Պօղոս առաքեալ թերեւս կը մէջբերէր Եսայի 22։13–ին խօսքը, որ կը վերաբերի իսրայէլացիներուն կեցուածքին։ Փոխանակ Աստուծոյ մօտենալու, անոնք հաճելի կեանքի ետեւէ էին։ Կարելի է ըսել, որ այդ իսրայէլացիներուն մտածելակերպն էր՝ «այսօր կանք, վաղը չկանք». տեսակէտ մը, որ մարդիկ ունին նոյնիսկ այսօր։ Յստակ է, որ այն իրողութիւնը թէ Եհովան մեռելներուն կրնայ յարութիւն տալ, պէտք է ազդէ բարեկամներու մեր ընտրութեան։ Կորնթոսի մէջ եղբայրները պէտք էր յարութիւնը մերժողներուն հետ ընկերակցելէ զգուշանային։ Մենք կրնանք ասկէ դաս մը սորվիլ. բարեկամութիւնը անոնց հետ, որոնք «հիմա՛ կեանքդ վայելէ» մտածելակերպը ունին, գէշ հետեւանքներ կ’ունենայ։ Այսպիսիներու հետ ընկերակցիլը կրնայ քանդել ճշմարիտ քրիստոնեային մտածելակերպն ու սովորութիւնները։ Անոնք կրնան նոյնիսկ քրիստոնեան մղել, որ Աստուծոյ ատած բաները ընէ։ Անոր համար Պօղոս զօրաւոր յորդոր մը տուաւ. «Արդարութիւնով զգաստացէ՛ք ու մեղք մի՛ գործէք» (Ա. Կոր. 15։33, 34)։ դ20.12 9 ¶3, 5-6

Այս համարը կը նկարագրէ այն կերպը, որով Եհովան իր տիեզերական ընտանիքը կազմակերպած է։ Գլխաւորութիւնը կը պարփակէ երկու հիմնական բաներ՝ հեղինակութիւն եւ պատասխանատուութիւն։ Եհովան «գլուխ»ն է, այսինքն՝ գերագոյն հեղինակութիւն ունեցողը, եւ իր բոլոր զաւակները՝ թէ՛ հրեշտակներ եւ թէ մարդիկ, պատասխանատու են իր առջեւ (Հռով. 14։12. Եփ. 3։14, 15)։ Ան Յիսուսին հեղինակութիւն տուած է ժողովքին վրայ, բայց Յիսուս պատասխանատու է իրեն, թէ ինչպէ՛ս կը վարուի մեզի հետ (Ա. Կոր. 15։27)։ Եհովան նաեւ ամուսինին հեղինակութիւն տուած է կնոջ եւ զաւակներուն վրայ։ Ան ինչպէ՞ս կրնայ սորվիլ ընտանիքի լաւ գլուխ ըլլալ։ Նա՛խ պէտք է հասկնայ, թէ Եհովան իրմէ ի՛նչ կը պահանջէ։ Նաեւ պէտք է գիտնայ թէ Եհովան ինչո՛ւ հաստատած է գլխաւորութիւնը եւ թէ ինչպէ՛ս կրնայ Եհովան եւ Յիսուսը ընդօրինակել։ Տղամարդը ինչո՞ւ պէտք է այս ամէնը գիտնայ։ Քանի որ Եհովան ընտանիքի գլուխին հեղինակութիւն տուած է եւ կ’ակնկալէ որ ատիկա լաւ կերպով գործածէ (Ղուկ. 12։48բ)։ դ21.02 2 ¶1-3

Լաւ կ’ըլլայ որ Եհովան ընդօրինակենք եւ որոշենք կարգ մը բաներ մոռնալ։ Օրինակ, Եհովան կատարեալ յիշողութիւն ունի, բայց երբ զղջանք, կ’որոշէ մեր ըրած մեղքը ներել ու մոռնալ (Սաղ. 25։7. 130։3, 4)։ Եւ ան կ’ուզէ որ նոյնը ընենք ուրիշներուն, երբ կը զղջան որ մեզ վիրաւորեցին (Մատ. 6։14. Ղուկ. 17։3, 4)։ Կրնանք գնահատել սքանչելի նուէրը՝ ուղեղը, զայն գործածելով որ Ստեղծիչը պատուենք։ Ոմանք իրենց ուղեղը կը գործածեն անձնասէր նպատակներու համար, իրե՛նց չափանիշները դնելով թէ ի՛նչ բան ճիշդ է ու ի՛նչ բան սխալ։ Բայց քանի որ Եհովա՛ն մեզ ստեղծեց, տրամաբանական է ակնկալել որ իր չափանիշները շա՜տ աւելի լաւ են, քան որեւէ չափանիշ որ կը դնենք մեր անձին համար (Հռով. 12։1, 2)։ Երբ իր չափանիշներուն համաձայն կ’ապրինք, խաղաղութիւն կ’ունենանք (Եսա. 48։18)։ Եւ ապրելու յստակ նպատակ կ’ունենանք. մեր Ստեղծիչն ու Հայրը պատուել եւ իր սիրտը ուրախացնել (Առ. 27։11)։ դ20.05 23-24 ¶13-14