دوم تواریخ
۶ آن وقت، سلیمان گفت: «ای یَهُوَه، تو گفتی که در تاریکی غلیظ ساکن می‌شوی. ۲ حالا من خانه‌ای باشکوه* برای تو ساخته‌ام، مکانی پابرجا که تا ابد در آن ساکن شوی.»
۳ بعد پادشاه روی خود را به طرف مردم برگرداند و در حالی که تمام جماعت اسرائیل ایستاده بودند، آن‌ها را برکت داد. ۴ او گفت: «حمد و ستایش بر یَهُوَه خدای اسرائیل! او وعده‌ای را که به زبان خودش به پدرم داوود داده بود، به دست خودش به تحقق رساند و گفت، ۵ ‹از روزی که قوم خودم را از سرزمین مصر بیرون آوردم، شهری از میان هیچ کدام از طایفه‌های اسرائیل انتخاب نکرده‌ام تا در آن خانه‌ای بسازم که نام من در آن باشد، و مردی را انتخاب نکرده‌ام که رهبر قوم من، اسرائیل باشد. ۶ اما حالا اورشلیم را انتخاب کرده‌ام تا نام من در آن باشد، و داوود را انتخاب کرده‌ام تا رهبر قومم اسرائیل باشد.› ۷ آرزوی قلبی پدرم داوود بود که برای جلال نام یَهُوَه، خدای اسرائیل، خانه‌ای بسازد. ۸ اما یَهُوَه به پدرم داوود گفت، ‹آرزوی قلبی‌ات که خانه‌ای برای جلال نام من بسازی، آرزوی خوبی است، ۹ ولی تو این خانه را نخواهی ساخت، بلکه پسری که برای تو به دنیا خواهد آمد، اوست که خانه‌ای برای جلال نام من خواهد ساخت.› ۱۰ یَهُوَه به قول خود وفا کرده، چون من طبق قول یَهُوَه به جانشینی پدرم بر تخت پادشاهی اسرائیل نشسته‌ام. همچنین این خانه را برای جلال نام یَهُوَه خدای اسرائیل ساخته‌ام، ۱۱ و صندوق را که لوح‌های عهد در آن است آنجا گذاشته‌ام؛ عهدی که یَهُوَه با قوم اسرائیل بست.»
۱۲ بعد سلیمان در مقابل مذبح یَهُوَه، در حضور تمام جماعت اسرائیل ایستاد و دست‌های خود را به طرف آسمان بلند کرد. ۱۳ (سلیمان در وسط صحن، سکویی از مس ساخته بود. طول و عرض آن هر کدام دو متر و بیست سانتی‌متر* بود، و بلندی آن یک متر و سی سانتی‌متر* بود.) سلیمان روی آن سکو ایستاد و در مقابل تمام جماعت اسرائیل زانو زد و دست‌های خود را به طرف آسمان بلند کرد، ۱۴ و گفت: «ای یَهُوَه خدای اسرائیل، هیچ خدایی در آسمان‌ها یا روی زمین مثل تو نیست. تو به عهدت وفا می‌کنی و به خادمانت که با تمام دل، تو را خدمت می‌کنند* محبت پایدار نشان می‌دهی. ۱۵ تو به قولی که به بنده‌ات داوود، پدر من دادی، وفا کردی. تو به زبان خودت این قول را دادی و امروز آن را به دست خودت به انجام رساندی. ۱۶ پس حالا، ای یَهُوَه خدای اسرائیل، به این قولی که به بنده‌ات داوود، پدر من، دادی وفا کن. تو گفتی: ‹اگر پسرانت، مثل تو طبق ارادهٔ من و طبق قوانین من زندگی کنند، مردی از نسل تو همیشه در حضور من بر تخت اسرائیل خواهد نشست.› ۱۷ و الآن ای یَهُوَه خدای اسرائیل، به قولی که به بنده‌ات داوود دادی، وفا کن.
۱۸ «اما ای خدا، آیا تو واقعاً با انسان بر روی زمین ساکن می‌شوی؟ حتی آسمان‌ها، بله، تمام آسمان‌ها* هم گنجایش تو را ندارد؛ چه برسد به این خانه‌ای که من ساخته‌ام! ۱۹ ای یَهُوَه، خدای من، به دعا و التماس خدمتگزارت گوش بده. فریاد بنده‌ات را برای درخواست کمک و دعایی را که به حضورت می‌آورد، بشنو. ۲۰ چشمان تو شبانه‌روز به سوی این خانه باشد، به سوی مکانی که گفتی نامت را بر آن می‌گذاری تا دعایی را که خدمتگزارت به طرف این مکان می‌کند، بشنوی. ۲۱ به التماس‌های بنده‌ات برای کمک و به تمناهای قومت اسرائیل که به طرف این مکان دعا می‌کنند، گوش بده. از آسمان‌ها که مکان سکونت توست بشنو؛ لطفاً بشنو و ببخش.
۲۲ «اگر کسی نسبت به همنوع خود گناه کند و همنوعش از او بخواهد قسم بخورد* که بی‌گناه است و جوابگوی قسم* خود باشد، و او بعد از قسمش* بیاید و در این خانه در مقابل مذبح تو بایستد، ۲۳ آن موقع، از آسمان‌ها بشنو و عمل کن و خادمانت را داوری کن. گناهکار* را به سزای گناهی که کرده برسان و کاری را که کرده بر سر خودش بیاور و بی‌گناهیِ* درستکار را اعلام کن و طبق درستکاری‌اش به او پاداش بده.
۲۴ «اگر قوم تو اسرائیل، به خاطر گناهانی که به تو می‌کنند از دشمن شکست بخورند، اما به سوی تو برگردند و نام تو را جلال دهند و در این خانه دعا و التماس کنند که مورد لطف تو قرار بگیرند، ۲۵ آن موقع، از آسمان‌ها بشنو و گناه قومت اسرائیل را ببخش و این قوم را به سرزمینی که به آن‌ها و به پدرانشان دادی، برگردان.
۲۶ «وقتی آسمان به دلیل گناهانی که قومت دائم مرتکب می‌شوند بسته شود و دیگر باران نبارد، و آن‌ها به خاطر این که تنبیهشان کردی،* به طرف این مکان دعا کنند و نام تو را جلال دهند و از گناهانشان برگردند، ۲۷ آن موقع، از آسمان‌ها بشنو و گناه خادمانت، قوم خود اسرائیل را ببخش. راه درست را به آن‌ها بیاموز و بارانت را بر سرزمین خود که آن را به قومت به ارث داده‌ای، بباران.
۲۸ «اگر این سرزمین دچار قحطی، بیماری همه‌گیر، بادهای سوزان و آفت شود و ملخ‌ها به آن هجوم آورند و این سرزمین طعمهٔ ملخ‌های بلعنده شود، یا اگر دشمنانشان آن‌ها را در هر شهری از این سرزمین محاصره کنند، یا اگر بلا یا بیماری دیگری بیاید، ۲۹ وقتی همهٔ قوم تو اسرائیل یا حتی یک نفر از آن‌ها دست‌های خود را برای دعا به طرف این خانه بلند کند، هر دعا و تمنایی که باشد (چون هر شخص از درد و مصیبت خودش آگاه است)، ۳۰ آن موقع، از آسمان‌ها، مکان سکونت خود بشنو و ببخش. به هر کس طبق اعمالش پاداش بده، چون تو از دلش آگاهی (فقط تو از دل انسان خبر داری)؛ ۳۱ به این شکل، آن‌ها در سرزمینی که به پدران ما دادی، در تمام روزهای زندگی‌شان در راه تو قدم برمی‌دارند و عمیقاً به تو احترام خواهند گذاشت.*
۳۲ «همچنین اگر غریبه‌ای که از قوم تو اسرائیل نباشد و به خاطر نام عظیم* تو و دست پرقدرت و بازوی نیرومند تو از سرزمینی دور بیاید و به طرف این خانه دعا کند، ۳۳ آن موقع، از آسمان‌ها، مکان سکونت خود بشنو و هر چه آن غریبه از تو بخواهد، انجام بده تا همهٔ مردم زمین نام تو را بشناسند و مثل قومت اسرائیل، تو را پرستش کنند* و بدانند نام تو بر خانه‌ای است که من ساخته‌ام.
۳۴ «اگر قوم تو برای جنگ با دشمنانشان به راهی بروند که تو آن‌ها را می‌فرستی و به طرف این شهر که تو انتخاب کرده‌ای و به طرف خانه‌ای که من برای جلال نام تو ساخته‌ام، به تو دعا کنند، ۳۵ آن موقع، دعا و تمنایشان را از آسمان‌ها بشنو و به دادشان برس.
۳۶ «اگر به تو گناه کنند (چون انسانی وجود ندارد که گناه نکند) و تو از آن‌ها خشمگین شوی و آن‌ها را به دست دشمن تسلیم کنی، و اسیرکنندگانشان آن‌ها را به سرزمینی دور یا نزدیک به اسارت ببرند، ۳۷ و در سرزمینی که به اسارت برده شدند، پشیمان شوند و به سوی تو برگردند و در آن سرزمین، به تو التماس کنند و بگویند: ‹ما گناه و خطا کرده‌ایم؛ ما شریرانه رفتار کرده‌ایم،› ۳۸ و در سرزمینی که به اسارت برده شدند، با تمام دل و جان به سوی تو برگردند و به طرف سرزمینشان که به پدرانشان داده‌ای و به طرف شهری که انتخاب کرده‌ای و خانه‌ای که من برای جلال نام تو ساخته‌ام به تو دعا کنند، ۳۹ آن موقع، دعا و تمنایشان را از آسمان‌ها بشنو و به دادشان برس و قومت را که به تو گناه کرده‌اند، ببخش.
۴۰ «ای خدای من، لطفاً الآن نگاهت به ما باشد و گوش‌هایت دعاهایی را که مردم در* این مکان می‌کنند بشنود. ۴۱ حالا ای یَهُوَه خدا به خانهٔ* خود داخل شو؛ یعنی جایی که صندوقی که مظهر قدرت توست در آن نگهداری می‌شود. ای یَهُوَه، بگذار کاهنانت لباس نجات* بپوشند و بندگان وفادارت از خوبی تو شادی کنند. ۴۲ ای یَهُوَه خدا، مسح‌شدهٔ خود را رد نکن.* محبت پایداری را که به بنده‌ات داوود نشان دادی، به یاد آور.»