کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از رساله‌های پولُس به تیطُس،‏ فِلیمون و عبرانیان

پولُس اندکی پس از آزاد شدن از اوّلین دورهٔ حبسش در روم در سال ۶۱ م.‏ به جزیرهٔ کَرِیت رفت.‏ وقتی متوجه شد که جماعت کَرِیت باید رابطه‌شان را با یَهُوَه تقویت کنند،‏ از تیطُس خواست در آنجا بماند.‏ بعدها به احتمال قوی از مقدونیه،‏ نامه‌ای برای تیطُس نگاشت.‏ این نامه تیطُس را در انجام وظایفش راهنمایی می‌نمود و به او خاطر نشان می‌کرد که از پشتیبانی پولُس رسول برخوردار است.‏

پولُس رسول پیش از آزاد شدنش از زندان در سال ۶۱ م.‏ در نامه‌ای از یکی از دوستانش تقاضایی می‌کند.‏ این دوست فِلیمون بود؛‏ برادری مسیحی که در کُولُسی زندگی می‌کرد.‏

حدود سال ۶۱ م.‏ پولُس نامه‌ای نیز به مسیحیان یهودی‌نژاد در یهودا می‌نویسد که برتری مسیحیت را بر یهودیت نشان می‌دهد.‏ این سه نامه حاوی نصایح باارزشی برای ماست.‏ —‏ عبر ۴:‏۱۲‏.‏

ایمان خود را از آلودگی پاک نگاه دارید

‏(‏تیط ۱:‏۱–‏۳:‏۱۵‏)‏

پولُس در نامه‌اش به تیطُس بعد از این که برای منصوب کردن پیرانی مسیحی در هر شهر راهنمایی‌های لازم را داد،‏ به تیطُس چنین گفت:‏ «از این جهت ایشان [سرکشان] را به سختی توبیخ فرما تا در ایمان،‏ صحیح باشند.‏» او به تمام اعضای جماعت کَرِیت چنین تذکر دارد:‏ ‹بی‌دینی را ترک کرده،‏ با خرداندیشی زیست کنید.‏› —‏ تیط ۱:‏۵،‏ ۱۰-‏۱۳؛‏ ۲:‏۱۲‏.‏

پولُس برای این که برادران در کَرِیت اعتقاد و ایمان خود را «صحیح» و از هر آلودگی پاک نگاه دارند توصیه‌های دیگری نیز به آنان داد.‏ او به تیطُس گفت:‏ ‹از مباحثات نامعقول و جنگ‌های شرعی [نزاع‌ها بر سر شریعت] اعراض نما.‏› —‏ تیط ۳:‏۹‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱:‏۱۵ ‏—‏ چگونه ممکن است «هر چیز» برای پاکان پاک باشد و برای آلودگان و بی‌ایمانان پاک نباشد؟‏ نخست باید درک کنیم منظور پولُس از هر چیز چیست.‏ او در اینجا از چیزهایی که صراحتاً در کتاب مقدّس منع شده است صحبت نمی‌کند،‏ بلکه منظور او چیزهایی است که هر فرد مسیحی می‌تواند هماهنگ با وجدانش در خصوص آن‌ها تصمیم بگیرد.‏ چنین چیزهایی برای کسی که افکارش با کلام خدا هماهنگ است ناپاک نیست،‏ اما در نظر کسی که افکارش منحرف و وجدانش آلوده است ناپاک محسوب می‌شود.‏a

۳:‏۵ ‏—‏ برای مسح‌شدگان ‹نجات به غسل› و ‹تازگی از روح‌القدس› به چه معناست؟‏ خدا آنان را با خون عیسی و فدیهٔ او غسل داد و پاک ساخت و از این طریق نجات را برای آنان فراهم کرد.‏ ‹تازگی روح‌القدس› برای آنان به این معنی است که به عنوان پسران روحی خدا ‹خلقتی تازه› یافتند.‏ —‏ ۲قر ۵:‏۱۷‏.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۱۰-‏۱۳؛‏ ۲:‏۱۵‏.‏ سرپرستان جماعت باید با قاطعیت و شهامت با خطاها و اشتباهات برخورد کنند.‏

۲:‏۳-‏۵‏.‏ همانند قرن اوّل،‏ امروزه نیز خواهران مسیحی باتجربه باید ‹ در سیرت،‏ متقی باشند و نه غیبت‌گو و نه بندهٔ شراب زیاده بلکه معلّمان تعلیم نیکو.‏› در این صورت آنان می‌توانند «زنان جوان» جماعت را در خلوت تعلیم دهند.‏

۳:‏۸،‏ ۱۴‏.‏ اگر همواره در پی انجام «اَعمال نیکو» باشیم،‏ برایمان «نیکو و مفید» خواهد بود.‏ زیرا چنین طرز فکری خدمتمان را به خدا ثمربخش می‌کند و ما را از این دنیای شریر جدا می‌سازد.‏

خواهشی بر پایهٔ محبت

‏(‏فلی ۱-‏۲۵‏)‏

پولُس ایمان و محبت فِلیمون را تحسین کرد.‏ همچنین خاطر نشان نمود که فِلیمون مایهٔ «خوشی کامل و تسلّی» اوست زیرا منشأ دلگرمی و قوّت دیگر مسیحیان است.‏ —‏ فلی ۴،‏ ۵،‏ ۷‏.‏

پولُس نمونهٔ خوبی برای سرپرستان مسیحی گذاشت،‏ زیرا در نامه‌ای که به فِلیمون در مورد موضوع حساس اُنیسیمُس نوشت به او فرمان نداد،‏ بلکه بر مبنای محبت از او خواهشی کرد.‏ پولُس به فِلیمون نوشت:‏ «چون بر اطاعت تو اعتماد دارم،‏ به تو می‌نویسم از آن جهت که می‌دانم بیشتر از آنچه می‌گویم هم خواهی کرد.‏» —‏ فلی ۸،‏ ۹،‏ ۲۱‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱۰،‏ ۱۱‏،‏ ۱۸ ‏—‏ چرا اُنیسیمُس که نخست «بی‌فایده» خوانده شد،‏ حال «فایده‌مند» به شمار می‌رفت؟‏ اُنیسیمُس غلامی بود که رغبت به کار نشان نمی‌داد و از خانهٔ آقای خود،‏ فِلیمون گریخته،‏ به روم رفته بود.‏ احتمالاً اُنیسیمُس برای مخارج سفرِ ۱۴۰۰ کیلومتری خود مبلغی نیز از آقایش دزدیده بود.‏ اما در روم اُنیسیمُس به کمک پولُس به مسیحیت گروید.‏ به این ترتیب برای فِلیمون از غلامی «بی‌فایده» به برادری «فایده‌مند» مبدّل شد.‏

۱۵،‏ ۱۶ ‏—‏ چرا پولُس از فِلیمون درخواست آزادی اُنیسیمُس را نکرد؟‏ مقصود اصلی پولُس انجام مسئولیت مسیحی‌اش،‏ یعنی ‹موعظهٔ ملکوت› و آموزش تعالیم مربوط به عیسی مسیح بود.‏ از این رو،‏ از درگیر کردن خود در مسائل اجتماعی،‏ همچون موضوع برده‌داری پرهیز می‌کرد.‏ —‏ اعما ۲۸:‏۳۱‏.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۲‏.‏ فِلیمون اجازه داده بود که در منزلش جلسات مسیحی تشکیل شود.‏ چه موهبت بزرگی است که خانهٔ ما نیز برای جلسات موعظه استفاده شود.‏ —‏ روم ۱۶:‏۵؛‏ کول ۴:‏۱۵‏.‏

۴-‏۷‏.‏ ما می‌باید پیش قدم شویم و برادران و خواهران بامحبت و باایمانمان را تحسین کنیم.‏

۱۵،‏ ۱۶‏.‏ اگر پیش‌آمدی ناخوشایند در زندگی‌مان روی دهد نباید بیش از حد خود را نگران کنیم.‏ زیرا چه بسا در نهایت اوضاع به نفع ما تمام شود؛‏ مانند پیش‌آمدی که برای فِلیمون در رابطه با اُنیسیمُس رخ داد.‏

۲۱‏.‏ پولُس از فِلیمون خواست که اُنیسیمُس را ببخشد.‏ از ما نیز انتظار می‌رود برادری را که به ما خطایی کرده است ببخشیم.‏ —‏ مت ۶:‏۱۴‏.‏

در راه بلوغ مسیحی پیش روید

‏(‏عبر ۱:‏۱–‏۱۳:‏۲۵‏)‏

پولُس برای اثبات این امر که بخشش از طریق خون عیسی مؤثرتر از عمل کردن به احکام شریعت است،‏ بر مقام والای پایه‌گذار مسیحیت،‏ برتری کهانت او،‏ برتری عهد جدید و همچنین ارزش والای قربانی‌ای که عیسی گذراند تأکید کرد.‏ (‏عبر ۳:‏۱-‏۳؛‏ ۷:‏۱-‏۳،‏ ۲۲؛‏ ۸:‏۶؛‏ ۹:‏۱۱-‏۱۴،‏ ۲۵،‏ ۲۶‏)‏ درک این تعالیم قطعاً به مسیحیان یهودی‌نژاد کمک کرد تا راحت‌تر بتوانند آزار و اذیت از طرف یهودیان را تحمّل کنند.‏ پولُس برادران و خواهران عبرانی خود را ترغیب کرد که «به سوی کمال» و بلوغ مسیحی پیش روند.‏ —‏ عبر ۶:‏۱‏.‏

ایمان در مسیحیت از چه اهمیتی برخوردار است؟‏ پولُس می‌نویسد:‏ «بدون ایمان تحصیل رضامندی او محال است.‏» سپس برادران خود را ترغیب می‌کند که ایمانی قوی داشته باشند و ‹با صبر در آن میدان که پیش روی ایشان مقرّر شده است بدوند.‏› —‏ عبر ۱۱:‏۶؛‏ ۱۲:‏۱‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۲:‏۱۴،‏ ۱۵ ‏—‏ آیا شیطان که «صاحب قدرت موت» خوانده شده قادر است هر کسی را که می‌خواهد هلاک کند؟‏ خیر.‏ اما شیطان با شرارتی که در باغ عدن ورزید و دروغ‌هایش انسان را به گناه آلوده کرد.‏ گناه نیز سبب مرگ آدم و نوادگان او شده است.‏ (‏روم ۵:‏۱۲‏)‏ او همچنین از طریق برخی‌انسان‌ها باعث شده است خادمان وفاداری همچون عیسی شکنجه و حتی کشته شوند.‏ اما این به این مفهوم نیست که شیطان قادر است هر کس را که بخواهد هلاک کند.‏ اگر چنین قدرتی داشت قطعاً از مدت‌ها پیش نسل پرستندگان یَهُوَه را از زمین برچیده بود.‏ یَهُوَه حافظ قوم خود است و هرگز اجازه نخواهد داد شیطان آنان را کلاً نابود کند.‏ البته گاه یَهُوَه مانع کشته شدن خادمان وفادارش در حملات شیطان نمی‌شود.‏ اما در آن موارد نیز می‌توان اطمینان داشت که او قادر است تمام سختی‌ها و ناراحتی‌های ما را جبران کند.‏

۴:‏۹-‏۱۱ ‏—‏ چگونه می‌توان «داخل آرامی او [خدا] شد»؟‏ در پایان روز ششم آفرینش یَهُوَه از خلقت دست کشید و به اصطلاح ‹آرامی یافت› با اطمینان به اینکه مقصودش در مورد زمین و انسان به تحقق می‌پیوندد.‏ (‏پیدا ۱:‏۲۸؛‏ ۲:‏۲،‏ ۳‏)‏ برای نجات و ‹ داخل شدن به آن آرامی› می‌باید چشم امیدمان را به یَهُوَه بدوزیم.‏ پس نباید ایمان به عیسی و قربانی او را نادیده گیریم و خود در پی برقراری عدالت بکوشیم.‏ اگر در تمام اَعمالمان ایمان خود را به یَهُوَه نشان دهیم،‏ از عیسی پیروی کنیم و به دنبال امیال و خواسته‌های خود نباشیم در زندگی از آرامش برخوردار خواهیم شد.‏ —‏ مت ۱۱:‏۲۸-‏۳۰‏.‏

۹:‏۱۶ ‏—‏ «وصیت‌کننده» در اینجا چه کسی است؟‏ در اینجا «وصیت» یعنی عهد جدید که در اصل به دست یَهُوَه منعقد شد.‏ اما عیسی به عنوان واسط و میانجی با قربانی‌ای که اهدا کرد به آن عهد اعتبار بخشید.‏ از این رو عیسی در اینجا «وصیت‌کننده» خوانده شده است.‏ —‏ لو ۲۲:‏۲۰؛‏ عبر ۹:‏۱۵‏.‏

۱۱:‏۱۰،‏ ۱۳-‏۱۶ ‏—‏ ابراهیم چشم‌انتظار چه «شهری» بود؟‏ شهر در اینجا مفهوم سمبولیک دارد.‏ ابراهیم چشم‌انتظار «اورشلیم سماوی» بود که از عیسی مسیح و ۱۴۴٬۰۰۰ نفر که با او حکومت خواهند کرد تشکیل شده است.‏ کتاب مقدّس این حاکمان را در جلال آسمانی‌شان همچنین «شهر مقدّس» و «اورشلیم جدید» معرفی کرده است.‏ (‏عبر ۱۲:‏۲۲؛‏ مکا ۱۴:‏۱؛‏ ۲۱:‏۲‏)‏ ابراهیم چشم‌انتظار زندگی در دنیایی بود که این حکومت الٰهی بر آن حاکم باشد.‏

۱۲:‏۲ ‏—‏ عیسی چه ‹خوشی‌ای را پیش رو› داشت که به او قدرت داد تا مرگ روی تیر شکنجه را تحمّل کند؟‏ «خوشی» دیدن روزی که از طریق موعظه‌هایش نام یَهُوَه جلال یابد،‏ شایستگی حکمرانی خدا بر همه اثبات شود و بشر از قید مرگ خلاصی یابد.‏ او همچنین چشم‌انتظار زمانی بود که پاداش خود را در مقام پادشاه و کاهن اعظم دریافت کرده بشر را از برکات آن برخوردار سازد.‏

۱۳:‏۲۰ ‏—‏ چرا عهد جدید «عهد ابدی» خوانده شده است؟‏ به سه دلیل:‏ (‏۱)‏ هیچ عهدی جایگزین این عهد نخواهد شد.‏ (‏۲)‏ ثمرات و نتایج آن ابدی خواهد بود.‏ (‏۳)‏ «گوسفندان دیگر» حتی بعد از حارمَجِدّون نیز از این عهد بهره خواهند برد.‏ —‏ یو ۱۰:‏۱۶‏.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۵:‏۱۴‏.‏ ما باید در مطالعهٔ کلام خدا جدی و ساعی باشیم و آنچه می‌آموزیم در زندگی به کار بندیم.‏ غیر از این راه دیگری وجود ندارد که قوای ذهنی‌مان را تربیت کنیم تا بتوانیم «نیک و بد» را از هم تشخیص دهیم.‏ —‏ ۱قر ۲:‏۱۰‏.‏

۶:‏۱۷-‏۱۹‏.‏ ما با داشتن امیدی قطعی بر پایهٔ وعده‌های یَهُوَه و آنچه قسم خورده است،‏ از قدم برداشتن در راه حقیقت منحرف نخواهیم شد.‏

۱۲:‏۳،‏ ۴‏.‏ به جای این که بگذاریم مصایب کوچک یا مخالفت‌ها ما را ‹ضعیف و خسته› کند،‏ باید پخته‌تر شویم و توانایی‌مان را در تحمّل سختی‌ها و مشکلات بالا بریم و مصمم باشیم «تا به حد خون» یعنی تا پای مرگ مقاومت کنیم.‏ —‏ عبر ۱۰:‏۳۶-‏۳۹‏.‏

۱۲:‏۱۳-‏۱۵‏.‏ نباید بگذاریم «ریشهٔ مرارت [«ریشهٔ سمی،‏» دج‏]» در جماعت گسترده شود.‏ این ‹ریشه‌ها› کسانی هستند که با ترتیبات جماعت مخالفت می‌کنند.‏ نباید اجازه دهیم که چنین افرادی مانع شوند که ما ‹برای پای‌های خود راه‌های راست بسازیم.‏›‏

۱۲:‏۲۶-‏۲۸‏.‏ منظور از «آن‌هایی که ساخته شد» کل نظام پلید شیطان چه در زمین،‏ چه در «آسمان» است که به دست خدا ساخته نشده است.‏ این نظام برای نابودی «جنبانیده می‌شود.‏» زمانی که این واقعه صورت گیرد آنچه که «جنبانیده نمی‌شود» و باقی می‌ماند ملکوت خدا و حامیان آن است.‏ براستی که چقدر اهمیت دارد که با جدّیت پیام ملکوت را اعلام و هماهنگ با اصول آن زندگی کنیم!‏

۱۳:‏۷،‏ ۱۷‏.‏ در نظر داشتن این تذکرات و مطیع و تابع سرپرستان جماعت بودن سبب می‌شود که روحیهٔ همکاری را حفظ کنیم.‏

‏[پاورقی]‏