فصل ۱۰

‏«زمان رضامندی»‏

اِشَعْیا ۴۹:‏۱-‏۲۶

 ۱،‏ ۲.‏ الف)‏ اِشَعْیا از چه برکتی برخوردار بود؟‏ ب)‏ کلام نبوی‌ای که در نیمهٔ اوّل باب چهل و نه کتاب اِشَعْیا آمده است در مورد چه کسانی است؟‏

انسان‌های باایمان همیشه مورد رضایت و حمایت خدا بوده‌اند.‏ اما رضامندی خدا شامل حال همه نمی‌شود.‏ فرد باید صلاحیت خود را برای برخورداری از چنین برکت بی‌نظیری نشان دهد.‏ اِشَعْیا یکی از این افراد بود.‏ او مورد رضایت خدا بود و یَهُوَه به وسیلهٔ او خواستش را برای انسان‌های دیگر اعلام کرد.‏ نمونهٔ آن را می‌توان در نیمهٔ اوّل باب چهل و نه نبوّت اِشَعْیا ملاحظه کرد.‏

^۲ این سخنان نبوی خطاب به ذریّت ابراهیم بیان شده است.‏ منظور از آن ذریّت در هنگام تحقق اوّل این نبوّت ملت اسرائیل است که همان نوادگان ابراهیم می‌باشند.‏ اما بیشتر متن نبوّت بوضوح مربوط به آن ذریّت ابراهیم است که مدت‌ها همه در انتظارش بودند یعنی مسیح موعود.‏ این کلام وحی‌شده در مورد برادران روحانی مسیح که بخشی از ذریّت روحانی ابراهیم و «اسرائیل خدا» را تشکیل می‌دهند نیز صدق می‌کند.‏ (‏ غَلاطیان ۳:‏۷،‏ ۱۶،‏ ۲۹؛‏ ۶:‏۱۶‏)‏ این بخش از نبوّت اِشَعْیا بویژه توصیفگر رابطهٔ خاصی می‌باشد که بین یَهُوَه و پسر عزیزش،‏ عیسی مسیح وجود دارد.‏ —‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۶‏.‏

منصوب و حمایت‌شدهٔ یَهُوَه

 ۳،‏ ۴.‏ الف)‏ حامی مسیح کیست؟‏ ب)‏ روی سخن مسیح با چه کسانی است؟‏

^۳ مسیح از رضامندی خدا برخوردار است.‏ یَهُوَه به او اختیارات و شرایط لازم را برای انجام مأموریتش داده است.‏ به این خاطر مسیح آینده می‌گوید:‏ ‏«ای جزیره‌ها از من بشنوید!‏ و ای طوایف از جای دور گوش دهید!‏ خداوند مرا از رَحِم دعوت کرده و از احشای مادرم اسم مرا ذکر نموده است.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۱‏.‏

^۴ در اینجا روی سخن مسیح با مردمان «جای دور» است.‏ با وجود آن که وعدهٔ آمدن مسیح به قوم یهود داده شده است،‏ خدمت روحانی وی به همهٔ ملت‌های جهان برکت خواهد رسانید.‏ (‏ متّیٰ ۲۵:‏۳۱-‏۳۳‏)‏ «جزیره‌ها» و «طوایف» با اینکه با یَهُوَه عهد نبسته‌اند باید به مسیح اسرائیل توجه کنند زیرا اوست که برای نجات تمامی انسان‌ها فرستاده شده است.‏

 ۵.‏ مسیح حتی پیش از تولّدش به صورت انسان،‏ به چه نام‌هایی خوانده شده است؟‏

^۵ در نبوّت آمده است که یَهُوَه مسیح را پیش از تولّدش به صورت انسان،‏ به نام می‌خواند.‏ (‏ متّیٰ ۱:‏۲۱؛‏ لوقا ۱:‏۳۱‏)‏ عیسی مدت‌ها پیش از تولّدش «عجیب و مشیر و خدای قدیر و پدر [«ابدی،‏» د ج ] و سَرور سلامتی» خوانده شده است.‏ (‏ اِشَعْیا ۹:‏۶‏)‏ نام پسر اِشَعْیا یعنی عمّانوئیل نیز نامی است که به صورت نبوی به مسیح داده شده است.‏ (‏ اِشَعْیا ۷:‏۱۴؛‏ متّیٰ ۱:‏۲۱-‏۲۳‏)‏ حتی نامی که مسیح با آن خوانده خواهد شد یعنی عیسی نیز پیش از تولّدش پیشگویی شده است.‏ (‏ لوقا ۱:‏۳۰،‏ ۳۱‏)‏ این نام از کلمه‌ای عبری به معنای «یَهُوَه نجات است» مشتق می‌شود.‏ با توجه به آنچه ذکر شد می‌توان بوضوح دید که عیسی نبود که خود را مسیح خواند.‏

 ۶.‏ دهان مسیح از چه جهاتی همچون شمشیری تیز است،‏ و منظور از اینکه مخفی شده است چیست؟‏

^۶ کلام نبوی مسیح چنین ادامه می‌یابد:‏ ‏«و دهان مرا مثل شمشیر تیز ساخته،‏ مرا زیر سایهٔ دست خود پنهان کرده است.‏ و مرا تیر صیقلی ساخته در ترکش خود مخفی نموده است.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲ ‏)‏ کلام و اَعمال عیسی،‏ مسیحِ یَهُوَه،‏ در هنگام آغاز خدمت روحانی‌اش روی زمین در سال ۲۹ د.‏م.‏ حقیقتاً همچون شمشیری تیز و صیقلی است که می‌تواند به دل‌های شنوندگانش راه یابد.‏ (‏ لوقا ۴:‏۳۱،‏ ۳۲‏)‏ کلام و اَعمال او خشم دشمن اعظم یَهُوَه یعنی شیطان و ایادی‌اش را برمی‌انگیزد.‏ شیطان از هنگام تولّد عیسی در پی کشتن او است،‏ اما عیسی مانند تیری است که در ترکش یَهُوَه مخفی شده است.‏a او می‌تواند اطمینان کامل داشته باشد که پدرش از او حمایت خواهد کرد.‏ (‏ مزمور ۹۱:‏۱؛‏ لوقا ۱:‏۳۵‏)‏ عیسی در زمان تعیین‌شده زندگی‌اش را در راه انسان‌ها خواهد داد.‏ اما زمانی فرا خواهد رسید که به صورت جنگجویی پرقدرت و آسمانی خواهد آمد و شمشیر تیزی که از دهانش بیرون آمده به شکل دیگری به کار خواهد گرفت.‏ این بار این شمشیر تیز نشانگر اختیاری است که برای اعلام و انجام داوری بر ضدّ دشمنان یَهُوَه به وی واگذار شده است.‏ —‏ مکاشفه ۱:‏۱۶‏.‏

زحمات خادمان خدا بیهوده نیست

 ۷.‏ سخنان یَهُوَه که در اِشَعْیا ۴۹:‏۳ آمده است در مورد چه کسانی است،‏ و چرا؟‏

^۷ یَهُوَه سپس این سخنان نبوی را بیان می‌کند:‏ ‏«ای اسرائیل تو بندهٔ من هستی که از تو خویشتن را تمجید نموده‌ام!‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۳ ‏)‏ یَهُوَه ملت اسرائیل را بنده یا خادم خود می‌نامد.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۱:‏۸‏)‏ اما برجسته‌ترین خادم او عیسی مسیح است.‏ (‏ اَعمال ۳:‏۱۳‏)‏ هیچ یک از مخلوقات خدا نمی‌تواند به اندازهٔ عیسی یَهُوَه را «تمجید» نماید.‏ از این رو،‏ با اینکه این سخنان اسماً خطاب به اسرائیل عنوان شده،‏ در حقیقت در مورد عیسی می‌باشد.‏ —‏ یوحنّا ۱۴:‏۹؛‏ کُولُسیان ۱:‏۱۵‏.‏

 ۸.‏ قوم مسیح چگونه با او روبرو می‌شوند،‏ اما در نظر مسیح چه کسی میزان موفقیت او را تعیین می‌کند؟‏

^۸ آیا عیسی مورد تنفر اغلب افراد قومش واقع و رانده نمی‌شود؟‏ آری.‏ ملت اسرائیل به طور کلّی عیسی را در مقام خادم مسح‌شدهٔ خدا نمی‌پذیرند.‏ (‏ یوحنّا ۱:‏۱۱‏)‏ دستاوردهای عیسی بر روی زمین شاید در نظر معاصران او کم‌ارزش و ناچیز جلوه کند.‏ مسیح در سخنان بعدی‌اش تلویحاً به این شکست ظاهری در خدمت روحانی‌اش اشاره کرده،‏ می‌گوید:‏ ‏«عبث زحمت کشیدم و قوّت خود را بی‌فایده و باطل صرف کردم.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۴الف ‏)‏ این سخنان نشانگر یأس و ناامیدی مسیح نیست زیرا در ادامه می‌گوید:‏ ‏«لیکن حقّ من با خداوند و اُجرت من با خدای من می‌باشد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۴ب ‏)‏ میزان موفقیت مسیح را خدا تعیین می‌کند نه بشر.‏

 ۹،‏ ۱۰.‏ الف)‏ مأموریتی که یَهُوَه بر عهدهٔ مسیح نهاده است چیست،‏ و او به انجام چه کارهایی نایل می‌آید؟‏ ب)‏ مسیحیان امروز چگونه می‌توانند از تجربیات مسیح دلگرمی یابند؟‏

^۹ عیسی در درجهٔ اوّل خواهان رضامندی خداست.‏ مسیح در نبوّت چنین می‌گوید:‏ ‏«الآن خداوند که مرا از رَحِم برای بندگی خویش سرشت تا یعقوب را نزد او باز آورم و تا اسرائیل نزد وی جمع شوند می‌گوید (‏ و در نظر خداوند محترم هستم و خدای من قوّت من است )‏‏.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۵ ‏)‏ مسیح می‌آید تا دل‌های بنی‌اسرائیل را به سوی پدر آسمانی‌شان بازگرداند.‏ درست است که اکثر آنان او را نمی‌پذیرند،‏ اما در میان آنان کسانی پیدا می‌شوند که چنین می‌کنند.‏ با این همه اجر واقعی او با یَهُوَه خداست.‏ میزان موفقیت او با معیارهای انسانی تعیین نمی‌شود بلکه یَهُوَه شرایط آن را تعیین می‌کند.‏

^۱۰ پیروان عیسی امروزه ممکن است احساس کنند که زحماتشان بیهوده است.‏ در برخی مناطق،‏ خدمت موعظهٔ آنها شاید در مقایسه با میزان کار و تلاششان چندان نتیجه‌بخش نباشد.‏ با وجود این،‏ از عیسی سرمشق گرفته،‏ تحمّل می‌کنند.‏ سخنان پولُس رسول نیز آنان را تقویت می‌کند که می‌گوید:‏ «بنابراین ای برادران حبیب من پایدار و بی‌تشویش شده،‏ پیوسته در عمل خداوند بیفزایید،‏ چون می‌دانید که زحمت شما در خداوند باطل نیست.‏» —‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۵۸‏.‏

‏«نور امّت‌ها»‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ چرا می‌توان گفت که مسیح «نور امّت‌ها» بوده است؟‏

^۱۱ یَهُوَه در نبوّت اِشَعْیا،‏ به مسیح دلگرمی داده،‏ به او یادآوری می‌کند که خادم خدا بودن ‏«چیز قلیلی»‏ نیست.‏ عیسی باید ‏‹اَسباط یعقوب را برپا کند و ناجیان اسرائیل را باز آورد.‏›‏ یَهُوَه سپس در ادامه توضیح می‌دهد:‏ ‏«تو را نور امّت‌ها خواهم گردانید و تا اقصای زمین نجات من خواهی بود.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۶ ‏)‏ عیسی چگونه می‌تواند امّت‌ها را «تا اقصای زمین» از گمراهی نجات دهد در حالی که خدمت روحانی او در روی زمین فقط محدود به اسرائیل است؟‏

^۱۲ کتاب مقدّس نشان می‌دهد که «نور امّت‌ها» که از جانب خداست با رفتن عیسی از صحنهٔ زمین خاموش نگردید.‏ حدود پانزده سال پس از مرگ عیسی،‏ پولُس و بَرنابا در هنگام خدمت میسیونری از نبوّت اِشَعْیا ۴۹:‏۶ نقل‌قول کردند و گفتند که این نبوّت در مورد شاگردان عیسی یعنی برادران روحانی وی می‌باشد.‏ آنها در توضیح این موضوع گفتند:‏ «زیرا خداوند به ما چنین امر فرمود که ‹تو را نور امّت‌ها ساختم تا الیٰ اقصای زمین منشأ نجات باشی.‏›« (‏ اَعمال ۱۳:‏۴۷‏)‏ پولُس پیش از مرگ به چشم دید که بشارت نجات نه تنها به یهودیان بلکه «به تمامی خلقتِ زیر آسمان» داده شد.‏ (‏ کُولُسیان ۱:‏۶،‏ ۲۳‏)‏ امروزه،‏ بقیه برادران مسح‌شدهٔ مسیح این کار را ادامه می‌دهند.‏ در کنار آنان «گروهی عظیم» که تعدادشان به میلیون‌ها نفر بالغ می‌شود وجود دارد که به صورت «نور امّت‌ها» در بیش از ۲۳۰ کشور جهان خدمت می‌کنند.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ مسیح و پیروان او هنگام موعظه با چه واکنشی روبرو بوده‌اند؟‏ ب)‏ اوضاع چگونه دگرگون شده است؟‏

^۱۳ یَهُوَه براستی ثابت کرده است که به خادمش مسیح و برادران مسح‌شدهٔ وی و همهٔ اعضای گروه عظیم که به همراه آنان کار موعظهٔ بشارت را ادامه می‌دهند،‏ نیرو می‌بخشد.‏ شاگردان عیسی نیز همانند او تحقیر شده،‏ با مخالفت روبرو بوده‌اند.‏ (‏ یوحنّا ۱۵:‏۲۰‏)‏ اما یَهُوَه در وقت معین سبب شده است که اوضاع دگرگون شود و خادمان وفادارش نجات و پاداش یابند.‏ یَهُوَه در مورد مسیح که ‏«محقر و نزد امّت‌ها مکروه»‏ می‌باشد چنین وعده می‌دهد:‏ ‏«پادشاهان دیده برپا خواهند شد و سَروران سجده خواهند نمود،‏ به سبب خداوند که امین است و قدّوس اسرائیل که تو را برگزیده است» —‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۷‏.‏

^۱۴ پولُس رسول بعدها در نامه‌اش به مسیحیان فیلِپّی به این دگرگونی اوضاع اشاره کرد.‏ او عیسی را به صورت شخصی توصیف کرد که بر روی چوبهٔ شکنجه تحقیر شد اما پس از آن خدا او را تمجید نمود.‏ یَهُوَه خادمش را «سرافراز نمود و نامی را که فوق از جمیع نام‌ها است،‏ بدو بخشید.‏ تا به نام عیسی هر زانویی .‏ .‏ .‏ خم شود.‏» (‏ فیلِپّیان ۲:‏۸-‏۱۱‏)‏ پیروان وفادار مسیح از خطر حتمی آزار و شکنجه آگاهند.‏ با وجود این همانند مسیح به رضامندی یَهُوَه اطمینان دارند.‏ —‏ متّیٰ ۵:‏۱۰-‏۱۲؛‏ ۲۴:‏۹-‏۱۳؛‏ مَرقُس ۱۰:‏۲۹،‏ ۳۰‏.‏

‏«زمان مقبول»‏

۱۵.‏ در نبوّت اِشَعْیا به چه «زمان» خاصی اشاره می‌شود،‏ و تلویحاً منظور از آن چیست؟‏

^۱۵ نبوّت اِشَعْیا سپس با سخنی بسیار پراهمیت ادامه می‌یابد.‏ یَهُوَه به مسیح می‌گوید:‏ ‏«در زمان رضامندی تو را اجابت نمودم و در روز نجات تو را اعانت کردم.‏ و تو را حفظ نموده عهد قوم خواهم ساخت.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۸الف ‏)‏ در مزمور ۶۹:‏۱۳-‏۱۸ نیز نبوّت مشابهی ذکر شده است.‏ مزمورنویس در آنجا با استفاده از عبارت «وقت اجابت» در واقع به «زمان رضامندی» اشاره می‌کند.‏ این عبارات تلویحاً نشان می‌دهند که رضامندی و حمایت یَهُوَه به شکل خاص آن فقط در زمانی معین و محدود اِعمال می‌شود.‏

۱۶.‏ زمان رضامندی یَهُوَه برای اسرائیل باستان چه وقت بود؟‏

^۱۶ زمان رضامندی چه وقت بود؟‏ این عبارت در اصل بخشی از نبوّتی بود که بازگشت یهودیان تبعیدی را پیشگویی می‌کرد.‏ ملت اسرائیل هنگامی از زمان رضامندی بهره‌مند شدند که توانستند ‏‹زمین را معمور سازند و نصیب‌های خراب شده›‏ را دوباره در تملّک خود گیرند.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۸ب ‏)‏ آنان دیگر در بابل ‹اسیر› نبودند.‏ یَهُوَه در طی سفر آنان به وطنشان نگذارد که ‏«گرسنه و تشنه»‏ شوند یا ‏«حرارت و آفتاب به ایشان ضرر»‏ رساند.‏ اسرائیلیانی که پراکنده شده بودند،‏ ‏«از جای دور .‏ .‏ .‏ از شمال و از مغرب»‏ دوباره به وطنشان بازگشتند.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۹-‏۱۲ ‏)‏ کتاب مقدّس نشان می‌دهد که این نبوّت علاوه بر این تحقق مقدماتی شگرف،‏ در آینده نیز تحقق خواهد یافت.‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ در طی قرن اوّل یَهُوَه چه زمان رضامندی‌ای را تعیین کرد؟‏

^۱۷ ابتدا،‏ هنگام تولّد عیسی،‏ فرشتگان صلح و رضامندی خدا را نسبت به انسان‌ها اعلام کردند.‏ (‏ لوقا ۲:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ این رضامندی به همهٔ انسان‌ها تقدیم نشد بلکه فقط به آنانی که به عیسی ایمان ورزیدند.‏ بعدها عیسی نبوّتی را که در اِشَعْیا ۶۱:‏۱،‏ ۲ آمده است در مقابل عموم قرائت کرد و در مقام اعلام‌کنندهٔ «سال پسندیدهٔ خداوند»‏ گفت که آن نبوّت در مورد خود او می‌باشد.‏ (‏ لوقا ۴:‏۱۷-‏۲۱‏)‏ پولُس رسول در مورد مسیح گفت که در طی زندگی بشری خود مورد حمایت ویژهٔ یَهُوَه بوده است.‏ (‏ عبرانیان ۵:‏۷-‏۹‏)‏ از این رو،‏ آن زمان رضامندی وقتی بود که یَهُوَه عیسی را در طول زندگی بشری خود مورد لطف خود قرار داد.‏

^۱۸ اما این نبوّت در زمان دیگری نیز تحقق می‌یابد.‏ پولُس پس از نقل‌قول از اِشَعْیا دربارهٔ زمان رضامندی در ادامه گفت:‏ «اینک الحال زمان مقبول است؛‏ اینک الآن روز نجات است.‏» (‏ ۲قُرِنتیان ۶:‏۲‏)‏ پولُس این موضوع را بیست و دو سال پس از مرگ عیسی به قلم آورد.‏ بنا به شواهد،‏ با تولّد جماعت مسیحی در پَنْطیکاست سال ۳۳ د.‏م.‏،‏ یَهُوَه سال رضامندی خود را شامل حال پیروان مسح‌شدهٔ مسیح نیز نمود.‏

۱۹.‏ مسیحیان امروز چگونه می‌توانند از زمان رضامندی یَهُوَه بهره‌مند شوند؟‏

^۱۹ آیا پیروان امروز عیسی که برای به میراث بردن ملکوت آسمانی مسح نشده‌اند و امید زمینی دارند نیز از این زمان مقبول بهره می‌برند؟‏ آری.‏ در کتاب مکاشفه از کتاب مقدّس آمده است که این زمان مقبول همان زمان رضامندی است که یَهُوَه نسبت به گروه عظیمی «که از عذاب سخت بیرون می‌آیند» نشان خواهد داد تا از زندگی در بهشت روی زمین برخوردار شوند.‏ (‏ مکاشفه ۷:‏۱۳-‏۱۷‏)‏ بدین سان همهٔ مسیحیان می‌توانند از مزایای این دورهٔ زمانی محدود که در طی آن یَهُوَه رضامندی خود را نسبت به انسان‌های ناکامل نشان می‌دهد بهره‌مند شوند.‏

۲۰.‏ مسیحیان از چه طریق می‌توانند فیض خدا را بی‌فایده نیابند؟‏

^۲۰ پولُس رسول پیش از اعلام زمان رضامندی یَهُوَه به مسیحیان هشدار داده،‏ از آنها تقاضا می‌کند که «فیض خدا را بی‌فایده نیافته» باشند.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۶:‏۱‏)‏ از این رو،‏ مسیحیان از هر فرصتی برای خرسند ساختن خدا و انجام ارادهٔ او استفاده می‌کنند.‏ (‏ اَفَسُسیان ۵:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ خوب است که به تذکر پولُس گوش فرا دهند که می‌گوید:‏ «ای برادران،‏ باحذر باشید مبادا در یکی از شما دل شریر و بی‌ایمان باشد که از خدای حیّ مرتد شوید،‏ بلکه هر روزه همدیگر را نصیحت کنید مادامی که «امروز» خوانده می‌شود،‏ مبادا احدی از شما به فریب گناه سختدل گردد.‏» —‏ عبرانیان ۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

۲۱.‏ در پایان بخش اوّل باب چهل و نه کتاب اِشَعْیا چه سخنانی مملو از شادمانی بیان می‌شود؟‏

^۲۱ در حالی که گفتگوی نبوی بین یَهُوَه و مسیحش رو به پایان می‌رود،‏ اِشَعْیا با لحنی لبریز از شادمانی می‌گوید:‏ ‏«ای آسمان‌ها ترنّم کنید!‏ و ای زمین وجد نما!‏ و ای کوه‌ها آواز شادمانی دهید!‏ زیرا خداوند قوم خود را تسلّی می‌دهد و بر مظلومان خود ترحّم می‌فرماید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۱۳ ‏)‏ براستی که این سخنان دل‌انگیز در روزگار باستان برای اسرائیلیان و خادم بزرگ یَهُوَه،‏ عیسی مسیح و در حال حاضر برای خادمان مسح‌شدهٔ یَهُوَه و یاران آنان یعنی «گوسفندان دیگر» مایه تسلّی‌خاطر بسیار است!‏ —‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶‏.‏

یَهُوَه قومش را فراموش نمی‌کند

۲۲.‏ یَهُوَه چگونه تأکید می‌کند که هرگز قومش را فراموش نخواهد کرد؟‏

^۲۲ اِشَعْیا سپس ذکر بیانیه‌های یَهُوَه را ادامه می‌دهد.‏ او پیشگویی می‌کند که اسرائیلیان تبعیدی به سوی فرسودگی و ناامیدی خواهند رفت و اظهار می‌دارد:‏ ‏«اما صهیون می‌گوید:‏ ‹یَهُوَه مرا ترک نموده و خداوند مرا فراموش کرده است.‏› »‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۱۴ ‏)‏ آیا این گفته حقیقت دارد؟‏ آیا یَهُوَه قومش را ترک و فراموش کرده است؟‏ اِشَعْیا در نقش سخنگوی یَهُوَه در ادامه می‌گوید:‏ ‏«آیا زن بچهٔ شیرخوارهٔ خود را فراموش کرده بر پسر رَحِم خویش ترحّم ننماید؟‏ اینان فراموش می‌کنند اما من تو را فراموش نخواهم نمود.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۱۵ ‏)‏ براستی که پاسخ یَهُوَه بسیار مهرآمیز است!‏ محبتی که خدا برای قومش احساس می‌کند از محبت مادر به فرزندش عظیم‌تر است.‏ او همیشه در فکر وفادارانش است و طوری آنها را به یاد می‌آورد که گویی نام‌هایشان بر کف دستش نقش بسته‌اند:‏ ‏«اینک تو را بر کف دست‌های خود نقش نمودم و حصارهایت دائماً در نظر من است.‏»‏ —‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۱۶‏.‏

۲۳.‏ پولُس چگونه مسیحیان را تشویق کرد تا اطمینان داشته باشند که یَهُوَه آنان را فراموش نمی‌کند؟‏

^۲۳ پولُس رسول در نامه‌اش به غَلاطیان از مسیحیان چنین درخواست می‌کند:‏ «از نیکوکاری خسته نشویم زیرا که در موسم آن درو خواهیم کرد اگر ملول نشویم.‏» (‏ غَلاطیان ۶:‏۹‏)‏ او برای عبرانیان سخنان دلگرم‌کنندهٔ زیر را نوشت:‏ «خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و آن محبت را که به اسم او .‏ .‏ .‏ ظاهر کرده‌اید،‏ فراموش کند» (‏ عبرانیان ۶:‏۱۰‏)‏ ما هیچ گاه نباید گمان کنیم که یَهُوَه قومش را فراموش کرده است.‏ مسیحیان همچون صهیون باستان دلایل کافی برای شادی و سُرور در اختیار دارند و با شکیبایی منتظر یَهُوَه باقی می‌مانند.‏ یَهُوَه به شرایط عهد خود و همینطور وعده‌های خود پای‌بند است.‏

۲۴.‏ صهیون چگونه بازسازی خواهد شد،‏ و از خود چه پرسش‌هایی خواهد کرد؟‏

^۲۴ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا به قومش تسلّی بیشتر می‌دهد.‏ کسانی که صهیون را ‏«خراب»‏ کردند،‏ چه بابلیان چه یهودیان مرتد،‏ دیگر خطری ایجاد نخواهند کرد.‏ ‏‹پسران›‏ صهیون یعنی یهودیان تبعیدی که به یَهُوَه وفادار بمانند ‏«به تعجیل خواهند آمد.‏»‏ آنان ‏‹جمع می‌شوند.‏›‏ یهودیان بازگشته به وطن که با عجله به اورشلیم آمده‌اند زینت پایتختشان خواهند بود،‏ همچون ‏‹عروسی›‏ که به ‏«زیور»‏ ملبّس شده است.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۱۷،‏ ۱۸ ‏)‏ صهیون به صورت ‏‹خرابه›‏ درآمده است.‏ از این رو،‏ می‌توان تصوّر کرد که وقتی ناگهان از کثرت ساکنانش تنگی جا پدید می‌آید متعجب باقی می‌ماند.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۱۹،‏ ۲۰ خوانده شود.‏ )‏ و طبعاً از خود می‌پرسد این همه فرزند از کجا آمده‌اند:‏ ‏«تو در دل خود خواهی گفت:‏ کیست که اینها را برای من زاییده است و حال آنکه من بی‌اولاد و نازاد و جلای وطن و متروک می‌بودم.‏ پس کیست که اینها را پرورش داد.‏ اینک من به تنهایی ترک شده بودم پس اینها کجا بودند؟‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۱ ‏)‏ براستی برای صهیون که پیش از این نازا بود چنین وضعیتی چقدر باعث خوشحالی و سُرور است!‏

۲۵.‏ در روزگار ما اسرائیل روحانی چگونه بازسازی شد؟‏

^۲۵ این سخنان در روزگار ما نیز تحقق یافته‌اند.‏ در طی سال‌های سخت جنگ جهانی اوّل اسرائیل روحانی به یک دورهٔ ویرانی و اسارت دچار شد.‏ اما دوباره بازگشت و به بهشتی روحانی راه یافت.‏ (‏ اِشَعْیا ۳۵:‏۱-‏۱۰‏)‏ اسرائیل روحانی همچون شهری که به توصیف اِشَعْیا زمانی ویرانه‌ای بیش نبود،‏ از اینکه تعداد بی‌شماری پرستندگان فعال و شاد به او پیوستند شادمان گشت.‏

‏«عَلَمِ قوم‌ها»‏

۲۶.‏ یَهُوَه برای هدایت قوم آزادشده‌اش چه تدارک می‌بیند؟‏

^۲۶ یَهُوَه حال به شکل نبوی اِشَعْیا را به زمانی منتقل می‌کند که قومش از بابل آزاد شده‌اند.‏ آیا خدا آنها را هدایت خواهد کرد؟‏ یَهُوَه در پاسخ می‌گوید:‏ ‏«اینک من دست خود را به سوی امّت‌ها دراز خواهم کرد و عَلَم خویش را به سوی قوم‌ها خواهم برافراشت.‏ و ایشان پسرانت را در آغوش خود خواهند آورد و دخترانت بر دوش ایشان برداشته خواهند شد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۲ ‏)‏ هنگامی که این نبوّت برای نخستین بار تحقق می‌یابد،‏ اورشلیم که سابقاً جایگاه دولت و معبد یَهُوَه بود به «عَلَم» یا علامت یَهُوَه مبدّل می‌شود.‏ حتی افراد برجسته و مقتدر ملت‌های دیگر از قبیل ‏«پادشاهان»‏ و ‏‹ملکه‌ها،‏›‏ اسرائیلیان را در راه بازگشت به وطنشان یاری خواهند کرد.‏ ‏(‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۳الف ‏)‏ پادشاهان پارس از قبیل کورش و اَرْتَحْشَسْتا (‏ اردشیر درازدست)‏ و اهل خانهٔ آنان از این دسته افراد می‌باشند.‏ (‏ عَزْرا ۵:‏۱۳؛‏ ۷:‏۱۱-‏۲۶‏)‏ اما کلام اِشَعْیا بار دیگر تحقق خواهد یافت.‏

۲۷.‏ الف)‏ هنگامی که این نبوّت در مقیاس وسیع‌تر تحقق یابد،‏ مردم در کنار چه ‹عَلَمی› گرد می‌آیند؟‏ ب)‏ هنگامی که همهٔ ملت‌ها مجبور شوند در مقابل حکمرانی مسیح سر تعظیم فرود آورند چه نتیجه‌ای حاصل خواهد شد؟‏

^۲۷ در اِشَعْیا ۱۱:‏۱۰ از «عَلَمِ قوم‌ها» سخن رفته است.‏ پولُس رسول گفت که این سخنان در مورد عیسی مسیح می‌باشد.‏ (‏ رومیان ۱۵:‏۸-‏۱۲‏)‏ بدین سان هنگامی که این نبوّت در مقیاس وسیع‌تر تحقق می‌یابد،‏ عیسی و حاکمان مسح‌شده به روحی که با او سلطنت می‌کنند،‏ «عَلَمِ» یَهُوَه هستند که مردم در کنار آن گرد می‌آیند.‏ (‏ مکاشفه ۱۴:‏۱‏)‏ در زمان معین همهٔ مردم روی زمین حتی طبقات حاکم امروز مجبور خواهند شد که در مقابل حکمرانی مسیح سر تعظیم فرود آورند.‏ (‏ مزمور ۲:‏۱۰،‏ ۱۱؛‏ دانیال ۲:‏۴۴‏)‏ نتیجهٔ آن چه خواهد بود؟‏ یَهُوَه می‌گوید:‏ ‏«تو خواهی دانست که من یَهُوَه هستم و آنانی که منتظر من باشند،‏ خجل نخواهند گردید.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۳ب‏.‏

‏«‏الآن نجات ما نزدیک‌تر است»‏

۲۸.‏ الف)‏ یَهُوَه با چه سخنانی دوباره به قومش اطمینان می‌دهد که آزاد خواهند شد؟‏ ب)‏ یَهُوَه هنوز چه تعهدی نسبت به قومش احساس می‌کند؟‏

^۲۸ برخی از تبعیدیان در بابل شاید از خود بپرسند:‏ ‹آیا اسرائیل واقعاً روزی آزاد خواهد شد؟‏› یَهُوَه با توجه به این پرسش سؤال می‌کند:‏ ‏«آیا غنیمت از جبّار گرفته شود یا اسیران از مرد قاهر رهانیده گردند؟‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۴ ‏)‏ پاسخ این پرسش مثبت است.‏ یَهُوَه به آنان اطمینان داده می‌گوید:‏ ‏«اسیران نیز از جبّار گرفته خواهند شد و غنیمت از دست ستم‌پیشه رهانیده خواهد گردید.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۵الف ‏)‏ براستی که چه ضمانت تسلّی‌بخشی!‏ رضامندی یَهُوَه در قبال قومش با تعهدی استوار برای حمایت از آنان همراه است.‏ او با لحنی مطمئن می‌گوید:‏ ‏«من با دشمنان تو مقاومت خواهم نمود و من پسران تو را نجات خواهم داد.‏»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۵ب ‏)‏ این تعهد همچنان برقرار است.‏ در زَکَرِیّا ۲:‏۸ آمده است که یَهُوَه به قومش می‌گوید:‏ ‹هر که شما را لمس نماید مردمک چشم مرا لمس نموده است.‏› درست است که در حال حاضر ما در یک دورهٔ رضامندی به سر می‌بریم که در طی آن مردم سراسر جهان فرصت دارند تا در کنار صهیون روحانی گرد آیند،‏ اما این رضامندی زمانی پایان خواهد گرفت.‏

۲۹.‏ چه آیندهٔ تیره و تاری در انتظار کسانی است که از اطاعت از یَهُوَه امتناع می‌ورزند؟‏

^۲۹ بر سر کسانی که با سرسختی از اطاعت از یَهُوَه سر باز می‌زنند و حتی پرستندگان او را اذیت و آزار می‌نمایند چه خواهد آمد؟‏ او می‌گوید:‏ ‏«به آنانی که بر تو ظلم نمایند گوشت خودشان را خواهم خورانید و به خون خود مثل شراب مست خواهند شد»‏ (‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۶الف ‏)‏ براستی که چه آیندهٔ تیره و تاری در انتظار آنان است!‏ چنین مخالفان سرسختی دوام نیاورده،‏ نابود خواهند شد.‏ بدین سان یَهُوَه با نجات قومش و نابودی مخالفان آنان به عنوان نجات‌دهنده شناخته خواهد شد.‏ ‏«تمامی بشر خواهند دانست که من یَهُوَه نجات‌دهندهٔ تو و ولیّ تو و قدیر یعقوب هستم.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲۶ب‏.‏

۳۰.‏ یَهُوَه چه اَعمال نجات‌بخشی برای قومش انجام داده است،‏ و چه کاری در آینده انجام خواهد داد؟‏

^۳۰ این سخنان در وهلهٔ اوّل هنگامی به حقیقت پیوست که یَهُوَه از کورش برای آزادسازی قوم اسیرش در بابل استفاده کرد.‏ سپس بار دیگر در سال ۱۹۱۹ هنگامی تحقق یافت که یَهُوَه از پسر بر تخت‌نشسته‌اش استفاده کرد تا قومش را از اسارت روحانی نجات بخشد.‏ به همین خاطر در کتاب مقدّس،‏ هم یَهُوَه و هم عیسی نجات‌دهنده خوانده شده‌اند.‏ (‏ تیطُس ۲:‏۱۱-‏۱۳؛‏ ۳:‏۴-‏۶‏)‏ یَهُوَه نجات‌دهندهٔ ماست و عیسی یعنی مسیح کارگزار کلّ اوست.‏ (‏ اَعمال ۵:‏۳۱‏)‏ براستی که اَعمال نجات‌بخشی که خدا از طریق عیسی مسیح به انجام می‌رساند حیرت‌آور است!‏ یَهُوَه به وسیلهٔ بشارت،‏ راست‌دلان را از اسارت دین کاذب رها می‌سازد.‏ او از طریق قربانی فدیه،‏ آنان را از اسارت گناه و مرگ آزاد می‌گرداند.‏ یَهُوَه در سال ۱۹۱۹ برادران عیسی را از اسارت روحانی آزاد ساخت.‏ و در جنگ قریب‌الوقوع حارمَجِدّون گروه عظیم انسان‌های وفادار را از نابودی‌ای که در انتظار گناهکاران است رهایی خواهد بخشید.‏

۳۱.‏ مسیحیان حال که مورد رضامندی خدا هستند چه باید بکنند؟‏

^۳۱ حقیقتاً که مورد رضامندی خدا قرار گرفتن برکت بزرگی است!‏ باشد که همهٔ ما از این زمان مقبول کمال استفاده را بکنیم.‏ و باشد که مطابق ضرورت زمان عمل کرده،‏ از سخنان پولُس خطاب به رومیان پیروی کنیم که می‌گوید:‏ «خصوصاً چون وقت را می‌دانید که الحال ساعت رسیده است که ما را باید از خواب بیدار شویم زیرا که الآن نجات ما نزدیک‌تر است از آن وقتی که ایمان آوردیم.‏ شب منقضی شد و روز نزدیک آمد.‏ پس اَعمال تاریکی را بیرون کرده،‏ اسلحهٔ نور را بپوشیم.‏ و با شایستگی رفتار کنیم چنانکه در روز،‏ نه در بزم‌ها و سُکرها و فسق و فجور و نزاع و حسد؛‏ بلکه عیسی مسیح خداوند را بپوشید و برای شهوات جسمانی تدارک نبینید.‏» —‏ رومیان ۱۳:‏۱۱-‏۱۴‏.‏

۳۲.‏ قوم خدا از چه ضمانت‌هایی برخوردارند؟‏

^۳۲ یَهُوَه کسانی را که اندرزهایش را می‌پذیرند همچنان مورد لطف خود قرار خواهد داد.‏ او نیرو و توانایی‌های لازم برای موعظهٔ بشارت را برای ایشان فراهم خواهد آورد.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۷‏)‏ یَهُوَه همانطور که از رهبر خادمانش،‏ عیسی،‏ استفاده می‌کند از خود آنان نیز استفاده خواهد کرد.‏ او دهان آنان را «مثل شمشیر تیز» خواهد ساخت تا پیام بشارت را به دل‌های صالحان برسانند.‏ (‏ متّیٰ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ یَهُوَه قومش را در «زیر سایهٔ دست خود» حمایت خواهد کرد.‏ آنان همچون «تیر صیقلی» در «ترکش» وی پنهان خواهند شد.‏ حقیقتاً که یَهُوَه هیچ گاه قومش را ترک نخواهد کرد.‏ —‏ مزمور ۹۴:‏۱۳؛‏ اِشَعْیا ۴۹:‏۲،‏ ۱۵‏.‏

‏[پاورقی]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۳۹]‏

مسیح مانند «تیر صیقلی ساخته در ترکش» یَهُوَه می‌باشد

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۴۱]‏

مسیح «نور امّت‌ها» بوده است

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۴۷]‏

محبت خدا نسبت به قومش از محبت مادر به فرزندش عظیم‌تر است