Wystrzegaj się chciwości w zmaterializowanym świecie
1 Będąc Bogiem miłości i wielkoduszności, Jehowa troszczy się o nas. Zna i zaspokaja podstawowe potrzeby materialne rodzaju ludzkiego (Dzieje 14:17). Przede wszystkim jednak dostrzega potrzeby materialne swego ludu i czuwa, by „sprawiedliwy” miał to, co niezbędne (Ps. 37:25). Jeżeli szukamy naprzód Jego Królestwa, mamy zagwarantowane zaspokojenie tych potrzeb (Mat. 6:31-33). Podobnie jest z potrzebami duchowymi. Wszyscy mogą bez ograniczeń korzystać z postanowień Jehowy. Ci, którzy „są świadomi swych potrzeb duchowych”, będą mieć ‛obfitość wszystkiego do używania’ (Mat. 5:3; 1 Tym. 6:17).
2 Ludzie ze świata nie cenią sobie tych postanowień Jehowy. Najczęściej nie zadowalają się zaspokojeniem swoich podstawowych potrzeb. Chcą osiągnąć i osiągają, ile się tylko da, często w sposób nieuczciwy. Zaczęło się to już w Edenie, gdy Szatan nie był zadowolony z postanowień Bożych. Przekonał Ewę, a potem Adama, że należy im się coś więcej, niż otrzymali od Boga. Zapoczątkował bunt, który doprowadził do pojawienia się złych cech i pragnień z chciwością włącznie.
3 Co to jest chciwość? W książce Aid to Bible Understanding (Pomoc do zrozumienia Biblii) wyjaśniono: „Nadmierne, usilne pragnienie; zachłanność. Chciwość może się objawiać w miłości pieniędzy, w pragnieniu władzy lub chęci zysku, w niepohamowanej żądzy jedzenia, picia, stosunków seksualnych lub jakichś innych rzeczy”. Nic dziwnego, że Bóg nie pochwala chciwości, tylko całkiem ją potępia. Jezus ostrzegał przed nią (Łuk. 12:16-21). Starał się nakreślić wyraźnie, jak chciwość może kogoś pochłonąć, pozbawiając go czasu i sił, a w końcu doprowadzić do upadku. Paweł napisał do chrześcijan, żeby „przestali się zadawać” z chciwcami. Wymienił takich ludzi razem z rozpustnikami, zdziercami i innymi niegodziwcami (1 Kor. 5:9-11; 6:9, 10). Chciwość nie powinna przenikać do naszych rozmów, nie należy ‛nawet o niej wspominać’ (Efez. 5:3). W Biblii znajdujemy wiele ostrzegawczych przykładów ludzi chciwych. Można do nich zaliczyć Akana, Izraelitów za dni Saula, Gechaziego i innych (Joz. 7:20-26; 1 Sam. 14:32; 15:19; 2 Król. 5:20-27).
4 Wszyscy musimy być dzisiaj ostrożni. Czy mamy jakieś powody do zaniepokojenia? Tak. Wydaje się, iż niektórzy nasi bracia pozwolili sobie na to, żeby ich pochłonęły dążenia czysto materialistyczne, wątpliwe praktyki i interesy, u podłoża których leży najwyraźniej pewna miara chciwości. Stosowane przez nich metody i praktyki w niejednym wypadku doprowadziły do utraty usposobienia duchowego i przywilejów służby. Niektórzy byli napominani, a nawet zostali wykluczeni. Wszyscy musimy się strzec tej zastawianej przez Diabła pułapki na tych, którzy przestali się pilnować (Łuk. 12:13-15).
5 Chcąc się ustrzec chciwości, trzeba się zadowalać tym, co się ma. „Zadowalać się” znaczy „czuć się zaspokojonym”; „cieszyć się z tego, co się ma, ze swej pozycji lub sytuacji”. Na potrzebę zachowywania takiego nastawienia wskazuje wyraźnie List 1 do Tymoteusza 6:6-8 i Hebrajczyków 13:5 (odczytaj oba wersety).
6 Dobrze jest sobie uświadomić, czym jest zazdrość i jak ją rozpoznać, zwłaszcza w sobie samym. Lewita Asaf zazdrościł ludziom zuchwałym, widząc pomyślność niegodziwców. Zastanawiał się, dlaczego i on nie miałby puścić się na złe. Później przyznał jednak, że taki sposób myślenia jest opaczny, to powodzenie złych nie trwa w nieskończoność (Ps. 73:3, 5, 15-19).
7 Wielu rzeczy w starym świecie nie da się zmienić (Kazn. 1:15). Czekaj na Jehowę, który wszystko naprawi we właściwym czasie. Jeżeli poprawiasz swój byt bez narażania na szwank zdrowia duchowego, to najprawdopodobniej nie poniesiesz przez to szkody. Staraj się zachować właściwe nastawienie do rzeczy materialnych, a pomoże ci to być w pełni zadowolonym.
8 Ludzie chciwi nigdy nie zaznają szczęścia. Im więcej mają, tym więcej pragną zdobyć. Nigdy nie mają dosyć i nigdy nie są naprawdę zadowoleni. Pozostają „głodni” i „spragnieni”, zachłanni i nienasyceni. Inaczej ma się rzecz z chrześcijanami. Ci pielęgnują zbożne oddanie, są samowystarczalni, spokojni (1 Tym. 6:6-8). Przemyśleli całą sprawę; dostrzegają, że mogłoby im się powodzić lepiej, ale wiedzą, że mogłoby też być gorzej. Są świadomi, że źródłem prawdziwego szczęścia jest wspieranie i zachęcanie drugich pod względem duchowym oraz dobre stosunki z Jehową.