„Główny Pełnomocnik w sprawie życia”
DZIĘKI niezasłużonej życzliwości Jehowy Jezus złożył w ofierze swe doskonałe życie ludzkie. Umożliwia to jego wybranym naśladowcom połączenie się z nim w Królestwie niebiańskim, a także wyłonienie ziemskich poddanych tego rządu (Mateusza 6:10; Jana 3:16; Efezjan 1:7; Hebrajczyków 2:5). Tym samym Jezus stał się dla całej ludzkości „Głównym Pełnomocnikiem [Księciem, King James Version] w sprawie życia” (Dzieje Apostolskie 3:15). Użyty tutaj grecki termin oznacza w zasadzie „naczelnego wodza”; pokrewnym słowem określono Mojżesza, którego nazwano „władcą” Izraelitów (Dzieje Apostolskie 7:27, 35).
Jako „naczelny wódz” lub „pionier Życia” (Moffat), Jezus Chrystus wprowadził do sprawy uzyskania życia wiecznego nowy, niezbędny czynnik, wystąpił bowiem w charakterze mediatora bądź rozjemcy, i to również w sensie zarządzania. Stał się Arcykapłanem Bożym, mogącym nas całkowicie oczyścić z grzechu i uwolnić od jego śmiercionośnych skutków (Hebrajczyków 3:1, 2; 4:14; 7:23-25; 8:1-3); jest Sędzią, któremu powierzono wszelkie sądzenie, toteż ma prawo rozporządzać wartością swej ofiary okupu na rzecz poszczególnych ludzi w zależności od tego, czy są godni życia pod jego panowaniem (Jana 5:22-27; Dzieje Apostolskie 10:42, 43); on też odgrywa kluczową rolę, jeśli chodzi o zmartwychwstanie (Jana 5:28, 29; 6:39, 40). Jehowa Bóg powziął takie zamierzenie właśnie w związku z osobą Jezusa Chrystusa, dlatego „nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dzieje Apostolskie 4:12, Bw; por. 1 Jana 5:11-13).
Ten aspekt władzy Jezusa łączy się także z jego „imieniem”, dlatego chrześcijanie występujący jako reprezentanci Głównego Pełnomocnika w sprawie życia mogli w tym imieniu leczyć choroby spowodowane odziedziczonym grzechem, a nawet wskrzeszać umarłych (Dzieje Apostolskie 3:6, 15, 16; 4:7-11; 9:36-41; 20:7-12).