Չորեքշաբթի, նոյեմբեր 14
Սէրը. . . անվայել վարմունք չ’ունենար, իրենը չի փնտռեր (Ա. Կոր. 13։4, 5)։
Ինչո՞ւ պէտք է հաշուի առնենք, թէ մեր հագուածքը ինչպէ՛ս կ’ազդէ մեր եղբայրներուն ու քոյրերուն։ Պատճառներէն մէկը այն է՝ թէ չենք ուզեր որ իրենց համար աւելի դժուար ըլլայ այս խրատը կիրարկել. «Ձեր երկրաւոր անդամները սպաննեցէք. պոռնկութիւնը, պղծութիւնը, անսանձ կիրքը» (Կող. 3։2, 5)։ Օրինակ՝ ոմանք ձգած են իրենց անբարոյ ապրելակերպը, բայց տակաւին կը պայքարին սխալ ցանկութիւններու դէմ (Ա. Կոր. 6։9, 10)։ Չենք ուզեր անոնց պայքարը աւելի դժուարացնել, չէ՞։ Երբ մեր եղբայրներուն ու քոյրերուն հետ ըլլանք, մեր հագուածքը պէտք է օգնէ որ ժողովքը բարոյապէս մաքուր միջավայր մը ըլլայ։ Ճիշդ է որ ազատ ենք մեր ուզածը հագնելու, բայց բոլորս պատասխանատուութիւն ունինք որ հագնինք այնպիսի հագուստներ, որոնք ուրիշներուն կը դիւրացնեն որ իրենց մտածումները, խօսքերը եւ վարքը անարատ պահեն Աստուծոյ աչքին (Ա. Պետ. 1։15, 16)։ դ16.09 3։9, 10
Հինգշաբթի, նոյեմբեր 15
Երիտասարդներ եւ կոյս աղջիկներ. . . թող Տէրոջը անունը օրհնեն (Սաղ. 148։12, 13)։
«Մենք կը հաւատանք Եհովային, բայց ասիկա ըսել չէ որ մեր պզտիկներն ալ պիտի հաւատան իրեն», ըսին Ֆրանսայի մէջ ամուսնացած զոյգ մը։ Անոնք շարունակեցին. «Հաւատքը բան մը չէ որ կը ժառանգուի. պզտիկները քիչ–քիչ զայն ձեռք կը ձգեն»։ Աւստրալիացի եղբայր մը գրեց. «Թերեւս զաւակիդ սրտին մէջ հաւատք ցանելը՝ կեանքիդ ամէնէն մեծ դժուարութիւնը ըլլայ։ . . .Թերեւս կարծես որ պզտիկիդ հարցումին պատասխանը կրցար տալ, բայց կը տեսնես որ ան ուրիշ անգամ ալ նոյն հարցումը կը հարցնէ։ Կրնայ ըլլալ որ տուած պատասխաններդ պզտիկիդ հետաքրքրութիւնը գոհացնեն ա՛յսօր, բայց վաղը՝ ո՛չ։ Թերեւս պէտք ունենաս կարգ մը նիւթերու մասին կրկին անգամ խօսելու»։ Եթէ ծնող մըն ես, ատեններ կը զգա՞ս որ կարողութիւն չունիս որ պզտիկներուդ սորվեցնես եւ օգնես որ հաւատք ունեցող անձեր դառնան ապագային։ Իրականութեան մէջ, մեզմէ ո՛չ մէկը կրնայ իր իմաստութիւնով ասոր մէջ յաջողիլ (Եր. 10։23)։ Բայց Եհովայի՛ն օգնութեամբ կրնանք յաջողիլ։ դ16.09 5։1, 2
Ուրբաթ, նոյեմբեր 16
Երբ ձեռքէդ աղէկութիւն ընել կու գայ, կարօտ եղողէն մի՛ խնայեր զանիկա (Առ. 3։27)։
Գաղթականները նոր երկրին մշակոյթին վարժուելու մարտահրաւէրը կը դիմագրաւեն։ Հռութ այս առնչութեամբ լաւ օրինակ ձգեց։ Առաջին՝ ան հրաման առաւ որ հասկ հաւաքէ, եւ այսպիսով յարգեց իր նոր երկրին սովորութիւնները (Հթ. 2։7)։ Ան չօգտագործեց այս իրաւունքը, ոչ ալ հաշուեց որ ուրիշներ իրեն պարտական էին օգնելու։ Երկրորդ, ան շուտով իր շնորհակալութիւնը յայտնեց երբ Բոոս ազնիւ գտնուեցաւ իրեն հանդէպ (Հթ. 2։13)։ Երբ գաղթականները այսպէս վարուին, եղբայրներն ու քոյրերը եւ ուրիշ տեղացի մարդիկ աւելի պիտի յարգեն զիրենք։ Որքա՜ն ուրախ ենք որ Եհովան իր շնորհքին միջոցաւ թոյլ տուած է որ տեսակաւոր մարդիկ լսեն բարի լուրը։ Թերեւս ոմանք առիթը չեն ունեցած որ իրենց երկրին մէջ Սուրբ Գիրքը սերտեն կամ ժողովի երթան։ Բայց հիմա որ առիթը ունին մեզի հետ հաւաքուելու, պէտք չէ՞ իրենց օգնենք որ օտար չզգան։ դ16.10 1։17-19