Życie i służba Jezusa

Jezus „prawdziwym chlebem z nieba”

DZIEŃ ten był naprawdę pełen wydarzeń. Jezus uczynił cud przez nakarmienie tysięcy ludzi, a następnie udaremnił zamiar rzesz, które chciały obwołać go królem. Wieczorem przeszedł po rozfalowanej powierzchni Jeziora Galilejskiego, wyratował Piotra, który idąc po wzburzonej wodzie zaczął tonąć, oraz uciszył fale, aby ocalić uczniów i nie dopuścić do rozbicia łodzi.

Nazajutrz ludzie, których Jezus cudownie nakarmił na północno-wschodnim brzegu Jeziora Galilejskiego, odnajdują go w pobliżu Kafarnaum. Jezus gani ich, wytykając im, że szukali go, bo liczyli na jeszcze jeden bezpłatny posiłek. Zachęca ich usilnie, by zabiegali nie tyle o pokarm, który niszczeje, ile o taki, który trwa i daje życie wieczne. Słuchacze pytają go więc: „Cóż mamy czynić, aby wykonywać dzieła Boże?”

Jezus wspomina wówczas tylko o jednej sprawie, która jednak ma największą wartość. „To jest dzieło Boże”, wyjaśnia, „wierzyć w tego, którego On posłał”.

Ludzie ci nie wierzą w Jezusa mimo wszystkich dokonanych przez niego cudów. Dzień wcześniej zapewnił w niezwykły sposób pożywienie dla 5000 mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci, a oni pytają teraz z niedowierzaniem: „Jaki więc znak czynisz, abyśmy widzieli i uwierzyli tobie? Jakie dzieło wykonujesz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: Chleb z nieba dał im, aby jedli”.

W odpowiedzi na ich prośbę o znak Jezus określa bliżej Źródło cudownie dostarczające wszelkich darów, mówiąc: „Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chleb Boży to ten, który z nieba zstępuje i daje światu żywot”.

„Panie”, proszą go ludzie, „dawaj nam zawsze tego chleba”.

„Ja jestem chlebem żywota”, wyjaśnia Jezus. „Kto do mnie przychodzi, nigdy łaknąć nie będzie, a kto wierzy we mnie, nigdy pragnąć nie będzie. Lecz powiedziałem wam: Nie wierzycie, chociaż widzieliście mnie. Wszystko, co mi daje Ojciec, przyjdzie do mnie, a tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz; zstąpiłem bowiem z nieba, nie aby wypełniać wolę swoją, lecz wolę tego, który mnie posłał. A to jest wola tego, który mnie posłał, abym z tego wszystkiego, co mi dał, nic nie stracił, lecz wskrzesił to w dniu ostatecznym. A to jest wola Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w niego, miał żywot wieczny”.

Wówczas Żydzi zaczynają szemrać przeciw Jezusowi, że powiedział: „Ja jestem chlebem, który zstąpił z nieba”. Widzą w nim jedynie syna ziemskich rodziców i dlatego podnoszą taki sam zarzut, jak w swoim czasie mieszkańcy Nazaretu: „Czy to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę znamy? Jakże więc teraz może mówić: Z nieba zstąpiłem?”

Jezus odpowiada: „Nie szemrajcie między sobą! Nikt nie może przyjść do mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który mnie posłał, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Napisano bowiem u proroków: I będą wszyscy pouczeni przez Boga. Każdy, kto słyszał od Ojca i jest pouczony, przychodzi do mnie. Nie jakoby ktoś widział Ojca; Ojca widział tylko Ten, który jest od Boga. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, kto wierzy we mnie, ma żywot wieczny”.

W dalszych słowach Jezus jeszcze raz oświadcza: „Ja jestem chlebem żywota. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i poumierali; tu natomiast jest chleb, który zstępuje z nieba, aby nie umarł ten, kto go spożywa. Ja jestem chlebem żywym, który z nieba zstąpił; jeśli kto spożywać będzie ten chleb, żyć będzie na wieki”. Istotnie przez okazywanie wiary w Jezusa, którego posłał Bóg, ludzie mogą uzyskać życie wieczne. Nie może go zapewnić ani manna, ani żaden inny chleb tego rodzaju!

◆ Jakie wydarzenia miały miejsce przed wywodami Jezusa o chlebie z nieba?

◆ Z uwagi na jaki czyn Jezusa z poprzedniego dnia prośba o znak jest bardzo niestosowna?

◆ Dlaczego Żydzi szemrają przeciwko wypowiedzi Jezusa, że jest prawdziwym chlebem z nieba?

◆ Gdzie toczy się rozmowa o chlebie z nieba?