-
Απαλά Λόγια που Προξενούν ΒλάβηΗ Σκοπιά—1979 | 15 Δεκεμβρίου
-
-
Απαλά Λόγια που Προξενούν Βλάβη
Ο ΕΠΑΙΝΟΣ για μια εργασία που έγινε καλά θερμαίνει την καρδιά ενός επιμελούς εργάτη. Ωστόσο, υπάρχει ένα είδος λόγου που, ενώ ακούγεται σαν έπαινος και συχνά συγχέεται, πάντοτε προξενεί βλάβη.
Στις Παροιμίες 28:23 διαβάζομε: «Ο ελέγχων άνθρωπον ύστερον θέλει ευρεί περισσοτέραν χάριν, παρά τον κολακεύοντα δια της γλώσσης.» Αυτή είναι μια προειδοποίησις, όχι κατά του επαίνου, αλλά κατά της κολακείας.
Σύμφωνα μ’ ένα λεξικό, το ρήμα «κολακεύω» σημαίνει εξυμνώ κάποιον πάρα πολύ ψευδώς ή χωρίς ειλικρίνεια. Η έκφρασις επίσης αναφέρεται στις προσπάθειες που γίνονται για να κερδηθή η εύνοια κάποιου με κολακείες και φιλοφρονήσεις. Σε αντίθεσι με τον έπαινο που βασίζεται σε ορθή εκτίμησι κάποιας σκληρής εργασίας, η κολακεία βασίζεται στο ψεύδος.
Η ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΣ ΕΞΥΜΝΗΣΕΩΣ
Ο κολακευτικός λόγος πάντοτε φέρνει κακούς καρπούς. Παραδείγματος χάριν, συμβάλλει στην υπερηφάνεια, την οποία ο Ιησούς ανέφερε μεταξύ των ‘κακών διαλογισμών’ που εξέρχονται από την καρδιά. (Μάρκ. 7:21, 22) Η Αγία Γραφή συμβουλεύει τον λάτρη του Θεού «να μη φρονή υψηλότερα παρ’ ό,τι πρέπει να φρονή, αλλά να φρονή ώστε να σωφρονή.» (Ρωμ. 12:3) Η υπερβολική ειδωλοποίησις του εαυτού που προάγεται με κολακείες, βρίσκεται σε αντίθεσι με τη Χριστιανική σωφροσύνη.
Τα άτομα που αγαπούν την κολακεία αντιδρούν εχθρικά στην κριτική των άλλων. Τους αρέσει να ακούουν μόνο επαινετικά σχόλια για τον εαυτό τους. Τέτοιου είδους άνθρωποι ήσαν οι Ισραηλίτες οι οποίοι παραπονούντο στους προφήτες του Θεού: «Μη προφητεύετε εις ημάς τα ορθά, λαλείτε προς ημάς κολακευτικά, προφητεύετε απατηλά.» (Ησ. 30:10) Εν τούτοις, η σφοδρή επιθυμία για απαλά λόγια κολακείας μάλλον παρά για τη σωστή συμβουλή του Θεού, ωδήγησε στην καταστροφή του έθνους Ισραήλ.
Στις μέρες του Ιησού, μεταξύ αυτών που αγαπούσαν τις κολακείες ήσαν ιδιαίτερα οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Σχετικά μ’ αυτούς, ο Υιός του Θεού είπε: «Πράττουσι δε πάντα τα έργα αυτών δια να βλέπωνται υπό των ανθρώπων. Και πλατύνουσι τα φυλακτήρια αυτών και μεγαλύνουσι τα κράσπεδα των ιματίων αυτών, και αγαπώσι τον πρώτον τόπον εν τοις δείπνοις και τας πρωτοκαθεδρίας εν ταις συναγωγαίς και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς και να ονομάζωνται υπό των ανθρώπων Ραββί, Ραββί.» (Ματθ. 23:5-7) Αλλ’ αυτό ωδήγησε στην καταστροφή τους. Εξ αιτίας του ότι ‘ελάμβαναν δόξαν ο είς παρά του άλλου,’ απέτυχαν ν’ ασκήσουν πίστι στον υποσχεμένο Μεσσία και έχασαν την ευλογία του να γίνουν μέρος της βασιλείας του Θεού. (Ιωάν. 5:44· 12:43· Ματθ. 21:42, 43) Επί πλέον, το ότι απέρριψαν τον Ιησού Χριστό είχε ως αποτέλεσμα να καταστραφή το Ιουδαϊκό έθνος από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.
ΚΟΛΑΚΕΙΑ ΓΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΙ
Η υπερηφάνεια και η υπεροψία αποτελούν μέρος μόνο των κακών καρπών που προξενεί η κολακεία. Συχνά ο κόλακας χρησιμοποιεί απαλά λόγια ως μέσον για να εκμεταλλευθή άλλους. Οι Γραφές μιλούν για μερικούς που εισχώρησαν στη Χριστιανική εκκλησία οι οποίοι ήσαν «γογγυσταί, μεμψίμοιροι, περιπατούντες κατά τας επιθυμίας αυτών, και το στόμα αυτών λαλεί υπερήφανα, και κολακεύουσι πρόσωπα χάριν ωφελείας.» (Ιούδα 16) Έχοντας παρόμοιους ανθρώπους στο νου του, ο ψαλμωδός ανεφώνησε: «Σώσον, Κύριε· διότι εξέλιπεν όσιος, διότι εχάθησαν οι φιλαλήθεις μεταξύ των υιών των ανθρώπων. Έκαστος λαλεί ματαιότητα προς τον πλησίον αυτού· με χείλη δόλια [«κολακευτικά χείλη,» Η Βίβλος της Ιερουσαλήμ] λαλούσιν από διπλής καρδίας.»—Ψαλμ. 12:1, 2.
Ένα άτομο με ‘διπλή καρδιά’ χρησιμοποιεί απαλά λόγια κολακείας για να καλύψη ιδιοτελή ελατήρια. Με τέτοια λόγια κεντρίζει τη ματαιοδοξία των ακροατών του και ‘αποκτά την εύνοια τους.’ Στη συνέχεια, ο κόλακας εκμεταλλεύεται τα θύματα του για ιδιοτελή συμφέροντα. Πράγματι είναι αληθινή η Γραφική δήλωσις: «Ο άνθρωπος όστις κολακεύει τον πλησίον αυτού, εκτείνει δίκτυον έμπροσθεν των βημάτων αυτού.»—Παρ. 29:5.
Με σοφία ο Ιησούς συμβούλευσε τους μαθητές του: «Σεις όμως μη ονομασθήτε Ραββί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός· πάντες δε σεις αδελφοί είσθε. Και πατέρα σας μη ονομάσητε επί της γης· διότι είς είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις ουρανοίς. Μηδέ ονομασθήτε καθηγηταί· διότι είς είναι ο καθηγητής σας, ο Χριστός. Ο δε μεγαλήτερος από σας θέλει είσθαι υπηρέτης σας. Όστις δε υψώση εαυτόν θέλει ταπεινωθή, και όστις ταπεινώση εαυτόν θέλει υψωθή.» (Ματθ. 23:8-12) Εκείνοι που επιθυμούν να μιμηθούν τον Χριστό δεν επιζητούν εξύψωσι από τους ανθρώπους μέσω κολακευτικών λόγων, όπως είναι οι εντυπωσιακοί θρησκευτικοί τίτλοι. Η εξύψωσις που πραγματικά αξίζει έρχεται από τον Θεό, και είναι μόνο για τους ταπεινούς. «Προ του αφανισμού υψώνεται η καρδία του ανθρώπου· και η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης.»—Παρ. 18:12.
Οι Χριστιανοί θα αποφεύγουν την κολακεία ως μέσον για να εξυψώσουν το εγώ τους ή το εγώ των άλλων, θα αποφεύγουν επίσης την κολακεία ως τρόπο για να επωφεληθούν από τον συνάνθρωπο τους. Το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου είναι ένα ωραίο παράδειγμα: «Διότι ούτε λόγον κολακείας μετεχειρίσθημεν ποτέ, καθώς εξεύρετε, ούτε πρόφασιν πλεονεξίας, μάρτυς ο Θεός.»—1 Θεσ. 2:5.
ΑΓΩΝΙΖΕΣΤΕ ΓΙΑ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ
Δεν θέλομε να πούμε ότι όλα τα κολακευτικά λόγια έχουν εσφαλμένο ελατήριο. Μερικά άτομα εκ φύσεως, εντυπωσιάζονται εύκολα με τις ικανότητες που βλέπουν στους φίλους τους ή συγγενείς τους. Ωρισμένα άτομα έχουν την τάσι να κάνουν συνήθεια το να λέγουν στους άλλους πόσο «σπουδαίοι» είναι ή να τους κατακλύζουν με κοπλιμέντα. Γενικά, όμως, αυτές οι εκφράσεις τείνουν προς την υπερβολή και δεν καταλήγουν σε τίποτε περισσότερο από την κολακεία. Επειδή όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, κανένα άτομο δεν είναι τόσο πολύ προικισμένο ώστε να μπορή να κολακεύεται διαρκώς γι’ αυτό.—Ρωμ. 3:23.
Εξ άλλου, είναι ουσιώδες ν’ αποφεύγωμε το αντίθετο άκρο, δηλαδή να μη δίδωμε ποτέ έπαινο. Αντιθέτως, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά το γεγονός ότι ο Ιησούς ήταν έτοιμος να επαινέση ακόμη και όταν επρόκειτο να επιπλήξη. Παραδείγματος χάριν, ο Υιός του Θεού είπε στη Χριστιανική εκκλησία της Εφέσου: «Εξεύρω τα έργα σου και τον κόπον σου και την υπομονήν σου, και ότι δεν δύνασαι να υποφέρης τους κακούς, και εδοκίμασας τους λέγοντας ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι, και εύρες αυτούς ψευδείς· και υπέφερες και έχεις υπομονήν και δια το όνομά μου εκοπίασας, και δεν απέκαμες. Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας.» (Αποκ. 2:1-4) Πιθανόν αυτός ο έπαινος ενεθάρρυνε τους Εφεσίους Χριστιανούς και τους υποκίνησε να διορθώσουν με προθυμία το πράγμα εκείνο που ο Ιησούς ‘είχε κατά’ αυτών.
Μολονότι ο έπαινος φέρνει οφέλη, ο Λόγος του Θεού διασαφηνίζει ότι τα απαλά λόγια του κόλακα οδηγούν σε βλάβη. Και εκείνος που χρησιμοποιεί κολακείες και εκείνοι που τις ‘δέχονται’ θα βρουν αληθινή τη θεόπνευστη δήλωσι: «Το απατηλόν στόμα εργάζεται καταστροφήν.» (Παρ. 26:28) Ο Ιησούς Χριστός αρνήθηκε να δεχθή κολακείες. (Μάρκ. 10:17, 18) Είναι ένα παράδειγμα για τους ακολούθους του.
-
-
«Δέκα Γυναίκες Θέλουσι Ψήνει τους Άρτους σας εν Ενί Κλιβάνω»Η Σκοπιά—1979 | 15 Δεκεμβρίου
-
-
«Δέκα Γυναίκες Θέλουσι Ψήνει τους Άρτους σας εν Ενί Κλιβάνω»
ΜΙΑ από τις συμφορές που θα έπλητταν τον Ισραήλ για την απιστία του, αναφέρεται στο Λευιτικό 26:26 με τα εξής λόγια: «Δέκα γυναίκες θέλουσι ψήνει τους άρτους σας εν ενί κλιβάνω.» Κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, κάθε γυναίκα θα χρειαζόταν ένα φούρνο για να κάνη το απαραίτητο ψήσιμο. Ωστόσο, τα λόγια του Λευιτικού 26:26 έδειχναν τον καιρό οπότε θα υπήρχε διαθέσιμη τόσο λίγη τροφή, ώστε ένας φούρνος θα ήταν αρκετός να εξυπηρετήση για όλο το ψήσιμο που θα μπορούσαν να κάνουν 10 γυναίκες.
-