-
Użycie „kluczy” rządu najwyższej rangiStrażnica — 1980 | nr 14
-
-
4:19, 20). W związku z tym cielesne obrzezanie samo przez się nie czyniło z nich żydowskich prozelitów. Samarytanie nie mieli nic wspólnego z przybiciem Jezusa do pala, a zatem nie musieli z tego powodu okazać skruchy i nie trzeba było chrzcić ich w wodzie po to, aby Bóg wybaczył im ów tak poważny grzech. Przyjęli jednak chrzest z rąk Filipa w imię Jezusa jako Mesjasza (Chrystusa) oraz „Zbawiciela świata” (Jana 4:25, 26, 28, 29, 42). Czy na skutek tego narodzili się „z wody i z ducha”? Nie, gdyż nie otrzymali wówczas ducha świętego.
25. Dlaczego według Dziejów Apostolskich 8:14-17 ochrzczeni Samarytanie nie byli jeszcze narodzeni z wody i ducha?
25 Dlaczego? Wyjaśnienie znajdujemy w Dziejach Apostolskich 8:14-17: „Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali Apostołowie [Piotr i Jan] na nich ręce, a oni [ochrzczeni Samarytanie] otrzymywali Ducha Świętego”. Nie było to równoznaczne jedynie z otrzymaniem cudownych darów duchowych.
26. Jakiego przywileju mogli odtąd dostępować ochrzczeni Samarytanie? Czego użył Piotr w obecności Jana?
26 Dopiero odtąd ochrzczeni Samarytanie byli ‛narodzeni’ tak z ducha, jak i z wody, i mieli wstęp do niebiańskiego Królestwa Bożego (Jana 3:5). Działanie ducha w tym wypadku było podobne do tego, o którym doniesiono później w Dziejach Apostolskich 10:44-46 oraz 11:15-17. Tym samym na rzecz wierzących, ochrzczonych Samarytan apostoł Piotr użył drugiego z „kluczy królestwa niebios”. Co prawda z Piotrem był tam również apostoł Jan, ale poprzednio w dniu Pięćdziesiątnicy, u boku Piotra dzierżącego klucze było aż 11 innych apostołów (Zobacz też Ewangelię według Mateusza 18:1, 18).
27. Z jaką inicjatywą wystąpił właśnie Piotr wobec byłego czarnoksiężnika Szymona według Dziejów 8:18-23?
27 Szczególną rolę Piotra potwierdzają dalsze słowa z Dziejów Apostolskich 8:18-23: „Kiedy Szymon [były czarnoksiężnik] ujrzał, że Apostołowie przez wkładanie rąk udzielali Ducha Świętego, przyniósł im pieniądze. ‛Dajcie i mnie tę władzę — powiedział — aby każdy, na kogo włożę ręce, otrzymał Ducha Świętego’. ‛Niech pieniądze twoje przepadną razem z tobą — odpowiedział mu Piotr — gdyż sądziłeś, że dar Boży można nabyć za pieniądze. Nie masz żadnego udziału w tym dziele, bo serce twoje nie jest prawe wobec Boga. Odwróć się więc od swego grzechu i proś Pana [Jehowę, NW], a może ci odpuści twój zamiar. Bo widzę, że jesteś żółcią gorzką i wiązką nieprawości’”. Wynika stąd, iż w tym wypadku Piotr wystąpił w charakterze czołowego przedstawiciela Chrystusa. Zabrał głos jako ten, któremu powierzono klucze Królestwa.
28. Przed kim jeszcze otwarła się wówczas sposobność wejścia do Królestwa? Gdzie zrodzeni z ducha Samarytanie zaczęli oddawać cześć Bogu?
28 Od tej pory taka sama możliwość stała otworem przed innymi mieszkańcami okręgu Samarii. Stosownie do tego w Dziejach Apostolskich 8:25 czytamy: „A oni [Piotr i Jan], gdy złożyli świadectwo i opowiedzieli Słowo Pańskie, udali się w powrotną drogę do Jerozolimy, zwiastując dobrą nowinę po wielu wioskach samarytańskich” (NP). Teraz ochrzczeni już i zrodzeni z ducha Samarytanie zaczęli oddawać cześć swemu niebiańskiemu Ojcu, Jehowie, nie na górze Garizim ani w Jeruzalem, lecz w Jego wielkiej świątyni duchowej (Jana 4:21).b
29. Jak się wiodło zrodzonemu z ducha zborowi w Judei, Galilei i Samarii po nawróceniu się Saula na chrystianizm? Gdzie się osiedlił Filip?
29 Filip i inni chrześcijanie pochodzenia żydowskiego znaleźli schronienie w Samarii, uciekając przed prześladowaniami, do których przyczynił się faryzeusz Saul z Tarsu. Ale kiedy sam Saul nawrócił się na chrystianizm, dla braci w Palestynie nastały lepsze czasy. Jak zanotowano w Dziejach Apostolskich 9:31, „wówczas istotnie zbór w całej Judei, Galilei i Samarii wkroczył w okres pokoju, budując się; a postępując w bojaźni Jehowy i doznając pociechy ducha świętego, stale się pomnażał” (NW). Filip osiedlił się ostatecznie w portowym mieście Cezarei, gdzie miał swoją główną kwaterę rzymski gubernator prowincji Judei i gdzie stacjonował oddział żołnierzy z Italii (Dzieje 8:40; 21:8; 10:1; 23:23-35).
-
-
„Klucze Królestwa” a „wielka rzesza”Strażnica — 1980 | nr 14
-
-
„Klucze Królestwa” a „wielka rzesza”
1. Jakie pytania nawiązujące do roku 36 n.e. nasuwa osoba Filipa, skoro wiemy o nim, że ostatecznie osiedlił się w Cezarei?
W ROKU 36 n.e. w Cezarei, na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego, miało miejsce doniosłe wydarzenie w historii chrystianizmu. Nie wiadomo dokładnie, czy mieszkał tam już wtedy głosiciel ewangelii Filip. Jeżeli tak, to dlaczego nie odegrał żadnej roli w sprawie związanej z pewnym dowódcą stacjonującej w tym mieście jednostki wojskowej z Italii? Filip poprzedził apostoła Piotra w działalności chrześcijańskiej na terenie Samarii, więc czy nie mogłoby się to powtórzyć teraz w Cezarei? Odpowiedź znajdujemy w natchnionym Piśmie Świętym.
2. Kiedy zostało zniesione mojżeszowe Przymierze Prawa? Jak długo jeszcze obrzezani Żydzi zachowali jednak uprzywilejowanie?
2 Przymierze Prawa, zawarte między Jehową Bogiem a Izraelem za pośrednictwem Mojżesza przy górze Synaj w Arabii, straciło moc z chwilą przybicia do pala Jezusa Chrystusa, potomka Abrahama i króla Dawida. Stało się to w trzy i pół roku po ochrzczeniu Jezusa w wodzie i namaszczeniu go duchem w roku 29 n.e. Niemniej jednak również w tym czasie Jehowa jeszcze przez dalsze trzy i pół roku wyróżniał rodowitych Żydów i Samarytan,
-