Չորեքշաբթի, ապրիլ 17
Ո՛չ թէ այնպիսի քահանայապետ մը ունինք՝ որ կարող չըլլայ մեր տկարութիւններուն կարեկից ըլլալ, հապա ինք ամէն կերպով փորձը առած է մեզի նման, բայց առանց մեղքի (Եբ. 4։15)։
Քանի որ Յիսուսը ունինք որպէս Քահանայապետ, որքա՜ն վստահ պէտք է ըլլանք, որ մեր մեղքերը կրնան ներուիլ եւ թէ «ողորմութիւն [պիտի] ընդունինք ու շնորհք [պիտի] գտնենք պէտք եղած ատեն մեզի օգնելու» (Եբ. 4։16)։ Ուրեմն, Յիսուսի զոհին հաւատք ընծայէ։ Հաւատա՛ որ փրկանքը քեզի համար է (Գաղ. 2։20, 21)։ Հաւատա՛ որ Եհովան քու մեղքերդ պիտի ներէ փրկանքին հիման վրայ։ Հաւատա՛ որ փրկանքը քեզի կու տայ յաւիտենական կեանքի յոյսը։ Յիսուսի զոհը՝ քեզի տրուած Եհովային նուէրն է։ Եւ մէյ մը որ Եհովան մեր մեղքը ներեց, պէտք չունինք վախնալու որ օր մը դարձեալ մէջտեղ պիտի հանէ զայն կամ մեզ պիտի պատժէ (Սաղ. 103։8-12)։ Այո, կրնանք լման վստահ ըլլալ որ Եհովան կը ներէ մեզի։ դ17.11 11-12 ¶14-17
Յիշատակատօնին համար՝ Աստուածաշունչի ընթերցանութիւն. (Ցերեկուան ընթացքին՝ նիսան 11–ի դէպքերը) Մատթէոս 21։33-41. 22։15-22. 23։1-12. 24։1-3
Հինգշաբթի, ապրիլ 18
[Կ’աղաչեմ] բոլոր անոնց համար, որոնք անոնց խօսքով ինծի պիտի հաւատան. որպէս զի ամէնքն ալ մէկ ըլլան, ինչպէս դո՛ւն, ո՛վ Հայր, իմ մէջս՝ ու ես քու մէջդ (Յովհ. 17։20, 21)։
Առաջին Տէրունական ընթրիքին գիշերը, Յիսուս աղօթեց որ իր աշակերտները միացած ըլլան ճիշդ ինչպէս որ ինք ու իր Հայրը միացած են։ Եհովան անկասկած պատասխանած է իր սիրելի Որդիին այդ աղօթքին։ Յիշատակատօնը որեւէ ուրիշ ժողովէ աւելի կը փաստէ, որ Եհովայի վկաները միացած են։ Կարգ մը շրջաններու մէջ, մարդոց համար տարօրինակ է որ տարբեր ցեղերէ մարդիկ կրօնական հաւաքոյթ ընեն։ Ոմանք նոյնիսկ ծուռ աչքով կը նային այս բանին։ Բայց Եհովային եւ Յիսուսին աչքին՝ այս միութիւնը հաճելի է։ Եհովայի ժողովուրդը ըլլալով, չենք զարմանար որ այս միութիւնը ունինք։ Ան մարգարէացած էր այս միութեան մասին (Եզեկ. 37։15-17. Զաք. 8։23)։ դ18.01 14 ¶7-9
Յիշատակատօնին համար՝ Աստուածաշունչի ընթերցանութիւն. (Ցերեկուան ընթացքին՝ նիսան 12–ի դէպքերը) Մատթէոս 26։1-5, 14-16. Ղուկաս 22։1-6
Յիշատակատօնին թուականը
Արեւամուտէն ետք
Ուրբաթ, ապրիլ 19
Այն քարը, որ շինողները անարգեցին, անկիւնին գլուխը եղաւ (Սաղ. 118։22)։
Այն «շինողները» որ Մեսիան անարգեցին, հրեայ առաջնորդներն էին։ Անոնք ոչ միայն իրենց կռնակը դարձուցին Յիսուսին կամ զինք չընդունեցին որպէս Քրիստոսը, հապա՝ այն աստիճան մերժեցին զինք, որ պահանջեցին որ մեռցուի (Ղուկ. 23։18-23)։ Անոնք պատասխանատու էին Յիսուսին մահուան։ Եթէ Յիսուս մերժուէր ու սպաննուէր, ինչպէ՞ս կրնար «անկիւնին գլուխը» ըլլալ։ Միայն եթէ յարութիւն առնէր։ Պետրոս առաքեալ նշեց. «Նազովրեցի Յիսուս Քրիստոսը. . . որ դուք խաչեցիք եւ որ Աստուած մեռելներէն յարուցանեց» (Գործք 3։15. 4։5-11. Ա. Պետ. 2։5-7)։ Յարութիւն առնելէ ետք, Յիսուս եղաւ միակ անձը, որուն անունը «մարդոց մէջ տրուած [է], որով կարող ըլլանք փրկուիլ» (Գործք 4։12. Եփ. 1։20)։ դ17.12 9-10 ¶6-9
Յիշատակատօնին համար՝ Աստուածաշունչի ընթերցանութիւն. (Ցերեկուան ընթացքին՝ նիսան 13–ի դէպքերը) Մատթէոս 26։17-19. Ղուկաս 22։7-13 (Արեւամուտէն ետք՝ նիսան 14–ի դէպքերը) Մատթէոս 26։20-56