POŚWIĘCENIA, UROCZYSTOŚĆ
Uroczyste oddanie do użytku jakiegoś miejsca lub budowli albo inauguracja czegoś. Określenia „uroczystość poświęcenia” i „uroczystość oddania do użytku” są tłumaczeniem hebrajskiego rzeczownika chanukkáh. Wywodzi się on od czasownika chanách, który m.in. znaczy „zacząć; oficjalnie poświęcić”. Grecki czasownik enkainízo („wprowadzić w życie; otworzyć”) przede wszystkim oznacza „czynić nowym; wprowadzać coś nowego”, np. przez poświęcenie. Hebrajskie słowo nézer, odnoszące się do świętego znaku poświęcenia, omówiono w haśle POŚWIĘCENIE.
Zawarciu przymierza Prawa Mojżeszowego towarzyszyły odpowiednie uroczystości obejmujące składanie ofiar i pokropienie krwią ołtarza, „księgi przymierza” oraz ludu. Apostoł Paweł opisał te wydarzenia jako ‛wprowadzenie przymierza w życie’ (Wj 24:4-8; Heb 9:18-20).
Pisząc, że „również poprzednie przymierze nie zostało wprowadzone w życie [forma gr. słowa enkainízo] bez krwi” (Heb 9:18), Paweł wskazał, iż nowe przymierze zostało wprowadzone w życie w podobny sposób — przez śmierć, zmartwychwstanie i wstąpienie Jezusa do nieba, gdzie przedstawił on wartość swego ludzkiego życia i skąd później wylał ducha świętego na swoich uczniów. Ponieważ zmartwychwstał jako osoba duchowa, mógł wejść do rzeczywistego „miejsca świętego”, do samego nieba, gdzie przebywa Jehowa, a dzięki złożonej przez niego ofierze okupu mogą tam wstąpić także jego namaszczeni duchem naśladowcy. Dlatego można powiedzieć, że Jezus „otworzył” innym drogę do nieba (Heb 10:19, 20).
Uroczystości poświęcenia ołtarza przybytku, zbudowanego na pustkowiu, towarzyszyło składanie ofiar przez naczelników plemion (Lb 7:10, 11, 84-88). Z okazji oddania do użytku świątyni Salomona i jej ołtarza odbyło się specjalne zgromadzenie (1Kl 8:63; 2Kn 7:5, 9).
Gdy po niewoli babilońskiej oddawano do użytku świątynię odbudowaną pod kierownictwem Zerubbabela, podczas związanych z tym uroczystości złożono w ofierze setki zwierząt (Ezd 6:16, 17). Później pod nadzorem Nehemiasza naprawiono mur Jerozolimy i zorganizowano uroczystość jego poświęcenia, w trakcie której dwa duże chóry wysławiały Jehowę (Neh 12:27-43).
Oprócz takich wielkich, narodowych uroczystości urządzano też mniejsze. Biblia mówi np. o oddaniu do użytku domu (Pwt 20:5), a nagłówek Psalmu 30, przypisanego Dawidowi, brzmi: „Pieśń na uroczystość oddania domu do użytku”.
Kiedy król Nebukadneccar wzniósł na równinie Dura ogromny złoty posąg, wezwał wszystkich satrapów, prefektów, namiestników, doradców, skarbników, sędziów, wyższych urzędników policji, a także zarządców prowincji na uroczystość jego poświęcenia. Liczył na to, że wszyscy poddani zjednoczą się w kulcie tego posągu. Trzej młodzi Hebrajczycy obecni na tej religijno-państwowej uroczystości odmówili brania w niej udziału, gdyż oddawali cześć wyłącznie Jehowie (Dn 3:1-30).
Do dzisiaj Żydzi co roku obchodzą w grudniu święto zwane Chanuka. Upamiętnia ono uroczystość poświęcenia (hebr. chanukkáh) świątyni oczyszczonej w 165 r. p.n.e. przez Judę Machabeusza po wcześniejszym sprofanowaniu jej przez Antiocha IV Epifanesa (Jn 10:22; zob. ŚWIĘTO POŚWIĘCENIA).