Czy Kościoły wiodą narody ku zderzeniu z Bogiem?

POSIADANĄ wiedzę o Bogu ludzie na ogół wynieśli z kościołów, to znaczy wyrobili sobie jakieś pojęcie o Nim na podstawie wypowiedzi i praktyk swych duszpasterzy. Ale czy rzeczywiście poznali prawdę o Bogu? A może otrzymali zniekształcony obraz Boga? Czy wyobrażenie Boga, zdobyte wyłącznie na podstawie Biblii, nie kolidowałoby z naukami kościelnymi?

Przeważająca większość Kościołów chrześcijaństwa naucza, że istnieje jeden Bóg, ale w trzech osobach, że jest to więc jak gdyby „trójgłowy” Bóg. Naucza się, że kiedy Jezus poniósł śmierć, po prostu umarł Bóg. Z nauki tej wynikałoby, iż Bóg w rzeczywistości nie jest suwerennym Władcą wszechświata, Ojcem i Źródłem wszelkiego życia. Dzieli raczej to stanowisko ze swym Synem i z tak zwanym „Duchem Świętym”, uważanym za trzecią osobę owej trójcy.

Biblia jednak orzeka (słowami Mojżesza): „Słuchajże, Izraelu, Pan [Jehowa, NW], Bóg nasz, Pan JEDEN jest” (5 Mojż. 6:4). A chrześcijański apostoł Paweł pisał: „Istnieje tylko JEDEN Bóg Ojciec, z którego pochodzi wszystko i dla którego istniejemy, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko istnieje i przez którego my także istniejemy” (1 Kor. 8:6). Jezus zaś powiedział: „Ojciec większy jest niż Ja”, a o Jehowie mówił jako o ‚swoim Bogu’ (Jana 14:28; 20:17). Ponadto nigdzie w całej Biblii nie przedstawiono ducha świętego jako osoby; jest to siła, która nie ma odrębnego, rozumnego bytu, jest to aktywna moc Boża. — Dzieje 2:17, 33.

PRÓBY USUNIĘCIA W CIEŃ IMIENIA BOŻEGO

Kościoły jeszcze innymi sposobami wypaczają fakty. Biblia podaje na przykład, że Bóg wśród wszystkich narodów obwieści swe imię Jehowa i że one wszystkie się dowiedzą, iż On jest Najwyższym nad całą ziemią (Ps. 83:[18] 19, NW; Ezech. 38:23, BT). Imię własne Boga ukazuje się w Pismach Hebrajskich prawie 7000 razy i to w formie tetragramu, czteroliterowego hebrajskiego słowa, które bywa oddawane łacińskimi literami JHVH lub JHWH i odczytywane jako Jehowa(h) albo Jahwe(h). Jezus Chrystus, będąc na ziemi, powiedział, że ‚objawił imię Boże’ swym uczniom, a sam Jehowa nakazał, aby Jego imię oraz sprawiedliwe zasady, jakie ono reprezentuje, były ogłaszane i uświęcane po całej ziemi. Miało się to dziać w tym celu, aby ludzie poznali Jego drogi i chodzili Jego ścieżkami. — Mat. 6:9, NW; Jana 17:6, 26; Obj. 14:6, 7; 19:6.

Tymczasem duchowieństwo stara się ukryć to imię. W swoich wydaniach Biblii zastępuje imię Boże, Jehowa, tytułem PAN albo BÓG. Co gorsza, stawia Go w niekorzystnym świetle, a nawet kala Jego imię, głosząc takie doktryny, jak nauka o ogniu piekielnym, w której przedstawia Boga jako maniaka bardziej okrutnego niż specjaliści od tortur z hitlerowskiego Gestapo czy z obozów koncentracyjnych.

Natomiast Słowo samego Boga tłumaczy, że Jehowa jest Bogiem sprawiedliwym i miłosiernym (2 Mojż. 34:6, 7). Jego prawo orzeka, że „zapłatą za grzech jest śmierć”, a nie męczarnie (Rzym. 6:23). Chociaż niegodziwi muszą umrzeć, to jednak Bóg się nie raduje ich śmiercią (Ezech. 33:11). Swój stosunek do torturowania ludzi przedstawił otwarcie, gdy potępił Izraelitów za ofiarowanie dzieci w ogniu pogańskiemu bogu Baalowi. Posłał wtedy proroka Jeremiasza, żeby im oznajmił: „Pobudowali wyżyny Baalowi, aby palili synów swych ogniem na całopalenie Baalowi, czegom im nie rozkazał, anim o tym mówił, ani to wstąpiło na serce moje”. — Jer. 19:5.

Gdybyś teraz zajrzał, czytelniku, do Biblii i odczytał werset z księgi Objawienia 20:14, przekonałbyś się, że „jezioro ogniste”, które duchowieństwo przez długi czas nazywało miejscem wiecznych mąk, jest w gruncie rzeczy określeniem symbolicznym i oznacza „drugą śmierć”, a nie męki. Co więcej, samo piekło (czyli Hades, wspólny grób ludzkości) doznaje unicestwienia w tym symbolicznym „jeziorze ognistym”.

Sporo duchownych pobudza Boga do gniewu tym, że Go mają za kłamcę. Twierdzą oni, iż Jego Słowo nie jest natchnione, iż doniesienia o Adamie i Ewie, o upadku człowieka, o potopie, jak i o cudach oraz o narodzeniu się Chrystusa z dziewicy — to po prostu rozmaite mity i wątpliwe legendy. Powiadają nawet, że „Bóg jest martwy”, w tym sensie, jakoby przestał się zajmować człowiekiem i jego problemami.

TOLEROWANIE NIEMORALNOŚCI

W dodatku przywódcy różnych Kościołów w wielu wypadkach przymykają oczy na niemoralność szerzącą się wśród ich wyznawców, nie wykluczając z parafii osób uprawiających rozpustę, kłamstwo czy kradzież. Niektórzy duchowni wypowiadali się nawet życzliwie o stosunkach przedmałżeńskich oraz pozamałżeńskich, co więcej, udzielali „ślubów” wynaturzonym „parom” homoseksualistów.

Parafianie, którzy popełniają takie czyny, niewątpliwie usprawiedliwiają to postępowanie duchowieństwa, twierdząc, że jest ono wyrazem „nowej moralności” i unowocześnieniem poglądów religijnych. Ale czy duchowieństwo popełniające albo pochwalające takie rzeczy reprezentuje Boga? Wręcz przeciwnie, ponieważ Biblia powiada: „Małżeństwo niech będzie we czci u wszystkich, a łoże nieskalane; rozpustników bowiem i cudzołożników sądzić będzie Bóg” (Hebr. 13:4). Gniew Boży zwraca się szczególnie ostro przeciw tym, którzy nauczają kłamstw o Nim, a równocześnie pobierają pieniądze i materialne wsparcie pod pozorem, że są dla ludzi przedstawicielami Boga.

Smutny to, ale prawdziwy fakt, że religie, a już zwłaszcza należące do tak zwanego chrześcijaństwa, są w największej mierze odpowiedzialne za to, iż narody obrały postępowanie, które je wiedzie wprost do zderzenia z Bogiem. Dlaczego?

JAK DOSZŁO DO ODSTĘPSTWA CHRYSTIANIZMU

Otóż apostoł Paweł na krótko przed śmiercią przepowiedział odstępstwo od prawdziwego chrystianizmu. Dopóki żyli apostołowie, potrafili oni trzymać w ryzach krzewicieli fałszywych nauk po zborach, ale Paweł oświadczył:

„Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach odstąpią niektórzy od wiary i przystaną do duchów zwodniczych i będą słuchać nauk szatańskich, uwiedzeni obłudą kłamców naznaczonych w sumieniu piętnem występku”. — 1 Tym. 4:1, 2.

Apostoł Paweł również ostrzegł pewne osoby zajmujące czołowe miejsca w zborze chrześcijańskim, mówiąc im:

„Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając owczarni. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów”. — Dzieje 20:29, 30, BT.

Apostoł Piotr ze swej strony daje podobne poważne ostrzeżenie:

„Byli też fałszywi prorocy między ludem, jak i wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzać będą zgubne nauki i zapierać się Pana, który ich odkupił, sprowadzając na się rychłą zgubę. I wielu pójdzie za ich rozwiązłością, a droga prawdy będzie przez nich pohańbiona. Z chciwości wykorzystywać was będą przez zmyślone opowieści; lecz wyrok potępienia na nich od dawna zapadł i zguba ich nie drzemie”. — 2 Piotra 2:1-3.

Odstępstwo od prawdziwego wielbienia i nauki rzeczywiście się dokonało. Szczególnie od czwartego stulecia bujnie rozkrzewił się fałszywy, odszczepieńczy chrystianizm, który się połączył unią z państwem politycznym i tym sposobem osiągnął rangę religii panującej. Terytorium, na którym ta religia zdobyła przewagę, zaczęto nazywać „chrześcijaństwem” (w znaczeniu „obszarów rządzonych po chrześcijańsku”). Było to z gruntu przeciwne słowom Chrystusa: „Królestwo moje nie jest z tego świata”; podobnie o uczniach swoich powiedział Jezus, że „nie są ze świata”. — Jana 18:36; 17:14.

Historia dowodzi, iż od tego czasu przywódcy religijni bywali doradcami władców świeckich, a często nawet nimi kierowali. Przeciw opornym władcom, u których nie mieli wiele głosu, skłonni byli organizować bunty i wojny. Tak samo dzisiaj, gdzie nie mogą zajmować wysokich i uprzywilejowanych stanowisk u boku władców, tam często wysuwają się na czoło wśród grup buntujących się przeciwko istniejącym rządom.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA ROZLEW KRWI

Z wyłuszczonych dotąd powodów cała religia fałszywa, której dominującą częścią składową jest odstępczy chrystianizm, została w Biblii określona jako „miasto” pod nazwą „Babilon Wielki”; chodzi tu o symboliczne imperium „mające władzę królewską nad królami ziemi”. Ponadto jest ona w postaci uosobionej nazwana również „nierządnicą”, o której powiedziano, że na niej „znalazła się krew proroków i świętych, i wszystkich zabitych na ziemi”. — Obj. 17:1, 2, 5, 18; 18:24, BT.

Z Obj siedemnastego rozdziału księgi Objawienia [Apokalipsy], wierszy 3, 12-14 (BT) wynika także, iż ta „nierządnica” ujeżdża symboliczną „bestię”, której rogi przedstawiają „królów”, czyli władców ziemi. Pod wpływem tejże „nierządnicy” siedzącej im na grzbiecie owi królowie postanawiają „walczyć z Barankiem”, Jezusem Chrystusem. Mamy tu więc dalszy dowód na to, że fałszywe religie na ziemi w gruncie rzeczy przewodzą narodom na drodze do zderzenia i w takim razie ponoszą największy ciężar odpowiedzialności za zbliżającą się katastrofę.

Czy można się więc dziwić, że Bogu nie podobają się religie świata? Można by się bardziej dziwić, gdyby Bóg nic nie robił dla oczyszczenia swego imienia i przyjścia z pomocą ludziom, którzy tak samo nienawidzą niemoralności i zepsucia w Kościołach oraz kłamliwego nauczania o Bogu.

Ktoś jednak mógłby tu wtrącić: Oczywiście Bóg ma wszelkie powody do przedsięwzięcia kroków zaradczych. Ale czy nie będzie z Jego strony działaniem niemiłosiernym, jeśli wygubi ludzi z powodu warunków, w jakie się poniekąd bezwolnie dostali z winy religii fałszywej oraz polityki? Czy Bóg nie powinien raczej poprzestać na zmianie rządów, a oszczędzić życie ludzkie? Następny artykuł omówi i tę kwestię.