^۵ امّا قانع‌کننده‌ترین دلیل الهامی بودن کتاب را می‌توان در تحقّق نبوّت آن در مورد عیسی مسیح یافت.‏ با مقایسهٔ متون زَکَرِیّا ۹:‏۹ با متّیٰ ۲۱:‏۴،‏ ۵ و یوحنّا ۱۲:‏۱۴-‏۱۶؛‏ زکر ۱۲:‏۱۰ با یوحنّا ۱۹:‏۳۴-‏۳۷‏؛‏ و زَکَرِیّا ۱۳:‏۷ با متّیٰ ۲۶:‏۳۱ و مَرقُس ۱۴:‏۲۷ می‌توان به نتیجهٔ فوق رسید.‏ همچنین،‏ تشابهات قابل توجه دیگری نیز بین زَکَرِیّا ۸:‏۱۶ و اَفَسُسیان ۴:‏۲۵؛‏ زکر ۳:‏۲ و یهودا ۹‏؛‏ و زَکَرِیّا ۱۴:‏۵ و یهودا ۱۴ به چشم می‌خورد.‏ هماهنگی موجود در کلام خدا حقیقتاً شگفت‌انگیز است!‏

^۲۵ همانطور که در چند بند اوّل نشان داده شد،‏ وارد شدن عیسی به اورشلیم به عنوان پادشاهی ‹حلیم و سوار بر الاغ،‏› تسلیم کردن او و خیانت به او در ازای «سی پارهٔ نقره،‏» پراکنده شدن شاگردانش در آن واقعه،‏ و نیزه زدن سربازان به او وقتی که بر چوبهٔ شکنجه آویخته بود،‏ همه به وسیلهٔ سخنان زَکَرِیّا بدقّت پیشگویی شده بود.‏ (‏زکر ۹:‏۹؛‏ ۱۱:‏۱۲؛‏ ۱۳:‏۷؛‏ ۱۲:‏۱۰‏)‏ همچنین،‏ نبوّت او از ‹شاخه‌ای› به عنوان بناکنندهٔ معبد یَهُوَه نام می‌برد.‏ نگاهی به محتوای اِشَعْیا ۱۱:‏۱-‏۱۰؛‏ ار ۲۳:‏۵‏؛‏ و لوقا ۱:‏۳۲،‏ ۳۳ نشان می‌دهد که این «شاخه» همان عیسی مسیح است که «بر خاندان یعقوب تا به ابد پادشاهی خواهد کرد.‏» زَکَرِیّا «شاخه» را به عنوان کسی که «بر کرسی او کاهن خواهد بود» توصیف می‌کند که با کلام پولُس رسول بی‌ارتباط نیست،‏ چون آن رسول می‌نویسد:‏ «عیسی که به رتبهٔ مِلکیصِدِق،‏ رئیس کهنه گردید تا ابدالآباد» که «در آسمانها به دست راست تخت کبریا نشسته است.‏» (‏زکر ۶:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ عبر ۶:‏۲۰؛‏ ۸:‏۱‏)‏ بنابراین نبوّت به «شاخه» به عنوان کاهن اعظم و پادشاه بر دست راست خدا در آسمان اشاره می‌کند ولی در عین حال یَهُوَه را به عنوان سلطان متعال بر همه،‏ اعلام می‌دارد:‏ «و یَهُوَه بر تمامی زمین پادشاه خواهد بود،‏ در آن روز یَهُوَه واحد خواهد بود و اسم او واحد.‏» —‏ زکر ۱۴:‏۹‏.‏