ಯೋಬ

7 ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದಿನ ಸಾಯೋ ಮನುಷ್ಯ ಜೀವನ ಪೂರ್ತಿ ಕತ್ತೆ ತರ ದುಡಿಲೇಬೇಕು,

ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಅವನ ಬದುಕು ಕೂಲಿ ಕೆಲಸದವನ ಬದುಕಿನ ತರ ಇದೆ.+

 2 ಅವನು ದಾಸನ ಹಾಗೆ ನೆರಳಿಗಾಗಿ ಹಾತೊರಿತಾನೆ,

ಕೂಲಿ ಕೆಲಸದವನ ಹಾಗೇ ಸಂಬಳಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯ್ತಾನೆ.+

 3 ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನ ಜೀವನ ಎಷ್ಟೋ ತಿಂಗಳು ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿ ಹೋಗ್ತಿದೆ,*

ಎಷ್ಟೋ ರಾತ್ರಿ ನಾನು ದುಃಖದಲ್ಲೇ ಕಳೀತಾ ಇದ್ದೀನಿ.*+

 4 ಮಲಗಿದಾಗ ‘ಯಾವಾಗ ಬೆಳಗಾಗುತ್ತೋ’ ಅಂತ ಕಾಯ್ತಾ ಇರ್ತಿನಿ,+

ಒಂದೊಂದು ಕ್ಷಣ ಒಂದೊಂದು ಯುಗದ ಹಾಗೇ ಅನಿಸುತ್ತೆ,

ಮುಂಜಾನೆ ತನಕ ಅತ್ತಿತ್ತ ಹೊರಳಾಡಿ ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತೆ.

 5 ನನ್ನ ದೇಹವನ್ನೆಲ್ಲ ಹುಳಗಳು ಮುತ್ಕೊಂಡಿವೆ, ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ಕೊಳಕು ಮೆತ್ಕೊಂಡಿದೆ,+

ಮೈಯಲ್ಲೆಲ್ಲ ಗಾಯದ ಮೇಲೆ ಗಟ್ಟಿ ಚರ್ಮ ಕೀವು ತುಂಬ್ಕೊಂಡಿದೆ.+

 6 ನನ್ನ ದಿನಗಳು ಮಗ್ಗಕ್ಕಿಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಓಡ್ತಿದೆ,+

ನಿರೀಕ್ಷೆಯಿಲ್ಲದೆ ಮುಗಿದು ಹೋಗ್ತಿದೆ.+

 7 ನನ್ನ ಜೀವನ ಬರೀ ಗಾಳಿ ಅಂತ ನೆನಪಿಸ್ಕೊ,*+

ನಾನಿನ್ನು ಬದುಕಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ ನೋಡೋದೇ ಇಲ್ಲ.

 8 ಈಗ ನನ್ನನ್ನ ನೋಡ್ತಾ ಇರೋರು ಇನ್ಯಾವತ್ತೂ ನೋಡಲ್ಲ,

ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ನನ್ನನ್ನ ಹುಡುಕುತ್ತೆ, ಆದ್ರೆ ನಾನು ಇರಲ್ಲ.+

 9 ಮೋಡ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕಣ್ಮರೆ ಆಗೋ ತರ

ಸಮಾಧಿ* ಸೇರೋನು ಕಣ್ಮರೆ ಆಗ್ತಾನೆ, ವಾಪಸ್‌ ಬರಲ್ಲ.+

10 ಅವನು ಮತ್ತೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಲ್ಲ,

ಊರಿನ ಜನ್ರು ಅವನನ್ನ ಮರೆತು ಹೋಗ್ತಾರೆ.+

ಮನದಾಳದ ನೋವನ್ನ ಹೊರಹಾಕ್ತೀನಿ,

ನೋವು ನರಳಾಟವನ್ನ ಹೇಳ್ಕೊಳ್ತೀನಿ.+

13 ‘ಮಲಗಿದಾಗ ನನಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಆಗುತ್ತೆ,

ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲಿದ್ದಾಗ ನೋವು ಕಡಿಮೆ ಆಗುತ್ತೆ’ ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ.

14 ಆದ್ರೆ ನೀನು ಕನಸುಗಳಿಂದ ನನ್ನನ್ನ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಿಸ್ತೀಯ,

ದರ್ಶನಗಳನ್ನ ಕೊಟ್ಟು ಗಾಬರಿ ಪಡಿಸ್ತೀಯ,

15 ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿ ಸಾಯೋದೇ ಒಳ್ಳೇದು,

ನನ್ನ ದೇಹ ಈ ರೀತಿ ಇರೋದಕ್ಕಿಂತ ಸತ್ತು ಹೋಗೋದೇ ಒಳ್ಳೇದು.+

ಹೇಗೂ ನಾನು ಬೇಗ ಮಣ್ಣಿಗೆ ಸೇರ್ತಿನಿ,+

ನೀನು ಹುಡುಕಿದ್ರೂ ನಾನು ಸಿಗಲ್ಲ.”