Zij houden honden voor bescherming
„BEWARE of the Dog” („Wacht u voor de hond”) stond in helder oranje op het meest voorkomende bordje in een wijk van New York. Met daaronder een officiëlere mededeling: „Dit terrein wordt bewaakt door honden.”
Men kan het mensen nauwelijks kwalijk nemen dat zij bescherming zoeken, vooral niet na herhaaldelijk mishandeld en beroofd te zijn. Maar zijn honden het antwoord? Zijn ze werkelijk doeltreffend als het om het afschrikken van misdadigers gaat?
Wat hondebezitters zeggen
Hondenafrichter A. J. Haggerty, die ’s nachts een tijdlang zeventig honden op allerlei Newyorkse bouwterreinen had lopen, vertelt: „Aannemers hebben ons verzekerd dat kleine diefstallen en vandalisme onmiddellijk gaan afnemen als zij op een bouwterrein een bordje plaatsen: ’Waarschuwing — dit terrein wordt bewaakt door honden.’ Wanneer een hond verschijnt, verdwijnen de dieven naar plaatsen waar gemakkelijker iets te halen valt.”
Ook als winkelbewakers hebben honden hun waarde al duidelijk bewezen. „Ik was in vier jaar tijds al achtmaal beroofd”, vertelde ons Martin Blauvelt, de eigenaar van een kleine drankzaak. „Maar sinds ik twee jaar geleden Hercules heb gekocht [zijn grote Duitse Herder] heeft niemand meer de moed gehad iets te proberen.”
In grote warenhuizen lopen ’s nachts speciaal afgerichte honden samen met een geleider over de verdiepingen. Kunnen dieven zich nog wel eens voor een menselijke bewaker verbergen — aan de aandacht van een hond ontsnappen is een stuk moeilijker. Volgens E. J. Falcone, hoofd van de veiligheidsdienst van de firma Gimbels, heeft men het afgelopen jaar met behulp van honden achttien personen in de Newyorkse warenhuizen van deze firma kunnen betrappen.
Ook veel particulieren achten het bezit van een hond thans belangrijk voor hun bescherming. „Gewoonlijk zou ik in de stad geen hond houden”, vertelde ons een huisvader die met zijn gezin in een zwaar misdadige omgeving woont, „vooral geen grote. Maar in dit gebouw is overal reeds ingebroken, behalve bij ons. Bovendien zou ik doodsbang zijn om mijn vrouw zonder hem over straat te laten gaan.”
Een zelfde mening was een jongeman toegedaan die met zijn woest uitziende herdershond vlakbij Brooklyn Heights in New York liep. Tweemaal was hij de afgelopen maanden al op straat aangevallen, en eenmaal ernstig met een mes gestoken. „Dat zou niet gebeurd zijn”, zo beweerde hij, „als ik mijn hond bij me had gehad. Ik ga nu nog maar zelden zonder hem op stap.”
Zelfs kleine honden zijn waardevol, vertelde ons Diana Henley, van de Amerikaanse Vereniging tot bescherming van Dieren. Over haar eigen Chihuahua’s merkte zij op: „Ze kunnen weinig kwaad doen, maar waarschuwen me altijd onfeilbaar wanneer er iemand buiten is.” Ze bezit ook een zwarte Labrador die al verschillende malen belagers die haar hadden beslopen, met zijn gegrom verjaagd heeft.
Zelfs in kleine steden en op het platteland worden honden thans als een belangrijk bezit beschouwd. Onlangs betaalde een jongeman van buiten New York, $1400 voor een professioneel afgerichte „verdedigingshond”.
Instinctieve eigenschappen
Zulke voorbeelden zouden nog met duizenden uitgebreid kunnen worden. Naar schatting zijn er in de Verenigde Staten meer dan vijfentwintig miljoen mensen die een hond hebben. En volgens hondenafrichter Tom Nova is bij verreweg het merendeel van deze dieren de instinctieve neiging aanwezig „hun” huis te beschermen. Ja, zo vertelde hij nog, vele duizenden afgerichte honden worden speciaal voor bescherming gehouden.
De meeste honde-eigenaars zullen waarschijnlijk wel een beschermingsinstinct bij hun hond hebben opgemerkt. In The New Dog Encyclopedia stond hierover:
„Heeft een hond een persoon of gezin eenmaal als zijn meester geaccepteerd, dan ontwikkelt zich bij hem onmiddellijk een welomschreven gevoel van ’dit is van mij’ en een bereidheid om ’zijn’ mensen hun huis en hun bezittingen tegen alle indringers te verdedigen. Deze verdedigingsneiging is bij bijna alle honden aanwezig, ongeacht het ras, hoewel ze zich bij moediger en agressiever dieren natuurlijk sterker laat gelden. Deze drang tot verdedigen wordt nu door de wetenschap en hondendeskundigen als een duidelijk instinct erkend.”
Dit beschermingsinstinct kan worden gestimuleerd en tot een hoge graad van doeltreffendheid worden ontwikkeld. Aldus is van een hond een wapen te maken dat onder bepaalde omstandigheden effectiever is dan een geladen revolver. Wat niet wegneemt dat een hond ook zonder zulk een dressuur voortreffelijke bescherming kan bieden.
Onafgerichte honden
Beroepsafrichters delen honden graag in naar de bescherming die ze kunnen bieden. Zo onderscheiden zij de groep van grote, imposante honden, behorend tot een ras met een agressieve reputatie (zoals de Duitse Herders), die echter in het geheel geen agressieve neigingen hoeven te bezitten en misschien zelfs zeer goedmoedig van aard en lief voor kinderen zijn. Voor kwaadwillenden zien ze er echter afschrikwekkend uit. Interessant is nog om op te merken dat een donker gekleurde hond meer vrees aanjaagt dan een licht gekleurde, en daarom beter voor dit „imponeer”-doel geschikt is.
Een „waakhond” is een huishond die bij onraad blaft, wat dan ook meestal zijn voornaamste functie is, hoewel hij in bepaalde situaties instinctief tekenen van agressie kan vertonen. Het is zelfs mogelijk dat hij een indringer bijt, al bestaat hierop geen enkele garantie aangezien hij niet speciaal is afgericht. Misschien acht u een grote imposante hond, zoals hierboven beschreven, het beste als waakhond, maar ook onschuldig uitziende poedels of Chihuahua’s kunnen als waakhond heel goed voldoen.
Speciaal afgerichte honden
En dan zijn er de speciaal afgerichte honden. Sommige zijn misschien eenvoudig getraind op gehoorzaamheid, en dusdanig afgericht dat zij op commando of na terging hun eigenaar beschermen. Hun is echter maar in beperkte mate geleerd om te bijten.
Geheel anders staat het met de volledig afgerichte „verdedigingshond”. Hij is gedresseerd om te vechten en de doeltreffendheid van zijn beet is door oefening hoog opgevoerd — in die zin dat hij precies de plaats weet om een arm of sleutelbeen te breken. Hij leert zichzelf en zijn geleider tegen een mes, pistool of stok te verdedigen. Zo’n hond heeft men wel eens vergeleken met een beroepssoldaat die zich meer op het slagveld dan in het dagelijks leven thuisvoelt.
De hond is afgericht aan de lijn. Een geleider houdt hem vast terwijl een „aanvaller” hem met toenemende felheid bestookt — door geschreeuw, dreigende gebaren, en door met een ronde stok in zijn ribben te porren, etc. De „aanvaller” is wellicht in zwaar beschermende kledij gestoken, of houdt een jutezak voor zich waarin de hond bijt. Door deze dressuur wordt het zelfvertrouwen van de hond versterkt, want hij weet de aanvaller altijd weg te drijven. Hij verliest nooit. Daarmee wordt hem dus geleerd te geloven dat hij elke tegenstander kan verslaan.
Zijn afgerichte honden veilig?
Theoretisch zijn afgerichte honden veilig, aangezien zij slechts op commando of bij werkelijke bedreiging dienen aan te vallen. Zo gaan er wel verhalen van mensen die ontsnapte verdedigingshonden mee naar huis namen zonder dat zij iets bijzonders aan het dier merkten. Niettemin zijn er ook andere ervaringen. Vorig jaar herfst wisten twee van zulke honden die in New Jersey een bouwterrein bewaakten, te ontsnappen. Ze doodden de zes jaar oude Hubert Russell. Toen ze ook politiemensen aanvielen, werden ze doodgeschoten.
Zelfs eigenaars zijn niet altijd veilig. Craig Iwig betaalde $1200 aan een bekende Newyorkse hondenafrichter voor een Duitse Herder die zijn tv-werkplaats moest gaan bewaken. De hond verrichtte zes maanden lang zijn werk uitstekend. Maar toen Iwig op een zondag alleen in zijn werkplaats was en zich bukte om een stuk gereedschap op te rapen, sprong de hond op hem toe en haalde met zijn tanden zijn hoofdhuid open.
„Pistolen missen soms, en verdedigingshonden ook”, zo verklaarde africhter Tom Nova. „Evenals mensen, maken ook honden fouten. Ze kunnen een situatie verkeerd beoordelen. Wanneer bijvoorbeeld twee kinderen met elkaar vechten kan een verdedigingshond een van hen aanvallen. En dat is trouwens ook wel gebeurd. Zelf zou ik er nooit een in huis willen hebben.”
Veel africhters zijn van hetzelfde gevoelen. Zij zullen niet gauw een verdedigingshond voor in huis verkopen. Sommigen weigeren zelfs pertinent honden te verkopen aan gezinnen met kinderen. Africhter Jack Healy verklaarde: „Vroeg of laat gaan ze het dier plagen en zelfs de beste hond kan een kind letsel toebrengen als hij maar net op de juiste manier gesard wordt.”
Een verdedigingshond voor u?
Grote winkelbedrijven, bouwondernemingen, vervoersbedrijven, andere commerciële ondernemingen en natuurlijk politiekorpsen zullen misschien professioneel afgerichte verdedigingshonden een nuttige investering vinden. Maar geldt dit ook voor u persoonlijk?
U zou uzelf kunnen afvragen: Zou ik een geladen pistool bij me dragen? Zou ik het in huis laten rondslingeren als kinderen ermee zouden kunnen gaan spelen? Zo niet, dan is ook een afgerichte verdedigingshond niets voor u! Zo’n hond is het risico, om nog maar te zwijgen van zijn hoge prijs, niet waard — alleen misschien bij uiterst extreme omstandigheden.
Maar misschien zult u wel, vanwege het snel toenemen van de misdaad, besluiten een grote imposante of kleine waakhond te nemen. Bereken echter eerst de kosten. De eigenaar van een 35 kilo zware Duitse Herder kwam onlangs tot de ontdekking dat zijn hond wel voor ƒ 15 per week opat, neerkomend op ƒ 780 per jaar (!), ongerekend de kosten van botten, riem, belasting en misschien geneeskundige hulp. En vergeet niet dat een hond die binnenshuis vertoeft, minstens één- à tweemaal per dag moet worden uitgelaten.
Honden kunnen ontzettend trouwe en lieve huisdieren zijn. Hoe droevig is het dan dat de wereldtoestanden zo slecht zijn geworden dat ze worden afgericht om mensen aan te vallen! Gelukkig dat Gods Woord ware vrede en zekerheid belooft, waarin de gehele mensheid zich spoedig onder Gods rechtvaardige Koninkrijksheerschappij zal kunnen verheugen, zonder dat er nog honden hoeven te worden gehouden voor bescherming. — Jes. 11:6-9.