-
1 KoryntianPrzewodnik po publikacjach Świadków Jehowy — wydanie z roku 2019
-
Komentarze do 1 Koryntian — rozdział 3Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata — wydanie do studium
-
-
Bożymi współpracownikami: Greckie słowo synergòs, zwykle tłumaczone na „współpracownik”, występuje w Chrześcijańskich Pismach Greckich kilkanaście razy, najczęściej właśnie w listach Pawła. Jest używane w odniesieniu do tych, którzy razem głoszą dobrą nowinę (Rz 16:9, 21; 2Ko 1:24; 8:23; Flp 2:25; 4:3; Kol 4:11; Flm 1, 24). W omawianym wersecie Paweł zwraca uwagę, jak wielki zaszczyt mają chrześcijańscy kaznodzieje, będąc „Bożymi współpracownikami” (zob. komentarz do 1Ko 3:6). Podobną myśl przekazuje w 2Ko 6:1, gdzie używa sformułowania „współpracując z Bogiem” (2Ko 5:20; zob. komentarz do Rz 16:3).
A wy jesteście Bożym polem uprawnym: Prawowitym Właścicielem „pola”, na którym wzrastali chrześcijanie, był Bóg, a nie Paweł. Gdyby Bóg nie udzielił swojego błogosławieństwa i nie dał swojego ducha, praca Pawła czy Apollosa nie przyniosłaby żadnych rezultatów (zob. komentarz do 1Ko 3:6). Greckie słowo geòrgion, oddane jako „pole uprawne”, pojawia się w Chrześcijańskich Pismach Greckich tylko w tym miejscu. Chociaż gospodarka Koryntu opierała się głównie na handlu, to region ten był też znany z urodzajnych gleb. Oprócz przykładu nawiązującego do rolnictwa Paweł wprowadza tu przykład związany z budownictwem (zob. komentarz do sformułowania wznoszoną przez Boga budowlą w tym wersecie). Ponieważ budownictwo i rolnictwo były powszechnymi zajęciami w starożytnym świecie, Paweł tymi przykładami mógł trafić do serca różnych osób w zborze.
wznoszoną przez Boga budowlą: Paweł przyrównuje tu zbór chrześcijański do budowli. W następnym wersecie przyrównuje siebie do budowniczego, który współpracuje z Bogiem w dziele duchowego budowania — w pozyskiwaniu nowych uczniów Chrystusa, którzy będą przejawiać cechy pomagające im trwać w próbach (1Ko 3:10-15). W 1Ko 3:16 (zob. komentarz) Paweł nazywa zbór „świątynią Bożą”, a w Ef 2:21, 22 — „świętą świątynią”, w której ‛Bóg mieszka przez swojego ducha’. Oznacza to, że Bóg posługuje się swoim świętym duchem, czyli niewidzialną czynną siłą, żeby pobudzać do działania poszczególne osoby w zborze, wspierać je i pomagać im w pielęgnowaniu owoców tego ducha (Gal 5:22, 23). Apostoł Piotr używa podobnego porównania, nazywając uczniów „żywymi kamieniami” (1Pt 2:5). Z kolei w Ef 2:20 Paweł przyrównuje apostołów i proroków do fundamentu, a Jezusa nazywa „fundamentowym kamieniem narożnym”.
-