Een blik in de wereld van de homoseksualiteit
HOMOSEKSUALITEIT — wat brengt dat woord in uw geest? De meeste mensen hebben er slechts een beperkt begrip van en ook maar weinigen zijn bereid zich in de wereld en levenswijze van homoseksuelen of homofielen te verdiepen en na te gaan waarom ze zijn zoals ze zijn, hoezeer homoseksuelen zich ook als nooit tevoren inspannen om begrip en aandacht voor hun zienswijze te krijgen.
Natuurlijk weten veel mensen wel ongeveer wat een homoseksueel is, maar erg gedetailleerd is hun kennis niet. Het eerste deel van de term homoseksueel is afgeleid van het Griekse woord hómoios, wat zoveel betekent als „één en dezelfde”. Een homoseksueel is dus iemand die de voorkeur geeft aan seksuele contacten met iemand van hetzelfde geslacht. Mannelijke homoseksuelen geven de voorkeur aan andere mannen, vrouwelijke homoseksuelen of lesbiennes aan de seksuele omgang met andere vrouwen. Dat is echter niet het eind van het verhaal.
De wereld van de „homo” moet bezien worden als niet minder dan dat — als een compleet eigen wereld, een eigen cultuur of levenswijze die volledig uniek is en op zichzelf staat. Het is niet enkel een kwestie van seksuele voorkeur, maar een manier van leven waar een buitenstaander zich slechts gedeeltelijk een begrip van kan vormen. De afgelopen jaren, en vooral de laatste vijf jaar, is er echter door homoseksuelen zelf veel opgehelderd.
Wie of wat zijn homoseksuelen?
Ten eerste is het belangrijk in onze geest enkele duidelijke scheidslijnen te trekken. Niet alle homoseksuelen moeten worden verward met transvestieten. De laatsten zijn personen die wellicht de wens koesteren tot de andere sekse te behoren en die zich misschien ook zo kleden en gedragen. Sommigen gaan zelfs zover dat zij transseksuelen worden, dat wil zeggen, zij ondergaan een operatie om zichzelf lichamelijk te laten veranderen. Mannen ontvangen hormonen om hun borsten te vergroten en hun huid zachter te maken; hun geslachtsorgaan wordt chirurgisch verwijderd en vervangen door een kunstmatige vagina, soms vervaardigd van gevoelig geslachtsdeelweefsel. Hoewel zij natuurlijk onmogelijk kinderen kunnen baren, kunnen zij bij de geslachtelijke omgang wel een bepaalde mate van seksueel orgasme beleven.
Vrouwelijke transseksuelen hebben wel testosteron ontvangen om op borst en gezicht wat overvloediger haargroei te krijgen. Soms wordt de clitoris tot sterkere groei gestimuleerd of wordt bij hen een kunstmatige penis aangebracht waarmee ze een andere vrouwelijke partner tot een seksuele climax kunnen brengen.
De meeste homoseksuelen lijken echter niet op bovenbeschreven personen. Sommigen maken er zelfs ernstig bezwaar tegen in dezelfde categorie als transvestieten en transseksuelen te worden geplaatst, die naar hun mening het schuim van de homoseksuele wereld vormen. De meeste homoseksuele mannen zullen vertellen dat zij blij zijn een man te zijn en geen verlangen bezitten om een vrouw te worden. In seksueel opzicht geven zij echter de voorkeur aan het gezelschap van mannen.
Bepaalde homoseksuelen schijnen een voorliefde voor zekere beroepen te hebben, waartoe behoren: het kappersvak, binnenhuisarchitectuur, modeontwerper en uitvoerend kunstenaar. In het Broadway-theaterseizoen van 1967-1968 zouden op zijn minst 31 percent van de 58 Broadway-shows uitgevoerd zijn door homoseksuelen; 38 percent stond onder leiding van een homoseksuele producer.
Homoseksuelen zijn echter geenszins tot deze beroepen beperkt. Eén homoseksuele schrijver wist te melden dat de meeste homoseksuelen die hij kende, „standaardbetrekkingen hadden in de zakenwereld, de bankwereld, in de juridische en medische sector, in de theologie en de wetgeving — en verscheidene zelfs beroepsatleten waren”. Interessant is trouwens dat bepaalde homoseksuelen de voorkeur geven aan zogenaamde „he-man”-jobs om maar niet te snel door anderen als homoseksueel herkend te worden.
Hoeveel zijn er?
De wens van velen om hun homoseksualiteit verborgen en onbekend te houden, maakt het onmogelijk hun precieze aantal vast te stellen. De stad New York zou een van de grootste centrums in Amerika zijn, waarbij de schattingen van het aantal homoseksuelen uiteenlopen van 50.000 tot diverse honderdduizenden. Toen bij de Newyorkse politie naar het aantal homoseksuelen werd geïnformeerd, verklaarde men „niet eens een gok te willen wagen”. Volgens de berichten zou één stad in Texas met een bevolking van meer dan 800.000 mensen een homoseksuele gemeenschap van 50.000 personen bezitten, hoewel er slechts 600 „erkende” homoseksuelen wonen.
Waarom houden zovelen hun homoseksuele identiteit verborgen?
Daar zijn heel wat redenen voor op te noemen. De vrees bijvoorbeeld om betrekking of familie te verliezen of onder zware sociale druk te komen staan. Zulke homofielen komen niet openlijk voor hun genegenheid uit, en velen slagen er zelfs in hun geheime leven voor hun huwelijkspartner verborgen te houden; deze, soms ook wel „biseksuelen” genoemd, zijn tot seksuele omgang met zowel een man als een vrouw bereid.
Meer dan twintig jaar geleden bevond Dr. A. Kinsey dat 25 percent van de Amerikaanse mannen die hij ondervroeg, in hun leven „meer dan één terloopse homoseksuele ervaring” hadden gehad. Dr. W. Pomeroy, een van de oorspronkelijke onderzoekers van het Kinsey-team, betoogt dat sinds toen het feitelijke percentage homoseksuelen niet de hoogte is ingegaan, maar dat nu veel meer personen dan vroeger er openlijk voor uitkomen dat zij homoseksueel zijn. En inderdaad zijn homoseksuelen de laatste vijf jaar steeds meer in de openbaarheid getreden. Maar dat er ondanks die grotere openheid niet meer homoseksuelen zijn bijgekomen, is moeilijk te geloven. Wat heeft echter tot die grotere „openheid” en ongetwijfeld ook de toename van de homoseksualiteit bijgedragen?
Eén belangrijke factor lijkt vooral de openbare steun te zijn die de homoseksualiteit steeds meer verwerft. In de Verenigde Staten en andere landen is in de jaren ’60 en ’70 veel gedaan voor verbetering van de burgerrechten van bepaalde minderheidsgroepen. En daarbij waren niet alleen afwijkende rassengroepen, maar ook homoseksuelen betrokken.
De massamedia hebben aandacht geschonken aan hun protestdemonstraties en klachten als problemen waar werkelijk aandacht aan geschonken moet worden. De afwijkende behandeling die zij op het gebied van huisvesting en werkgelegenheid ontvingen, werd onder de loep genomen. Sommigen hebben gewezen op de onverdraagzame houding die vaak jegens hen wordt aangenomen, terwijl men toch ziet hoe tolerant men van officiële zijde soms tegenover drugverslaving en prostitutie staat.
Terzelfder tijd zijn meer bekende persoonlijkheden als artsen, schrijvers en advocaten er openlijk voor uitgekomen homofiel te zijn. Dit heeft de beweging in de ogen van veel mensen een bepaalde geloofwaardigheid verleend.
Bovendien is er de laatste jaren in het zog van de zogenaamde „seksuele revolutie” enorm veel seksueel „geëxperimenteerd”. Jonge mannen en vrouwen hebben in hun zucht naar „kicks” bijna alles uitgeprobeerd wat maar mogelijk was, zodat het niet vreemd is dat een aanzienlijk aantal van hen ook bij homoseksuele handelingen betrokken is geraakt. Bij velen is dit begonnen met masturbatie, eerst alleen, later met iemand van hetzelfde geslacht, misschien in een schooltoilet of kleedruimte van een gymnastieklokaal. Hierna leidde de ene stap tot de andere, en raakten zij steeds meer in de homoseksuele wereld betrokken.
Na verloop van tijd bemerkten zulke personen dat zij niet alleen gebonden waren geraakt aan een bepaalde seksuele gewoonte, maar aan een geheel eigen homoseksuele cultuur. Langzamerhand waren steeds meer vrienden die zij maakten, homoseksueel, hetgeen weer zijn invloed had op hun manier van kleden en de soort van muziek waarnaar ze gingen luisteren, enzovoort, enzovoort. Ja, na verloop van tijd ontdekten zij dat zij volkomen waren opgenomen in de homoseksuele wereld.
Een jongeman vertelde hierover: „Toen ik klein was, bekommerden mijn ouders zich heel weinig om me. Ik kon doen en laten wat ik wilde. Toen ik nog maar ongeveer acht jaar oud was, brachten mijn oudere neven mij ertoe homoseksuele handelingen te verrichten. Ik vond het prettig en bleef er dus mee doorgaan, eerst met hen en later met anderen. Ik hield mij er al gauw dagelijks mee bezig. . . . Van mijn ouders had ik niets over zedelijk gedrag geleerd en ik had nooit vertrouwelijke gesprekken met hen. Wij woonden toen in een Middenamerikaans land. Later verhuisden wij naar New York, waar ik afstudeerde. Op school en in de stad wemelt het van homoseksuelen en ik had dus gelegenheid in overvloed. . . . Ik bleef het doen omdat ik dit graag wilde. Deze seksuele handelingen lokten mij ten zeerste aan.” Ook hij bleek volkomen opgenomen in de homoseksuele wereld.
De zich uitbreidende wereld van de homoseksualiteit
Die wereld heeft zich zo uitgebreid dat wanneer een homoseksueel nu een beetje behoorlijke stad aandoet, hij daar zonder veel moeite mensen kan vinden met een zelfde levensstijl als hij. In veel grote steden zijn speciale bars, restaurants en clubs voor homofielen, „homo”-reisbureaus en „homo”-contactbureaus. Er zijn „homo-bladen” met een oplage van soms in de tienduizenden exemplaren, en ook boeken, geschreven door en voor mannelijke of vrouwelijke homoseksuelen.
„Homo”-modeshows, „homo”-kunsttentoonstellingen zijn al lang niet nieuw meer. Homofiele zakenmensen weten dat de wereld van de homo niet arm is. Nog niet zo lang geleden berichtte het Amerikaanse tijdschrift „After Dark”, dat zich speciaal is gaan richten op een homoseksueel publiek, dat zijn abonnees een gemiddeld inkomen van ƒ 48.000 hadden. Drieënzestig percent bestond uit universitair geschoolden en meer dan 70 percent bezat obligaties, effecten of aandelen. Zo’n 40 percent had de afgelopen 5 jaar een reis naar Europa gemaakt. Terloops zij opgemerkt dat de oplage van dit tijdschrift in één jaar van 49.500 tot 71.300 is gestegen.
Hierbij komt nog dat een homoseksueel, of hij nu wel of niet openlijk voor zijn geneigdheid uitkomt, een grote kans loopt bij zijn dagelijkse bezigheden homoseksuele contacten te leggen. Zijn advocaat, arts of tandarts is wellicht homofiel. En in Amerika kan hij zelfs naar zijn eigen kerk gaan — de „Metropolitan Community Church” onder leiding van Troy Perry, die beweert dat ze een van de kerken is met het hoogste kerkbezoek in Los Angeles; ze heeft nu zo’n vijftig vertakkingen in Amerikaanse, Canadese en Engelse steden.
Men ziet dus dat „homoseksualiteit” meer omvat dan louter een persoonlijke seksuele gerichtheid. Het is een totale manier van leven, in een geheel eigen wereld. Elk aspect van die wereld is erop gericht de homoseksueel te doen geloven dat „homo goed is”.
Maar is „homo” werkelijk goed? Zijn homoseksuelen daar echt zelf van overtuigd? Iemand die misschien pas met deze levenswijze kennis heeft gemaakt, meent wellicht van wel. Niettemin is het zinvol ons af te vragen: Zal homoseksualiteit iemands leven werkelijk bevredigender maken? Houdt ze de belofte in van een zekere toekomst? Dat zijn onvermijdelijke vragen, en de eerlijkheid gebiedt ons om homoseksuelen er zelf antwoord op te laten geven.
Wat zeggen zij erover? Wat hebben hun ervaringen onthuld?