18 Maar de Israëlieten vielen hen niet aan, omdat de hoofden van de gemeenschap hun dat gezworen hadden in de naam van Jehovah,+ de God van Israël. De hele gemeenschap begon hierover tegen de hoofden te klagen. 19 De hoofden zeiden dus tegen de gemeenschap: ‘We hebben het hun bij Jehovah, de God van Israël, gezworen. Daarom mogen we hun niets aandoen. 20 Dit zullen we doen: we laten ze in leven zodat we ons geen woede op de hals halen vanwege de eed die we hun gezworen hebben.’+

34 Uiteindelijk kwam Jefta thuis in Mi̱zpa.+ Daar kwam zijn dochter hem tegemoet, terwijl ze danste en op de tamboerijn speelde! Ze was zijn enige kind. Hij had verder geen zonen of dochters. 35 Toen hij haar zag, scheurde hij zijn kleren en zei: ‘Ach, mijn dochter! Je breekt mijn hart,* want nu word jij degene die ik heb verbannen. Maar ik heb een belofte aan Jehovah gedaan, en ik kan niet meer terug.’+

33 Jullie hebben ook gehoord dat er tegen onze voorouders werd gezegd: “Als je een eed aflegt, mag je die niet breken.+ Wat je plechtig aan Jehovah belooft, moet je ook doen.”+