آیندهٔ هر یک از این دو گروه چیست؟‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ گوسفندان چه آینده‌ای خواهند داشت؟‏

^۱۶ عیسی دربارهٔ میشها یا گوسفندان چنین داوری کرد:‏ «بیائید ای برکت‌یافتگان از پدر من و ملکوتی را که از ابتدای عالم برای شما آماده شده است بمیراث گیرید.‏» چه دعوت صمیمانه‌ای —‏ «بیائید»!‏ برای چه چیزی؟‏ برای زندگی ابدی،‏ چون او در آخر اظهار داشت:‏ «عادلان در حیات جاودانی [خواهند رفت].‏» —‏ متی ۲۵:‏⁠۳۴،‏ ۴۶‏.‏

^۱۷ عیسی در مَثَل قنطارها نشان داد،‏ کسانی که همراه با وی در آسمان حکمرانی خواهند کرد ملزم به چه کاری هستند،‏ ولی در این مَثَل نشان می‌دهد که از تابعان ملکوت چه انتظاری می‌رود.‏ (‏متی ۲۵:‏⁠۱۴-‏۲۳‏)‏ گوسفندان،‏ به این دلیل که برادران عیسی را با تمام وجود حمایت می‌کنند،‏ با شایستگی مکانی را در قلمرو زمینی ملکوت او به ارث می‌برند.‏ آنها از زندگی بر روی زمین بهشتی برخوردار خواهند شد —‏ امیدی که خدا «از بنای عالم» انسانهای بازخریدنی،‏ برای آنان مهیا کرد.‏ —‏ لوقا ۱۱:‏⁠۵۰،‏ ۵۱‏.‏

^۱۹ شاگردان کتاب مقدس مطلع هستند که این نمی‌تواند به معنای آن باشد که جانهای فناناپذیر افراد بزمانند در آتشی ابدی عذاب خواهد کشید.‏ خیر،‏ زیرا انسانها جان یا نفس هستند؛‏ آنها صاحب جان فناناپذیر نیستند.‏ (‏پیدایش ۲:‏⁠۷؛‏ جامعه ۹:‏⁠۵،‏ ۱۰؛‏ حزقیال ۱۸:‏⁠۴‏)‏ منظور داور از محکوم کردن بزها به «آتش جاودانی،‏» نابودیی است که فاقد امید به آینده می‌باشد،‏ و پایانی همیشگی برای ابلیس و دیوهایش نیز خواهد بود.‏ (‏مکاشفه ۲۰:‏⁠۱۰،‏ ۱۴‏)‏ بنابراین،‏ داوری که از جانب یَهُوَه منصوب شده است،‏ داوریهای متفاوتی را تعیین می‌نماید.‏ او به میشها می‌گوید «بیائید»؛‏ به بزها می‌گوید «از من دور شوید.‏» میشها وارث «حیات جاودانی» خواهند شد.‏ بزها «عذاب جاودانی» عایدشان خواهد شد.‏ —‏ متی ۲۵:‏⁠۴۶‏.‏b

^۲۱ ولی این درک افزایش‌یافته از مَثَل میشها و بزها چه مفهومی برای ما دارد؟‏ خوب،‏ مردم هم‌اکنون نیز در حال مشخص کردن موضع خود هستند.‏ عده‌ای در ‹طریق فراخی که مؤدّی بهلاکت است› قرار دارند،‏ ولی عده‌ای دیگر سعی می‌کنند در ‹طریق دشواری که مؤدّی بحیات است› باقی بمانند.‏ (‏متی ۷:‏⁠۱۳،‏ ۱۴‏)‏ اما آن زمانی که عیسی داوری نهایی را بر میشها و بزها که در این مَثَل شرح داده شده است اعلام کند،‏ هنوز در پیش رو قرار دارد.‏ هنگامی که پسر انسان در نقش داور می‌آید،‏ تعیین خواهد کرد که بسیاری از مسیحیان حقیقی —‏ در واقع «گروهی عظیم» از میشهای وقف‌شده —‏ برای عبور از بخش نهایی «عذابِ سخت» و ورود به دنیای جدید واجد شرایط خواهند بود.‏ این امید باید اکنون سرچشمه‌ای برای شادی باشد.‏ (‏مکاشفه ۷:‏⁠۹،‏ ۱۴‏)‏ از طرف دیگر،‏ عدهٔ زیادی از «هر امّت» ثابت خواهند کرد که مانند بزهای لجوج خواهند بود.‏ آنها «در عذاب جاودانی خواهند رفت.‏» چه آرامشی برای زمین!‏