-
Komentarze do Dziejów — rozdział 11Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata — wydanie do studium
-
-
dzięki kierownictwu Bożemu nazwano: W większości przekładów biblijnych czytamy tu po prostu „nazwano”. Jednak w tym wersecie nie występują greckie słowa zwykle tłumaczone na „nazywać; zwać” (Mt 1:16; 2:23; Mk 11:17; Łk 1:32, 60; Dz 1:19). Występuje tu słowo chrematízo, które pojawia się w Chrześcijańskich Pismach Greckich dziewięć razy i w większości wypadków ma wyraźny związek z czymś, co pochodzi od Boga (Mt 2:12, 22; Łk 2:26; Dz 10:22; 11:26; Rz 7:3; Heb 8:5; 11:7; 12:25). Na przykład w Dz 10:22 zostało użyte w sformułowaniu „święty anioł przekazał mu polecenie od Boga”, a w Mt 2:12, 22 występuje w kontekście snów otrzymanych od Boga. Pokrewny rzeczownik chrematismòs występuje w Rz 11:4 i większość leksykonów i przekładów oddaje go jako „Boskie oświadczenie”, „Boża odpowiedź” lub „odpowiedź od Boga”. Możliwe, że do nazwania uczniów Jezusa „chrześcijanami” Jehowa pobudził Saula i Barnabasa. Panuje też opinia, że to nieżydowska ludność Antiochii nadała im przydomek „chrześcijanie” — ironicznie lub wręcz pogardliwie. Jednak użycie greckiego słowa chrematízo wyraźnie wskazuje, że określono ich tak za sprawą Boga. Wydaje się zupełnie nieprawdopodobne, by Żydzi pierwsi nazwali ich „chrześcijanami” (z gr.), czyli „mesjanistami” (z hebr.), skoro odrzucili Jezusa jako Mesjasza, Chrystusa. Gdyby to zrobili, pośrednio przyznaliby, że był on Chrystusem (Pomazańcem).
chrześcijanami: Greckie słowo Christianòs, występujące w Chrześcijańskich Pismach Greckich tylko trzy razy, znaczy „naśladowca Chrystusa” (Dz 11:26; 26:28; 1Pt 4:16). Pochodzi od słowa Christòs, czyli Chrystus (Pomazaniec). Chrześcijanie naśladowali Jezusa Chrystusa, „Pomazańca Jehowy”, i trzymali się jego nauk (Łk 2:26; 4:18). Swoją nazwę otrzymali „dzięki kierownictwu Bożemu” być może już w 44 r. n.e., kiedy rozgrywały się wydarzenia wspomniane w omawianym fragmencie. Najwyraźniej nowa nazwa się przyjęła, bo gdy w 58 r. n.e. apostoł Paweł stanął przed królem Herodem Agryppą II, ten już dobrze wiedział, kim są chrześcijanie (Dz 26:28). Według historyka Tacyta ok. 64 r. nazwa ta była w Rzymie w powszechnym użyciu. Poza tym między 62 a 64 r. Piotr napisał swój pierwszy list do chrześcijan rozproszonych po całym imperium rzymskim. Wydaje się więc, że w tym czasie nazwa „chrześcijanie” była powszechnie znana i wyraźnie odróżniała uczniów Jezusa od innych grup religijnych (1Pt 1:1, 2; 4:16). Dzięki tej nazwie, otrzymanej za sprawą Boga, naśladowców Jezusa nie można już było pomylić z żadnym odłamem judaizmu.
-