11. Si i këshilloi Pavli të krishterët për sjelljen me sundimtarët botërorë?

¹¹ Në harmoni me këtë parim, mbi 20 vjet pas vdekjes së Krishtit, apostulli Pavël u tha të krishterëve në Romë: «Çdo njeri le t’i nënshtrohet pushteteve të sipërm.» (Romakëve 13:1) Gati dhjetë vjet më vonë, pak para se të burgosej për herë të dytë dhe të ekzekutohej në Romë, Pavli i shkroi Titit: «U kujto atyre [të krishterëve nga Kreta] që t’u nënshtrohen pushtetarëve dhe autoriteteve, të jenë të bindur, gati për çdo vepër të mirë, të mos flasin keq për asnjeri, të jenë paqësorë dhe të butë, duke treguar mirësjellje të madhe kundrejt të gjithë njerëzve.»​—Titit 3:1, 2.

Kuptueshmëri progresive për «autoritetet më të larta»

12. (a) Cilën pikëpamje shikonte Charles Taze Russell si një pozitë të përshtatshme për një të krishterë në lidhje me autoritetet qeveritare? (b) Cilat pikëpamje të ndryshme patën të krishterët e mirosur gjatë Luftës I Botërore, në lidhje me shërbimin në forcat e armatosura?

¹² Nga fillimi i vitit 1886, Charles Taze Russell shkroi në një libër: «As Jezui dhe as apostujt nuk u përzien në ndonjë mënyrë me sundimtarët tokësorë. . . . Ata e mësuan Kishën që t’i bindej ligjeve dhe të respektonte ata që ishin me autoritet, për shkak të pozitës së tyre, . . . të paguanin taksat që u ishin caktuar, me përjashtim të rastit kur ligjet e shtetit binin ndesh me ligjet e Perëndisë, (Veprat 4:19; 5:29) të mos i bënin qëndrim çdo ligji të vendosur. (Rom. 13:1-7; Mat. 22:21) Jezui, apostujt dhe kisha e hershme i përmbaheshin të gjithë ligjit, edhe pse ishin të ndarë dhe nuk merrnin pjesë në qeveritë e kësaj bote.» (The Plan of the Ages) Në mënyrë të saktë, ky libër identifikonte «pushtetet e sipërm» ose «autoritetet më të larta», të përmendura nga apostulli Pavël, si autoritete qeveritare njerëzore. (Romakëve 13:1, King James Version) Në 1904-n, një libër tjetër deklaronte se të krishterët e vërtetë «duhej të ishin ndër ata që në kohën aktuale e respektonin ligjin më shumë; jo agjitatorë, jo grindavecë, jo si ata që gjejnë kleçka». Kjo gjë u kuptua prej disave sikur nënkuptonte nënshtrim të plotë ndaj pushteteve qeveritare, madje deri në atë pikë sa të pranonin që të shërbenin në forcat e armatosura gjatë Luftës I Botërore. Ndërsa të tjerë e shikonin atë si në kundërshtim me shpalljen e Jezuit: «Të gjithë ata që rrokin shpatën, prej shpate do të vdesin.» (Mateu 26:52) Siç duket, nevojitej një kuptueshmëri më e qartë, në lidhje me nënshtrimin e të krishterëve ndaj autoriteteve më të larta.

13. Çfarë ndryshimi në kuptueshmërinë e identitetit të pushteteve më të larta u paraqit në vitin 1929 dhe si u tregua i dobishëm ai?

¹³ Në vitin 1929, në një kohë kur ligjet e qeverive të ndryshme po fillonin të ndalonin gjërat që Perëndia urdhëronte apo kërkonin gjëra që ligjet e Perëndisë i ndalonin, u besua se pushtetet më të larta duhej të ishin Perëndia Jehova dhe Jezu Krishti.b Kjo ishte kuptueshmëria që shërbëtorët e Jehovait patën gjatë periudhës vendimtare para e gjatë Luftës II Botërore dhe në Luftën e Ftohtë me barazinë e saj të terrorit dhe gatishmërinë e saj ushtarake. Me vështrimin prapa, është e dukshme se kjo pikëpamje mbi gjërat, e cila lartësonte pushtetin suprem të Jehovait dhe të Krishtit të tij, e ndihmoi popullin e Perëndisë të mbante një qëndrim të pakompromentueshëm asnjanës gjatë kësaj periudhe të vështirë.

Nënshtrim relativ

14. Si u hodh dritë në rritje, në vitin 1962 mbi Romakëve 13:1, 2 dhe mbi shkrimet që lidhen me të?

¹⁴ Në 1961-shin, u kompletua Përkthimi Bota e Re i Shkrimeve të Shenjta. Përgatitja e këtij përkthimi kishte kërkuar një studim rrënjësor fjalë për fjalë të gjuhës së përdorur në Shkrime. Përkthimi i saktë i fjalëve të përdorura jo vetëm në kreun 13 të Romakëve, por edhe në fragmente të tilla si Titit 3:1, 2 dhe 1. Pjetrit 2:13, 17 e bënë të qartë se termi «autoritetet më të larta» nuk i referohej Autoritetit Suprem, Jehovait dhe birit të tij, Jezuit, por i referohej autoriteteve qeveritare njerëzore. Nga fundi i vitit 1962, në Kullën e Rojës u botuan artikuj që jepnin një shpjegim të saktë të kreut 13 të Romakëve dhe siguronin, gjithashtu, një pikëpamje më të qartë se ajo që ishte mbajtur në kohën e C. T. Russell. Këta artikuj tregonin se nënshtrimi i krishterë ndaj autoriteteve nuk mund të jetë absolut. Ai duhet të jetë relativ, nënshtrim që nuk i kushtëzon shërbëtorët e Perëndisë të bien në kundërshtim me ligjet e Perëndisë. Këtë pikë të rëndësishme e kanë theksuar artikuj të tjerë në Kullën e Rojës.c

15, 16. (a) Në cilin ekuilibër më të mirë çoi kuptueshmëria e re e kreut 13 të Romakëve? (b) Cilave pyetje mbetet për t’u dhënë përgjigje?

¹⁵ Ky çelës i kuptueshmërisë së saktë të kreut 13 të Romakëve i ka mundësuar popullit të Jehovait të ekuilibrojë respektin e duhur për autoritetet politike, me një qëndrim të pakompromentueshëm ndaj parimeve të domosdoshme biblike. (Psalmi 97:11; Jeremia 3:15) E ka lejuar atë që të ketë një pikëpamje të përshtatshme mbi lidhjen me Perëndinë dhe mbi marrëdhëniet e tyre me shtetin. Ai i ka siguruar se ndërkohë që i paguajnë Cezarit gjërat e Cezarit, ata nuk lënë pa i paguar Perëndisë gjërat e Perëndisë.

Është interesante se në komentuesin e tij mbi kreun 13 të Romakëve, profesor F. F. Brus shkruan: «Nga konteksti i kreut 13 të Romakëve si edhe nga konteksti i përgjithshëm i shkrimeve apostolike është e qartë se shteti mund të urdhëronte me të drejtë bindje vetëm brenda kufijve të qëllimeve, për të cilat ishte vendosur në mënyrë hyjnore; në veçanti, shtetit jo vetëm që mund por duhej t’i rezistoje, kur kërkonte besnikërinë që i detyrohej vetëm Perëndisë.»