Chociaż Jehowa, będący istotą duchową (Jn 4:24; 2Ko 3:17), istniał zawsze, nie można tego powiedzieć o materii, stanowiącej budulec wszechświata. Do stworzenia fizycznych niebios i ziemi Bóg nie użył więc materii już istniejącej. Wynika to z Rodzaju 1:1, gdzie oświadczono: „Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię”. Gdyby materia była od zawsze, nie można by przecież powiedzieć, że twory materialne powstały „na początku”. Po stworzeniu naszej planety Bóg ukształtował też „z ziemi wszelkie dzikie zwierzę polne i wszelkie latające stworzenie niebios” (Rdz 2:19). Ukształtował również człowieka „z prochu ziemi” i tchnął w jego nozdrza dech życia, dzięki czemu stał się on duszą żyjącą (Rdz 2:7).

Pismo Święte oznajmia: „Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię”, ale nie precyzuje czasu tych wydarzeń (Rdz 1:1). Wyrażenie „na początku” jest zatem poprawne bez względu na to, od jak dawna zdaniem naukowców istnieje nasz glob, pozostałe planety oraz inne ciała niebieskie. Materialne niebiosa i ziemia mogły zostać stworzone miliardy lat temu.

Rodzaju 1:1, 2 dotyczy okresu poprzedzającego sześć dni wspomnianych powyżej. Zanim się rozpoczął pierwszy z nich, słońce, księżyc i gwiazdy już istniały; o ich stworzeniu mówi Rodzaju 1:1. Jednakże przed tymi sześcioma dniami działalności stwórczej „ziemia była bezkształtna i pusta i ciemność panowała na powierzchni głębiny wodnej” (Rdz 1:2). Jak się wydaje, naszą planetę spowijały wtedy grube warstwy chmur, co uniemożliwiało światłu dotarcie do jej powierzchni.

Jeżeli czasownik wyraża działanie ukończone, to występuje w formie dokonanej (perfectum). Na przykład w Rodzaju 1:1 czytamy: „Na początku Bóg stworzył niebiosa i ziemię”. Czynność została doprowadzona do końca; Bóg „stworzył”, a zatem sfinalizował stwarzanie niebios i ziemi.