‏‹روز عظیم یَهُوَه نزدیک است›‏

‏«روز عظیم خداوند نزدیک است،‏ نزدیک است و به زودی هر چه تمام‌تر می‌رسد.‏» —‏ صَفَنْیا ۱:‏۱۴‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ مسیحیان منتظر چه روزی هستند؟‏ ب)‏ در این خصوص چه سؤالی از اهمیت حیاتی برخوردار است،‏ و به چه دلیل؟‏

لحظه‌ای حالت این سه شخص را تجسّم کنید:‏ دختری دم‌بخت که شاد و مسرور منتظر روز ازدواجش است؛‏ زنی پابه‌ماه که برای آمدن فرزندش انتظار می‌کشد؛‏ و کارمندی خسته که بی‌صبرانه برای تعطیلاتش روزشماری می‌کند.‏ همهٔ اینان منتظرند؛‏ منتظر روزی که یقیناً دگرگونی‌ای در زندگی‌شان به وجود خواهد آمد.‏ احساساتی که در دل‌هایشان موج می‌زند متفاوت است.‏ اما همهٔ آنان از یک چیز مطمئنند؛‏ این که روزی که انتظارش را می‌کشند سرانجام خواهد آمد و امیدوارند برای آن روز آماده باشند.‏

^۲ مسیحیان حقیقی نیز اکنون بی‌صبرانه انتظار روزی عظیم را می‌کشند؛‏ روزی که کتاب مقدّس آن را ‹روز یَهُوَه› خوانده است.‏ (‏ اِشَعْیا ۱۳:‏۹؛‏ یوئیل ۲:‏۱؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۲‏)‏ واقعاً منظور از ‹روز یَهُوَه› چیست؟‏ با آمدن آن روز چه تحوّلی در جوامع بشری رخ خواهد داد؟‏ و آیا ما مسیحیان برای آن روز آماده‌ایم؟‏ جواب به این سؤالات اهمیت حیاتی دارد،‏ زیرا شواهد فراوانی صحّت این سخن کتاب مقدّس را تأیید می‌کند که می‌گوید:‏ ‹روز عظیم یَهُوَه نزدیک است،‏ نزدیک است و به زودی هر چه تمام‌تر می‌رسد.‏› —‏ صَفَنْیا ۱:‏۱۴‏.‏

‏‹روز عظیم یَهُوَه›‏

۳.‏ منظور از ‹روز عظیم یَهُوَه› چیست؟‏

^۳ منظور از ‹روز عظیم یَهُوَه› چیست؟‏ این اصطلاح در تمام آیات به مفهوم زمانی است که یَهُوَه دشمنان خود را مجازات می‌کند و نام خود را جلال می‌دهد.‏ یهودیان عهدشکن یهودیه و اورشلیم و همچنین مردم ظالم بابل و مصر همگی به دست یَهُوَه داوری شدند و ‹روز یَهُوَه› را به چشم دیدند.‏ (‏ اِشَعْیا ۲:‏۱،‏ ۱۰-‏۱۲؛‏ ۱۳:‏۱-‏۶؛‏ اِرْمیا ۴۶:‏۷-‏۱۰‏)‏ اما،‏ عظیم‌ترین ‹روز یَهُوَه› هنوز در پیش است.‏ یَهُوَه در آن روز تمام کسانی را که مایهٔ ننگ نام او شده‌اند معدوم خواهد کرد.‏ برای این کار یَهُوَه نخست از «بابل عظیم» که همانا امپراتوری ادیان دروغین است شروع خواهد کرد و سپس باقی نظام شیطان را در جنگ حارمَجِدّون نابود خواهد نمود.‏ —‏ مکاشفه ۱۶:‏۱۴،‏ ۱۶؛‏ ۱۷:‏۵،‏ ۱۵-‏۱۷؛‏ ۱۹:‏۱۱-‏۲۱‏.‏

۴.‏ چرا روز یَهُوَه ترس در دل‌های اکثر مردم دنیا خواهد انداخت؟‏

^۴ ظاهراً اکثر مردم دنیا از حدت غضب یَهُوَه در آن روز بی‌خبرند.‏ نمی‌دانند که چقدر نزدیک است و چه ترسی در دل‌هایشان خواهد انداخت.‏ دلیل این امر را یَهُوَه از طریق صَفَنْیای نبی چنین عنوان می‌کند:‏ «آن روز،‏ روز غضب است،‏ روز تنگی و اضطراب،‏ روز خرابی و ویرانی،‏ روزِ تاریکی و ظلمت،‏ روز ابرها و ظلمتِ غلیظ.‏» یَهُوَه در مورد روز غضب خود اضافه می‌کند:‏ ‹مردمان را به تنگ می‌آورم .‏ .‏ .‏ زیرا که به من گناه ورزیده‌اند.‏› —‏ صَفَنْیا ۱:‏۱۵،‏ ۱۷‏.‏

۵.‏ اکنون چندین میلیون مسیحی حقیقی چه نگرشی نسبت به روز یَهُوَه دارند،‏ و چرا؟‏

^۵ البته چندین میلیون نفر نیز هستند که بی‌صبرانه انتظار آن روز را می‌کشند.‏ روز یَهُوَه برای ایشان روز نجات و رهایی است،‏ روزی است که خدایشان یَهُوَه جلال می‌یابد و نامش تقدیس می‌شود.‏ (‏ یوئیل ۳:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ صَفَنْیا ۳:‏۱۲-‏۱۷‏)‏ کسانی باید از آن روز بترسند که عمر خود را نه در راه یَهُوَه،‏ بلکه به باطل گذرانده‌اند.‏ پس بجاست از خود سؤال کنیم که آیا آن روز را روزی دلهره‌آور می‌بینیم یا روز نجات؟‏ آیا برای آن روز آماده‌ایم؟‏ آیا نزدیک بودن آن روز تأثیری بر تصمیمات و کارهای روزمرهٔ ما گذاشته است؟‏

ظهور استهزاکنندگانی در صحنهٔ دنیا

۶.‏ دیدگاه اکثر مردم دنیا نسبت به ‹روز یَهُوَه› چیست،‏ و چرا این امر مسیحیان واقعی را متعجب نمی‌کند؟‏

^۶ امروزه با وجود حساسیت دورانی که در آن زندگی می‌کنیم بسیارند کسانی که توجهی به آمدن ‹روز یَهُوَه› ندارند.‏ این اشخاص کسانی را که از نزدیک بودن آن روز خبر می‌دهند به باد استهزا می‌گیرند.‏ این امر مسیحیان واقعی را متعجب نمی‌کند،‏ زیرا فوراً این هشدار پِطْرُس رسول به یادشان می‌آید که می‌گوید:‏ «در ایّام آخر مستهزئین با استهزا ظاهر خواهند شد که بر وفق شهوات خود رفتار نموده،‏ خواهند گفت:‏ ‹کجاست وعدهٔ آمدن او؟‏ زیرا از زمانی که پدران به خواب رفتند،‏ هر چیز به همین طوری که از ابتدای آفرینش بود،‏ باقی است.‏› » —‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۳،‏ ۴‏.‏

۷.‏ انجام چه کاری ما را در این دوران حساس بیدار و هوشیار نگه می‌دارد؟‏

^۷ برای آن که بتوانیم در این دوران حساس بیدار و هوشیار بمانیم نباید بگذاریم چنین افکار منفی‌ای در ذهنمان لانه کند.‏ چگونه می‌توانیم مانع این کار شویم؟‏ پِطْرُس می‌گوید:‏ «هر دو نامه را به قصد یادآوری نگاشتم تا شما را به تفکّری سالم برانگیزانم،‏ تا کلامی را که پیامبران مقدّس در ایّام گذشته گفته‌اند،‏ به یاد آرید و نیز حکم خداوند و نجات‌دهندهٔ ما را که به واسطهٔ رسولان شما بیان شد.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱،‏ ۲‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو )‏ پس می‌بینیم که توجه به هشدارهایی که در کتاب مقدّس پیشگویی شده است ما را به تفکّری سالم برمی‌انگیزد.‏ البته،‏ شاید اوّلین بار نباشد که این پیشگویی‌ها را می‌شنویم.‏ اما یقیناً اکنون توجه به آن‌ها حیاتی‌تر از هر زمانی است.‏ —‏ اِشَعْیا ۳۴:‏۱-‏۴؛‏ لوقا ۲۱:‏۳۴-‏۳۶‏.‏

۸.‏ چرا بسیاری از مردم دنیا هشدارهای کتاب مقدّس را نادیده می‌گیرند؟‏

^۸ چرا برخی از مردم این هشدارها را نادیده می‌گیرند؟‏ پِطْرُس در این مورد می‌گوید:‏ «ایشان عمداً از این غافل هستند که به کلام خدا آسمان‌ها از قدیم بود و زمین از آب و به آب قائم گردید.‏ و به این هر دو،‏ عالَمی که آن وقت بود در آب غرق شده،‏ هلاک گشت.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۵،‏ ۶‏)‏ آری،‏ بسیارند کسانی که هیچ رغبتی ندارند یَهُوَه در اَعمالشان دخالت کند،‏ نمی‌خواهند تغییری در زندگی‌شان ایجاد شود و نمی‌خواهند به کسی برای کامجویی‌ها و اَعمال خودخواهانهٔ خود حساب پس بدهند.‏ به گفتهٔ پِطْرُس رسول ایشان یک چیز می‌خواهند؛‏ این که «بر وفق شهوات خود» رفتار کنند.‏

۹.‏ عکس‌العمل مردم زمان نوح و زمان لوط نسبت به هشدارهای یَهُوَه چه بود؟‏

^۹ این استهزاکنندگان «عمداً» چشم خود را به روی این حقیقت می‌بندند که یَهُوَه در گذشته در امور بشر مداخله کرده است.‏ عیسی مسیح و پِطْرُس رسول به دو مورد در این خصوص اشاره کرده‌اند؛‏ یکی مربوط به «ایّام نوح» و دیگری مربوط به «ایّام لوط.‏» (‏ لوقا ۱۷:‏۲۶-‏۳۰؛‏ ۲پِطْرُس ۲:‏۵-‏۹‏)‏ کتاب مقدّس می‌گوید که مردم زمان نوح به هشدارهای الٰهی هیچ توجهی نمی‌کردند.‏ رفتار مردم زمان لوط هم دست‌کمی از آن نداشت.‏ وقتی لوط به دامادهایش گفت که سُدُوم و غَمورَه منهدم خواهند شد سخنان وی ‹به نظر دامادهایش مسخره آمد.‏› —‏ پیدایش ۱۹:‏۱۴‏.‏

۱۰.‏ عکس‌العمل یَهُوَه نسبت به کسانی که به هشدارهای او اهمیت نمی‌دهند چیست؟‏

^۱۰ امروزه نیز اوضاع تغییر نکرده است و ببینید یَهُوَه به کسانی که به هشدارهایش توجه نمی‌کنند چه می‌گوید:‏ ‹بر آنانی که بر دُرْدهای خود نشسته‌اند و در دل‌های خود می‌گویند یَهُوَه نه نیکویی می‌کند و نه بدی،‏ عقوبت خواهم رسانید.‏ بنابراین،‏ دولت ایشان تاراج و خانه‌های ایشان خراب خواهد شد؛‏ و خانه‌ها بنا خواهند نمود،‏ اما در آن‌ها ساکن نخواهند شد و تاکستان‌ها غَرْس خواهند کرد،‏ اما شراب آن‌ها را نخواهند نوشید.‏› (‏ صَفَنْیا ۱:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ مردم می‌خواهند در این اوضاع غیرعادی دنیا به زندگی عادی خود ادامه دهند و به همین دلیل است که زحماتشان ثمرهٔ دائمی نخواهد داشت.‏ روز یَهُوَه به نحوی کاملاً غیرمنتظره خواهد آمد و در آن زمان دارایی‌ها و ثروتی که با زحمت زیاد جمع کرده‌اند نجاتشان نخواهد داد.‏ —‏ صَفَنْیا ۱:‏۱۸‏.‏

‏«برایش منتظر باش»‏

۱۱.‏ چه نکته‌ای را باید همیشه در نظر داشته باشیم؟‏

^۱۱ ما نباید مثل مردم دنیا در خواب غفلت فرو رویم.‏ باید این سخن حَبَقُّوق همیشه در گوشمان باشد که گفت:‏ «رؤیا هنوز برای وقتِ معین است و به مقصد می‌شتابد و دروغ نمی‌گوید.‏ اگرچه تأخیر نماید برایش منتظر باش زیرا که البته خواهد آمد و درنگ نخواهد نمود.‏» (‏ حَبَقُّوق ۲:‏۳‏)‏ حتی اگر به نظرمان بیاید که در آمدن روز یَهُوَه تأخیر به وجود آمده است،‏ باید مطمئن باشیم که یَهُوَه دیر وارد عمل نخواهد شد.‏ او به موقع و در زمانی که انسان‌ها انتظارش را ندارند دست به عمل خواهد زد.‏ —‏ مَرقُس ۱۳:‏۳۳؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

۱۲.‏ عیسی وجود چه افرادی را پیشگویی کرد،‏ چرا می‌توان گفت که غلام امین مانند آنان رفتار نکرد؟‏

^۱۲ هنگامی که عیسی به شاگردانش تأکید می‌کرد که منتظر روز یَهُوَه باشند این هشدار را هم داد که برخی از پیروانش در دورانی بسیار حساس به خواب غفلت فرو خواهند رفت.‏ وی در مورد آنان چنین پیشگویی کرد:‏ «هر گاه آن غلام شریر با خود گوید که آقای من در آمدن تأخیر می‌نماید،‏ و شروع کند به زدن همقطاران خود و خوردن و نوشیدن با میگساران،‏ هرآینه آقای آن غلام آید،‏ در روزی که منتظر نباشد و در ساعتی که نداند،‏ و او را دو پاره کرده،‏ نصیبش را با ریاکاران قرار دهد در مکانی که گریه و فشار دندان خواهد بود.‏» (‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۸-‏۵۱‏)‏ برخلاف این غلام شریر،‏ غلام امین و دانا در این اوضاع حساس بیدار و هوشیار نظاره‌گر اوضاع جهان و آمادهٔ هر اقدامی می‌باشد.‏ به همین دلیل است که عیسی این غلام امین را «بر تمام مایملک خود» روی زمین گماشته است.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۲-‏۴۷‏.‏

بیدار و هوشیار بمانیم

۱۳.‏ عیسی با چه سخنانی حساس بودن اوضاع را مشخص کرد؟‏

^۱۳ به دلیل اوضاع حساس قرن اوّل،‏ مسیحیان می‌بایست بسیار هوشیار می‌بودند.‏ آنان می‌بایست به مجرّد این که «اورشلیم به لشکرها محاصره» می‌شد،‏ شهر را ترک می‌کردند.‏ (‏ لوقا ۲۱:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ اورشلیم در سال ۶۶ م.‏ محاصره شد.‏ عیسی با اشاره به حساس بودن آن مقطع تاریخ شدیداً بر هوشیار بودن شاگردانش تأکید کرد و گفت:‏ «هر که بر بام باشد،‏ به جهت برداشتن چیزی از خانه به زیر نیاید؛‏ و هر که در مزرعه است،‏ به جهت برداشتن رخت خود برنگردد.‏» (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ چرا مسیحیان در سال ۶۶ م.‏ باید به فوریت اورشلیم را ترک می‌کردند؟‏ مگر نه این که نابودی اورشلیم چهار سال پس از آن رخ داد!‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ چرا برای مسیحیان قرن اوّل اهمیت داشت که به مجرّد محاصره شدن اورشلیم اقدامی فوری نمایند؟‏

^۱۴ باید به خاطر داشته باشیم،‏ چهار سالی که به این صورت تا نابود شدن اورشلیم به دست ارتش روم در سال ۷۰ م.‏ سپری شد،‏ سال‌هایی پر از آشوب و خشونت بود.‏ تاریخ‌نگاری اوضاع اورشلیم را در آن دوران چنین توصیف می‌کند:‏ «جنگی داخلی و خونین وحشت در دل‌ها افکنده بود و شهر را غرق خشونت ساخته بود.‏» تمام مردان جوان را فرا می‌خواندند تا به ارتش بپیوندند،‏ اسلحه به دست گیرند و استحکامات نظامی را تقویت کنند.‏ آنان را هر روزه به تمرین‌های نظامی وا می‌داشتند.‏ به کسانی که عدم رضایت خود را به انجام اقدامی شدید ابراز می‌داشتند مهر خائن می‌زدند.‏ چنانچه مسیحیان فوراً از اورشلیم بیرون نمی‌آمدند،‏ در موقعیت بسیار خطرناکی قرار می‌گرفتند.‏ —‏ متّیٰ ۲۶:‏۵۲؛‏ مَرقُس ۱۲:‏۱۷‏.‏

^۱۵ البته باید توجه داشته باشیم که عیسی نه فقط شهر اورشلیم،‏ بلکه کل منطقهٔ یهودیه را جزو محدودهٔ خطر عنوان کرد و گفت:‏ «هر که در یهودیه باشد» فرار کند.‏ این مطلب برای پیروان عیسی اهمیت حیاتی داشت،‏ زیرا نیروهای رومی چند ماه پس از آن که از اورشلیم عقب‌نشینی کردند،‏ بار دیگر عملیات جنگی خود را از سر گرفتند.‏ نخست،‏ در سال ۶۷ م.‏ ناحیهٔ جلیل را تسخیر کردند و طی چند سال پس از آن یهودیه را قسمت به قسمت تحت تصرّف خود درآوردند.‏ روم نواحی روستایی را نیز تحت کنترل درآورد و این موضوع فرار از اورشلیم را دشوارتر ساخت.‏ به علاوه،‏ دروازه‌های شهر تحت مراقبت یهودیان قرار داشت و هر گونه اقدام به فرار به منزلهٔ همبستگی با رومیان محسوب می‌شد.‏

۱۶.‏ مسیحیان اورشلیم چه روحیه‌ای می‌بایست از خود نشان می‌دادند؟‏

^۱۶ حال به خوبی می‌توان درک کرد که چرا عیسی آن موقعیت را بسیار حساس قلمداد کرد.‏ مسیحیان می‌بایست از اموال و خیلی چیزهای دیگر می‌گذشتند و به سخن سَروَر خود گوش می‌دادند.‏ باید حاضر می‌بودند که ‹تمام مایملک خود را ترک کنند.‏› (‏ لوقا ۱۴:‏۳۳‏)‏ کسانی که از فرمان عیسی اطاعت کردند و به سمت دیگر رود اردن رفتند نجات یافتند.‏

هوشیار و بیدار بمانیم

۱۷.‏ چرا باید بیش از پیش هوشیار و بیدار باشیم؟‏

^۱۷ پیشگویی‌های کتاب مقدّس نشان می‌دهند که ما اکنون به پایان این دنیا بسیار نزدیک هستیم.‏ لذا به دلیل حساسیت دورانی که در آن زندگی می‌کنیم باید بیش از هر زمانی هوشیار و بیدار باشیم.‏ سربازی که در دوران صلح به سر می‌برد چندان خطرات جبههٔ جنگ را حس نمی‌کند.‏ با این حال،‏ اگر همیشه در حالت آماده‌باش نباشد،‏ چه بسا عدم آمادگی‌اش در زمان جنگ به قیمت جانش تمام شود.‏ همین مطلب را در مورد نبرد روحانی‌مان می‌توان گفت.‏ اگر اجازه دهیم خواب غفلت بر ما چیره شود،‏ چه بسا آمادگی دفاع در مقابل حمله‌ای غافلگیرانه یا حتی آمدن روز یَهُوَه را نداشته باشیم.‏ (‏ لوقا ۲۱:‏۳۶؛‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۴‏)‏ پس،‏ اگر کسی ‹از پیروی یَهُوَه مرتد شده است› اکنون زمان آن است که به سوی او بازگردد!‏ —‏ صَفَنْیا ۱:‏۳-‏۶؛‏ ۲تَسّالونیکیان ۱:‏۸،‏ ۹‏.‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ انجام چه کاری انتظار برای آمدن روز یَهُوَه را آسان‌تر می‌کند؟‏

^۱۸ بی‌دلیل نیست که پِطْرُس رسول تذکر می‌دهد:‏ ‹آمدن روز یَهُوَه را انتظار بکشید›!‏ چگونه می‌توانیم این انتظار را برای خود آسان‌تر کنیم؟‏ باید خود را در «دینداری» و اَعمال «مقدّس» مشغول نگه داریم.‏ (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ مشغول بودن به فعالیت‌های مسیحی این انتظار را آسان‌تر می‌کند.‏ پِطْرُس همچنین اشاره می‌کند که ‹آن روز را بشتابانید.‏› واضح است که ما نمی‌توانیم گذشت زمان را سرعت بخشیم،‏ ولی با مشغول نگه داشتن خود مسلّماً آن را کمتر حس خواهیم کرد.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۵۸‏.‏

^۱۹ تعمّق در کلام خدا و یادآوری‌های آن به ما قدرت می‌دهد تا بتوانیم ‹آمدن روز یَهُوَه را انتظار بکشیم و آن را بشتابانیم.‏› (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۲‏)‏ در میان یادآوری‌های خدا می‌توان به شمار زیادی از پیشگویی‌ها اشاره نمود.‏ این پیشگویی‌ها نه تنها آمدن آن روز را نوید می‌دهد بلکه در مورد برکاتی صحبت می‌کند که یَهُوَه در آینده نصیب آنانی می‌کند که ‹انتظار او را می‌کشند.‏› —‏ صَفَنْیا ۳:‏۸‏.‏

۲۰.‏ چه اندرزی را همیشه می‌باید آویزهٔ گوش خود داشته باشیم؟‏

^۲۰ اکنون زمان آن است که به اندرزی که یَهُوَه از طریق صَفَنْیای نبی به ما می‌دهد توجه کنیم:‏ ‹قبل از آنکه حکم نتاج بیاورد و آن روز مثل کاه بگذرد؛‏ قبل از آنکه حدّت خشم یَهُوَه بر شما وارد آید؛‏ قبل از آنکه روز خشم یَهُوَه بر شما برسد.‏ ای جمیع حلیمانِ زمین که احکام او را به جا می‌آورید،‏ عدالت را بطلبید و تواضع را بجویید،‏ شاید که در روز خشم یَهُوَه مستور شوید.‏› —‏ صَفَنْیا ۲:‏۲،‏ ۳‏.‏

۲۱.‏ در سال ۲۰۰۷ شاهدان یَهُوَه مصمم به چه کاری هستند؟‏

^۲۱ با این اوصاف آیهٔ سال ۲۰۰۷ بسیار مناسب دورانی است که در آن زندگی می‌کنیم.‏ شاهدان یَهُوَه اطمینان دارند که ‹روز عظیم یَهُوَه نزدیک است،‏ نزدیک است و به زودی هر چه تمام‌تر می‌رسد.‏› (‏ صَفَنْیا ۱:‏۱۴‏)‏ و «درنگ نخواهد نمود.‏» (‏ حَبَقُّوق ۲:‏۳‏)‏ پس مصمم باشیم که در این دوران حساس لحظه‌ای به خواب غفلت فرو نرویم و هوشیار و بیدار و با اطمینان به این که تحقق نهایی این پیشگویی‌ها بسیار نزدیک است این چند صباح آخر را تحمّل کنیم!‏

مرور

‏• منظور از ‹روز عظیم یَهُوَه› چیست؟‏

‏• چرا بسیاری از مردم متوجه حساس بودن این دوران نیستند؟‏

‏• چرا مسیحیان قرن اوّل می‌بایست بیدار و هوشیار می‌بودند؟‏

‏• چگونه می‌توانیم خود را همچنان بیدار و هوشیار نگه داریم؟‏

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۱۲]‏

آیهٔ سال ۲۰۰۷:‏ ‹روز عظیم یَهُوَه نزدیک است.‏› —‏ صَفَنْیا ۱:‏۱۴‏.‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۸‏،‏ ۹]‏

در آیندهٔ نزدیک،‏ درست مثل زمان نوح یَهُوَه کسانی را که خادمانش را استهزا می‌کنند غافلگیر خواهد کرد

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۱]‏

مسیحیان به مجرّد این که اورشلیم را تحت محاصره می‌دیدند می‌بایست آن را ترک می‌کردند