Psalmi

 2 Perëndia im, ditën të thërras pareshtur, por ti nuk më përgjigjesh;+

edhe natën s’kam sesi të rri në heshtje.

 3 E megjithatë ti je i shenjtë;+

mes lëvdimeve të Izraelit rri në fron.*

 4 Te ti mbështeteshin etërit tanë,+

po, te ti mbështeteshin, dhe ti i shpëtoje.+

 5 Ty të thërritnin për ndihmë dhe gjenin shpëtim,

te ti mbështeteshin dhe nuk zhgënjeheshin.*+

 6 Kurse mua më tall e më përbuz tërë njerëzia+

si të isha krimb, e jo njeri.

 7 Kush më sheh, më përqesh,+

më ngërdheshet, tund kokën e gjithë tallje thotë:+

 9 Ti më nxore nga barku i nënës,+

e falë teje u ndieva i sigurt në gjinjtë e nënës sime.

10 Që kur linda, në duart e tua* kam qenë;

kur ende isha në bark të nënës, ti ke qenë Perëndia im.

11 Mos rri larg meje, sepse telashet më presin te dera+

dhe s’kam tjetërkënd që të më vijë në ndihmë.+

12 Shumë armiq më rrethojnë si dema të rinj,+

si demat e fuqishëm të Bashanit përqark më rrinë.+

13 Hapin gojën për të më gllabëruar,+

si një luan që ulërin dhe prenë e vet shqyen.+

14 Jam zbrazur porsi ujë

e tërë kockat më janë zbërthyer;

zemra më është bërë si dyll+

që thellë në shpirtin tim shkrihet.+

15 Fuqia më është shterur si një copë e tharë qeramike;+

gjuha më është ngjitur pas qiellzës;+

ti po më zbret në pluhurin e vdekjes.+

16 Qentë më rrethojnë ngado,+

si lukuni* keqbërësish rreth meje afrohen,+

si luanë duart e këmbët m’i kafshojnë.+

17 Tërë kockat e mia mund t’i numëroj,+

dhe ata më shohin e sytë nuk m’i shqitin.

18 Mes tyre i ndajnë rrobat e mia

dhe për veshjen time hedhin short.+

22 E unë do t’ua shpall emrin tënd vëllezërve të mi;+

në mes të kongregacionit* do të të lëvdoj.+

24 Se ai nuk i ka shpërfillur e as i ka përbuzur vuajtjet e të shtypurve,+

jo, sytë prej tyre nuk i ka larguar,+

thirrjen e tyre për ndihmë, e ka dëgjuar.+

25 Unë do të të lëvdoj në kongregacionin e madh+

e në sytë e atyre që të nderojnë thellësisht, zotimet e mia do t’i mbaj.

26 Zemërbutët do të hanë e do të ngopen;+

ata që e kërkojnë Jehovain, do ta lëvdojnë.+

27 Nga gjithë skajet e tokës, Jehovain do ta kujtojnë e tek ai do të kthehen;

tërë fiset e kombeve para tij do të përkulen,+

28 sepse mbretëria i përket Jehovait;+

ai mbretëron mbi kombet.

29 Gjithë të begatët mbi faqen e dheut do të shtrohen në gosti e para tij do të përkulen,

të gjithë ata që kthehen në pluhur, para tij do të gjunjëzohen;

asnjë prej tyre s’mund ta mbajë gjallë shpirtin* vetë.

30 Pasardhësit e tyre do t’i shërbejnë Atij,

brezi tjetër do të dëgjojë për Jehovain.

31 Të gjithë do të flasin për veprat e tij të drejta;

një populli që ende s’ka ardhur në jetë, do t’i tregohet çfarë ka bërë ai.