Wat schuilt er achter het mysterie van het leven?
HET DNA-molecule doet verbazingwekkende dingen. DNA vervult beide rollen die uw cellen van genetisch materiaal eisen. Ten eerste wordt het DNA nauwkeurig gedupliceerd zodat informatie van cel naar cel doorgegeven kan worden. Ten tweede vertelt de DNA-volgorde de cel welke eiwitten er gemaakt moeten worden en bepaalt daarmee wat voor cel het wordt en welke functie ze zal vervullen. Het DNA voert deze processen echter niet alleen uit. Er zijn veel gespecialiseerde eiwitten bij betrokken.
DNA alleen kan geen leven scheppen. Het bevat alle noodzakelijke instructies om alle eiwitten te maken die een levende cel nodig heeft, met inbegrip van de eiwitten die DNA kopiëren voor de volgende generatie cellen en de eiwitten die DNA helpen om nieuwe eiwitten te maken. Toch is de ongelooflijke hoeveelheid in de DNA-genen opgeslagen informatie nutteloos zonder RNA en de gespecialiseerde eiwitten, waartoe ook ribosomen behoren, die nodig zijn om die informatie te „lezen” en te gebruiken.
Evenmin kunnen eiwitten alleen leven voortbrengen. Een opzichzelfstaand eiwit kan niet het gen voortbrengen dat de code bevat om meer van datzelfde soort eiwit te maken.
Wat heeft het ontrafelen van het mysterie van het leven dus aangetoond? De moderne genetica en moleculaire biologie hebben overvloedige bewijzen verschaft van de bijzonder ingewikkelde relatie van onderlinge afhankelijkheid tussen DNA, RNA en eiwit. Deze bevindingen geven te kennen dat leven afhankelijk is van het tegelijkertijd aanwezig zijn van al deze elementen. Het leven zou dus nooit spontaan door toeval ontstaan kunnen zijn.
De enige redelijke verklaring is dat een uiterst intelligente Schepper de instructies in DNA heeft gecodeerd en tegelijkertijd de volledig gevormde eiwitten heeft gemaakt. De wisselwerking tussen deze partijen was zo goed uitgedacht dat dit proces, wanneer het eenmaal begonnen was, ervoor zou zorgen dat eiwitten DNA zouden blijven kopiëren om meer genen te maken, terwijl andere eiwitten genen zouden decoderen om meer eiwitten te maken.
De verbazingwekkende levenscyclus werd onmiskenbaar op gang gebracht door de Meesterontwerper, Jehovah God.
Wonderbaar gemaakt
Hoewel de bijbel geen wetenschappelijk boek is, werpt hij enig licht op de rol van de Schepper, die de levenscode heeft ontworpen. Zo’n 3000 jaar geleden zei koning David van Israël, die niets wist van de huidige vorderingen op het gebied van genetisch onderzoek, in poëtische taal tot zijn Schepper: „U weefde mij in de schoot van mijn moeder, u deed mij ontstaan. Ik dank u, want het is een wonder zoals ik ben gemaakt. Alles wat u maakt, is een wonder. Dat besef ik heel goed. Ik was voor u niet verborgen toen ik in dat duister groeide, als in het binnenste van de aarde.” — Psalm 139:13-15, Groot Nieuws Bijbel.
Bekijk uzelf dus nog eens lang en grondig in de spiegel. Let op de kleur van uw ogen, de structuur van uw haar, uw gelaatskleur en uw algehele lichaamsbouw. Bedenk hoe deze kenmerken van vroegere generaties zijn overgeërfd en hoe ze op uw nageslacht worden overgedragen. Denk nu eens na over Degene die dit schitterende mechanisme heeft samengesteld. Wellicht wordt u ertoe bewogen de door de apostel Johannes geschreven woorden te herhalen: „Gij, Jehovah, ja onze God, zijt waardig de heerlijkheid en de eer en de kracht te ontvangen, want gij hebt alle dingen geschapen, en vanwege uw wil bestonden ze en werden ze geschapen.” — Openbaring 4:11.
[Kader/Illustratie op blz. 10]
Blind toeval?
Recente bevindingen van twee Britse wetenschappers bevestigen dat de genetische code niet eenvoudig het voortbrengsel van puur toeval is. „Hun analyse heeft aangetoond dat [de genetische code] een van de beste is van meer dan een miljard miljard mogelijke codes”, merkt het tijdschrift New Scientist op. Van de ruwweg 1020 (een 1 met 20 nullen) mogelijke genetische codes werd er vroeg in de geschiedenis van het leven slechts één geselecteerd. Waarom juist die? Omdat die code fouten tijdens het maken van eiwitten of fouten veroorzaakt door genetische mutaties tot een minimum beperkt. Met andere woorden, die specifieke code garandeert dat de erfelijkheidswetten strikt gevolgd worden. Hoewel sommigen de selectie van deze genetische code aan „krachtige selectiedruk” toeschrijven, kwamen de twee onderzoekers tot de conclusie dat „het uitermate onwaarschijnlijk is dat zo’n efficiënte code door toeval is ontstaan”.