-
Ας Ακούσουν οι Λαοί Μέσω του ΚηρύγματοςΗ Σκοπιά—1967 | 1 Μαρτίου
-
-
Ο Παύλος ήταν ένα εξέχον παράδειγμα ζήλου στο κήρυγμα. Έκαμε τρεις εκτεταμένες ιεραποστολικές περιοδείες, ταξίδεψε χιλιάδες κατά γράμμα μίλια σε μια εποχή που τα ταξίδια στην ξηρά εγίνοντο κυρίως με τα πόδια και τα ταξίδια στη θάλασσα με ιστιοφόρα, ίδρυσε πολλές εκκλησίες, συμμετείχε στο έργο του κυβερνώντος σώματος των πρώτων Χριστιανών, έγραψε δέκα τέσσερες επιστολές κάτω από Θεία έμπνευσι, επανειλημμένως εφυλακίσθη και χωρίς αμφιβολία υπέστη τελικά μαρτυρικό θάνατο για το πιστό κήρυγμά του. Μολονότι στις περισσότερες από αυτές τις μορφές δεν θα μπορούσαμε να σκεφθούμε ότι θα μιμηθούμε τον Παύλο, εν τούτοις υπάρχουν πάντοτε πολλοί τρόποι, με τους οποίους μπορούμε.—2 Κορ. 11:23-33.
Παραδείγματος χάριν, ο Παύλος έγινε τα πάντα εις πάντας, για να κερδίση μερικούς. Κάποτε ανηλεής διώκτης των Χριστιανών μέχρι θανάτου, έγινε στοργικός ως μητέρα τροφός στη διδασκαλία άλλων. Κι εμείς επίσης σήμερα θέλομε να είμεθα στοργικοί και να γίνωμε τα πάντα εις πάντας, να ερχώμεθα στο ίδιο επίπεδο με τους ανθρώπους, κι έτσι να τους κερδίζωμε με τ’ αγαθά νέα και όχι με τη δική μας προσωπικότητα ή μάθησι.—1 Κορ. 2:2-5· 9:16-22· 1 Θεσ. 2:7.
Μολονότι ο Παύλος μπορούσε να κηρύττη αποτελεσματικά σε μορφωμένους φιλοσόφους ακόμη και σε βασιλείς, δεν παρέλειπε να κηρύττη από ‘σπίτι σε σπίτι’ και οπουδήποτε μπορούσε να βρη ανθρώπους προθύμους ν’ ακούσουν. Κάνομε κι εμείς με ζήλο το ίδιο;—Πράξ. 17:17-34· 20:20· 26:28.
Και ακόμη περισσότερο, διαβάζομε ότι ο Παύλος εκήρυττε «μετά παρρησίας» και ότι έδινε ‘πλήρη μαρτυρία’. (Πράξ. 14:3· 20:21, ΜΝΚ) Είμεθα κι εμείς πάντοτε άγρυπνοι να κηρύττωμε με παρρησία ή μήπως κατά καιρούς παραλείπομε κάποια ευκαιρία συμπτωματικής μαρτυρίας από φόβο ανθρώπου; Και δίνομε πλήρη μαρτυρία κρατώντας μεταξύ άλλων και προσεκτικές σημειώσεις τού από θύρα σε θύρα έργου; Ένας αδελφός, ο οποίος έδινε μαρτυρία σε μια πολυκατοικία του Μπρούκλυν μια Κυριακή πρωί πέρυσι τον Οκτώβριο, συνήντησε μόνο μια οικογένεια από τις επτά που κατοικούσαν στον τελευταίο όροφο. Επανήλθε την εσπέρα της Τετάρτης για να επισκεφθή εκείνους που απουσίαζαν, βρήκε πέντε από τις έξη οικογένειες και η μία απ’ αυτές ενεγράφη συνδρομήτρια στο περιοδικό Ξύπνα!.
Πώς ανταποκρινόμεθα στη συνήθη πορεία των αντιρρήσεων, που συναντούμε στις θύρες; Μήπως αφήνομε να μας απομακρύνουν ή δίνομε πλήρη μαρτυρία με το να προσφέρωμε μια ευγενική απάντησι;
Υπάρχουν και άλλοι τρόποι, με τους οποίους ο απόστολος Παύλος έδωσε ένα καλό παράδειγμα για να τον μιμηθούμε, καθώς κάνομε τους ανθρώπους ν’ ακούσουν το κήρυγμά μας. Εργαζόταν νύχτα και ημέρα, για να μη γίνη δαπανηρό φορτίο στους άλλους, με το να κατασκευάζη σκηνές για ν’ αντιμετωπίζη τις δαπάνες του. Και ακόμη περισσότερο, παρ’ όλες τις ταλαιπωρίες που υφίστατο, ποτέ δεν γκρίνιασε, δεν παρεπονέθη ούτε εστασίασε. Έμαθε να είναι αυτάρκης και ικανοποιημένος κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και αν ευρίσκετο. Αποφεύγομε κι εμείς επίσης να δίνωμε περιττό φορτίο στους άλλους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Μάθαμε να είμεθα αυτάρκεις, ευχαριστημένοι;—Πράξ. 18:1-4· Φιλιππησ. 4:11-13· 2 Θεσ. 3:8.
Ας έχωμε πάντοτε υπ’ όψι, καθώς φροντίζομε ν’ ακούσουν πλήρως οι άνθρωποι το κήρυγμά μας, ότι, αν οι άνθρωποι πιστεύσουν στ’ αγαθά νέα, αυτό όχι μόνο θ’ αποβή το μέσον για να κερδίσουν τελικά αιώνια ζωή, αλλά, και τώρα ακόμη, με το να δεχθούν την αλήθεια, θα έχουν πολλές ευλογίες· θα βρεθούν μέσα σ’ ένα καλύτερο ηθικό κλίμα, θα γνωρίσουν μεγαλύτερη ευτυχία και ικανοποίησι και θα διαπιστώσουν ότι οι σχέσεις των με τους άλλους βελτιώνονται.—Παροιμ. 10:22· Ρωμ. 12:18· 1 Κορ. 6:11· 1 Τιμ. 6:6.
Έτσι ας είμεθα άγρυπνοι, να κάνωμε ν’ ακούσουν ολοένα περισσότεροι άνθρωποι πλήρως το κήρυγμά μας στα λίγα σύντομα χρόνια, που απομένουν πριν από τον Αρμαγεδδώνα, και να το πράξωμε μιμούμενοι τον απόστολο Παύλο!
-
-
Ερωτήσεις από ΑναγνώσταςΗ Σκοπιά—1968 | 1 Οκτωβρίου
-
-
● Πώς μπορούσε να υποσχεθή ο Ιησούς, όπως αναφέρεται στο εδάφιο Ιωάννης 11:26, ότι εκείνοι οι οποίοι θ’ ασκούσαν πίστι σ’ αυτόν δεν θ’ απέθνησκαν ποτέ, εφόσον οι Χριστιανοί αποθνήσκουν;—Μ. Φ., Η.Π.Α.
Όπως αναφέρεται στα εδάφια Ιωάννης 11:25, 26 ο Ιησούς, πράγματι, υπέσχετο αιώνια ζωή. Είπε στη Μάρθα, την αδελφή του νεκρού Λαζάρου: «Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει· Και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνει εις τον αιώνα.» Η έννοια των λόγων αυτών είναι ομοία με προηγουμένη δήλωσί του: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν τις φυλάξη τον λόγον μου, θάνατον δεν θέλει ιδεί εις τον αιώνα.»—Ιωάν. 8:51.
Τα άτομα που άκουαν τον Ιησού μπορούσαν, αν υπηρετούσαν πιστά τον Θεό, να τρέφουν την προσδοκία να βασιλεύσουν με τον Χριστό στον ουρανό. (2 Τιμ. 4:18· Αποκάλ. 20:4-6) Ύστερ’ από τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού άρχισε η κλήσις για μέλη της τάξεως της βασιλείας των ουρανών. Φυσικά, ο Ιησούς δεν μπορούσε να πη σ’ αυτούς ότι ποτέ δεν θα έβλεπαν σωματικό θάνατο. Αν επρόκειτο να βασιλεύσουν μαζί του στον ουρανό, τα σάρκινα σώματά των έπρεπε ν’ αποθάνουν, όπως ακριβώς αυτός ο ίδιος επρόκειτο ν’ αποθάνη. (Ματθ. 16:21· Ρωμ. 6:5· 1 Κορ. 15:42-50) Μόνο αν έμεναν πιστοί μέχρι θανάτου θα εκέρδιζαν αθανασία. (Αποκάλ. 2:10) Την εποχή εκείνη, αυτοί οι ακροαταί, πιθανόν να μη είχαν εκτιμήσει πλήρως αυτό. Αλλά ο Ιησούς, «η ανάστασις και η ζωή,» τους εβεβαίωνε τουλάχιστον ότι ‘ήθελον ζήσει,’ ή ότι θ’ ανεσταίνοντο σ’ αιώνια ζωή.
Τότε ποιος θάνατος είναι που ‘δεν ήθελον ιδεί εις τον αιώνα’; Δεν ήθελαν «ιδεί» ή δοκιμάσει, ποτέ «δεύτερον θάνατον.» Δεν θα απόθνησκαν εις τον αιώνα όπως θα συνέβαινε με μερικούς. (Λουκ. 12:4, 5· Αποκάλ. 21:8) Όπως αναφέρεται στο εδάφιο Αποκάλυψις 20:6 σχετικά μ’ εκείνους οι οποίοι θα ήσαν με τον Χριστό στον ουρανό: «Επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν.» Ο Χριστός, την ώρα εκείνη που πενθούσαν για τον Λάζαρο, δεν ανέφερε όλες τις λεπτομέρειες για τη διαφορά μεταξύ του Αδαμιαίου θανάτου που θα εδοκίμαζαν οι κεχρισμένοι ακόλουθοί του και του αιωνίου ή δευτέρου θανάτου. Ωστόσο, με τη σύντομη δήλωσί του προσέφερε μια βεβαία υπόσχεσι αιωνίου ζωής γι’ αυτούς που θ’ ασκούσαν πίστι σ’ αυτόν.
Μολονότι ο Ιησούς δεν είχε ειδικά υπ’ όψιν άτομα που θα ζούσαν στο τέλος αυτού του συστήματος πραγμάτων που θα μπορούσαν να επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος, είναι αληθές ότι μερικοί που ζουν τώρα δεν θα δοκιμάσουν ποτέ σωματικό θάνατο. Αλλ’ ακόμη και αυτοί που έχουν επίγειες ελπίδες και θα επιζήσουν δια μέσου του Αρμαγεδδώνος οφείλουν ν’ αποδειχθούν πιστοί σ’ όλη τη χιλιετηρίδα και στην τελική δοκιμασία προτού πραγματικά ‘ζήσουν’ ή λάβουν το δώρον της αιωνίου ζωής—Αποκάλ. 20:5.
Η σταθερή υπόσχεσις αιωνίου ζωής, ‘όπως αυτή που δίδεται, στους λόγους του Ιησού στα χωρία Ιωάννης 8:51 και 11:25, 26, ήταν εκείνη που έδωσε στους Χριστιανούς το θάρρος ν’ αντιμετωπίσουν ένα προσωρινό θάνατο. (2 Τιμ. 4:6-8· Φιλιππησ. 3:8-11) Εγνώριζαν ότι δεν απέθνησκαν για πάντα, αλλ’ απλώς ότι έκαναν ένα περαιτέρω βήμα στο δρόμο προς την αιώνια ζωή.
-