اندکی پس از رهایی از مصر اسرائیلیان شروع به شکایت از غذا کردند.‏ لذا یَهُوَه برای آن‌ها مَنّ را تهیه کرد.‏ (‏ خروج ۱۲:‏۱۷،‏ ۱۸؛‏ ۱۶:‏۱-‏۵‏)‏ در آن وقت موسی به هارون گفت:‏ «ظرفی بگیر،‏ و عومری [واحد وزن] پر از مَنّ در آن بنه و آن را به حضور خداوند بگذار،‏ تا در نسل‌های شما نگاه داشته شود.‏ چنانکه خداوند به موسی امر فرموده بود،‏ همچنان هارون آن را پیش (‏ صندوق)‏ شهادت [جعبه‌ای برای نگهداری اسناد مهم] گذاشت تا نگاه داشته شود.‏» (‏ خروج ۱۶:‏۳۳،‏ ۳۴‏)‏ بدون شک هارون در ظرف یا خمره‌ای مَنّ را جمع‌آوری کرده بود ولی برای آنکه آن را روبروی صندوق عهد یا شهادت قرار دهد می‌بایست صبر کند تا موسی آن را ساخته و دو لوح سنگی را در آن جای دهد.‏

یَهُوَه برای اقامت اسرائیلیان در صحرا به مدت چهل سال تدارکاتی فراهم کرده بود.‏ یکی از آن‌ها تهیهٔ مَنّ بود.‏ اما پس از آنکه در سرزمین موعود از «حاصل زمین» خوردند دیگر نیازی به مَنّ نداشتند و بدین دلیل یَهُوَه نیز از فراهم کردن آن باز ایستاد.‏ (‏ یوشَع ۵:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ قرار دادن عصای هارون در صندوق عهد دارای مقصودی بود.‏ به این منظور که به عنوان شهادت یا علامتی علیه نسل یاغی‌گر مورد استفاده قرار گیرد.‏ بدین گونه عصا حداقل تا انتهای مدت اقامت اسرائیلیان در صحرا در صندوق شهادت ماند.‏ پس منطقی است این گونه نتیجه‌گیری کنیم که مدتی بعد از ورود اسرائیلیان به سرزمین موعود عصای هارون و خمره‌ای پر از مَنّ در صندوق عهد جای داده شد و قبل از اهدای معبد سلیمان از درون آن برداشته شد.‏