Այսպէս Եհովան Յեսուն քաջալերեց, քանի որ ընելիք մեծ պարտականութիւն մը ունէր. Իր ժողովուրդը մտցնել Աւետեաց երկիրը։ Եհովան նաեւ որպէս խումբ քաջալերեց իր ժողովուրդը։ Օրինակ, ան մարգարէութիւն մը տուաւ, որ ապագային պիտի քաջալերէր Բաբելոնի մէջ գերի եղող հրեաները։ Ան ըսաւ. «Մի՛ վախնար, քանզի ես հիմա քեզի հետ եմ. մի՛ զարհուրիր, վասն զի ես քու Աստուածդ եմ. քեզ պիտի զօրացնեմ ու քեզի օգնութիւն պիտի ընեմ ու իմ արդարութեանս աջովը քեզ պիտի բռնեմ» (Եսա. 41։10)։ Յետագային, Եհովան առաջին քրիստոնեաները քաջալերեց, եւ մեզ ալ նոյն կերպով կը քաջալերէ այսօր (Բ. Կոր. 1։3, 4)։ Ան իր Որդին ալ քաջալերեց։ Յիսուս իր մկրտութենէն ետք երկինքէն ձայն մը լսեց, որ ըսաւ. «Ասիկա է իմ սիրելի Որդիս, որուն հաւներ եմ» (Մատ. 3։17)։ Այս խօսքը որքա՜ն զօրացուցած ըլլալու էր Յիսուսը երկրի վրայ իր ծառայութեան ընթացքին։ դ18.04 16 ¶3-5

Ոմանք թերեւս մտածեն որ Եհովան Ադամին չտուաւ այն ազատութիւնը որ իր ուզածը ընէ։ Սակայն անոնք չեն ըմբռներ որ Ադամն ու Եւան իրաւունք ունէին որոշելու թէ ի՛նչ ընեն, բայց իրաւունք չունէին որոշելու թէ ի՛նչը բարի է եւ ի՛նչը չար։ Ադամն ու Եւան ազատ կամք ունէին, այսինքն՝ ազատութիւն ունէին որոշելու թէ Աստուծոյ պիտի հնազանդին կամ ոչ։ Բայց միայն Եհովան ունի այն իրաւունքը որ որոշէ թէ ի՛նչը բարի է եւ ի՛նչը չար։ Եդեմի պարտէզին «բարին ու չարը գիտնալու ծառը» ասոր փաստն էր (Ծն. 2։9)։ Պատուէր տալով որ ծառէն չուտեն, Եհովան Ադամին ու Եւային հասկցուց որ պէտք է իրեն հնազանդին, որպէսզի իսկական ազատութիւն ունենան։ Ցաւօք սրտի, անոնք որոշեցին Եհովային չհնազանդիլ։ Այս ընտրութիւնը ընելով աւելի ազատութիւն շահեցա՞ն, ինչպէս որ Սատանան ըսած էր։ Ո՛չ։ Անոնք ուզեցին որոշել թէ իրենց համար ի՛նչը բարի է եւ ի՛նչը չար, բայց աւելի ազատութիւն չշահեցան. ընդհակառակը, կորսնցուցին իրենց ունեցած իսկական ազատութիւնը։ դ18.04 5-6 ¶9-12

Եհովան ոչ միայն իր տառապող ծառաներուն հանդէպ կարեկցութիւն կը զգայ, հապա նաեւ գործի կը լծուի անոնց օգնելու համար։ Օրինակ, երբ իսրայէլացիները Եգիպտոսի մէջ իբրեւ ստրուկներ կը չարչարուէին, Եհովան հասկցաւ անոնց ցաւը եւ մղուեցաւ զիրենք հանգստացնելու։ Մովսէսին ըսաւ. «Արդարեւ. . . ժողովուրդիս չարչարանքը տեսայ եւ. . . անոնց բարձրացուցած աղաղակը լսեցի. վասն զի անոնց նեղութիւնները գիտեմ եւ զանոնք Եգիպտացիներուն ձեռքէն ազատելու. . . եկայ» (Ել. 3։7, 8)։ Որովհետեւ Եհովան իր ժողովուրդին կը կարեկցէր, զիրենք ստրկութենէ ազատեց։ Դարեր ետք, Աւետեաց երկրին մէջ, իսրայէլացիներուն թշնամիները իրենց վրայ յարձակումներ ըրին։ Եհովան ինչպէ՞ս հակազդեց։ «Անոնց նեղութիւն տուողներուն ու չարչարողներուն երեսէն անոնց հեծութիւններուն համար Տէրը կը խղճար»։ Անգամ մը եւս, կարեկցութենէ մղուած՝ Եհովան իր ժողովուրդին օգնեց, դատաւորներ ղրկելով որ զիրենք թշնամիներէն փրկեն (Դատ. 2։16, 18)։ դ19.03 15 ¶4-5