας αυτοπροαιρέτους προσφοράς σας, και τα πρωτότοκα των βοών σας και των προβάτων σας· και εκεί θέλετε τρώγει ενώπιον Ιεχωβά του Θεού σας, και θέλετε ευφραίνεσθαι, σεις και οι οίκοί σας, εις όσα επιβάλετε τας χείράς σας, εις ό,τι Ιεχωβά ο Θεός σου σε ηυλόγησε.» (Δευτ. 12:5-7, 11, 12, 17-19· 14:23, ΜΝΚ) Ο Θεός άξιζε το άριστον: «Τας απαρχάς των πρωτογεννημάτων της γης σου θέλεις φέρει εις τον οίκον Ιεχωβά του Θεού σου.» (Έξοδ. 23:19, ΜΝΚ· Δευτ. 26:2-4, 10, 12) Ο Εζεκίας (βασιλεύς από 745 έως 716 π.Χ.) ήταν ένα άξιο παράδειγμα άρχοντος της Ιερουσαλήμ ο οποίος κατηύθυνε τον Ισραήλ να υπακούση σ’ αυτή τη διάταξι του νόμου του Ιεχωβά.—2 Χρον. 31:2-16.
-
-
Η Δοκιμή που Οδηγεί σε ΕυλογίαΗ Σκοπιά—1956 | 15 Ιανουαρίου
-
-
20. Τι ήταν, κατ’ ουσίαν, η παράλειψις ή άρνησις της προσφοράς όλων των δεκάτων; Πώς ο Νεεμίας έδειξε ότι αυτό επηρέαζε τους υπηρέτας του ναού του Ιεχωβά;
20 Η άρνησις ή παράλειψις της προσφοράς όλων των δεκάτων αποτελούσε κλοπή από τον Ιεχωβά Θεό, επειδή ήταν κατακράτησις εκείνου για το οποίον αυτός είχε συνάψει διαθήκη και το άξιζε. (Λευιτ. 27:30) Ήταν παράλειψις υποστηρίξεως των ιερέων του και των Λευιτών στην υπηρεσία των στο ναό· κατέληγε σε εξασθένησι του εργαζομένου προσωπικού του και των ενεργειών των στο ναό του. Ήταν παραμέλησις του ιερού του οίκου και των πνευματικών συμφερόντων του. Επηρέαζε τους υπηρέτας του ναού του Ιεχωβά όπως ακριβώς το περιέγραψε ο Νεεμίας, ο κυβερνήτης του Ιούδα: «Και έμαθον ότι τα μερίδια των Λευιτών δεν εδόθησαν εις αυτούς· διότι οι Λευίται και οι ψαλτωδοί, οι ποιούντες το έργον, έφυγαν έκαστος εις τον αγρόν αυτού. Και επέπληξα τους προεστώτας, και είπα, Δια τι εγκατελείφθη ο οίκος του Θεού; Και εσύναξα αυτούς [τους Λευίτας], και αποκατέστησα αυτούς εις την θέσιν αυτών [εις τον ναόν]. Τότε έφερε πάς ο Ιούδας εις τας αποθήκας το δέκατον του σίτου και του οίνου και του ελαίου. Και κατέστησα φύλακας επί των αποθηκών, Σελεμίαν τον ιερέα, και Σαδώκ τον γραμματέα, και εκ των Λευιτών τον Φεδαΐαν· . . . το έργον δε αυτών ήτο να διανέμωσιν εις τους αδελφούς αυτών.» (Νεεμ. 13:10-13) Η κλοπή από τον Θεό των δεκάτων του κατέληγε σε ελάττωσι των πνευματικών ωφελημάτων και υπηρεσιών προς τον Ισραήλ.
21. Γιατί, από το 1918, δεν μπορούν οι κεχρισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά να προσφέρουν δέκατα σύμφωνα με τον αρχαίο νόμο, και γιατί οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος δεν μπορούσαν να τα προσφέρουν;
21 Αφού το Μαλαχίας 3:10 εφαρμόζεται στους πνευματικούς Ισραηλίτες, το υπόλοιπο της τάξεως του ναού, αφότου ο Ιεχωβά ήλθε στο ναό του για έργον κρίσεως το 1918, μήπως οι κεχρισμένοι αυτοί μάρτυρες του Ιεχωβά πρέπει να δίδουν κατά γράμμα δέκατα σ’ αυτόν; Όχι· όπως δεν υπάρχει και κατά γράμμα οίκος στην Ιερουσαλήμ με κατά γράμμα Λευίτες και ιερείς από την οικογένεια του Ααρών, προς τους οποίους να φέρωνται τα κατά γράμμα αυτά δέκατα. Το Μαλαχίας 3:10 είχε την πρώτη του εφαρμογή στους κεχρισμένους Χριστιανούς μάρτυρας του Ιεχωβά κατά τον πρώτον αιώνα, από την Πεντηκοστή του 33 μ.Χ. και έπειτα. Αυτοί, λοιπόν, είναι ένα παράδειγμα σ’ εμάς. Αφού εχρίσθησαν με το άγιο πνεύμα του Θεού κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, αυτοί οι εξ Ιουδαίων Χριστιανοί δεν μπορούσαν πια να φέρνουν τα κατά γράμμα δέκατα στον ναό του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ. Το να πράττουν τούτο θα εσήμαινε υποστήριξι ενός υλικού ναού που ο Θεός τον είχε εγκαταλείψει. Θα εσήμαινε υποστήριξι ενός ιερατείου που είχε με μίσος θανατώσει τον Ιησού Χριστό και πολεμούσε τη Χριστιανοσύνη, εναντιούμενο στους αποστόλους του Χριστού, φυλακίζοντάς τους και προσπαθώντας να τους θανατώση.—Ματθ. 23:37, 38· 27:20· Πράξ. 4:1-10· 5:17-27, 40· 12:1-5.
22. Πώς δείχνει το θείο υπόμνημα ότι οι Χριστιανοί εκείνοι του πρώτου αιώνος δεν προσέφεραν κατά γράμμα δέκατα;
22 Ούτε προσέφερε δέκατα το υπόλοιπο εκείνο των Ιουδαίων Χριστιανών για να υποστηρίξη τους δώδεκα αποστόλους και τους λοιπούς από το κυβερνών σώμα της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Αν προσέφεραν κατά γράμμα δέκατα για να υπακούσουν στο Μαλαχίας 3:10, πώς συμβαίνει να λέγη το θείο υπόμνημα ότι «οι πιστεύοντες ήσαν ομού, και είχον τα πάντα κοινά· και τα κτήματα και τα υπάρχοντα αυτών επώλουν και διεμοίραζαν αυτά εις πάντας, καθ’ ην έκαστος είχε χρείαν»; «Και ουδέ είς έλεγεν ότι είναι εαυτού τι εκ των υπαρχόντων αυτού, αλλ’ είχον τα πάντα κοινά.» (Πράξ. 2:44, 45· 4:32-37· 6:1-6) Υλικώς, αυτό ήταν κάτι περισσότερο από όλα τα δέκατα και δεν προσεφέρετο μόνο στους αποστόλους, στους επισκόπους και στους διακόνους.
23, 24. Ποιο είναι το αντιτυπικό δέκατον, και πώς το διευκρινίζει η δραξ της εξ αλφίτων προσφοράς που ο ιερεύς έκαιε επάνω στο θυσιαστήριο;
23 Ποιο είναι, λοιπόν, το δέκατον που πρέπει να φέρεται στην αποθήκη του πνευματικού ναού του Ιεχωβά από τον λαό του σήμερα; Τι υποτυπούσε ή προεσκίαζε το δέκατον του αρχαίου Ισραήλ για τον σημερινό καιρό;
24 Είναι αλήθεια ότι στη Γραφή ο αριθμός δέκα χρησιμοποιείται ως σύμβολον επιγείου ολότητος, ολοκληρώσεως, πληρότητος, αλλά ένα δέκατον δεν είναι το ίδιο. Το Ισραηλιτικό δέκατον δεν υποτυπούσε το όλον που οι Χριστιανοί αφιερώνουν στον Θεό μέσω του Χριστού. Η προσφορά, λοιπόν, του δεκάτου από τον Ισραηλίτην δεν εξεικονίζει την πλήρη αφιέρωσί μας στον Ιεχωβά και τον συμβολισμό της με το εν ύδατι βάπτισμα. Το δέκατον των Ισραηλιτών δεν ήταν όλη η παραγωγή των· ήταν ένα κλάσμα, ένα απλό δέκατον. Για τούτο παριστάνει ένα μέρος μόνον από το όλον που έχομε αφιερώσει. Η από μέρους μας προσκόμισις του αντιτυπικού δεκάτου στην αποθήκη του ναού του Ιεχωβά είναι απλώς ένα τεκμήριον ή σύμβολον του γεγονότος ότι έχομε αφιερώσει το παν μας στον Ιεχωβά ως Θεόν μας· είναι μια υπόμνησις ή «μνημόσυνον» της αφιερώσεώς μας. Είναι σαν το μνημόσυνον που ο ιερεύς προσέφερε απ’ ευθείας στο θυσιαστήριο του Θεού. «Εάν δε προσφέρη τις δώρον, προσφοράν εξ αλφίτων προς τον Ιεχωβά, σεμίδαλις θέλει είσθαι το δώρον αυτού· και θέλει επιχύσει επ’ αυτό έλαιον, και επιθέσει επ’ αυτό λιβάνιον. Και θέλει φέρει αυτό προς τους υιούς του Ααρών, τους ιερείς· και ο ιερεύς θέλει δράξει από της σεμιδάλεως αυτού και από του ελαίου αυτού, όσον χωρεί η χειρ αυτού, και άπαν το λιβάνιον αυτού· και θέλει καύσει αυτό ο ιερεύς εις μνημόσυνον επί το θυσιαστήριον· είναι θυσία γινομένη δια πυρός εις οσμήν ευωδίας προς τον Ιεχωβά. Το δε υπόλοιπον της εξ αλφίτων προσφοράς θέλει είσθαι του Ααρών και των υιών αυτού· είναι αγιώτατον εκ των θυσιών των γινομένων δια πυρός προς τον Ιεχωβά.» (Λευιτ. 2:1-3, 7-10, 14-16· 6:14-18, ΜΝΚ· Αριθμ. 5:25, 26) Η «δραξ» που ο ιερεύς έκαιε απ’ ευθείας στο θυσιαστήριο ήταν απλώς μια υπόμνησις της όλης προσφοράς προς τον Θεό. Ο ιερεύς μπορούσε να χρησιμοποιήση το υπόλοιπο.
-