اما،‏ شاید از خود سؤال کنید چطور ممکن است شخصی محزون و ماتم‌زده که از بی‌عدالتی رنج می‌برد سعادتمند خوانده شود.‏ باید در نظر داشت که چنین شخصی دید واقع‌بینانه‌ای نسبت به اوضاع دنیا دارد و در واقع به خاطر شرارت‌هایی که می‌بیند «گریه و ماتم می‌کند.‏» (‏ حِزْقِیال ۹:‏۴‏)‏ اما وقتی می‌آموزد که خدا مصمم است به تمام این بی‌عدالتی‌ها و شرارت‌ها پایان دهد دلش از خوشی و سعادت لبریز می‌شود.‏ —‏ اِشَعْیا ۱۱:‏۴‏.‏

کسانی که دل تشنهٔ عدالتشان از دیدن شرارت‌های دنیا به درد می‌آید و یا همان طور که عیسی گفت نیاز به وجود خدا را عمیقاً احساس می‌کنند کاملاً به اهمیت تقرّب به آفریدگار خود واقف هستند.‏ همان طور که هنگام ناراحتی معاشرت با شخصی نیکوکار خوشایند و دلپذیر است،‏ تصوّر کنید چقدر نزدیکی با خدای مهربانمان باعث سعادت و خوشبختی انسان می‌شود.‏ به راستی که خوشا به حال شخصی که صداقت را پیشه کرده،‏ تشنهٔ راستی و عدالت است و با دل و جان رهنمودهای خدای خود را به جا می‌آورد.‏ چنین شخصی براستی طعم سعادت واقعی را خواهد چشید.‏