تَثنیه

۳۲ ‏«ای آسمان به سخنانم گوش بده!‏

ای زمین حرف‌هایم* را بشنو!‏

 ۲ تعالیم من مثل باران می‌بارد،‏

و کلام من مثل شبنم روی زمین می‌نشیند،‏

مثل نم‌نم باران بر چمن‌های زمین،‏

و مثل باران فراوان بر گیاهان زمین.‏

 ۴ او صخره است و کامل است اعمال او،‏+

عادلانه است تمام کارهای* او.‏+

اوست خدایی وفادار؛‏+ خدایی که هرگز عدالت را پایمال نمی‌کند؛‏+

اوست خدایی عادل و منصف.‏+

 ۶ ای قومی که نادان و بی‌عقلید،‏+

چرا با یَهُوَه این طور رفتار می‌کنید؟‏+

مگر او پدرتان نیست که شما را به وجود آورد؟‏+

مگر او خالقتان نیست که قومی از شما به وجود آورد؟‏

 ۷ روزگار قدیم را به یاد آورید،‏

به سرگذشت نسل‌های گذشته فکر کنید.‏

از پدرانتان بپرسید تا به شما بگویند،‏+

از ریش‌سفیدانتان بپرسید تا شما را آگاه کنند.‏

 ۸ وقتی خدای متعال نسل آدم* را از هم جدا کرد،‏+

وقتی به قوم‌ها سهمی از زمین* داد،‏+

وقتی او مرز آن قوم‌ها را تعیین کرد،‏+

تعداد اسرائیلیان را در نظر داشت.‏+

 ۹ قوم یَهُوَه متعلّق به اوست،‏+

یعقوب،‏ قوم او و میراث اوست.‏+

۱۰ او یعقوب* را در سرزمینی خشک و بایر پیدا کرد،‏+

در بیابانی متروک و پر از حیوانات درنده.‏+

او دورش حفاظی کشید و مراقب او بود،‏+

مثل مردمک چشمش محافظ او بود.‏+

۱۱ درست مثل عقابی که به جوجه‌هایش پرواز یاد می‌دهد،‏*

و بر فراز آن‌ها بال می‌زند،‏

مثل عقابی که بال‌هایش را باز می‌کند و جوجه‌هایش را برمی‌دارد،‏

و آن‌ها را بر بال‌های خود* حمل می‌کند،‏+

۱۲ یَهُوَه به‌تنهایی راهنمای یعقوب* بود،‏+

و هیچ خدای دیگری با او نبود.‏+

۱۳ خدا او را بر مکان‌های بلند زمین* مسلّط کرد+

تا از محصولات زمین بخورد.‏+

از دل صخره به او عسل داد

و از دل سنگ سخت،‏* روغن.‏

۱۴ به او از گاوها کره داد و از گوسفندها و بزها،‏ شیر،‏

همراه بهترین گوسفندها.‏

به او قوچ‌های باشان و بزهای نر داد،‏

همراه مرغوب‌ترین گندم؛‏+

به او از آب انگور* شراب داد تا بنوشد.‏

خالق و خدایش را ترک کرد،‏+

و صخرهٔ نجاتش را خوار کرد.‏*

۱۶ با پرستش خدایان دیگر او را به خشم آوردند؛‏+

و با کارهای زشت و زننده او را رنجاندند.‏+

۱۷ به جای خدا،‏ به دیوها قربانی تقدیم کردند،‏+

به خدایانی که نمی‌شناختند،‏

خدایانی که تازه پدیدار شدند،‏

خدایانی که اجدادشان* هم نمی‌شناختند.‏

۱۸ آن‌ها پدرشان را که همچون صخره+ بود فراموش کردند

و خدایی را که آن‌ها را به وجود آورده بود از یاد بردند.‏+

۱۹ یَهُوَه با دیدن کارهای آن‌ها،‏ ترکشان کرد،‏+

چون آن‌ها پسران و دخترانش بودند و او را رنجاندند.‏

۲۰ بنابراین گفت،‏ ‹رویم را از آن‌ها برمی‌گردانم+

تا ببینم عاقبتشان چه می‌شود،‏

چون آن‌ها نسلی منحرفند،‏+

فرزندانی خیانتکار.‏+

۲۱ آن‌ها با پرستش خدایان دروغین مرا به خشم* آوردند؛‏+

و با پرستش بت‌های بی‌ارزششان مرا رنجاندند.‏+

من هم از طریق قومی بیگانه* غیرت آن‌ها را برمی‌انگیزم؛‏+

و از طریق ملتی نادان آن‌ها را می‌رنجانم.‏+

۲۲ خشم من آتشی شعله‌ور به پا کرده است؛‏+

آتشی که تا عمق گور* را می‌سوزاند،‏+

آتشی که زمین و محصولاتش را نابود می‌کند،‏

آتشی که بنیاد کوه‌ها را فرا می‌گیرد.‏

۲۳ من بلاهای بیشتری بر سرشان می‌آورم،‏

و همهٔ تیرهایم را به سویشان پرتاب می‌کنم.‏

۲۴ آن‌ها از گرسنگی خسته و ناتوان می‌شوند،‏+

تب سوزان نابودشان می‌کند و گرفتار هلاکتی فجیع* می‌شوند.‏+

من حیوانات درنده را به طرفشان می‌فرستم،‏+

و مارهای* سمی را که بر خاک زمین می‌خزند.‏

۲۵ بیرون خانه‌هایشان شمشیر،‏ عزیزانشان را می‌کشد؛‏+

داخل خانه‌هایشان وحشت حاکم خواهد بود؛‏+

هم برای مردان جوان و هم برای زنان جوان،‏*

هم برای کودکان و هم برای سالمندان.‏+

۲۶ من می‌توانستم بگویم:‏ «آن‌ها را پراکنده می‌کنم

تا یادشان از ذهن‌ها محو شود.‏»‏

۲۷ ولی این را نگفتم و به واکنش دشمنان فکر کردم؛‏*‏+‏

چون شاید دشمنان اشتباه برداشت کنند،‏+

و بگویند:‏ «ما با قدرت خودمان بر آن‌ها پیروز شدیم؛‏+

یَهُوَه نبود که این کارها را کرد.‏»‏

۲۸ آن‌ها قومی نادان هستند،‏*

قومی بدون درک و فهم.‏+

۳۰ اگر صخره‌شان یَهُوَه آن‌ها را ترک نمی‌کرد،‏+

اگر خدایشان آن‌ها را تسلیم نمی‌کرد،‏

یک نفر نمی‌توانست ۱۰۰۰ نفر را تعقیب کند،‏

و دو نفر نمی‌توانستند ۱۰٬۰۰۰ نفر را شکست دهند.‏+

۳۱ صخرهٔ دشمنانمان مثل صخرهٔ ما نیست،‏+

حتی خودشان هم این را می‌دانند.‏+

۳۲ درختان انگورشان از درختان سُدوم است

و از باغ‌های انگور غَموره.‏+

انگورهایشان سمی است،‏

و خوشه‌های انگورشان تلخ.‏+

۳۳ شرابشان مثل زهر مار است،‏

و مثل سم کشندهٔ کبرا.‏

۳۴ آیا اعمالشان را انبار نکردم؟‏

آیا آن‌ها را در انبارم مهر و موم نکردم؟‏+

۳۵ من هستم که انتقام می‌گیرم و جزا می‌دهم،‏*‏+‏

در زمان معین پایشان می‌لغزد،‏+

روز نابودی‌شان نزدیک می‌شود،‏

و آنچه در انتظارشان است شتابان می‌رسد.‏›‏

۳۶ وقتی یَهُوَه می‌بیند خادمانش ناتوان شده‌اند،‏

و فقط درماندگان و ضعیفان باقی مانده‌اند،‏

قومش را داوری می‌کند،‏+

و به خادمانش رحم می‌کند.‏+

۳۷ آن وقت می‌گوید،‏ ‹خدایانشان کجایند؟‏+

کجاست آن صخره که به آن پناه بردند؟‏

۳۸ کجایند خدایانی که چربی* قربانی‌هایشان را می‌خوردند؟‏

کجایند خدایانی که شراب هدیهٔ ریختنی‌شان را می‌نوشیدند؟‏+

۳۹ پس بدانید که فقط من خدا هستم،‏+

و به جز من خدایی نیست.‏+

من مجروح می‌کنم+ و شفا می‌دهم.‏+

کیست که بتواند کسی را از دستم نجات دهد؟‏+

۴۰ من،‏ خدای جاودان،‏ دستم را به طرف آسمان بلند می‌کنم،‏

و به حیات خودم چنین قسم می‌خورم:‏+

۴۱ وقتی شمشیر برّاقم را تیز می‌کنم،‏

و برای اجرای داوری بلند* می‌شوم،‏+

از دشمنانم انتقام می‌گیرم،‏+

و کسانی را که از من متنفرند مجازات می‌کنم.‏

۴۲ تیرهایم را به خون آغشته می‌کنم،‏

و با شمشیرم جان‌ها را می‌گیرم.‏*

شمشیرم از خون کشته‌شدگان و اسیران سیراب می‌شود،‏

و با آن سر فرماندهان دشمن را می‌زنم.‏›‏

۴۳ ای ملت‌ها،‏ با قوم خدا شادی کنید،‏+

چون او انتقام خون خادمانش را می‌گیرد،‏+

او از دشمنانش انتقام می‌گیرد+

و سرزمین قومش را پاک می‌کند.‏»‏*