Wyłonienie Głównego Pośrednika Boskiego Panowania
„Bóg wyniósł [go] na Głównego Pośrednika i Zbawiciela, sadzając go po swej prawicy, aby udostępnić Izraelowi skruchę i przebaczenie grzechów”. — Dzieje 5:31, NW.
1. Dlaczego zlekceważenie sobie Głównego Pośrednika Boskiego Panowania nie przyczyni się nikomu do zbawienia?
NIE MOŻEMY sobie pozwalać na lekceważenie tego, kogo Boski Pan i Władca wszechświata wynosi do godności swego Głównego Pośrednika oraz Zbawiciela. Gdybyśmy pominęli tego Głównego Pośrednika i sami próbowali zbliżyć się do Boskiego Władcy w celach wielbienia, nie przyczyniłoby się to nam do zbawienia. Boski Władca jedynie przez swego Głównego Pośrednika otwiera możliwość uzyskania zbawienia i doskonałego życia oraz szczęścia w błogosławionym nowym porządku, jaki przyrzekł zaprowadzić. O tym ważnym fakcie powinni się dowiedzieć wszyscy ludzie.
2. W związku z jakim nieco wcześniejszym orzeczeniem Sanhedrynu w Jeruzalem musieli się z tym faktem zapoznać członkowie owego trybunału?
2 Dziewiętnaście stuleci temu musieli się o tym dowiedzieć najwyżsi dostojnicy religijni w Jeruzalem. Możnowładcy ci tworzyli sąd najwyższy tego kraju, zwany Sanhedrynem. W orzeczeniu wydanym kilka tygodni wcześniej skazali na śmierć człowieka, o którym wiele wówczas rozprawiano, mianowicie Jezusa Chrystusa. Mieli teraz przed sobą dwunastu czołowych naśladowców tej kontrowersyjnej postaci. Z miejsca przeznaczonego dla świadków Szymon Piotr i jedenastu pozostałych naśladowców oświadczyli, że człowieka, którego ów trybunał pozbawił życia, Bóg uczynił „Głównym Pośrednikiem i Zbawicielem”. W odpowiedzi na pewne żądanie składu sędziowskiego ludzie ci rzekli:
3. Co w odpowiedzi na żądanie Sanhedrynu wyjaśniło dwunastu naśladowców tego poprzednio skazanego człowieka na temat posłuszeństwa oraz Głównego Pośrednika?
3 „Słuchać jako władcy musimy raczej Boga niż ludzi. Bóg naszych praojców wzbudził Jezusa, któremuście odebrali życie, zawiesiwszy go na palu. Tego też Bóg wyniósł na Głównego Pośrednika i Zbawiciela, sadzając go po swej prawicy, aby udostępnić Izraelowi skruchę i przebaczenie grzechów. A my jesteśmy świadkami tych spraw, jak również duch święty, którego Bóg dał posłusznym mu jako władcy”. — Dzieje 5:29-32, NW.
4. Co miał zapewnić Izraelowi ten, którego wyniesiono na Głównego Pośrednika i Zbawiciela? Zgodnie z jakim przymierzem Bożym?
4 Bez względu na to, czy się ten fakt podobał trybunałowi jeruzalemskiemu, przybity do pala Jezus został wzbudzony z martwych, a nawet zasiadł po prawicy Boga, dzięki czemu mógł występować w imieniu tegoż Boskiego Władcy jako Główny Pośrednik i Zbawiciel dla narodu izraelskiego. Jakie zadanie miał do spełnienia w charakterze „Głównego Pośrednika i Zbawiciela”? Miał „udostępnić Izraelowi skruchę i przebaczenie grzechów”. „Przebaczenie grzechów” miało nastąpić na mocy „nowego przymierza”, które w swoim czasie Boski Władca przyrzekł zawrzeć ze swym wybranym ludem. — Jer. 31:31-34; Łuk. 22:20.
5. (a) Kto przed śmiercią Jezusa głosił Izraelowi potrzebę okazania skruchy? (b) Jakie pytania co do skruchy i odpuszczenia grzechów oraz stosunku członków Sanhedrynu do Boga byłyby obecnie uzasadnione?
5 Członkowie trybunału w Jeruzalem wiedzieli, że przed publicznym wystąpieniem Jezusa Chrystusa już Jan Chrzciciel ogłaszał: „Upamiętajcie się [okażcie skruchę, NW], albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios”. Kiedy później uwięziono Jana Chrzciciela, ten Jezus — ochrzczony do tego czasu przez Jana — podjął głoszenie takiego samego orędzia: „Upamiętajcie się, przybliżyło się bowiem Królestwo Niebios” (Mat. 3:1, 2, 13-17; 4:12-17, NP). Trwało to aż do śmierci Jezusa, którą poniósł właśnie z poduszczenia jeruzalemskiego Sanhedrynu. Czy odtąd zaszła jakakolwiek zmiana w kwestii skruchy ze strony Izraela? O przebaczenie jakich grzechów należało się ubiegać? Czy dopiero co wypowiedziane słowa Szymona Piotra nie dawały wiele do myślenia członkom owego trybunału? W jakich stosunkach pozostawali teraz z Bogiem? Czy stosunki te opierały się obecnie na takiej samej podstawie, jak przedtem? Sami się o tym przekonajmy.
6. Jak doszło do tego, że Jehowa zobowiązał się wykupić swój lud — Izraela — z Egiptu? W jaki sposób to uczynił?
6 Naród izraelski uformował się w Egipcie, gdzie przez 215 lat przebywał Jakub (Izrael) i jego potomkowie (Rodz. 49:28-33). W jakiś czas po śmierci syna Jakuba, imieniem Józef, który piastował nawet urząd premiera egipskiego, Izraelitom narzucono niewolę i wręcz podjęto próbę zgładzenia tego ludu. Następnie w z góry przepowiedzianej chwili Bóg wyprowadził potomstwo Jakuba (Izraela) „z Egiptu, z domu niewoli”. Miało to miejsce po nakazanym im przez Boga odprawieniu specjalnej wieczerzy, to jest wieczerzy paschalnej, którą spożyli w Egipcie 14 dnia miesiąca Nisan roku 1513 p.n.e. Wieczorem tego dnia zabito baranka paschalnego, krwią jego opryskano odrzwia i nadproża domów izraelskich, a potem upieczono go całego i zjedzono za zamkniętymi drzwiami, których futryny były oznaczone krwią. Bóg przyjął ofiarę baranka i wyprowadził ich z Egiptu po tej wieczerzy ofiarnej. Nabył ich jak gdyby za cenę tego złożonego w ofierze baranka paschalnego (Wyjścia 12:1 do 13:8). Tym sposobem Izrael okazał się narodem, „dla którego poszedł Bóg, aby go sobie odkupić na lud”. — 2 Sam. 7:23, Wk.
7, 8. (a) Jak Bóg nad Morzem Czerwonym jeszcze bardziej umocnił swoje prawo własności wobec narodu izraelskiego? (b) Co Jehowa zamierzał zawrzeć z Izraelem przy górze Synaj? Jaką propozycję Mojżesz miał na Jego polecenie przekazać ludowi?
7 Bóg bezpiecznie przeprowadził okupionych Izraelitów pod przewodnictwem proroka Mojżesza przez wody Morza Czerwonego, w których jednak pogrążył ścigające ich wojska egipskie (Wyjścia 14:1 do 15:21). Cudowne to oswobodzenie narodu izraelskiego tym bardziej potwierdziło Boże prawo własności względem nich; naprawdę należeli do Niego. W trzecim miesiącu księżycowym (Siwan) po opuszczeniu ziemi egipskiej Bóg przyprowadził ich do stóp góry Synaj na Półwyspie Arabskim. Prorok Mojżesz jako pośrednik między Bogiem a narodem izraelskim wspiął się na górę Synaj (Horeb), aby występować przed Bogiem w imieniu tegoż okupionego ludu. Wdrożone zostały przygotowania celem zawarcia przymierza, to znaczy uroczystej, prawomocnej umowy między Bogiem i wykupionym Izraelem. Zobaczmy, co Bóg kazał Mojżeszowi powiedzieć do ludu:
8 „Wyście widzieli, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do Mnie. Teraz jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia; lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym”. — Wyjścia 19:3-6.
9. Czy Bóg powołał się tylko na swe prawa, aby wciągnąć Izraela w święte przymierze? Jak więc pokierował tą sprawą?
9 W ten sposób zostały wyraźnie określone warunki przymierza i jasno sprecyzowano cel tego przymierza: powołanie „ludu świętego” należącego do Boga, utworzenie „królestwa kapłanów”. Nie wolno nam tu przeoczyć faktu, że Bóg nie narzucał swego przymierza narodowi izraelskiemu. Nie powiedział przecież: Wykupiłem was z niewoli w Egipcie, a ponadto wyrwałem z wód Morza Czerwonego, a zatem prawnie należycie do Mnie, bo was sobie nabyłem. Mogę z wami zrobić, co zechcę, a każde Moje słowo jest dla was prawem i musicie się tego słuchać. — Tymczasem to, co Bóg polecił Mojżeszowi powiedzieć do ludu, wyjawia raczej, że chciał się przekonać, czy ten Jego okupiony naród jest gotów, czy pragnie wejść z Nim w święte przymierze. Zamiast bezwzględnie i po dyktatorsku narzucić im przymierze, Bóg postanowił zaczekać, by sami wyrazili swą wolę w tej sprawie. Jeżeli nie okażą gotowości, nie będzie przymierza!
OKUPIONY LUD WYRAŻA SWĄ WOLĘ
10. Dlaczego do tego przymierza potrzebny był pośrednik? Jaki czynnik występujący u ludzi brał Bóg w tym względzie pod uwagę?
10 Miał to być układ bilateralny, to znaczy uroczysta umowa albo porozumienie wiążące dwie strony. Zważywszy, iż chodziło o przymierze między Bogiem Najświętszym a niedoskonałymi, grzesznymi stworzeniami ludzkimi, obciążonymi po Adamie i Ewie dziedzictwem potępienia i śmierci, nietrudno zrozumieć, że potrzebny tu był pośrednik, którego Bóg uznał za sprawiedliwego ze względu na wiarę, mianowicie Mojżesz, syn Amrama z pokolenia Lewiego (Gal. 3:19, 20). Bóg, jako jedna z układających się stron wykazał, że pragnie tego przymierza, ale jaką wolę przejawia druga strona, którą zaproszono do wstąpienia w przymierze? Oficjalne zawarcie przymierza między Bogiem a Izraelem miało nastąpić dopiero wtedy, gdy wyrazi swą zgodę zaproszona do niego niżej stojąca strona. Bóg aż do tego stopnia brał pod uwagę wolną wolę ludzi.
11. Jaką postawę wobec proponowanego przymierza przyjął Izrael? Czego Jehowa nie ogłosił, dopóki nie ujawniła się ta postawa?
11 Jaką postawę wobec proponowanego przymierza przybrał lud, reprezentowany w tym wypadku przez swoich starszych? Sprawozdanie biblijne donosi: „Mojżesz przyszedł więc i zawezwał starszych z ludu oraz przedłożył im wszystkie te słowa, które mu nakazał Jehowa. Następnie cały lud odpowiedział jednogłośnie, mówiąc: ‚Gotowi jesteśmy spełnić wszystko, co rzecze Jehowa’. Mojżesz natychmiast przekazał słowa ludu Jehowie” (Wyjścia 19:7, 8, NW). Dopiero po usłyszeniu tak wyrażonej gotowości ludu Jehowa Bóg oznajmił ze szczytu góry Synaj słynne Dziesięcioro Przykazań, podstawowe założenia proponowanego Przymierza Prawa. — Wyjścia 19:9 do 20:22.
12. (a) Co więc w odniesieniu do tego przymierza pozostawione było wolnej woli ludu? (b) Jak powinniśmy określić tę postawę Izraelitów wobec przymierza? Jakie trafne terminy użyte są w Liście do Rzymian 6:13?
12 Ludowi pozostawiono swobodę wyboru: pozwolono mu przyjąć Boską propozycję lub uchylić się od niej. Pozwolono mu na podstawie posiadanej wolnej woli zadecydować, czy stanie się ‚szczególną własnością Jehowy pośród wszystkich narodów’, czy raczej z tego zrezygnuje ze względu na postawione warunki. Co w takim razie uczynił ten wykupiony lud, gdy jak jeden mąż odpowiedział na przedłożoną propozycję: „Gotowi jesteśmy spełnić [albo bardziej dosłownie: uczynimy] wszystko, co rzecze Jehowa”? Jak inaczej nazwiemy akt, którego dopełnili? Czy za wiele byłoby powiedzieć, że było to oddanie się Jehowie Bogu na spełnianie wyrażonej przez Niego woli? Czy nie odpowiada to temu, co później apostoł Paweł napisał do zboru chrześcijańskiego w Rzymie: „Oddawajcie siebie Bogu jako ożywionych z martwych, a członki swoje Bogu na oręż sprawiedliwości”? (Rzym. 6:13, NP). Biblia Tysiąclecia ubiera początek tego wersetu w takie słowa: „Oddajcie się na służbę Bogu”. Przekład An American Translation wyraża tę myśl jeszcze dobitniej: „Zaofiarujcie siebie Bogu”. The New English Bible ujmuje ją w ten sposób: „Stawcie się do dyspozycji Bogu”, zaś The Revised Standard Version: „Poddajcie się Bogu”.
13, 14. (a) Dlaczego Jehowa raczej zaproponował Izraelitom przymierze, a nie narzucał im go pod naciskiem? Do czego w gruncie rzeczy sprowadzała się ich odpowiedź? (b) Kiedy ponownie potwierdzili swą wolę? Czym stali się w ten sposób dla Jehowy?
13 Jehowa nie wywierał nacisku na Izraelitów i nie mówił: Wykupiłem was z Egiptu i oswobodziłem z Morza Czerwonego. Poza tym jesteście rodowitymi potomkami Abrahama, Mego przyjaciela. W takim razie koniecznie powinniście zawrzeć ze Mną to przymierze. — Prawdą jest, że właśnie z tych powodów Bóg zaproponował im związanie się z Nim przymierzem i że w związku z tym przymierzem otwierał przed nimi pociągającą perspektywę na przyszłość. Ale od samych Izraelitów zależało, czy staną się ludem Jehowy, swego Boga. Dlatego też gdy powiedzieli: „Gotowi jesteśmy spełnić wszystko, co rzecze Jehowa”, oddali siebie Jehowie, aby być Jego ludem i wykonywać Jego wolę, która miała znaleźć wyraz w owym przymierzu. Kiedy później ogłoszono Dziesięcioro Przykazań i kiedy już Mojżesz otrzymał cały zbiór szczegółowych ustaw, przymierzu temu nadano moc prawną przy użyciu krwi ofiar zwierzęcych. Tym samym Izraelici stali się oddanym ludem Bożym, ludem związanym przymierzem z Jehową Bogiem. Przy tej okazji lud z jeszcze większym zrozumieniem potwierdził swe zdecydowanie, aby czynić wolę Jehowy, gdyż w doniesieniu z księgi Wyjścia 24:7, 8 czytamy:
14 „Wtedy wziął [Mojżesz] Księgę Przymierza i czytał ją głośno ludowi. I oświadczyli: ‚Wszystko, co powiedział Jahwe [Jehowa], uczynimy i będziemy posłuszni’. Mojżesz wziął krew i pokropił nią lud, mówiąc: ‚Oto krew przymierza, które Jahwe zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów’”. — Zobacz również List do Hebrajczyków 9:18-20.
15. Jak długo miało trwać to przymierze? Kogo ono obowiązywało?
15 Przymierze zawarte przy górze Synaj z członkami okupionego narodu obowiązywało nie tylko bezpośrednio tam obecnych, ale także ich potomków, nawet jeszcze nie narodzonych. Było to „przymierze po czas niezmierzony” (Kapł. 24:8, NW). Wszyscy potomkowie tamtych ludzi byli zarazem sprzymierzeni z Bogiem i miało to trwać tak długo, jak długo by trwało samo przymierze. W takim razie również ci Izraelici, którzy się urodzili na pustyni po zawarciu przymierza u stóp góry Synaj, byli w przymierzu z Bogiem, gdy nadszedł czterdziesty i ostatni rok ich przymusowej wędrówki po pustyni. Nadal byli oddanym Bogu ludem, oddanym narodem.
16. Jak na równinach Moabu wielu pokazało, że nie chcą pozostawać w przymierzu z Jehową?
16 Tymczasem we wspomnianym ostatnim roku (1473 p.n.e.) okazało się, że tysiącom członków tego oddanego narodu nie podoba się związanie przymierzem z Jehową. Dali tego dowody na równinach Moabu. W księdze Liczb 25:1-5 czytamy następującą relację Mojżesza na ten temat:
„Gdy przebywali w Szittim, zaczął lud uprawiać nierząd z Moabitkami. One to nakłaniały lud do brania udziału w ofiarach składanych ich bożkom. Lud spożywał dary ofiarne i oddawał pokłon ich bogom. Izrael przylgnął do Baal-Peora, i gniew Jahwe zapłonął przeciw niemu.
„I rzekł Jahwe do Mojżesza: ‚Zbierz wszystkich winnych przywódców ludu i powieś ich [wystaw ich, NW] dla Jahwe wprost słońca, a wtedy odwróci się zapalczywość gniewu Jahwe od Izraela’. Rozkazał więc Mojżesz sędziom Izraela: ‚Zabijajcie każdego z waszych ludzi, którzy się przyłączyli do Baal-Peora’”.
17. (a) Ilu ludzi zmarło tam wskutek złamania przymierza z Jehową? (b) Jak Jehowa mówi słowami księgi Ozeasza 9:10 o ich przyłączeniu się do Baala z Peor?
17 Znalazło się dwadzieścia cztery tysiące ludzi, którzy stracili wtedy życie na skutek złamania przyrzeczenia, iż będą gotowi „spełnić wszystko, co rzecze Jehowa” (Liczb 25:9, NW; zobacz też 1 do Koryntian 10:8). Ponad siedemset lat później Jehowa ustami swego proroka Ozeasza nawiązał do tego wstrząsającego zajścia. Najpierw Bóg wspomina, jak drogi był Mu naród Izraela, a potem mówi, jak doszło do tego, że wielu Izraelitów wzbudziło w nim wstręt. Jehowa powiada: „Jak winne grona na pustyni, tak Izraela znalazłem; jak na pierwszy owoc figowego drzewa na waszych przodków patrzyłem; lecz przyszli do Baal-Peor i oddali się hańbie, i stali się wstrętni jak to, co kochali” (Oz. 9:10). Przekład Moffatta (jak również Lessera) podaje: „Oddali się Baalowi Bezecnemu”. Ponieważ ci Izraelici odstępowali od Jehowy Boga, aby się zwrócić ku innemu bóstwu, tłumaczenie Revised Standard Version stosuje określenie: „Poświęcili siebie Baalowi” (Podobnie tłumaczą ten tekst: American Standard Version, New American Bible, New English Bible).
18. (a) Jak tekst Ozeasza 9:10 w wydaniu Żydowskiego Towarzystwa Wydawniczego uwypukla nielojalność postępku Izraelitów wobec Jehowy? (b) Jak w proroctwie Ezechiela 14:7, 8 wskazano na nielojalność tym samym słowem hebrajskim?
18 Ci niewierni Izraelici byli dotąd oddani jedynemu żywemu i prawdziwemu Bogu, ale teraz odłączyli się od Niego, aby się poświęcić, czyli oddać Baalowi. Dla uwypuklenia nielojalnego charakteru tego czynu Biblia opracowana przez Jewish Publication Society (Żydowskie Towarzystwo Wydawnicze) podaje: „Odłączyli się ku tej hańbie”. Czasownik występujący w tym miejscu oryginału hebrajskiego brzmi nazarʹ; bywa on też używany na określenie tego, co czynił Żyd, który złożywszy ślub nazireatu specjalnie odłączył się dla Boga (Liczb 6:1-8). Za czasów proroka Ezechiela, krótko przed pierwszym zburzeniem Jeruzalem w roku 607 p.n.e., wielu Izraelitów zachowywało się podobnie jak niewierni członkowie tego narodu na równinach Moabu za dni Mojżesza. Na temat takich nielojalnych Jehowa rzekł do proroka Ezechiela:
„Człowiek z domu Izraelowego i z nowo nawróconych, którzy są przychodniami u Izraela, jeśli się odłączy [nazarʹ] ode mnie, a położy bałwany swe w sercu swoim i podnietę nieprawości swej postawi przed obliczem swoim, (...) wygubię go spośród ludu mego, a wiedzieć będziecie, żem ja Pan [Jehowa, NW]”. — Ezech. 14:7, 8, Wk.
19. (a) Czy oddanie się wiarołomnych Izraelitów Baalowi z Peor kolidowało z jakimiś innymi ślubami oddania? (b) Co wyraźnie stwierdza księga Liczb 25:3, zamiast donosić tylko o odłączeniu się dla Baala?
19 Zatem już samo użyte w Biblii słownictwo wskazuje, że ci odłączający się Izraelici byli poprzednio związani przymierzem z Jehową Bogiem, w które to przymierze wprowadzili ich przodkowie, powiadając do pośrednika Mojżesza: „Wszystko, co powiedział Jahwe, uczynimy i będziemy posłuszni” (Wyjścia 24:7; 19:8). Teraz jednak, porzucając to przymierze i popadając w bałwochwalstwo, naruszali swe śluby oddania Jehowie, natomiast oddawali się ubóstwianym przedmiotom. Księga Liczb 25:3, zamiast mówić jedynie o odłączeniu się Izraelitów ze względu na Baala, stwierdza wyraźnie: „Izrael przylgnął [sprzągł się, RSV; ASV; dał się przywiązać, Rotherham; przyłączył się, Young; Moffatt; Lesser; podobnie w wersecie 5] do Baal-Peora”. Powinniśmy to dzisiaj wziąć za przestrogę, jeśli mamy jakąkolwiek łączność z Jehową Bogiem (1 Kor. 10:6, 11). Nie chcemy przecież popełnić tego samego fatalnego błędu. Oznaczałoby to nielojalność, wiarołomstwo względem Boskiego panowania, a właściwie bunt przeciw temu panowaniu.
UTOROWANIE DROGI DLA NOWEGO PRZYMIERZA
20. (a) Dlaczego to pierwsze przymierze nie było bez zarzutu? Jakiej możliwości ono nie wykluczało? (b) Przez którego proroka Bóg zapowiedział nowe przymierze? Co powiedział Mojżesz na temat lepszego Pośrednika?
20 Przymierze, które Jehowa zawarł poprzez Mojżesza z oddanym Jemu ludem Izraela, było „przymierzem po czas niezmierzony”. Z powodu niedoskonałości samych Izraelitów oraz ich pośrednika Mojżesza przymierze ustanowione przy górze Synaj jednak nie było idealne. Nie wykluczało więc możliwości zawarcia później lepszego, nowego przymierza. Jehowa Bóg istotnie miał w planie nowe przymierze, a przywilej przyjęcia do niego również miał być udostępniony narodowi cielesnego Izraela. Ponad sześćset lat przed wprowadzeniem nowego przymierza przy użyciu nowego, lepszego pośrednika, a więc w siódmym stuleciu przed pojawieniem się tego Pośrednika, Jehowa wyraźnie zapowiedział je ustami proroka Jeremiasza (Jer. 31:31-34; Hebr. 8:6-13). Wystąpienie lepszego i większego Pośrednika przepowiedział też sam prorok Mojżesz, oświadczając zarazem, że zostanie on wzbudzony spośród Izraelitów, że będzie rodowitym Izraelitą. — Powt. Pr. 18:15-19; Dzieje 3:22, 23; 7:37, 38.
21. (a) Kiedy i gdzie urodził się ten lepszy Pośrednik? Jaka temu towarzyszyła zapowiedź? (b) Dlaczego Jezus obchodził żydowską Paschę? Z kim utożsamił on siebie, obchodząc to święto po raz ostatni? W jaki sposób to uczynił?
21 W roku 2 p.n.e. zapowiedziany lepszy Pośrednik urodził się jako potomek króla Dawida, a ponadto i w mieście Dawidowym, w Betlejem. Równocześnie był on Synem Bożym i w chwili jego narodzin anioł Boży oznajmił pasterzom na polach w pobliżu Betlejem: „Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem wszystkiego ludu, gdyż dziś narodził się wam Zbawiciel, którym jest Chrystus Pan” (Łuk. 2:10, 11, NP). Ponieważ ten przewidywany „Chrystus Pan” urodził się z Żydówki, więc był rodowitym Żydem i obowiązywało go prawo przymierza, przy którego zawarciu między Bogiem a Izraelem pośredniczył Mojżesz. Na potwierdzenie tego czytamy w Liście do Galatów 4:4: „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem”. Podlegając prawu przymierza zawartego z Izraelem, Jezus Chrystus obchodził wieczerzę paschalną. W roku 33 n.e., w czasie ostatniej uroczystości Paschy w swym ziemskim życiu, wskazał wyraźnie na siebie, że jest Pośrednikiem obiecanego nowego przymierza. W jaki sposób? Otóż ustanowił to, co odtąd bywa nazywane Wieczerzą Pańską, a kiedy podał swym wiernym apostołom kielich z winem, powiedział: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być przelana za was” (Łuk. 22:20, NW). Jezus przelał własną krew, aby temu przymierzu nadać moc prawną.
22. (a) Kiedy Jezus przedsięwziął kroki, aby zostać Pośrednikiem nowego przymierza? (b) Dlaczego Jan początkowo sprzeciwiał się ochrzczeniu Jezusa?
22 Jednakże podobnie jak w swoim czasie prorok Mojżesz, tak również Pan Jezus musiał przedsięwziąć odpowiednie kroki, aby zostać Pośrednikiem nowego przymierza. Kiedy się do tego zabrał? Pierwszym takim krokiem był jego chrzest w rzece Jordan. W wieku trzydziestu lat porzucił swój warsztat ciesielski w Nazarecie i udał się do Jana Chrzciciela, by się poddać zanurzeniu w wodzie. Dla Jana oznaczało to dokonanie zupełnie nowego rodzaju chrztu. Poprzednio — jak czytamy w Ewangelii według Marka 1:4 (NW) — „Jan, który chrzcił, wystąpił na pustyni, głosząc chrzest jako symbol skruchy dla przebaczenia grzechów”. (Zobacz też Łukasza 3:3). Tymczasem Jezus, będący Synem Bożym, nie przyszedł do Jana Chrzciciela, by zostać ochrzczonym na znak skruchy, ani dla uzyskania przebaczenia grzechów. Jezus był doskonały i bezgrzeszny (Hebr. 7:26). Nie przyszedł do Jana z nieczystym sumieniem; nie miał potrzeby, żeby kierować „do Boga prośbę o dobre sumienie” (1 Piotra 3:21). Jan wiedział o tym i dlatego czytamy, że „powstrzymywał Go, mówiąc: ‚To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie?’” Co jednak odparł mu Jezus?
23. Co Jezus odparł Janowi? Dlaczego powiedział: „Tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe”, chociaż już poprzednio przestrzegał Prawa?
23 „Jezus mu odpowiedział: ‚Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe’” (Mat. 3:13-15). Co Jezus chciał przez to powiedzieć? Był rodowitym Żydem, toteż przestrzegał bez zarzutu praw przymierza Mojżeszowego. Mówił o tym później w słynnym Kazaniu na Górze: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić” (Mat. 5:17). Oczywiście tak zwane Przymierze Prawa, zawarte z Izraelem, było wolą Bożą, ale przecież Jezus w ciągu całego swego ziemskiego życia poprzedzającego chwilę chrztu spełniał pod tym względem wolę Bożą. W takim razie jego słowa: „wszystko, co sprawiedliwe”, oznaczały coś, co wykraczało poza Przymierze Prawa, ale mieściło się w ramach symbolicznych wartości tego przymierza. Można to było określić słowami: „wszystko, co sprawiedliwe”, ponieważ spełnienie tego przewidywała dla niego wola Boża. Przez swój chrzest zobowiązał się więc do urzeczywistnienia owych symbolicznych wartości.
24. Jakie specjalne proroctwo spełnił Jezus stając do chrztu, jeśli wziąć pod uwagę List do Hebrajczyków 10:5-10?
24 Zgłaszając się do chrztu, Jezus istotnie spełniał — jak sam powiedział — słowa „Proroków”. Apostoł Paweł wskazuje w Liście do Hebrajczyków 10:5-10, które to proroctwa Jezus wtedy spełnił. Czytamy tam w odniesieniu do Jezusa w chwili jego stawienia się do chrztu: „Przeto przychodząc na świat, mówi: ‚Ofiary ani daru nie chciałeś, aleś Mi utworzył ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę — w zwoju księgi napisano o Mnie — abym spełniał wolę Twoją, Boże’. (...) Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze”. Jezus spełnił więc w ten sposób zapowiedź z Psalmu 40:7-9. „Wola” Boża wymagała, by Jezus złożył w ofierze samego siebie, swoje „ciało”.
25. (a) Symbolem czego był więc chrzest wodny Jezusa? (b) Z jakiej racji Jezus był już oddany i wykupiony?
25 Skoro powyższe proroctwo tego wymagało, Jezus miałby nieczyste sumienie, gdyby nie przyszedł spełnić wyraźnie określonej woli Bożej, a co za tym idzie, gdyby nie zgłosił się do Jana w celu poddania się ochrzczeniu. Rzecz oczywista, że chrzest Jezusa miał znaczenie symboliczne. Nie był to jednak „symbol skruchy dla przebaczenia grzechów”. Działaniem tym Jezus zaznaczył, czyli uwypuklił, swoje przyjście w celu wykonania woli Bożej, obejmującej w jego wypadku złożenie raz na zawsze w ofierze swego ciała. Urodzony jako Żyd, Jezus już podlegał Prawu Mojżeszowemu i należał do jedynego wówczas na ziemi narodu oddanego Bogu po to, by czynić „wszystko, co rzecze Jehowa”. Ponadto jako pierworodny syn Marii, którego jej mąż Józef przysposobił, czyli uznał za własnego pierworodnego, Jezus był specjalnie poświęcony Bogu i należał do Niego (Wyjścia 13:1, 2). Dlatego też Józef i Maria musieli wykupić Jezusa, by ten mógł się zająć pracą świecką (Liczb 3:13-51; 18:14-16). Zatem chrzest Jezusa nie przedstawiał jego oddania się Bogu, ale przyjście w celu pełnienia woli Bożej, włącznie ze złożeniem w ofierze swego życia.
26. (a) Jak Bóg pokazał, że przyjmuje stawienie się Jezusa do dyspozycji? (b) Jak dalece Jezus w ciele spełnił Boską „wolę”?
26 Jehowa Bóg wskazał, że przyjmuje to stawienie się Jego Syna do dyspozycji, gdy na ochrzczonego Jezusa wylał swego ducha świętego i sprawił, że z nieba dał się słyszeć Jego głos: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mat. 3:16, 17). Nieco później Jan Chrzciciel obwieścił, że namaszczony Jezus to „Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Jana 1:28-36; Dzieje 10:37, 38). Jezus spełniał wolę Bożą aż do ostatniej chwili swego życia na ziemi. Ostatniej nocy, którą przebył na ziemi w ciele ludzkim, modlił się do Boga między innymi takimi słowami: „Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja” (Mat. 26:39-44). Następnego popołudnia około godziny trzeciej, już wisząc na palu męki, Jezus w myśl doniesienia z Ewangelii według Jana 19:30 „rzekł: ‚Wykonało się!’ I skłoniwszy głowę, wyzionął ducha”. Tak to zgodnie z wolą Bożą ciało Jezusa zostało raz na zawsze złożone w ofierze.
27. (a) Jakiego typu zmartwychwstanie stało się udziałem Jezusa Chrystusa? Dlaczego? (b) W jaki sposób później cała ludzkość stała się jego własnością? Czego dzięki temu mogą oczekiwać zmarli?
27 Z uwagi na złożenie w ofierze doskonałego ciała ludzkiego Jezus Chrystus został trzeciego dnia wzbudzony z martwych, ale już nie w ciele z krwi i kości, tylko w ciele duchowym (1 Piotra 3:18; 1 Kor. 15:42-45). Czterdziestego dnia po zmartwychwstaniu Jezus wstąpił do nieba i tam przedstawił Bogu wartość, inaczej mówiąc zasługę swej człowieczej ofiary, złożonej za całą ludzkość. Kiedy jeszcze przebywał na ziemi, oświadczył pewnego razu, że przyszedł, „aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mat. 20:28). Apostoł Paweł pisze o Jezusie, iż umarł, „aby z łaski Bożej zakosztował śmierci za każdego”. Ten sam apostoł napisał również: „Człowiek Chrystus Jezus (...) dał siebie na okup odpowiedni za wszystkich” (Hebr. 2:9, NP; 1 Tym. 2:5, 6, NW). Zatem Jezus Chrystus — przedstawiwszy Bogu wartość życia ludzkiego, które ofiarował — wykupił całą ludzkość, złożył za nią okup, nawet bez pytania poszczególnego człowieka o zdanie. Dzięki temu pod panowaniem jego niebiańskiego Królestwa możliwe będzie „zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Dzieje 24:15). Wszyscy oni są własnością Jezusa Chrystusa.
28. (a) Czym stał się więc zmartwychwstały Jezus Chrystus w odniesieniu do zbawienia ludzkości? (b) Jakiej ważniejszej sprawie służy on również jako Główny Pośrednik?
28 W ten sposób zgodnie z „wolą” Bożą Jezus Chrystus, Syn Boży, został Głównym Pośrednikiem zbawienia dla całej ludzkości. Takie właśnie jest znaczenie słów z Listu do Hebrajczyków 2:9, 10: „Spoglądamy na Jezusa, który stał się nieco niższym od aniołów, ukoronowanego chwałą i czcią za wycierpienie śmierci, aby z niezasłużonej życzliwości Bożej zakosztował śmierci za każdego. Przystało przecież temu, za którego sprawą jest wszystko i dzięki któremu jest wszystko, żeby doprowadzając licznych synów do chwały uczynić Głównego Pośrednika ich zbawienia doskonałym przez cierpienia” (NW). Natomiast w Liście do Hebrajczyków 5:9, 10 czytamy: „A będąc uczyniony doskonałym, stał się odpowiedzialnym za wiecznotrwałe zbawienie wszystkich jemu posłusznych, ponieważ Bóg nazwał go wyraźnie arcykapłanem na sposób Melchizedeka” (NW). Okazał się on także godnym usługiwania w roli Głównego Pośrednika Boskiego Panowania.
[Ilustracja na stronie 3]
Lud izraelski w rzeczywistości należał do Jehowy, ale Bóg nie narzucił mu swego przymierza, tylko zaczekał, aż lud sam zapragnie je zawrzeć