اِرْمیا
۱۰ ای خاندان اسرائیل، به پیام هشدارآمیزی که یَهُوَه به شما داده گوش کنید. ۲ یَهُوَه می‌گوید:
«از راه و رسم ملت‌های دیگر تقلید نکنید،
و از دیدن نشانه‌های عجیب در آسمان نترسید،
هرچند که سایر ملت‌ها از دیدن آن‌ها وحشت می‌کنند.
۳ راه و رسم قوم‌ها، پوچ و بی‌ارزش است؛
آن‌ها درختی را از جنگل قطع می‌کنند،
و به یک نجّار می‌گویند که با ابزارش* از آن بتی بسازد.
۴ بعد، آن بت را با نقره و طلا تزیین می‌کنند،
و با میخ و چکش در جایش محکم می‌کنند تا نیفتد.
۵ این بت‌ها مثل مترسکی در مزرعهٔ خیارند؛
آن‌ها نمی‌توانند حرف بزنند و باید حملشان کرد، چون نمی‌توانند راه بروند.
از این بت‌ها نترسید، چون آن‌ها نمی‌توانند به شما آسیب برسانند،
و یک کار خوب هم از دستشان برنمی‌آید!»
۶ ای یَهُوَه، تو بی‌همتایی؛
تو عظیمی و نامت عظیم و پرقدرت است!
۷ ای پادشاه ملت‌ها، کیست که از تو نترسد؟ فقط تو شایستهٔ احترامی،
چون در تمام مملکت‌ها و بین همهٔ خردمندانِ ملت‌ها،
هیچ کس مثل تو نیست.
۸ همهٔ آن‌ها نادان و احمقند؛
آن‌ها خیال می‌کنند که می‌توانند از بت‌های چوبی چیزی یاد بگیرند!
۹ از تَرشیش، ورق‌های کوبیده‌شدهٔ نقره و از اوفاز طلا می‌آورند؛
صنعتگران و فلزکاران از آن‌ها روکشی برای بت‌های چوبی‌شان درست می‌کنند.
بعد بافندگانِ ماهر از پارچهٔ آبی و پشم بنفش لباسی می‌دوزند،
و به تن آن بت‌ها می‌کنند.
۱۰ اما یَهُوَه، خدای حقیقی است.
او خدای زنده و پادشاه ابدیست.
به خاطر خشم او زمین می‌لرزد،
و هیچ ملتی طاقت تحمّل خشمش را نخواهد داشت.
۱۱* شما باید این را به آن‌ها بگویید:
«خدایانی که آسمان و زمین را نساخته‌اند،
از روی زمین محو و نابود می‌شوند و دیگر زیر آسمان وجود نخواهند داشت. »
۱۲ خدا با قدرتش زمین را ساخت.
او با حکمتش زمین حاصلخیز را استوار کرد،
و با درک و فهمش آسمان‌ها را مثل پارچه پهن کرد.*
۱۳ با صدای پرقدرت او،
آب‌ها در آسمان به خروش می‌آیند.
او باعث می‌شود که بخار آب* از هر گوشهٔ زمین به آسمان بالا برود؛
همراه باران، رعد و برق می‌فرستد،
و بادها را از انبارهایشان بیرون می‌آورد.
۱۴ همهٔ انسان‌ها از روی نادانی و حماقت رفتار می‌کند.
همهٔ فلزکاران به خاطر بت‌هایی که تراشیده‌اند سرافکنده خواهند شد،
چون بت‌های فلزی‌شان، خدایان دروغین هستند،
و هیچ نَفَسی* در آن‌ها نیست.
۱۵ این بت‌ها غیرواقعی و مسخره‌اند!
وقتی روز داوری‌شان برسد، نابود می‌شوند.
نام او یَهُوَه خدای لشکرهاست.
۱۷ ای زن، ای اورشلیم که در محاصره هستی،
اموالت را از روی زمین جمع کن!
۱۸ چون یَهُوَه می‌گوید:
«این دفعه، ساکنان این سرزمین را بیرون می‌اندازم،*
و کاری می‌کنم که به بلا و مصیبت گرفتار شوند.»
۱۹ وای بر منِ بیچاره که از پا درآمده‌ام!
برای زخم‌هایم درمانی نیست.
گفتم: «این درد من است و باید تحمّلش کنم.
۲۰ خیمه‌ام خراب شده و همهٔ طناب‌هایش پاره شده است.
بچه‌هایم مرا ترک کرده‌اند و دیگر در کنارم نیستند.
دیگر کسی نمانده که خیمه‌ام را پهن یا برپا کند.
۲۱ شبانانِ قوم از روی حماقت رفتار کرده‌اند،
و از یَهُوَه راهنمایی نخواسته‌اند.
به همین دلیل، سنجیده* رفتار نکرده‌اند،
و تمام گله‌هایشان پراکنده شده است.»
۲۲ به این خبر گوش کنید! دشمن در راه است!
از سرزمین شمال، هیاهوی لشکری بزرگ به گوش می‌رسد؛
لشکری که شهرهای یهودا را ویران و به لانهٔ شغال‌ها تبدیل می‌کند.
۲۳ ای یَهُوَه، خوب می‌دانم که در توان انسان نیست* که خودش راه درست را تشخیص دهد،
و حتی قدم‌هایش را در مسیر زندگی هدایت کند.
۲۴ ای یَهُوَه، مرا از روی عدل و انصاف اصلاح کن،
اما نه از روی خشم، مبادا نیست و نابود شوم.
۲۵ خشمت را بر سر ملت‌هایی که تو را نادیده می‌گیرند بریز،
و بر سر خاندان‌هایی که نامت را ستایش نمی‌کنند،
چون آن‌ها به یعقوب حمله کردند،
طوری که نزدیک بود نابود شود.
آن‌ها وطنش را ویران و غیرمسکونی کردند.