نخست این که گفته شده است که این استخوان‌ها «خشک» یا «بسیار خشک» بوده‌اند.‏ (‏حز ۳۷:‏۲،‏ ۱۱‏)‏ این گفته اشاره بر این امر دارد که آن استخوان‌ها به افرادی تعلّق داشت که از مرگ آنان مدتی بسیار طولانی می‌گذشت،‏ طوری که استخوان‌هایشان خشک شده بود.‏ دوم این که در این گزارش در خصوص رستاخیز توضیح داده شده است که روندی تدریجی داشته است،‏ نه این که ناگهانی صورت گرفته باشد.‏ به این گونه که در ابتدا «صدایی شنیده شد و به‌ناگاه جُنب و جوشی واقع گردید و استخوانها به یکدیگر پیوستند،‏ استخوانی به استخوان خود.‏» سپس رگ و پی و گوشت بر آن‌ها گذاشته شد.‏ پس از آن رگ و پی و گوشت با پوست پوشانده شد.‏ در نهایت «روح به آنها درآمده،‏ زنده شدند» و پس از آن،‏ یَهُوَه آن انسان‌های جان گرفته را در سرزمینشان قرار داد.‏ برای همهٔ این‌ها نیاز به زمان بود.‏—‏حز ۳۷:‏۷-‏۱۰،‏ ۱۴‏.‏

سپس در اواخر سال‌های ۱۸۰۰ میلادی،‏ چارلز تِیز راسل و آنانی که به او پیوسته بودند،‏ با غیرت حقایق کتاب مقدّس را دوباره آشکار ساختند.‏ می‌توان گفت بدین سان روند قرار گرفتن گوشت و پوست بر استخوان‌ها آغاز شد.‏ مجلّهٔ «برج دیده‌بانی صهیون» و دیگر نشریات به افرادی که دلی پذیرا داشتند یاری رساند تا حقایق روحانی را دریابند.‏ بعدها در سال ۱۹۱۴ «نمایشنامهٔ تصویری خلقت» و در سال ۱۹۱۷ کتاب «سِرّ گشوده» نیز به قوم خدا قوّت بخشید.‏ سرانجام در سال ۱۹۱۹ قوم خدا از نظر روحانی جان گرفت و در سرزمین جدید روحانی‌شان قرار داده شدند.‏ با گذشت زمان،‏ باقی‌ماندهٔ مسح‌شدگان به همراه آنان که امید دارند بر زمین زندگی کنند،‏ «لشکری عظیم» را تشکیل دادند.‏—‏حز ۳۷:‏۱۰؛‏ زکر ۸:‏۲۰-‏۲۳‏.‏c