Në Bibël gjejmë plot shembuj se si u tregon konsideratë Jehovai shërbëtorëve të tij. Për shembull, shih kujdesin që tregoi Perëndia për Samuelin e vogël kur e ndihmoi t’i jepte një mesazh gjykimi kryepriftit Eli, siç tregohet te 1 Samuelit 3:1-18. Ligji i Jehovait i urdhëronte fëmijët të respektonin të moshuarit, sidomos dikë që ishte kre ose prijës. (Eks. 22:28; Lev. 19:32) A e përfytyron dot Samuelin të shkonte në mëngjes tek Eliu dhe t’i thoshte me guxim mesazhin therës të gjykimit nga Perëndia? Kurrsesi! Në fakt, Shkrimet thonë se Samueli «kishte frikë t’ia tregonte Eliut atë që i ishte shfaqur». Megjithatë, Perëndia ia bëri të qartë Eliut se Samuelin po e thërriste Ai. Si rezultat, Eliu e mori në dorë situatën dhe i kërkoi Samuelit të fliste e të mos i fshihte «ndonjë fjalë». Samueli u bind dhe «ia tregoi të gjitha fjalët», të cilat përputheshin me mesazhin që i ishte dhënë më parë kryepriftit Eli. (1 Sam. 2:27-36) Kjo histori me Samuelin dhe Eliun na tregon sa konsideratë e mençuri ka Jehovai. w18.09 23 ¶2; 24 ¶4-5

Gënjeshtrat janë bërë të zakonshme në shoqërinë e sotme. Siç thuhet në artikullin «Pse gënjejmë» nga J. Boteçarji, «gënjeshtra është pranuar si një tipar i rrënjosur thellë te njeriu». Shpesh njerëzit gënjejnë për t’u mbrojtur ose për ta ngritur veten mbi të tjerët. Gënjejnë për të mbuluar gabimet ose shkeljet e tyre ose për leverdi ekonomike a personale. Siç tregon artikulli, ka njerëz që «u thonë si pa të keq gënjeshtra të panjohurve, kolegëve, miqve dhe njerëzve të dashur, për gjëra të mëdha e të vogla». Ç’pasoja sjellin gjithë këto gënjeshtra? Njerëzit humbin besimin te njëri-tjetri dhe marrëdhëniet mes tyre mund të shkatërrohen. Psalmisti David iu lut Jehovait: «Ti ke gjetur kënaqësi te besnikëria [ose, me çiltërsinë] që gjendet brenda meje.» (Psal. 51:6) Davidi e dinte se të thuash të vërtetën buron nga brenda, nga zemra jonë. Të krishterët e vërtetë ‘i thonë të vërtetën njëri-tjetrit’ në çdo aspekt të jetës.—Zak. 8:16. w18.10 7 ¶4; 8 ¶9-10; 10 ¶19

Kur dolën nga Egjipti në vitin 1513 p.e.s., izraelitët mund të kenë qenë më shumë se tre milionë. U përkitnin tre ose katër brezave të ndryshëm, dhe kishte mes tyre fëmijë, të moshuar, e patjetër edhe disa që ishin të sëmurë ose invalidë. Për të nxjerrë nga Egjipti një numër kaq të madh njerëzish, duhej një Udhëheqës mirëkuptues e që merakosej për ta. Nëpërmjet Moisiut, Jehovai tregoi se ishte një Udhëheqës i tillë. Si rezultat, izraelitët u ndien të sigurt teksa linin pas të vetmen shtëpi që kishin pasur në jetë. (Psal. 78:52) Çfarë bëri Jehovai që populli i tij të ndihej i qetë e i sigurt? Së pari, ai i nxori nga Egjipti në një «formacion luftimi» të organizuar mirë. (Eks. 13:18) Një organizim i tillë patjetër që i siguroi izraelitët se Perëndia i tyre e kishte situatën nën kontroll. Gjithashtu, Jehovai e bëri të dukshme praninë e tij ‘me një re ditën’ dhe ‘me një dritë zjarri natën’. (Psal. 78:14) Ishte sikur Jehovai po i siguronte: «Mos kini frikë! Jam unë me ju që t’ju prij e t’ju mbroj.» w18.09 26 ¶11-12