MICHEASZA, KSIĘGA
Prorocza księga Pism Hebrajskich, zawierająca słowo Jehowy o Samarii i Jerozolimie, przekazane za pośrednictwem Micheasza (zob. MICHEASZ 7). Składa się z trzech podstawowych części poprzedzonych wezwaniem: „Słuchajcie” (Mi 1:2; 3:1; 6:1).
Micheasz niewątpliwie wypowiedział proroctwa o spustoszeniu Samarii jeszcze przed jej zagładą w r. 740 p.n.e., a swą księgę zapewne utrwalił na piśmie, zanim dobiegło końca panowanie Ezechiasza.
W czasach Micheasza mieszkańcy Izraela i Judy popadli w ruinę moralną. Przywódcy uciskali lud, zwłaszcza ubogich. Sędziowie, kapłani i prorocy gonili za zyskiem. Wszędzie pleniło się bałwochwalstwo, oszustwo, ucisk, niesprawiedliwość i rozlew krwi. Nie można było wierzyć nawet zaufanym przyjaciołom i krewnym (Mi 1:7; 2:1, 2; 3:1-3, 9-12; 6:12; 7:2-6).
Księga Micheasza bez ogródek obnaża grzechy Izraela i Judy. Choć jednak przepowiada, że Samarię i Jerozolimę spotka zagłada za ich występki (Mi 1:5-9; 3:9-12), zawiera też obietnicę odrodzenia i późniejszych błogosławieństw Bożych (4:1-8; 5:7-9; 7:15-17).
Autentyczność tej księgi nie budzi najmniejszych wątpliwości. Ukazuje ona Jehowę jako Boga miłosiernego i kochającego, przebaczającego grzech i przechodzącego do porządku nad występkiem, co harmonizuje z resztą Pisma Świętego (Mi 7:18-20; por. Wj 34:6, 7; Ps 86:5). Żydzi od dawien dawna uznawali ją za kanoniczną. Jakieś sto lat po czasach Micheasza judzcy starsi powołali się na jego słowa o spustoszeniu Jerozolimy (wypowiedziane za panowania Ezechiasza), gdy wstawiali się za prorokiem Jeremiaszem (Jer 26:17-19; por. Mi 3:12). Kilka wieków później żydowscy naczelni kapłani i uczeni w piśmie, opierając się na proroctwie Micheasza, z przekonaniem oświadczyli, że Chrystus miał się narodzić w Betlejem (Mt 2:3-6; por. Mi 5:2). Spełnienie się proroctw dotyczących Samarii, Jerozolimy oraz Mesjasza, czyli Chrystusa, ostatecznie potwierdza Boskie natchnienie tej księgi. Warto też zauważyć, że wypowiedź Jezusa o nieprzyjaciołach wśród domowników nawiązuje do Micheasza 7:6 (Mt 10:21, 35, 36).
[Ramka na stronie 45]
GŁÓWNE MYŚLI KSIĘGI MICHEASZA
Księga ta otwarcie wymienia występki Izraela i Judy, zapowiada spustoszenie Samarii oraz Jerozolimy i obiecuje odrodzenie
Obejmuje okres poprzedzający zagładę Samarii w 740 r. p.n.e. i prawdopodobnie także czasy późniejsze
Występki Izraela i Judy przeciwstawione prawym wymaganiom Jehowy
Ciemięzcy, leżąc w łóżkach, knują, jak zagarnąć pola i domy; w świetle poranka realizują swe niecne plany (2:1, 2)
Ufni przechodnie są ograbiani; dręczy się kobiety i dzieci (2:8, 9)
Odpowiedzialni za wymierzanie sprawiedliwości wyzyskują ludzi, jak gdyby mieli do czynienia ze zwierzętami (3:1-3)
Fałszywi prorocy wołają „Pokój!”, tymczasem ‛uświęcają wojnę przeciw każdemu, kto nie włoży im czegoś w usta’ (3:5)
Sędziowie, kapłani oraz prorocy uganiają się tylko za zyskiem, a mimo to utrzymują, że mają poparcie Jehowy (3:9-11)
Lojalni niemal całkowicie zniknęli; książęta i sędziowie domagają się łapówek, nie można ufać nawet członkom rodziny (7:1-6)
Jehowa wyzwolił swój lud z Egiptu, prowadził go i ochraniał; mnożenie ofiar nie dokona przebłagania za bunt (6:3-7)
Jehowa wymaga, żeby Jego słudzy czynili zadość sprawiedliwości, miłowali życzliwość i byli skromni, chodząc z Nim (6:8)
Wyroki Jehowy na Izrael; Juda również zostanie osądzona
Wskutek wyroku Jehowy Samaria zamieni się w rumowisko; klęska dotknie nawet Judę i Jerozolimę (1:3-16)
Na Izrael spadnie nieszczęście, jego pola zostaną przydzielone innym (2:3-5)
Jehowa zada cios swemu ludowi, który będzie jeść, lecz się nie nasyci, będzie siać, lecz nie będzie zbierać plonów (6:13-16)
Ostatek będzie ponownie zgromadzony, a czyste wielbienie wywyższone
Ostatek Izraelitów zostanie zgromadzony „jak trzoda w zagrodzie”; ich król przejdzie przed nimi, a Jehowa będzie na czele (2:12, 13)
Pod koniec dni góra domu Jehowy zostanie wywyższona ponad wzgórza i napłyną do niej ludzie z wielu narodów; będą pouczani przez Jehowę i już się nie będą uczyć wojowania (4:1-4)
Odrodzony lud będzie chodzić w imieniu Jehowy; Syjon wzmocni się wobec swych wrogów (4:5-13)
W Betlejem narodzi się władca, który będzie pasterzem w imieniu Jehowy; pod jego panowaniem Asyryjczyk zostanie wygnany; ostatek Jakuba będzie pośród ludów jak orzeźwiająca rosa i jak potężny lew (5:2-9)
Jehowa oczyści swój lud od bałwochwalstwa i wywrze pomstę na nieposłusznych narodach (5:10-15)
Trzeba polegać na Jehowie; radość „nieprzyjaciółki” skończy się, gdy skruszony lud Jehowy zwróci na siebie Jego uwagę i dostąpi zdumiewających rzeczy, co napełni lękiem obserwujące to narody; Jehowa przebaczy grzechy swego ludu (7:7-20)