پادشاه نیز از خدا می‌ترسد و از تخت خویش برخاسته،‏ ردای شاهانهٔ خود را در می‌آورد و همچون مردم عامی لباسی زمخت می‌پوشد و حتی ‹بر خاکستر می‌نشیند.‏› سپس همراه با ‹بزرگانش› فرمانی صادر کرده،‏ روزهٔ مردم را به عملی قانونی تبدیل می‌کند.‏ او فرمان می‌دهد که همه حتی حیوانات پلاس بپوشند.‏c سپس بدی و ظلم قومش را با فروتنی اذعان می‌نماید.‏ همچنین امید دارد که خدا با دیدن توبهٔ آن‌ها دلش نرم شود چرا که می‌گوید:‏ «شاید خداوند از خشم خود برگردد و بر ما ترحّم کرده،‏ ما را از بین نبرد.‏» —‏ یُونُس ۳:‏۶-‏۹‏،‏ تفس.‏